Ik heb ook wat ergs meegemaakt ik ben op jonge leeftijd alebei mijn ouders al kwijt graakt aan die k. ziekte
Ik was een jaar of 16. Ik reed op een smal dorpsweggetjes waar ze geen lantaarnpalen hebben. Nog steeds niet trouwens. Ik was doodsbang omdat ik voor me een groep gasten hoorde waar ik langs moest fietsen. Toen reed opeens mijn opa naast me en we hebben gepraat alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik reed gewoon langs die groep ze keken wel raar maar zeiden niks. Toen ik bij de huizen aankwam. Was hij opeens weg. Toen drong het pas tot mij door wat er gebeurd was. Mijn opa lette op mij terwijl ik doodsbang was. Een hele fijne gedachte en dat vind ik nog steeds. Mijn opa leeft trouwens niet meer vanaf mijn twaalfde.
Ik heb mn hele leven al enge dingen meegemaakt. Ik heb doodsangsten uit gestaan toen mn vader me met een stoel achterna kwam, of mn keel dichtkneep. Alhoewel hij mij mishandelde, kon hij ook lief zijn. Hij overleed aan een spontane hartstilstand toen ik 14 jaar oud was en ik alles heb gezien. 112 moesten we 2 keer bellen, na 30 minuten kwamen ze pas, ik heb hier nog steeds nachtmerries van. En mijn miskramen, vreselijk.
Allerengste, dat ik voorspelling deed over mijn zusje, daarna beetje mee leren te leven , en nu soms voel ik het nog aan, maar nu is het neit eng meer ( was toen der tijd 11 )
Vorig jaar hadden we hier in Lima een aardbeving. Sem was net een maandje oud en ik was verder alleen. Echt super eng. Het duurde 2 minuten! en dat is echt super lang. Ik ben naar beneden gelopen (we wonen op de 1e verdieping) en aangezien het 18.15 uur was, was het donker en dat maakte het er alleen maar enger op. Heel veel lichtflitsen, zwengelende elektriciteitskabels, gillende en huilende mensen en de straat golfde verschrikkelijk. Ik dacht dat de straat zou open scheuren. Echt verschrikkelijk eng.
Ik heb nekkramp (hersenvliesontsteking) gehad toen ik een jaar of 10 was. Ben er gelukkig goed vanaf gekomen. En heb een keer met 130 km per uur de motorkap van mijn auto tegen de voorruit gekregen en die bleef staan terwijl ik op de linkerbaan reed....Heb echt een engeltje gehad toen ander zat ik hier nu niet. Moest van de linkerbaan naar rechts met alleen zicht op wat er achter me gebeurde. Op dat moment ben ik heel rustig gebleven, maar toen ik eenmaal op een veilig plekej stond heb ik heel hard moeten huilen van schrik. X
Wat ik heel erg eng vond was dat ze het vermoeden hadden dat ik een hersentumor zou hebben, en dus de periode tussen de mri-scan en de uitslag. Gelukkig was de uitslag goed. En de dag dat ik naar mijn schoonmoeder toe reed (nu 3 jaar geleden) en het vermoeden had dat er met haar iets niet goed was. Toen ik daar aankwam zat ze overeind in bed maar toen ik even weg ging om de droogtrommel uit te zetten kwam ik terug in de slaapkamer en had ze een epileptische aanval (ik wist toen niet wat ik zag, dacht dat ze een hartaanval of iets kreeg). Ze had ook helemaal nooit epileptie gehad. Ik heb meteen 112 gebeld en hebben haar meegenomen naar het ziekenhuis. Daar heeft ze nog 2 aanvallen gehad en bij de laatste aanval is ze in een coma geraakt en 2 dagen later overleden. In diezelfde week voordat ik haar vond waren we bij haar en liet ze ons allemaal foto albums zien en zei ze nu kunnen jullie nog vragen wie die mensen op de foto's zijn en zei ze dat ze van ons hield. Volgens mij heeft ze het zelf onbewust aan voelen komen.
