Hallo lieve dames, Wij zijn van plan om eind dit jaar voor een 2e kindje te gaan als dit ons gegund is. Nu heb ik een behoorlijke lijst kunnen opstellen met wat ik bij de 2e anders zou willen doen als het zo ver mag komen. Wat zouden jullie anders doen of hebben jullie anders gedaan bij een 2e? Denk hierbij aan: - Kraamtijd - Kaartjes - Etc. Zelf heb ik een horrorbevalling gehad, kwam ik op de IC terecht en moest ik een week in het ziekenhuis blijven na de bevalling. Mijn kraamtijd was niet leuk. De visite werd me teveel en te gek en ik heb een bloedhekel aan al die bemoeienissen. Een aantal dingen wat ik sowieso anders zou willen doen de volgende keer: - Waarschijnlijk sturen wij geen kaartje bij de 2e, want wij hebben amper contact met onze families en mijn vriend zijn ouders hebben wij ook bijna geen contact mee. Onze families tonen anders ook geen interesse dus ik voel die behoefte niet om weer een kaartje rond te sturen - Duidelijker mijn grenzen aangeven bij de visite, ze bleven allemaal veelste lang zitten terwijl ik doodop was na 4,5 liter bloed te hebben verloren. Ik was super zwak, kon niet goed zelfstandig lopen en douchen. - Mijn partner grijpt de volgende keer ook eerder in en geeft dan bij de visite aan dat het tijd is om te gaan - Aan onze ouders geven wij aan dat zij niet dagelijks hoeven langs te komen, de kleine loopt niet weg - Na de bevalling heb ik knallende ruzie gehad met mijn schoonmoeder, ze liep zonder toestemming naar boven als de kleine man huilde om in slaap te komen, ze heeft zichzelf een paar keer 'mama' genoemd terwijl het zijn oma is en ik zijn moeder ben, ze kwam dagelijks langs en bemoeide zich overal mee tot vervelends aan toe, toen liep het mij te hoog op en heb ik eruit geflapt dat zij gewoon een oma moet zijn en niet moet proberen mijn rol over te nemen als moeder.. Ondanks de ruzie heb ik wel duidelijkheid geschept en mijn grens aangegeven. Daarbij liet ze heel vaak vallen dat zij het gevoel heeft dat zij vergeten wordt, waarop ik uiteindelijk een keer zei dat ik dat gevoel ook had toen ik in het ziekenhuis lag en zij aan mijn partner vroeg of de kleine niet alvast mee mocht naar huis terwijl ik daar nog lag te vechten voor mijn gezondheid! En ik heb mijn schoonmoeder aangegeven dat het een keer niet om haar draaide en alleen om de kleine, maar dat ik er ook toe doe. Zij gaf me het gevoel dat ik mijn taak had volbracht door de kleine op de wereld te zetten, maar dat ik daarna niet meer nodig was. Kortom, ik ga de volgende keer niet zo over me heen laten lopen want dat doe ik anders ook nooit. Mijn fout was dat ik mijn frustraties te hoog op liep lopen en uiteindelijk ontplofte. Nu weet ik dat ik mijn grenzen duidelijk bij mijn schoonmoeder kan aangeven, al moet ik het soms een aantal keren herhalen.. Dus, wat zouden jullie anders doen?
- op tijd tas klaar hebben staan (hadden we nog niet) - huis op tijd spik en span (avond werd er nog in ons huis geklust en die nacht vliezen gebroken) - Meer genieten als ze zo mini zijn - meer kleine maatjes qua kleding
Bij de tweede hadden we veel minder bezoek van naaste familie die eerste week. Expres zo gepland en dat was heeeeerlijk! Bij de eerste hadden we een kraamfeest op locatie. Bij de tweede op 2 dagdelen gepland thuis. Was heerlijk zo thuis en bij de 2e kregen we ook minder visite.
Bij de 2e besloten wij meer te genieten, minder te stressen en veel vaker te beseffen dat moeilijke momenten weer voorbij gaan.... Bij de eerste dacht ik vaak tijdens huil uurtjes en slapeloze nachten; "Dit gaat nooooooit voorbij" Nu denk "het huilen stopt zo!" En 's nachts denk ik vaak "Hij kroelt nog.. Geniet ervan want voor je het weet wil hij niet meer.." en dit helpt echt! Supersupersuper chille baby en moedere In jouw geval... Mijn voornemen zou vooral zijn, zo weinig mogelijk contact met mn schoonmoeder.... WAT EEN VERHAAL!!! Ongelooflijk! Echt te bizar voor woorden!
