Bij mij werden ze elke bevalling minder Bij de 1e had ik hele heftige weeën, weeënstorm en daarna echte persweeen. Hoefde zelf niet zoveel te doen, beetje mee drukken en na 8 minuten was zoon er al. Bij nr 2 ook hele heftige weeën. Toen ik volledige ontsluiting had, had ik hele lichte persweeen. Ik perste en perste.. totdat de verloskundige zei; "Je hebt geen persweeën, of wel?" Haha.. Uiteindelijk na 15 min persen zoon 2 geboren. De 3e bevalling was helemaal raar. Na mn eerste bevallingen met heftige weeën, zat ik er bij deze bevalling echt op te wachten. Ik had wat buikkrampen en zei ook de hele tijd "aah, het ergste moet nog komen". Maar die pijnlijke weeën waarvan je niet meer weet waar je het zoeken moet bleven uit. Net als de persweeen. Pfoe .. vond dat wel pittig hoor.. Op pure eigen kracht persen. Vk moest ook haar vingers steeds op de plek houden waar ik heen moest persen.. anders lukte het me niet.. En ik was echt kapot!! Na 40 minuten was zoon 3 er. Wat een verschil met de 1e bevalling.. Kan je zien dat die persweeen echt wel hun werk doen..
Ik ben rechtop op de baarkruk gaan zitten en inderdaad kwamen er toen wel wat krachtigere weeen (nog steeds geen persween) hij kwam er in elk geval niet door naar beneden Maar ik vond het vreselijk op die kruk en wilde er vanaf, ik wilde zelf op mijn bed op mijn rug ondanks dat de vk voor de baarkruk was. Ik ben overigens ook twee keer thuis bevallen zonder persween dus. Het kostte me alleen echt alles om ze eruit te krijgen en de vk moest bij de eerste helpen met een knip en bij de tweede met een bepaalde greep. Bij mij was er dus ook niets om mee te persen. Ik had 10 cm maar ik kreeg alleen wat zwakke weeen om de 7 minuten...en aangezien ze er toch uit moesten en ik liever niet naar het ziekenhuis wilde moest ik ze er toch uit duwen Overigens vind ik je theorie inderdaad wel interessant.
Bij de eerste geen weeën gehad en ook geen persweeën. Ze was er in bijna 3 uur waarvan een minuut of 40 persen op de baarkruk. Dat is best lastig als je enkel af en toe een licht krampje voelt! Van de ontsluitingsfase heb ik niets gemerkt. Wel erna naar het zkh ivm een subtotaal ruptuur. Bij de 2e had ik tijdens de ontsluitingsfase wat lichte krampen. Toen ik erop ging letten bleek het om de 3 minuten terug te komen. Persweeën waren wat duidelijker aanwezig dan bij de 1e maar ik moest me er nog wel op focussen. Gelukkig was ze er met 3x persen op de baarkruk. Bij deze in 1,5 uur bevallen. Kortom; het is best lastig als je (bijna) geen weeën hebt
Lijkt me best gek ja! Wat kunnen bevallingen toch verschillend zijn hè? Maar wat zou er zijn gebeurd als je langer had gewacht terwijl je 10cm had? Ik heb nl ook wel eens verhalen gelezen over vrouwen die 10 cm ontsluiting hadden maar het nog een hele tijd duurde voor het kindje geboren werd. (In het hypnoborthing verhaal, dus er werd gewoon ontspannen mee omgegaan i.p.v. te stimuleren oid).
Dit had ik ja. Ik had al 10cm ontsluiting maar moest nog ff wachten tot m’n zoontje verder zou indalen. In Frankrijk laten ze je sowieso zo lang mogelijk wachten zodat je zo min mogelijk werk zelf hoeft te doen (en minder kans hebt op complicaties/uitscheuren). Ik had wel een ruggenprik tot aan het einde dus voor mij was het gewoon ff afwachten (2u ongeveer). Resultaat: maar 2x hoeven persen en m’n zoontje was er. Een mini hechtinkje. Hele relaxte bevalling. Tweede bevalling heeft het ook ff geduurd. Zoontje zat nog niet in het geboortekanaal en lag er verkeerd voor. Dus hij moest eerst inwendig goed gedraaid worden (tijdens een wee). Eenmaal goed op z’n plek ook maar 2x hoeven persen. Dit keer helemaal geen scheurtjes. Dat mindset verhaal vind ik trouwens heel vaag. Alleen maar goed om je schuldig van te voelen als het niet goed lukt. Ik geloof veel meer in dokters en wetenschap
Bij mij eerste had ik even n zenn moment na de weeenstorm en daarna persweeen. Bij de tweede had ik 10 minuten zo n pijn (5-10 cm) dat ik geen idee meer had wat ik voelde. Die heb ik op eigen kracht moeten doen. Hij was denk ik niet ver genoeg gedaald of zo. Zijn schouders waren heel stijf maar toch zo n 15 minuten over gedaan (4200 gram). Hopelijk is de komende bevalling iets rustiger.
