Hoi, Voor het eerst sinds 5 jaar kunnen we weer een beetje fatsoenlijk slapen en ineens krijg ik weer klapperende eierstokken, help! Korte samenvatting van de afgelopen 5 jaar: Juni 2012 eerste kindje geboren: zware babytijd door allergie en ging oas doorslapen toen ze 3,5 jaar was. Toen ze bijna 2 was kwam twijfelachtige wens voor een tweede kindje. Bijna een jaar geduurd voordat ik zwanger was en zelfs toen moesten we nog aan het idee wennen maar wel zeer gewenst! Oktober 2015 tweede kindje geboren: zware reflux en allergieën, huilbaby tot 9 maanden, tot 21 maanden 5x per nacht wakker en ook overdag vaak hangerig en huilerig. Nu eindelijk begint het echte genieten: de jongste zit eindelijk goed in zijn vel en is een eigenwijze maar heerlijk knuffelige en lieve dreumes, de oudste is een heerlijke kleuter. Na ruim 5 jaar slapen we eindelijk weer een uurtje of 7 achter elkaar per nacht, wat een verademing! We zijn het er al sinds de zwangerschap van de tweede over eens: er komt geen derde. En zeker na de hele zware babytijd van de jongste dachten we: dit trekken we niet nog een keer: ziekenhuis in en uit, allergie dit en dat. En nu sinds een week of 2 begin ik te twijfelen: toch een derde? Mijn man wil zich zelfs laten steriliseren en ik weet met mijn verstand ook wel dat het echt niet verstandig is om voor een derde kindje te gaan. Het klinkt heel ondankbaar maar we zijn vooral in de afgelopen anderhalf jaar af en toe de wanhoop en instorting nabij geweest: weken lang functioneren op 3 uur slaap per nacht, als hij alleen maar rechtop tegen mij aan kon slapen door de reflux.... En steeds maar troosten en gissen waarom hij toch weer zo huilde of pijn of ongemak had en dan bleek hij weer een nieuwe allergie opgebouwd te hebben... Waarom zouden we het allemaal weer door willen maken: Eerst de stress van het zwanger worden (duurde bij allebei aardig lang, bijna een jaar) dan de zwangerschap: vanaf 28 weken extra controles ivm placenta (werkte minder goed bij allebei de zwangerschappen) en dan de babytijd: als het maar geen huilbaby is... Begrijp me goed: we zijn ontzettend dankbaar voor onze kids en hebben er altijd alles voor over gehad om er helemaal voor ze te zijn maar ik ben zo bang dat als ons derde kindje ook reflux en allergieën heeft en slecht slaapt dat ik het niet nog een keer op kan brengen allemaal. Pff ik heb het gevoel dat mijn hormonen me erin proberen te luizen en probeer me echt tegen de wens voor een derde te verzetten. Waar komt deze wens ineens vandaan? Hoe kom ik ervan af? Wie heeft er tips?
Knuffel. Ik heb geen tips. Wel herkenning. De oudste liet acht jaar op zich wachten. Dit is mijn derde gecompliceerde HG zwangerschap. Twee huilbaby's met reflux, allergie etc.. en ik maak mijn borst nat voor beeb 3. Maar onze gezinswens was/is zooo groot. Ik hoop vooral dat jij en je partner op één lijn komen!
Dit klinkt als hormonen en een ontzettend dom plan! Het gaat ten koste van jullie gezondheid, van je relatie en van de andere kinderen. Is het je dat waard? Daarnaast wil je man ook niet meer (wat zeer begrijpelijk is in jullie situatie). Dus dan is het klaar. Ik ken een stel die er wel voor zijn gegaan. Man trok het niet nog een keer. Daar is het nu einde relatie...
Nou dat is wel heel negatief hoor. Hier ook hele zware babyperiodes gehad en ook de 3e keer was het zwaar (sterker nog, zwaarste van alledrie door een heel erge pnd). Toch zijn we beiden, ondanks alles, nog steeds zo gelukkig met ons kersje op de taart. Ik ga niet beweren dat het makkelijk was, in tegendeel, maar hij was het wel waard. Ruim 7 jaar slaapgebrek, 3 refluxbaby's en een postnatale depressie gaat je niet in de koude kleren zitten, maar als ik het over moest doen zou ik het weer doen.
Nou TO klinkt als 5 jaar drama. Dat begint al bij de babytijd. En ze spreekt over totale wanhoop en op instorten staan. Dan lijkt het mij heel erg dom om je daar nogmaals in te storten met 2 kleine kinderen (die er ook last van krijgen). Mij lijkt het welzijn van de kinderen die er al zijn toch belangrijker. Daarbij wil de man van TO niet. Dat
Je hebt wel gelijk hoor: ik vind het ook geen goed plan, vandaar dat ik het gevoel probeer te negeren. Zijn er mensen waarbij dat uiteindelijk gelukt is? Of blijft er altijd iets knagen? Vanmorgen aan het ontbijt werden ze allebei tegelijk driftig en toen dacht ik meteen: oei, geen derde meer, haha Maar als ik op kraambezoek ben of hoor en zie bij iemand dat het ook anders kan: een relaxte, gezonde baby dan ben ik stikjaloers...
