Zo'n collega ken ik ook. Toen ik haar net leerde kennen nog volop in de twijfels, maar langzaam naar de 'definitieve' keuze toegegroeid. Hoe ouder haar kinderen werden en haar gezinsleven veranderde, hoe meer ze het gevoel had dat 'opnieuw beginnen' met een baby erbij niet voor hen was weggelegd. En heeft daarna ook carrière-beslissingen genomen die ze hartstikke leuk vindt en nu vooral goed uitpakken omdat haar kids 'uit de luiers' zijn...
Wij komen allebei uit een gezin met 3 kinderen en wilden juist daarom geen 3 kinderen. Maar na de tweede bleef het wat knagen. Uiteindelijk ivm moeilijk zwanger worden, moeilijke eerste jaar en gedoe met werk hadden we besloten niet nog een derde te proberen. En toen verzakte mijn spiraaltje en moest deze eruit en twijfelden we weer even. En eigenlijk weer bedacht om het niet te doen. Maar 1 keer onvoorzichtig en we waren zwanger. Onze kleine meid is heel erg ongepland, maar ontzettend gewenst. Ik heb me nog nooit zo compleet gevoeld. Maar het is wel heftig, het leeftijdsverschil soms heel onhandig (maar soms ook superhandig), we komen zelfs met zijn 2-en handen tekort en mijn oren tuten elke avond omdat iedereen soms letterlijk om aandacht schreeuwt. Maar ik geniet ten volle, ik heb de babytijd nog nooit zo leuk gevonden (hoewel ik blij ben dat de dreumestijd is aangebroken) en voel mezelf de koning te rijk met onze rijkdom. Ik vind dat het hoofd zeker mee moet werken bij deze keuze en vooral dat je er uiteindelijk allebei volledig achter moet staan.
We hebben de knoop doorgehakt gisteravond de pil terug in het doosje gestopt.. 'tot over een hele poos' Ik zit nog wel aan medicatie waarvan het niet verstandig is mee zwanger te raken, ben vorige week gaan afbouwen en ga daar deze week mee stoppen. Moet eigenlijk in overleg maar ik voel en voelde me zo goed dat dit het juiste moment was. Ik had bedacht om er helemaal niet mee bezig te gaan zijn maar dat is al mislukt Vind het toch weer enorm spannend.
Ik lees allemaal verhalen die ik op had kunnen schrijven. Zelfde situatie hier: 2 kids van 7 en 3 jaar oud. Ook nog eens een meisje en een jongen, dus wat wil je nog meer zou je zeggen? uhmm...juist ja....een 3e? Manlief vindt het goed zo met 2. Ziet ook meer de negatieve kanten ( oudste moet naar zolder, slapeloze nachten, kost geld enz) Maar hij zegt dus ook niet resoluut NEE. Zelf twijfel ik ook hoor. Mn wens is er wel, maar soms denk ik ook wel "t is goed zo". Ik weet het gewoon zelf soms niet! Ben net 35 geworden dus heb ook niet meer zo heel lang bedenktijd.....
Ik wilde graag vier kinderen maar onze eerste twee waren ook zeer heftig qua huilen, ziekte, zorgen, enz. Ze zaten dicht op elkaar en na de tweede waren we erover uit dat het nu niet verstandig was om ook voor een derde (en evt vierde) te gaan. Maar de wens bleef altijd: 4 kindjes was toch mijn ideaalbeeld en de herinnering aan hoe zwaar het was geweest verdween naar de achtergrond en ook ik had het verlangen om het eens op de normale manier mee te maken. Met een baby die niet ziek was, niet overprikkeld was van elke zucht, lekker in de draagzak wilde, etc. Uiteindelijk gingen we dus voor die derde maar ook deze zwangerschap was ellendig en deze baby was (en is, nu bijna 3 jaar later) net zo moeilijk als zijn zussen. Ook nu zitten we weer volop in de zorgen. Hoewel we allemaal enorm veel van hem houden, zijn zussen net zo goed, voel ik me toch wel erg vaak schuldig naar de oudste twee toe want veel van wat we hadden willen doen met onze kinderen kan nu niet meer. Om ze toch een zo compleet mogelijke jeugd te geven, wringen we ons in 1000 bochten, wat het nodige van ons vraagt en druk op onze relatie legt. Dus tja, als we naar onze nummer 3 kijken zouden we hem natuurlijk nooit meer willen missen. Maar als ik praktisch kijk naar ons leven, dan weet ik niet of het voor ons als gezin wel de beste keuze is geweest. Met dat in ons achterhoofd, heeft mijn man zich vorig jaar laten steriliseren. Geen vierde meer voor ons dus, al droom ik daar (gek genoeg) nog steeds wel van. Hoofd en hart...het blijft een lastig verhaal.
