Voel je geen inbreker hoor. Alle tips zijn welkom! Bij mij was hij in het grijze gebied. De huisarts vond hem oké, maar ik las overal dat hoger zeker beter is. Ik slik nu extra b12 en bij mij helpt dat. Ik kan het dus goed opnemen uit eten. Bij mij bleek het ook niet de boosdoener te zijn, maar wel fijn dat hij nu op peil is.
Niemand heeft bij mij iets over B12 gezegd. Ik ben wel onderzocht op stollingsafwijkingen, hier kwam niks uit. Ik hou het op leeftijd. Ik ben nu 39, en de afgelopen twee jaar is het dus drie keer misgegaan, dan tel ik de positieve tests waarbij ik later ongesteld werd niet mee. Wat bij mij denk ik ook meespeelde is een curettage na de eerste miskraam. Daarna ben ik namelijk een jaar niet zwanger geworden, en na een hysteroscopie gebeurde dat weer wel. Hier een rotweekend gehad. In de ochtend zag ik wat lichtbruin/geel/oranje achtig vlekjes in mijn broek. En dan gaat mijn hoofd in de verdrietige doemstand,ik ben er het hele weekend van overtuigd geweest dat er een miskraam zou komen. Het is nu dinsdag en ik voel me nog steeds zwanger. Ik heb ook niks meer in mijn broek gezien, maar dat kan ook komen doordat ik nu steeds zwarte slipjes uitkiest. Zo vermoeiend... Het komt er eigenlijk op neer dat ik echt nog geen seconde heb genoten van deze zwangerschap. Ik vind het eigenlijk allemaal gewoon heel rot. Kan me eigenlijk niet voorstellen dat het goed zou kunnen gaan. Zo jammer. Soms denk ik weleens dat ik met iemand zou moeten praten hierover, een professional. Heeft iemand van jullie hier ervaring mee?
Leo wat een spanning zeg, kan je geen extra echo krijgen? Ik ben momenteel niet zo actief meer hier, even de focus eraf. Ben aan het wachten op mn volgende eisprong, daarna weer aan alle medicatie. Maar eerst lekker op vakantie. Ik ben zelf een professional op dat gebied en kan je verschillende dingen aanraden. Je kan naar de praktijkondersteuner van de huisarts, dat is laagdrempelig en kortdurend. Dat ik vooral een plek waar je je verhaal kwijt kan, het is niet echt behandeling. Als je meer intensievw behandeling wil dan kan je je vis de huisarts of laten doorverwijzen naar een psycholoog (vanwege angstklachten) of de pop poli in het ziekenhuis (poli voor zwangere vrouwen met psychische klachten). Ik praat zelf ook met een professional en vind het zelf erg helpend in mijn proces. Het geeft mij ook meer inzicht. Succes!
Wat ontzettend rot dat je je zo voelt Leo! Ik snap dat je helemaal in paniek raakt van alles wat een beetje op bloed lijkt. Ik vind het ook echt naar om te lezen dat je nog geen moment hebt kunnen genieten! Ik denk dat je er wel wat aan hebt om met een professional te praten. Al is het maar om wat lucht in je hoofd te krijgen. Frummels heeft wel een mooie samenvatting gegeven van de mogelijkheden. Ik zou de stap echt zetten, het is echt helemaal niet gek dat je er gewoon enorm doorheen zit! Wanneer heb je je termijnecho? Fijn dat je nog met vakantie gaat frummels! Hopelijk kan je het een beetje van je af zetten. En heel goed dat je hulp hebt gezocht. Dit traject is echt loodzwaar. Je moet het jezelf zo makkelijk mogelijk maken. Met mij gaat het wel goed. Vandaag 9 weken, maar heb dus nog geen echo gehad. Dat gaat hier nog wel even een dingetje worden. Ik zie er echt zo tegenop. Nu kan ik mooi lekker struisvogelen, kop in het zand. Ik hoop dat ik tegen de tijd dat ik de echo heb er echt aan toe ben. Tot op heden voel ik me wel heel zwanger, geen bloed gezien en heb ik er een goed gevoel over (behalve als ik een hysterische onzekerheidsaanval heb). Ik geniet ook echt van het zwanger zijn.