@ischa, Jou verhaal doet me een beetje denken aan mijn oma. ijn oma en mijn moeder hadden vreselijke ruzie,De dag voor ze overleed, belde me oma me moeder op : laten we het verleden vergeten, het is het niet waard ruzie te maken, voel me ziek, ga op bed liggen, zeg e kids, dat oma van ze houd. Mijn oma is toen op bed gaan liggen ( migraine) mijn opa ging naar een uur bij haar kijken en kreeg haar niet wakker, toen werd ze naar het ziekehuis gebracht bleek ze bijna hersendood te zijn, die nacht droomde ik, dat me oma naast mij stond,en zij dat ze nu een engeltje was. De volgende dag had mijn oma helemaal geen hersenactiviteit, en hebben ze de stekker eruit getrokken.
Aan de ene kant is zoiets heel erg eng en de andere kant is het ook weer heel erg mooi toch Alecia? Ook dat je oma met je moeder belde om het goed te maken, dat zal je moeder wel heel erg fijn hebben gevonden.
JA mijn moeder had niet kunnen leven met het idee dat ze het nooit goed heeft kunen maken. Ben blij en denkook dat me oma het wel aanvoelde kan gewoon niet anders. Me oma en ik , we leken nog al op elkaar, en zijn erg koppig.
Echt eng is het niet wat ik heb meegemaakt maar wel heel bijzonder. 3 jaar geleden droomde ik dat ik een deur open deed en daar mijn opa zag staan die mij met open armen ontving. Echter ik was deels wakker en wist dat als ik mijn ogen open deed ik dit beeld zou verliezen. Ik liep heel verbaasd op hem af en ben natuurlijk in zijn armen gevlogen. Ik kon zijn luchtje ruiken die hij altijd droeg en zijn baard prikte nog altijd zoals ik mij als kind kon herinneren. Ondanks dat ik natuurlijk wist dat als ik mijn ogen zou open doen hij weg zou zijn, stroomde de tranen van geluk over mijn wangen. Mijn opa is 3 dagen voor mijn 9de verjaardag aangereden door een auto en ter plaatse overleden. Ik denk dat mijn opa me wilde laten weten dat hij er nog altijd is en dat hij over ons waakt. Ook heb ik het vermoedde dat dit alles heel goed een voorteken is geweest om mij duidelijk te maken dat oma niet alleen zou zijn als ze zou komen te overlijden. Mijn oma heb ik dit verhaal verteld en die zei meteen dat hij naast me heeft gezeten omdat het zo levens echt was. Helaas is mijn oma ander half jaar geleden overleden. Ik weet dat ze bij mijn opa is en dat maakt me dan wel weer gelukkig. Nu hoop ik nog elke nacht dat ik dit weer mag meemaken.
ik heb net nog wat engs meegemaakt, ik en mijn man gingen net de hond uitlaten, en op de terugweg zagen we opeens een vaag persoon op het fietspad lopen die ineens wel heel snel dichterbij kwam... ieks. opeens was ik hem kwijt en dacht ach die is de andere kant op, en toen liep ie dus aan de andere kant van de weg! en kwam wel heel snel dichterbij, deze heeft ons "achtervolgt" tot het begin van onze straat maar liep verder recht door. pfff mn hart zat in mn keel, en merkte ook aan mn mannetje dat ie het niet echt vertrouwde want ging steeds sneller lopen.. stond bij de voordeur te trillen als een rietje met mn hart in mn keel. poeh was echt eng!