Ik had net hetzelfde Ralixo. Ik mocht ook de eerste 3 dagen mijn bed niet uit, bloeddruk veel te laag, veel te veel bloedverlies tijdens de bevalling (randje van wegvoeren blijkbaar, gelukkig zelf niet beseft toen). Ik ben bevallen om 4u51 en om 14u (na bijna 2 dagen rond zonder slaap) was er teveel bezoek. De dag nadien (ik was echt nog belabberd, zag wit, alles wazig) bracht mijn schoonmoeder ongevraagd een zus van haar mee die we amper zien. Bij nummer twee ga ik hier echt vooraf op mijn strepen voor staan! Maar ik had ook niet echt gedacht dat ze zo weinig met me zouden inzitten... Dus wat zou ik anders doen: geen bezoek in het ziekenhuis behalve de dichtste familie. Bij onze dochter deden we een babyborrel toen ze nog geen 3 weken oud was (uitgerekend 4), dus dat was hele tijd draagdoek, dat zou ik zo overdoen. Geen bezoek thuis en geen rondgeven op de borrel ! Wat ik nog anders zou doen, is mezelf meer voorbereiden op borstvoeding. Ik ben echt slecht op weg gezet door het ziekenhuis en moest van 2w tot 11w bijvoeden. Met heel veel pijn en werk ben ik daaruit geraakt, vanaf dan kreeg ze geen flesjes meer bij. Ik zou ook veel sneller haar lipriempje e.d. laten nakijken (ze is nu bijna 2,5 en ik heb soms nog steeds kloven en melkblaren) en ook véél sneller naar een osteopaat gaan bij krampjes. Ik vind het best knap dat je je gevoelens naar haar hebt kunnen uiten hoor! Dat is echt een goede stap in de juiste richting.
Wij hebben bij de eerste een kraamfeest gegeven waar 110 mensen naar toe kwamen. Los daarvan hebben we ook nog best veel kraambezoek aan huis gehad. Ik zou bij een eventuele tweede geen kraamfeest meer geven, kostte ruim 700 euro en voor mijn gevoel is er inderdaad flink "gefeest" wat je bij kraamvisite aan huis niet hebt. Eerder aan de bel trekken als het niet gaat, mentaal gezien. Extra huishoudelijke hulp inschakelen na de bevalling Eerder grenzen aangeven
Als er nog 1 bij zou komen zou ik direct na de bevalling nog veel langer huid op huid contact willen. Doorzetten met borstvoeding Van te voren kijken of we meer kunnen sparen en dat mijn man wat verlof kan opnemen naast de dagen die je sowieso krijgt. Meer filmpjes maken
Sowieso meer genieten inderdaad. En daarbij... Je kan er van tevoren zo weinig over zeggen. Je bevalling zal (hopelijk) heel anders zijn en je kindje ook. Bij de 1e overviel alles me, had ik best moeite met alles wat nieuw was en waren de nachten pittig, eigenlijk viel alles tegen. Daardoor zei ik voor de 2e geboren werd, heel rustig aan met bezoek, ze mag alleen bij papa of mama, niet van hand tot hand enz. Maar na de geboorte van de 2e voelde ik me zo anders, ze kwam 's nachts 1x voor een flesje en verder sliep ze gewoon redelijk. Ik ben in een tijd van 2 uurtjes (eind van de avond) bevallen, wel gehecht op OK vanwege totaal ruptuur, maar niet lichamelijk uitgeput. Ik voelde mezelf zo'n stuk beter dat ik niet kon wachten om ons 2e wondertje aan iedereen te laten zien. Gelukkig is niemand hier echt opdringerig. Dus dinsdagavond laat bevallen en 's morgens is schoonmoeder met ons zoontje geweest die bij haar had geslapen en daarna heeft ze hem weer mee terug genomen, ze zijn lekker naar de dierentuin geweest. In de avond toen pas echt visite gehad. De middag dat we thuis kwamen niks, niemand die op ons stond te wachten, alleen de kraamzorg. Het bezoek dat geen naaste familie of hele goede vrienden waren heb ik ook echt laten wachten tot na de kraamweek en dan deed ik niet meer dan 1 bezoek per dag, bij zoontje had ik soms wel 2-3 bezoeken per dag, dat vond ik echt te