Hoi! Ik ben nieuw op dit forum en wil graag mijn verhaal over twee missed abortions met jullie delen. Vorige week zondagnacht is mijn tweede miskraam in een half jaar op gang gekomen, terwijl we op vakantie waren in het buitenland. Ik vond dit veel heftiger dan mijn eerste miskraam. Dit keer hadden we bij 7 weken het hartje al gezien en zagen we bij 9 weken dat het was gestopt met kloppen. Bij 11 weken ben ik het verloren. De vorige keer was ook een missed abortion, maar toen was op de eerste echo (8 weken) al duidelijk dat het niet goed zat en dat het kindje nooit verder is gekomen dan 6 weken. Vrijdagavond zijn we thuisgekomen van onze vakantie en afgelopen maandag zou ik weer werken. Maar zowel mijn baas als de verloskundige raadden me sterk aan tijd te nemen om het verlies een plek te geven en deze week nog even thuis te blijven. Superfijn natuurlijk dat die ruimte er is, maar: hoe rouw je om een kindje dat je nooit hebt gekend? Ik heb zoveel verschillende gedachten, het is een grote warboel. Ik ben benieuwd hoe jullie zijn omgegaan met het verlies en het rouwen. Vonden jullie de tweede miskraam ook zoveel erger dan de eerste? En wat hebben jullie gedaan qua werk en het verdere 'gewone' leven?
Hier gaat het allemaal nog een beetje bagger Het is nu 2 weken geleden dat we zijn bevallen van ons kindje en hebben het er nog altijd zwaar mee maar het heeft tijd nodig soms gaat het goed en voelen we ons ook goed en dan stort je weer even in maar we houden ons vooral voor dat ons kindje ziek was en niet levensvatbaar en dat ons verdere pijn bespaard is gebleven maar toch als ik dan kijk naar (de foto's) ons kindje dan zie ik alleen maar een heel mooi heel perfect mini mensje met alles erop en eraan 10 vingertjes 10 teentjes een mini schattig neusje met neusgaatjes en kleine oortjes dan kan ik me gewoon niet voorstellen dat er iets mis was met de baby
Leo, hoe gaat het nu met je? Ik snap het helemaal hoor. Ik heb ook de eerste weken, tot ver na de termijn echo, echt niet kunnen genieten. Bloedverlies hielp bij mij ook helemaal niet daarin. Wanneer is je echo? Marlau, wanneer heb jij nu een echo? Ik heb zelf met niemand gepraat. Ik wilde antwoorden en verder niks. En die kon de gyn al niet geven. Dus had ik verder geen behoefte aan adviezen. Maar was dat wijsheid? Ik heb net vernomen van iemand die ik alleen maar via via via ken, dat zij haar kindje is verloren. Net voor de bevalling dus persoonlijk vergelijk ik dat absoluut niet met mijn geschiedenis waarbij het altijd om vroege miskramen ging. Maar ik moet, als ik dat dan hoor, wel meteen huilen. Terwijl mijn dochtertje al 1,5 en ik die vrouw niet eens ken. En dat is niet de eerste keer dat ik om zo'n soort verhaal moet huilen. Maar die angst bij alle echo's, dat ze zouden zeggen dat het hartje is gestopt, die ben ik nog niet vergeten. Die stilte terwijl we iets zouden moeten horen..... Ik heb er niet van kunnen genieten en nu nog blijkt dus hoe het erin gehakt heeft. Misschien was het anders geweest met begeleiding? Maar als je het niet beleefd hebt, denk ik dan, hoe kun je dan begrijpen en helpen? Misschien kun je een sessie of twee proberen? Ik hoop dat je straks ook in de verleden tijd kunt praten en dat het dit keer goed zit. Dit geldt natuurlijk voor alle zwangeren hier. En snel goed nieuws natuurlijk voor de andere meiden!