Ooh ik herken dit zo! Ik heb een jongen en een meisje waarvan de jongste 16 maanden is en de oudste 3 jaar. Vóór ik aan kinderen begon had ik al de wens voor 3 kinderen. Het zijn alleen allebei enorm slechte slapers, mn zoon slaapt nu al een poos door maar mn dochter nog altijd niet. Daarnaast is mn zoon echt een hele heftige peuter en hebben wij nul hulp van opa"s oma's vrienden of andere oppas. Ik vind het helemaal geweldig met mn kinderen maar ook echt heel zwaar. Waarom zou ik er wéér voor gaan? Ik weet het echt niet. Ben inmiddels 36 dus heb het gevoel dat ik op moet schieten. Mijn vriend twijfelt ook nog. Ik weet het echt niet. Hoe weet je nou of je er voor moet gaan of niet?
Ik zou echt alleen aan een 3e beginnen als je de zaken goed orde hebt. En het niet ook kunnen binnen je relatie en gezin. De andere kinderen moeten er geen last van hebben. Ik zou er bijvoorbeeld nooit aan beginnen als de andere 2 veel (extra) aandacht nodig hebben, gezondheids of andere problemen hebben. Hoe meer kinderen hoe minder individuele aandacht. Dat is prima. Maar in sommige situaties niet verstandig. Ook vind ik ruimte in huis belangrijk en is een sociaal (opvang)netwerk heel erg handig. Je kunt immers niet altijd alle kinderen overal heenslepen. En hoe meer ki deren hoe meer afspraken, schoolactiviteiten en andere verplichtingen je hebt. Verkijk je daar niet op bij kleine (niet schoolgaande) kinderen. Zo zit er bij mij op de zwemles regelmatig een moeder met boze/huilende dreumes omdat die eigenlijk naar bed moet ipv mee naar een druk zwembad. En ken ik een ouder die half overspannen is omdat ze er in de avond vaak alleen voorstaat (wisseldiensr partner en meerdere kinderen).
@auroraa dat precies...hoe weet je nou of je er voor moet gaan of niet? Dat hebben wij hier dus ook. Zie dat jij 36 bent, ik 35. Voel nu ook wel lichtelijk druk komen! Van de week weer even met manlief erover gepraat en hij vindt het eigenlijk wel prima zo met 2 maar hij heeft de deur ook nog niet dichtgedaan. Dat maakt het misschien alleen maar moeilijker! Ik heb 2 makkelijke bevallingen gehad, 2 relatief makkelijke kids. Genoeg ruimte, grote auto enz. Maar t is meer: nu is het zo makkelijk met 2 kids van 7 jaar en 3 jaar. Dan ga je weer de slapeloze nachten in. Ook het idee dat een 3e kindje misschien wat mankeert....zulke dingen.. Ik denk de ene keer ook: t is goed zo met 2 kids....en dan denk ik het volgende moment weer:" met 3 is het echt compleet" Pfff....lastig
Ik had geen kriebels meer. Ik wist wel dat ik op een gegeven moment een 3 zou willen. Als vrienden dan een kleine kregen had ik zoiets van goh dat is leuk voor hun, wat een schatje, maar niks meer dan dat. Maar de laatste 2 weken zijn mijn eierstokken de Macarena aan het dansen... Zoals eerder gezegd is het goed om te weten of de andere kinderen extra zorg nodig gaan hebben. Ik heb het idee dat het pas met ongeveer 6 jaar duidelijk is. Dat je dan ook meer weet over of een kind goed mee komt op school. Je weet natuurlijk niet van tevoren of een volgend kindje extra zorg nodig gaat hebben, en je probeert te beschermen wat er al is. Onze peuter is best een pittig kindje (was wel echt een wolk van een baby/dreumes), onze dreumes was erg pittig en die krijgt binnenkort de overgang naar peuter zijn. Wij maken nu serieuze kans op een woning waar wij genoeg ruimte hebben voor gezinsuitbreiding. Met een school aan de overkant. Alles is daar eigenlijk dichtbij dus een grotere auto zou geen haast hebben. We zouden het wel kunnen betalen maar ik wil deze graag wat meer oprijden. En ik zou met onze 2 kindjes nog twee jaar gebruik willen maken van korting zodat wij veel op vakantie kunnen en hun een super tijd bezorgen. Maar het is wel aan het malen geslagen...
In het vervelendste geval, valt de zwangerschap je al zwaar, en heb je daarna weer een zware baby periode. Dit heeft dan zn weerslag op je gezin, het zal het voor je andere kindjes niet makkelijker maken, die zullen daar ook op reageren in gedrag. Als je inschat dat je dit kunt handelen en de situatie zo stabiel is dat dit niet al teveel impact heeft, kun je de gok wagen. Voor nu zou ik het vooral even uitstellen, en genieten van de slaap die je eindelijk weer een beetje hebt. Ik denk dat je lichaam nog moet herstellen van de tropenjaren die je hebt gehad. Een nieuwe zwangerschap + eventuele toestanden zouden er nog weleens bij in kunnen hakken. Ik zou je lichaam eerst eens wat tijd en rust geven. 7uur slaap per nacht is nog aan de weinige kant, hier zou ik niet eens tegen kunnen... (maar dat is persoonlijk, ik doe het het best op 8-9 uur slaap).