druk. En verder, bij een 2e heb ik gemerkt dat je toch wel sneller weer over gaat tot de orde van de dag en daarbij wel op moet blijven letten dat je zelf voldoende rust neemt. Oh en wat betreft voeding (niks ten nadele van borstvoeding), bij de 1e heb ik een week borstvoeding gegeven met heel veel pijn en kloven tot gevolg. Verschillende houdingen uitgeprobeerd, lactatiekundige is erbij geweest, tepelhoedje geprobeerd, lipbandje en alles gecontroleerd, maar ik zat echt 12x per dag huilend te voeden. Na een week gaan kolven en dat uiteindelijk na een paar weken af gaan bouwen. Nu bij de 2e voelde ik direct bij de 1e keer aanleggen alweer die flinke pijn. Ze dronk erg goed, nam een mooie hap en haar techniek was prima echter voor mij was het niet te doen. En in plaats van nu aan te tobben heb ik direct de knoop doorgehakt en gezegd, ik stop ermee. Ik kan nog wel weer een week zo doorgaan, maar uiteindelijk houd ik dit toch niet vol. En dat heeft ook zoveel rust gegeven, al had ik het allerliefste borstvoeding gegeven, maar dan niet met die pijnen die ik ervaren heb bij beide kinderen. Ik roep heel hard, de 3e krijgt gelijk de fles, maar het blijft toch knagen, zou graag willen dat er wat aan te doen zou zijn, het lijkt me zo mooi om je eigen kindje te kunnen voeden.
Oh ja, mijn man had bij de 2e ook meer vakantie als bij de 1e en dat was echt heel fijn. Bij de 1e stond ik er 2 weken na de geboorte weer helemaal alleen voor elke dag van 6.00-17.00, terwijl ik zelf nog totaal niet was hersteld (liep nog met een open wond en schimmelinfectie) en de voeding (was toen kolven en met flesje nageven) liep allemaal ook niet echt lekker. Heb regelmatig op de bank zitten huilen en de uren weg zitten kijken tot hij thuis kwam. Bij de jongste heeft hij de kraamweek gewerkt en daarna 5 weken vrij gehad (dat had nu ook weer niet gehoeven hoor, maar hij had de bouwvakantie erbij) en dat was echt heerlijk! Juist ook voor de oudste. We konden de taken prima verdelen.
Ik zou in eerste plaats realistischer zijn... Ik stelde me mijn bevalling als volgt voor (lach niet): Thuis rond de uitgerekende datum, gedimd licht, mijn favoriete muziek, intieme sfeer en alleen mijn vlk erbij en mijn vriend. In een paar uur klaar...ahum. Werkelijkheid: ruim 41wk, 37u ingeleid, weeenstorm, ruggeprik, ik in paniek, vacuumverlossing, tl-lampen op me en een artsenleger-al-dan-niet-in-opleiding. Wat natuurlijk helemaal niet vreemd is bij een eerste bevalling, maar door mijn onrealisitsche beeld was ik zwaar teleurgesteld natuurlijk, waardoor ik nauwelijks kon genieten van die bijzondere momenten. Qua kraamtijd zou ik niet zoveel anders doen, nog harder hopen dat er geen hittegolf komt op de dag na de bevalling?
- ik zou met 34 weken met verlof gaan ipv 36 weken - ik zou de geboortekaartjes van te voren echt definitief uitzoeken - Ik zou veel meer mutsjes in de kraamtas doen. Voordat je foto’s wil maken met kleren aan zijn alle matchende mutsjes al vies. - Verder zou ik duidelijker zijn in mijn klachten na de bevalling. Pijn hoort erbij, dus alles werd als normaal bestempeld. Mede daardoor pas na 6 maanden echt bij de juiste specialist terecht gekomen. Dus echt bij aanhoudende klachten eerder opnieuw aan de bel trekken.
De zwangerschap heb ik deze keer al vroeg aan onze ouders verteld. Dat zou ik nu niet meer doen, want mijn schoonmoeder heeft het zelf aan de broers en zussen verklapt, terwijl we daarmee wouden wachten tot na de eerste echo. Ik zou bij de bevalling eerder toegeven aan pijnstilling en heel misschien toch wel meekijken met een spiegel.