Hoi Eef, nu gaat het beter met me. Maandag een termijnecho gehad en alles zag er goed uit! Net bloed geprikt voor de nipt, we zitten nog even in spanning. Vandaag heb ik denk ik het baby'tje ook gevoeld. Dat schijnt zogenaamd niet te kunnen, maar ik herken het gevoel. Het kindje was maandag heel actief, mijn zoontje was en is dat ook, dus ik be mer wel van overtuigd! Ben nog steeds wel bang, maar ik sta mezelf nu toe ook wel blij te zijn. Vaak vergeet ik het, ook omdat ik het nog aan niemand verteld heb. Zo bang om iemand later teleur te stellen. Veel langer kan ik niet meer wachten, ik heb al een flinke buik! Dank voor je reactie trouwens, wat je schrijft is zo herkenbaar. Zelfs als je gezin compleet is, kunnen bepaalde berichten er blijkbaar nog inhakken. Ik hoop voor je dat je het toch een plek kunt geven. Marlau hoe is het met jou?
Allereerst, wat erg voor jullie. Dit twee keer maken is niet niks. Zelf heb ik de eerste als het ergst ervaren. Gewoon omdat je er geen rekening mee houdt, ze schok van zo'n echo met een levenloos boontje, het stille van de echoscopist, dan de mededeling, het spijt me... Oh, wat een verschrikking. De tweede en bij mij zelfs derde keer wist ik dat het kon gebeuren. De derde keer was ik zelfs gelaten. Hoe kon het ook anders dan mis zijn? Gerouwd heb ik niet, ik voel alleen boosheid en een gevoel van falen. Ik ben eigenlijk steeds doorgegaan. Ik heb bij miskraam 1 en 3, die missed abortions waren met curettage en pillen in totaal 2 dagen verzuimd van werk en bij de middelste miskraam niet. Het kan zijn dat de klap later komt. Wel heb ik deze zwangerschap heel veel angsten gehad. En daar zou ik wel met iemand over willen praten, want het beheerst mijn hele week, alhoewel de ergste angst nu gezakt is. Iedereen gaat er anders mee om. Ik hoop dat je je snel weer wat beter en zekerder kunt voelen. Het valt allemaal niet mee. Sterkte!
Jee Lotte, wat ontzettend naar dat je dit al drie keer hebt moeten meemaken. En zo ver al bij de derde. Is er eigenlijk een oorzaak gevonden? Hopelijk heb je wat afleiding en kun je langzaam weer wat lichtpuntjes zien. Heel veel sterkte gewenst!
Nee er is geen oorzaak gevonden gewoon dikke vette pech zit al een tijdje thuis van werk zodat ik even aan mezelf kan denken en de tijd kan nemen om het te kunnen verwerken nu sinds deze week weer een klein beetje het werk oppakken en verder lekker veel naar het strand enz hoofd leeg maken en uitwaaien
Snap ik! Krijgen jullie nog onderzoeken? Hebben ze je baarmoeder bijvoorbeeld bekeken? En is je bloed getest op stolling? Met dat soort problemen komt de miskraam vaak juist relatief laat.
Leo, wat goed!! Gefeliciteerd zeg! Had je nu ook iets van medicatie? Ik weet dat het moeilijk is vertrouwen te hebben maar statistisch gezien zit je nu goed hoor. Het kan helaas altijd fout gaan maar voor jou vanaf nu niet meer dan voor een andere zwangere. En die kansen zijn gelukkig heel klein! Wat super!! Katherine, wat betreft het rouwproces voelde het veel als voor Leo. Ik voelde het nog niet als kindjes, want ik kwam nooit ver. Mijn verdriet kwam dus ook meer uit boosheid, het gevoel van falen en de stress of het ooit nog zou lukken en het groeiende leeftijdsverschil met de eerste. Welke ik het moeilijkst vond....dat waren voor mij degenen die niet vanzelf kwamen. De rompslomp van de curetage, de pillen....dat maakte het voor mij zwaar. En de 5e....omdat toen net 3 mensen om me heen zwanger bleken en m'n hoop op ooit een goede afloop toen wel weg was. Toen heb ik een week ziekteverlof gekregen. Ik huilde constant om niks. Alle andere keren ging ik gewoon door. Iedereen gaat er op zijn manier mee om. Ik hoop dat jij jouw manier kunt vinden om het een plaatsje te geven.