Ik heb niet hetzelfde verhaal maar wel de stiekeme wens voor een derde kindje. De eerste was een huilbaby met koemelk allergie bleek later, ondanks dat hij vrij vlot doorsliep vond ik het zeker de eerste 3/4 maanden echt afzien. De gebroken nachten en dat eeuwige gehuil, toch wilde ik een tweede (onze dochter is november 2015 geboren) en dit was een stuk makkelijker. Waar het bij de eerste wennen was zat ik nu direct in mijn moederrol, helaas weer een kindje wat veel huilde (wat door de koemelk allergie kwam). Een koningskoppel, hoe mooi is dat zei iedereen me, en inderdaad het is geweldig om van allebei wat te mogen hebben maar toch kriebelt het zo. Mijn man is er klaar mee (mede omdat hij doordeweeks regelmatig alleen voor de kids zorgt weet hij hoe zwaar het kan zijn)en heeft een afspraak om zich te laten steriliseren, maar ik twijfel zo... ik ben nog zo jong en het voelt nog niet compleet. Momenteel is er een vriendin zwanger en wat zou ik graag in haar schoenen willen staan en wat ben ik verdrietig als mijn man straks gesteriliseerd is en wij samen geen kinderen meer kunnen krijgen. Ik probeer dankbaar te zijn voor de 2 schatten die ik heb en toen ik afgelopen weekend 1 uur lang door de kamer liep met de huilende baby (krampjes) van een vriendin, was ik blij die fase allang te zijn gepasseerd. Probeer de positieve en negatieve kanten te bekijken, als ik het zo lees hebben jullie jullie leven nu weer een beetje op de rit en krijgen jullie eindelijk weer nachtrust, tijd voor elkaar en tijd voor jullie zelf... dit is natuurlijk ontzettend belangrijk. Zoals hierboven ook is genoemd zou een derde (tegen de zin van jouw man in) einde relatie kunnen betekenen.
Ik heb geen antwoord op je echte hoofdvraag maar ik zou eens eindelijk lekker gaan genieten met en van je gezin! 5 jaar is lang !
Ja en ik sta daar dan anders in. Ik vraag mij af wat 5 jaar is op een heel mensenleven. Maar zo zijn we allemaal verschillend.
@Amberxx zegt het wat recht voor zn raap, maar ik denk wel dat ze gelijk heeft. Hier was de meeste stress door zwanger worden en zwanger blijven. Daar ben ik zelf zowat aan onder doorgegaan. En ja dat is uiteindelijk helemaal goed gekomen, maar het heeft wel zn sporen achter gelaten. En ik wil mijzelf en mn gezin dat niet nog eens aan doen. Zoals ik het bij jou lees ts, zou ik er echt niet meer aan beginnen.
Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik zou wel kritisch kijken naar je wens: zie je echt nog een kindje aan je tafel zitten, op de achterbank van de auto, rondrennen door je tuin e.d. (babytijd duurt niet voor altijd he...) Of heeft de jaloezie die je voelt meer te maken met het 'gemis' van een 'relaxte' zwangerschap en babytijd? Dat je het graag 'makkelijker' had gehad dan wel die periodes anders had willen ervaren? Ik heb het ook niet 'makkelijk' gehad in zwangerschap en babytijd, en ik merk dat ik soms ook nog wel jaloerse gevoelens kan hebben naar zwangeren, mensen met kleine baby's etc, maar dan vooral vanwege het feit dat ze het 'makkelijker' lijken te hebben dan ik en ik mezelf ook een redelijk fitte, zorgeloze zwangerschap en snel doorslapende baby had gegund , maar ja... Feit blijft sowieso dat je partner het niet wil, dus lijkt me belangrijk om te focussen op alles wat je wel hebt. Alle mooie kanten van het leven nu met je 2 kindjes. Ik merk ook dat het anders wordt als je 'verder' van de babytijd af bent, als je kinderen ouder worden, je meer vrijheden krijgt. In ieder geval sterkte. Babykriebels die niet uitkomen zijn nooit prettig. Misschien dat je met je partner nog kunt praten en de sterilisatie kunt uitstellen, het idee dat het wellicht ooit nog wel kan, geeft misschien wat rust?
Heel herkenbaar je wens! En dat gevecht tussen ratio en gevoel. Onze oudste ging pas na 4 jaar doorslapen en ik ben met periodes echt gek geworden van slaaptekort. Echt. Gek. Ergens wist ik eigenlijk al dat ik een derde wilde, ook al riep ik zo hard dat ik nooit meer wilde. Mijn man was rationeler. Hij wilde eerst niet, maar na veel praten (niet overtuigen, maar over elkaars gevoel en argumenten praten) en tijd (een dik jaar), wilde hij ook. Ik ben dolblij om dit voor een laatste keer met mijn man te delen. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je open met je man praat over je gevoel en je gedachten. Dan komt het vast goed. Welke uitkomst het ook gaat hebben.
