Een topic voor iedereen die haar eerste kindje(s) heeft verloren en nu nog zonder kleine verder leeft.. Of het nu bij 4, 24 of 40 weken zwangerschap was, of misschien was je kindje zelfs al een tijdje bij je, je bent meer dan welkom om hier ook mee te schrijven! Ik heb niet echt een specifiek 'onderwerp' waarover dit topic gaat, het is meer bedoeld om elkaar steun te kunnen bieden, te praten over je verdriet, woede of juist geluk, hoe het leven weer verdergaat of hoe de wereld juist even compleet stil lijkt te staan en misschien nog wel het moeilijkste.. De beslissing om voor je tweede kindje te gaan.
Ik sluit me bij je aan. Hoe gaat het met jou inmiddels? Het is nog zo kort geleden voor jullie... Hier gaat het naar omstandigheden redelijk. Ik heb nog veel concentratieproblemen en kan nog erg slecht tegen stress. Dan flip ik echt... Wij gaan gelijk door voor een 2e kindje. Wij worden moeilijk zwanger helaas, dus laten de natuur zijn gang gaan. Wij hadden daar gek genoeg niet zo'n moeite mee. De liefde die we voelen voor Sam is zo overweldigend dat het onze kinderwens alleen maar sterker heeft gemaakt. Raar eigenlijk he..
Hoi meiden, ik sluit me ook aan. Het is helemaal niet raar dat de kinderwens sterker is geworden, dit herken ik ook. Wij hebben 5 november afscheid moeten nemen van onze Joey. Door een spoedkeizersnede zijn we verplicht om nog even te wachten. Hoewel de kinderwens heel sterk is, denk ik nu dat het voor ons toch beter is om nog heel even te wachten. Ik weet niet of ik op dit moment een nieuwe zwangerschap al aan kan, maar ik wil wel heel graag een 2e wondertje. Alle emoties en het gemis zijn zo intens, dat ik soms niet zo goed weet wat ik er mee aan moet. Overal om je heen zie je baby's, kinderen, gezinnetjes en het is zo moeilijk om met z'n 2tjes verder te gaan. Niemand die je kan vertellen hoe je hier doorheen komt. Het heeft tijd nodig, zoals zo mooi gezegd wordt. Maar nu 3,5 maand later voelt het verdriet weer net zo intens. Ik wil heel graag weer positief naar de toekomst kijken en ik heb een periode gehad waarin het al beter ging en ik weer langzaam aan ging werken. Maar nu voelt het een beetje terug bij af. Het blijft zwaar & oneerlijk om zonder kleintje verder te gaan. Hopelijk komen er weer betere dagen aan. Het is nu weer meer 'over'leven. Ik hoop dat de liefde voor Joey me ook weer kracht kan geven om verder te gaan. Herkennen jullie dit en hoe is het nu met jullie?
Damens het is Indd heel erg moeilijk en dat blijft!! Ik ben moeder van 3 gezonde Jongens wij gingen voor 1 vierde omdat ik ons gezinnetje niet compleet voelde en ja geluk kon niet op zwanger helaas ben ik 29 okt 2010 bevallen van ons zoontje kay we hebbe mooi af scheid kunnen nemen!! Na 2 jaar durfde ik het toch weer aan en ja hoor de spanning was er natuurlijk gelijk! Zwanger super heel blij we zouden er n zoontje bij krijgen helaas is ok hij overleden in me buik en die bevalling was n hel tegen over bij kay geen 1 mooie herinnering!! 10 aug is hij geboren en ik was er klaar mee om weer n zoontje te verliezen! Veel gesprekken gehad in het ziekenhuis en het blijkt dat bij mij me placenta niet meer groeiende en geen voeding meer kreeg!! Dus oke als ze de eerste x hadde op gelet was ik dus gewoon in januari bevallen maar dat mog niet zo zijn!! Na toch opletten kwamen we erachter dat ik zwanger was en ben verdrietig maar toch ow zo blij nu wisten ze de oorzaak en tot nu toe elke week controle en elke week evho heb nu elke dag bloed verdunner voor de placenta en tot nu toe gaat het goed ben bijna 17 wk zwanger!! En damens elke week is het spannend en ik voel me verdrietig en ow zo gelukkig hoop dat dat voor jullie ok snel gebeurd! En dit kindje kan zeker z'n broers niet vervangen maar misschien komen hun een beetje terug in dit kindje moet ok zeggen ben nu 6 aug uit geteld eerst 9 aug denk omg scheelt n dag
@starshine: Ook zo'n naar verhaal. Hoe oud was je zoontje? Ik herken die terugval maar al te goed helaas. De eerste weken heb ik als een roes ervaren. Ik had ook veel bloed verloren ( 2L) en daarom een manuele placentaverwijdering en curattage gehad. Helaas zat er toch nog een rest waar ik veel last van heb gehad. Daardoor zijn die eerste weken met name lichamelijk erg naar geweest. Nu ik weer wat fitter ben had ik gehoopt dat mijn hoofd ook wat rustiger zou worden. Helaas is dat niet zo. Ik heb het nog steeds erg moeilijk. De scherpe kantjes lijken er af en toe af te gaan, maar komt af en toe ook net zo hard weer terug. Het moeilijke is dat iedereen gewoon doorgaat met zijn leven... De liefde en trots voor onze Sam* verwarmd ons wel, maar het verzacht niet helaas. Als ik zou moeten kiezen had ik het echter niet willen missen. Dat zou betekenen dat ik nu nog geen mama zou zijn. Dat is iets wat ik wel heel waardevol vind. Zit je ook nog thuis? Ik ga woensdag voor het eerst weer 2 uurtjes naar mijn werk. @moedertje: Moest je verhaal even 2x lezen want kon niet alle woorden ontcijferen . Je bent nu weer zwanger begrijp ik na 2x een kindje verloren te zijn? Wat een hel... Ik duim dat het nu wel allemaal goed gaat meis!!