Bah er gebeuren toch regelmatig enge dingen. Ik heb jaren terug 2 gevallen van zelfmoordpogingen gezien: Ik heb jaren lang langs t spoor gewoond. Een man bij ons uit de buurt heeft zichzelf daar voor de trein gegooid, ik heb m niet zien springen maar ik heb hem wel zien liggen, althans wat er nog van over was. Geen lekker gezicht en je blijft t nog lang voor je zien. Zat ooit bij een vriendin huiswerk te maken en zij woonde in een flat waar regelmatig vanaf gesprongen werd, toen we lekker aan een drankje op t balkon zaten druk te zijn met ons "huiswerk" zoefde er dus een persoon voorbij, me vriendin dr vader probeerde ons zo snel mogelijk van het balkon te krijgen maar zo nieuwsgierig als ik ben moest ik toch even naar beneden kijken want ik had nog niet helemaal door wat er nou precies gebeurde, beter niet kunnen doen. Het meest recente "enge" voorval is uit 2005. We waren op visite geweest bij me schoonouders in Eindhoven en toen we terug kwamen en bij ons de straat inreden was het een drukte voor ons flat met brandweer en politie. Me vriend stapte uit de auto om te kijken wat er aan de hand was want we konden niets ontdekken wat er gaande was. Ik reed door om de auto te gaan parkeren aan de achterkant van het flat. Toen ik daar de hoek om reed kreeg ik de schrik van me leven, het zag zwart van de mensen en ik keek naar boven en zag dat de bovenste 3 etages in brand stonden. Waaronder ook onze woning. ik heb niet eens me auto geparkeerd, zo neergezet en uit de auto gevlogen, kon nergens me vriend vinden dus ik elke brandweerman of politie agent aan zn mouw getrokken want me 3 hondjes zaten nog binnen, ik had geen idee hoelang het al branden en ik raakte totaal in paniek om me beestjes. Gelukkig hebben ze het alle 3 gered, een half uur later kwamen er 2 brandweermannen naar buiten met alle hondjes. Het had niet veel langer moeten duren want ze waren helemaal suf. Tja en jezelf de volgende dag terug zien op tv bij Hart van Nederland was toch ook wel schrikken hoor hahahahaha.
Wat fijn dat ze de hondjes hebben gered! Ik ben ook zo bang dat ons huis eens vlam zal vatten terwijl mn beestjes er nog in zitten. Brrr
Persoonlijk vond ik mijn bevalling best eng. ... Maar dat is dan weer niks met wat ik af en toe hoor van wat mijn man meemaakt. Mijn man is brandweerman in Den Haag en die ziet regelmatig de gevolgen van traumatische ongelukken. Laatst was het zelfs in de krant gekomen (AD). Een man was ziek aan het overgeven in de toilet, viel flauw en viel voorover tussen de wc en de muur met zijn oog in de rollenhouder! De houder zat helemaal tot aan de achterkant van zijn schedel en de brandweer moest het los zien te krijgen (zagen) zodat het ambulancepersoneel erbij kon. Later is de man overleden aan de bloedingen. Ik kreeg rillingen over mijn hele rug toen ik dit verhaal hoorde en vind het dan heel knap dat mijn man en zijn collega's geen nachtmerries hebben van zoiets. Verder was er ook nog het opduiken van een auto met nog een lijk erin van een jonge knul die al een jaar vermist was. Het opruimen van lichaamsdelen nadat iemand voor de trein was gesprongen. Het opduiken van een peuter die was verdronken....
Ach die jongen heb ik gekend, uit die auto ! Ik zie Den Haag staan en ik weet gelijk over wie je het hebt. Ik kan die gedachte niet uit mijn hoofd krijgen, hoe hij eruit moet hebben gezien. Lijkt me vreselijk. Zijn graf is vlakbij dat van mijn oma dus laatst ben ik er even wezen kijken. M'n neef is ook in opleiding bij de brandweer in Den Haag. Hij zat volgens mij ook bij dat duikteam wat daar altijd oefent in Madestein. Waar die auto is gevonden. Die knul die erin zat was het broertje van mijn beste vriendin toen ik een jaar of 12 was. Ik zat bij hem in de klas en we hebben samen nog kattenkwaad uitgehaald....