Baarmoeder is wel bekeken en daar was niks mis mee maar bloed is niet getest op stolling is het mogelijk om dat nu nog te kunnen checken of moet je daarvoor zwanger zijn? Want anders ga ik dat zeker op korte termijn nog laten checken
@Lotte volgens mij kunnen ze je baarmoeder juist zien zonder zwangerschap. Bij mijn ziekenhuis doen ze dat niet. Hoe gaat het nu met je. @KatherineM ik heb het hetzelfde ervaren als Leo en Eef. Wat voor mij het verschil wel maakte is dat ik al een kindje heb. Naast het verdriet voelde ik juist ook een enorme liefde en dankbaarheid voor mijn dochter. Hoe gaat het nu? @Eef13 wat lief dat je altijd jog reageert en je ervaringen wilt delen ondanks dat jullie gezin nu compleet is. Is voor jou de klap niet later gekomen toen jullie wens wel vervult was? Daar ben ik zelf wel een beetje bang voor. Dat straks als ik blijvend zwanger ben en dat zal mijn laatste zwangerschap zijn ik na de geboorte opeens heel verdrietig word. Nu gaat het eigenlijk altijd wel. Ik ga vooral maar door en ben wel hoopvol. @Leo78 wat ontzettend fijn meid dat het gewoon goed gaat! Het is je gegund en ik hoop dat je in maart jullie tweede gezond in je armen mag sluiten. Het was vechten, heeft veel verdriet gegeven en je hebt veel geduld moeten hebben maar het is het allemaal waard als je wens toch vervuld wordt. Hier ben ik de uren aan het aftellen. Zaterdag heb ik mijn eerste echo. D-day. Ik zie er erg tegenop vooral het moment dat je gaat liggen en ze het echoapparaat op je buik zet. Maar ja, het moet. Ik weet al bijna 9 weken dat ik zwanger ben, het is hoog tijd dat ik weet of het een goede zwangerschap is. Maar pfff...
Ik wil ook even wat vragen als dat mag. Helaas hebben we onze 2e miskraam net doorgemaakt. Ik krijg vandaag controle echo bij de verloskundige en dan ook een gesprek. Ik wil haar graag vragen of ik al voor onderzoeken doorgestuurd kan worden. Maar hebben jullie nog tips wat ik nog meer moet/kan vragen.?
Wat verdrietig @Bieni. Sterkte bij de verloskundige. Je kan vragen of er nog restweefsel ziet en of er al een eitje klaar ligt. Verder schiet me niks te binnen eigenlijk. Ik ben alleen in het ziekenhuis geweest en zij hadden mij na de eerste twee miskramen wel onderzoeken aangeboden maar raadde het pas aan na drie miskramen. Sterkte!
Dankje, Oke ja ik ga daarom ook voor een echo ik wil weten of alles weg is. De vorige keer is er nog wat achter gebleven dus dat vind ik wel belangrijk om te weten. Heb jij die onderzoeken laten doen of was het niet meer nodig?
Welke onderzoeken heb je al wel gehad? Als ik je voorgeschiedenis zo lees, dan verbaas ik me erover dat er niet eens bloedonderzoek is gedaan. Je mag nu wel echt de reeks onderzoeken naar herhaalde miskramen gaan aanvragen hoor! Hoe voel je je nu?