Hier ook zonder persweeën moeten persen. Ook had ik in mijn beleving geen hele heftige weeën. Kon ze iig goed handelen. Toch maar een half uurtje hoeven persen. Helaas wel een dubbele knip moeten krijgen. Maar dat kwam doordat kindje te groot was, en mijn bekkenbodem te strak. Kreeg wel de vraag of ik op mijn handen en knieën wilde gaan zitten om te persen, maar dat zag ik echt niet zitten. Van mij mag de 2e bevalling net zo gaan, behalve de knip dan.
Goh, bijzonder dat in Frankrijk het protocol zo anders is! Misschien ook wel de reden dat ik meer vertrouw op de natuur dan op dokters, wetenschap en protocollen (die per land, ziekenhuis en zelfs hulpverlener totaal verschillen). In geval van nood:ja, maar ik zet vraagtekens bij of er wellicht preventief meer gebeurd dan nodig is en misschien zelfs minder goed uitpakt. Zo verkeerde ik totaal niet in nood tijdens mijn eerste bevalling, maar door medisch ingrijpen (breken van vliezen vk) is mijn bevalling geëindigd in paniek, vaccum verlossing met 8 keer trekken aan het hoofd. Sterrekijkertje. Mijn nieuwe vk gaf aan dat ze dit verloop vaker heeft gezien en dat door het kunstmatig vliezen breken je het natuurlijke proces/ligging kindje kunt doorbreken/veranderen. En mindset.. Het is wetenschappelijk bewezen dat je meer endorfine aan maakt als je ontspannen bent. En dat die stof onmisbaar is voor een voorspoedig verloop van een bevalling. Het is ook bewezen dat de aanmaak van adrenaline het omgekeerde bewerkstelligt. Een stressreactie, je lichaam gaat “op slot”. Niks zweverigs of vaags aan, maar misschien wel juist iets wat we door protocollen en culturele gewoontes een beetje zijn vergeten (met alle gevolgen daarvan). Sorry ts, ik dwaal af. Maar ik vind het zó boeiend!
Hier ook een bevalling gehad zonder persweeen. Uiteindelijk 51 min op eigen kracht (tijdens een wee) geperst. Hierdoor wel behoorlijke klachten aan mn stuit overgehouden. Die was scheef terug gesprongen Ben benieuwd of dit eventueel bij een volgende bevalling weer zo zal zijn.
Nee sorry ik kan me er echt niet in vinden. Ik hou totaal niet van het zweverige, zeker niet iets waardoor veel moeders zich schuldig kunnen voelen (ze waren niet ontspannen genoeg, dat soort gedachten). Mijn persoonlijke ervaring: mijn eerste bevalling was echt een droombevalling, ik had heel erg zin om de tweede keer te bevallen en was super relaxed. Toch is het heel anders gelopen dan gedacht, deed m’n zoontje het heel slecht op een gegeven moment. Als dit m’n eerste bevalling zou zijn, zou ik een ks hebben gehad. Niet omdat de artsen mij zouden willen pesten maar omdat dit beter zou zijn voor m’n kindje en mij. Gelukkig was ik de eerste keer probleemloos zelf bevallen en mocht ik het toch eerst zelf proberen (ook omdat ik al onverwacht 10cm ontsluiting had). Ik heb die hele situatie wel als heel shit ervaren, maar dit had echt niks met mindset te maken. Er was een medische reden (misschien doordat de placenta laag zat en m’n kindje niet goed die draai kon maken zelf, of omdat m’n baarmoeder gekanteld is, of misschien iets anders. Maar geen mindset iig ) Oh en ik vind dat stressen (goed stressen) juist goed voor je is. Als je stresst, ga je de overlevingsstand in. Was bij mij het geval. Hoe denk je dat het voelt als de gyn heel haar hand bij jou naar binnen douwt én je kindje draait, dit allemaal tijdens een wee? Niet heel fijn. Maar op dat moment had ik geen twijfels: dit moest gebeuren, dit was nodig. Je ziet dingen ineens heel duidelijk dan. Ik kan het gevoel moeilijk omschrijven, maar juist door die stress heb ik gedaan wat ik me nooit had kunnen voorstellen dat ik zou kunnen doen. Dus nee stress situaties zijn niet per definitie slecht. Ook al is het beter om helemaal relaxed te bevallen, uiteraard (maar dat lijkt me duidelijk ). Maar soms gaat het gewoon niet zoals je zou willen/had verwacht.