Ik zou met partner praten over wat je dwars zit. De deur hoeft misschien niet open of dicht. Wie weet kan hij op een kier. Het klinkt niet alsof het nu het juiste moment is. Maar misschien staat jouw partner er wel voor open om toch te kijken of jullie op een punt gaan belanden waarop jullie er wel samen weer klaar voor zijn.
Ik herken je verhaal heel erg! Hier inmiddels ruim 3 jaar gebroken nachten. Als ik zeker zou weten dat een 3e kind normaal zou slapen en het niet een dagelijkse jarenlange strijd zou zijn wat slapen betreft dan zou ik het aandurven. Maar ik denk dat ik alleen maar zeer ondernemende, energieke en niet slapende kinderen baar ik weet niet of ik dat nog 1x ga trekken lichamelijk en geestelijk en of mn relatie dat aan kan. Maar toch...
En Gruffalo heel herkenbaar wat je zegt. Ik denk soms dus ook gek te worden door het slaapgebrek. Het heeft zoveel impact echt ongelooflijk. En het is ZO zwaar. Ik ben het zat dat mijn leven heel erg draait om de vraag "wanneer ga ik weer s 1 normale nacht slapen"? Ik denk de hele dag aan slapen. Als ik naar huis fiets van mn werk zie ik andere mensen onderweg en denk ooooh die kunnen vannacht wel lekker slapen. En daarnaast denk ik dan weer ja maar wat is nou een paar jaar slaapgebrek op een mensenleven en je krijgt er wel een kind voor terug. Ze groeien al zo snel enz enz. Ik vind het namelijk wel enorm leuk.
Ik zou het steriliseren nog een paar jaar uitstellen en voor nu niks definitiefs beslissen, kan over 2 jaar ook nog toch? Kun je nu eerst rustig genieten van je stabiele gezin en rustig bedenken of je het echt nog een keer wilt of niet. En je man ook natuurlijk.
Wat paardenbloem zegt. Ik zou de deur op een kier houden, dat geeft wellicht rust. Kun je over een paar jaar alsnog beslissen. Ik heb dat nu ook met mn man afgesproken. Ik ben wel inmiddels 35+ als ik jonger was geweest had ik sowieso paar jaar gewacht. Succes met je keuze, komt vast goed
De beslissing dat de jongste de laatste is, is denk ik altijd lastig. Ik wilde altijd al kinderen en mijn vriend gelukkig ook dus dat was geen punt. We wilden er beide ook wel twee dus daar was alleen het punt hoe snel. En daarna kwam pas het dilemma. Nog een derde of niet. Je maakt toch een soort van definitieve keuze en ik denk dat dat het lastig maakt. Je moet er wel over nadenken en daarom houdt het je bezig. Wij zijn nu bezig alle babyspullen weg te doen, de jongste wordt straks 3 dus het leeftijdsverschil gaat ook meespelen. Mijn vriend vindt het prima zo en ik ook wel maar ergens toch blijft dat beetje twijfel. Die er bij nr 1 en 2 niet was. Ik denk dat het hier zo blijft. en beetje het idee van count your blessings, weten hoe pittig het nu soms al kan zijn en ook wetende dat ik dan over een nr 4 waarschijnlijk ook weer twijfels zal krijgen.
Sommige topics van mensen onthoud je gewoon. Dat heb ik bij jou, sorry! Wat jjj in bepaalde topics beschreef over je zoontje en jullie omgang met hem is bij mij blijven hangen als heel erg heftig. Het was meer dan duidelijk dat jullie het totaal niet onder controle hadden. Ik heb zelf 3 kinderen in 1,5 jaar tijd gekregen en ik ben ook wel eens moe van van die extremen zoals bij jullie herken ik niet. Dus mijn advies is, laat het hier in godsnaam bij!
Dat gevoel gaat denk ik nooit meer weg. Ik had ook graag een derde gewild. En af en toe hoop ik stiekem dat ik ondanks spiraal per ongeluk toch zwanger wordt. Mijn reden om het niet te doen. Oudste liet 3 jaar op zich wachten. Zwangerschap was een drama door ernstige rugklachten. Na bevalling spoedoperatie gehad vanwege bloedophoping. Daardoor traag herstel. Maar omdat we beiden graag een groot gezin wilden zijn we (zodra het weer kon) doorgegaan voor de tweede. Deze liet 4 jaar op zich wachten. Gelukkig liep deze zwangerschap en bevalling een stuk soepeler. Maar intussen was ik wel al achterin de dertig. En ik wist dat ik er niet vruchtbaarder op zou worden. En ik wist ook dat ik weer 4 jaar van moetjes en gespannen afwachting en teleurstelling echt niet zou trekken. Ik heb 2 gezonde zoons. Daar ben ik zielsgelukkig mee. En oudste wil heel graag veel kinderen, dus nu wacht ik maar tot ik oma mag worden Bij elke geboorte in mijn omgeving voel ik het kriebelen. Maar het is goed zo.