Mooi onderwerp! Zoals je zegt; wel mama en geen kindje, dat is het precies.... Je weet het zelf en niemand ziet het! Ik loop er vooral erg tegenaan dat mensen die zeggen vrienden te zijn, er niet zijn in een tijd dat je ze juist nodig hebt. Ik weet zeker als onze zoon geboren zou zijn op de uitgerekende datum en gezond en levend zou zijn, ze allemaal op de stoep zouden staan....helaas nu....horen we weinig..... Schandalig! Hebben jullie dat ook? (Onze zoon Bas is met 23,5 week geboren, we hebben de zwangerschap stop laten zetten omdat Bas* het dandy walker syndroom zou hebben en zeer ernstig gehandicapt zou zijn).
Ik sluit me ook aan als het mag. Wij zijn 2,5 jaar geleden in een nachtmerrie terechtgekomen toen onze zoon overleden bleek te zijn bij de echo met 26 weken. Op maandag nog het hartje gehoord met de angelsound en de kleine veel gevoeld. Dinsdagochtend werd ik wakker met een vreselijk gevoel in mijn buik. Het voelde zo koud en kil aan en ik voelde geen leven meer. Die middag naar de gyn geweest en op de echo bleek dat ons kindje overleden was. Een enorm heftige bevalling gehad, een dood kindje ter wereld brengen gaat tegen je natuur in. Gelukkig wel prachtige foto's kunnen maken en hem vast kunnen houden. Ik ken het gevoel, ik ben mama maar mijn kindje is dood. Nu zwanger van een tweeling, waar ik heel gelukkig mee ben maar aan de andere kant is het verdriet groter dat Noud* daarbinnen is gestorven waar nu nieuw leven is. Vooral nu we de 26 weken passeren ben ik bang dat ik op een ochtend wakker wordt en deze kindjes ook niet meer leven. Die nachtmerries elke nacht. Hebben jullie ook nog slapeloze nachten door de nachtmerries over de dood van je kindje?
Wat veel reacties al! Aan de ene kant fijn zoveel dames om mee te kunnen praten, aan de andere kant natuurlijk vreselijk verdrietig dat zoveel dames hier ook doorheen moeten.. Ik reageer zo even uitgebreider!
@twinkeltjes: Nachtmerries heb ik niet zozeer, wel levendige dromen. Ik droom nog regelmatig van Sam of van de dagen in het ziekenhuis. Dat laatste is wel naar, de ziekenhuisopname heb ik als vrij traumatisch ervaren door alle toestanden.
@Madelein: ik heb de eerste weken ook als een roes ervaren en een lichamelijke nasleep helpt zeker niet. Mijn 1e gedachen waren ook dat ik na het herstel van mijn keizersnee vast beter afleiding kon zoeken. De scherpe kantjes zijn even weggeweest, ik was zelfs alweer even begonnen met werk. Maar alle emoties zijn nu 3,5 maand later toch weer even teveel, dus ik heb een stapje teruggedaan. Weer thuis bij familie om eerst aan mezelf te werken. Joey is met 41+1 weken geboren en kon helaas niet meer gereanimeerd worden. Liefde en trots zijn op onze zoons vind ik ook een hele mooie gedachte. Ik hoop dat ik daar straks in de betere momenten die weer gaan komen kracht uit kan halen. Wat een emotionele achtbaan waar we doorheen moeten he. Ik ben dankbaar voor lotgenoten & steun, maar eigenlijk zou niemand dit verdriet moeten dragen. Succes met je werk! Het kan een fijne afleiding zijn maar pas wel goed op jezelf. @Reduijn: vreselijk dat je ook een verlies moet dragen. Steun van je omgeving is onmisbaar en ook in korte tijd leer je mensen echt kennen. Mijn eigen broer/schoonzus hebben in de afgelopen 3 maanden niet 1x gebeld, zijn inmiddels 3 maanden zwanger van een 2e kindje en sturen nu een nare mail met alleen maar verwijten naar ons... Terwijl wij worstelen met ons onvoorstelbare verdriet, kan je omgeving het nog moeilijker maken. Hopelijk lukt het om even voor onszelf te kiezen, dat kost al genoeg energie. @Twinkeltjes: letterlijk een nachtmerrie waar je in beland na de verlies van je kleintje. Wel ontzettend mooi dat je in verwachting bent van 2 nieuwe wondertjes. Ik kan me voorstellen dat dit enorm spannend is, alle geluk gewenst! Zelf heb ik geen last van nachtmerries maar zit ik soms even vast in een soort angstcirkel. Ik ben een positief persoon en heb zulke heftige emoties (gelukkig) nog nooit ervaren. Op mindere momenten kan ik angstig worden dat het nooit meer beter wordt en zie ik alles heel somber in. Gelukkig hulp van een psycholoog, tijdelijke medicijnen, lieve familie en een lieve man. Heel veel sterkte meiden!