Ik snap dat de stress in zo’n heftige situatie je er juist doorsleept. Dat heb ik zelf ook ervaren bij de eerste. Dus heb ik het ook juist niet over noodsituaties. Juist over de gewone situatie waarin je stress kan ervaren doordat het anders gaat dan je verwacht of doordat je beeld vooraf al negatief ingesteld is. Met hypnobirthing leer je juist loslaten, meebewegen met de situatie en vertrouwen in je lijf. Dat geeft rust. Maar ik zeg ook niet dat het bij iedereen past. Ik denk wel dat er heel veel vrouwen baat kùnnen hebben bij deze kijk op baren. Maar de term zweverig mag het niet dragen. Als je dat denkt, zou ik er meer over lezen want dat klopt niet. Het gaat over de samenwerking tussen je lichaam en wat er in je hoofd omgaat. Ik vind dat juist heel logisch. Niks zweverigs aan.
Haha, we zullen het nooit weten! Maar misschien voor iemand die dit leest en zich op dat moment bedenkt.
Haha, nou ik ben erg benieuwd. Snor je dit topic op voor het vervolgverhaal? Haha. Ik ben op Facebook ook lid van Vrije geboorte en daar zal er vast meer ervaringsverhalen komen op dezelfde vraag. Zal kijken of ik tijd heb om er iets over te plaatsen.
Ontspannen zijn is beter ja, dan kun je de pijn veel beter handelen dan wanneer je overal tegen vecht. Maar je hebt veel zaken die voor ontspanning kunnen zorgen niet in de hand. Bij de eerste had ik ook een superfijne bevalling waar ik zó weer voor zou tekenen. Ik ging dus ook met veel vertrouwen die 2e bevalling in, maar toch w Ik snap wel wat je probeert te zeggen, het helpt heel erg om positief/ontspannen je bevalling in te gaan en rustig te blijven. Ik heb ook familie die bevallen ziet als iets wat alleen maar naar, extreem pijnlijk en zelfs gevaarlijk (?) is. Nou met zo'n instelling zou ik ook met tegenzin mn bevalling in gaan. Ik heb juist ervaren dat als je positief en ontspannen blijft, het echt véél beter te doen is en heel mooi kan zijn. Ga je vechten en tegenstribbelen, dan gaat het lichamelijk meer pijn doen en word het mentaal ook veel zwaarder. Maar het gevaar met zoiets zeggen is dat het bij degenen bij wie de bevalling veel vervelender is verlopen dan ze gehoopt hadden er een gevoel van falen optreed. Want er zijn zo veel externe factoren die er voor zorgen dat je niet goed kunt ontspannen, of er allerlei interventies nodig zijn die je niet kunt voorkomen. Ik geloof zeker dat je zelf kunt kiezen hoe je je bevalling benaderd, maar dat je het verder toch echt moet doen met wat er op je af komt. En dat is helaas niet voor iedereen een leuke ervaring
Bij mijn zoon heb ik geen persweeen gehad. Ik heb (heel dom) erover gelogen anders had hij nu nog erin gezeten ben ik bang. Ik had ook rugweeen en zat al 2 uur op 10 cm maar er kwam maar geen perswee. Toen heb ik gelogen dat ik persweeen had, had gehoord van vriendinnen dat het voelde als poepen, dat heb ik gezegt en de vk trapte erin. Uiteindelijk 1,5 uur lang tijdens elke wee kracht gezet op de manier die je ook zet met echt poepen en toen was hij eruit. Bij dochter had ik wel persweeen en wat een verademing was het om daartegen te kunnen persen, voelde ook echt als vechten tegen die pijnlijke wee en dat gevecht won ik elke keer. Na een perswee of 6 is ze geboren (totaal 12 minuten persen).
Dat weet ik. Juist omdat ik beide ervaren heb. Ik heb bij mijn eerste echt het gevoel gehad dat mijn lijf faalde. Dat heb ik omgezet door dat te verwerken en te kijken wat ik zèlf kon doen, buiten de dingen die je overkomen of worden aangedaan. Om er anders in te staan bij de tweede. Mijn tekst is dan ook totaal niet bedoeld om te bekritiseren! Alleen maar bedoeld om te inspireren. En zoals ik al zei leer je met hypnobirthing juist loslaten, meebuigen en accepteren als het anders gaat dan je had gehoopt.