Zoooo.. die zwangerschap was heftig maar het ontzwangeren mag er ook zijn!! Mijn dochter is nu ruim een half jaar en ik ben hormonaal gezien nog steeds niet geheel stabiel, zal ik maar zeggen. Ik ben nog steeds labiel en extreem onzeker. Zo onzeker dat het soms grenst aan een paniekaanval. Op mijn werk dacht ik vrijdag dat ik mijn intelectuele grenzen had bereikt. Mijn directeur vertelde van alles en hij wilde duidelijk met me sparren. Maar ik kon hem alleen met grote moeite volgen. Er kwam nauwelijks een woord uit bij mij. Het is net alsof ik maar de helft van mijn hersencapaciteit beschikbaar heb. De andere helft is blijkbaar aan het ontzwangeren ofzo. Ik weet dat het tijdelijk is maar ik vind het heel erg heftig. Soms heb ik ook van die manische periodes en dan voel ik me helemaal geweldig. Het is een grote achtbaan. Gek word ik er van!! Dat van mijn werk vind ik wel heel erg vervelend. Ik durf dat bv ook niet tegen mijn baas te vertellen. We zitten middenin een 'ik mag het geeen reorganisatie noemen maar stiekum is dat het wel' dus het is nu eten of gegeten worden. Kga mijn collega/vriendin in vertrouwen nemen. Misschien dat zij me af en toe kan en wil helpen... Wie heeft hier ook last van? Of ben ik de enige labiele muts?? Nee toch he??
Hier ook een deel van me hersenpam kwijt en die komt volgens mij ook niet terug whaha. Ik kan heeel moeilijk dingen onthouden. Heel vervelend..
Natuurlijk is het een stuk ontzwangeren, maar er is ook niet niks gebeurd de laatste tijd! Ik merk vooral aan mezelf dat ik sinds ik kinderen heb, mijn prioriteiten ergens anders leg. Ik maak me niet zo snel meer druk om wat andere mensen van me willen en of wat ik denk dat ze van me willen! Mijn kindjes staan op de eerste plaats en de rest komt wel... Ook op het werk wil ik er wel eens met mn gedachten niet bij zijn, of een simpele offerte niet op papier krijgen, maar dan maak ik me blijkbaar wat druk om de kindjes en mapje 'werk' wordt dat uitgeschakeld. Gelukkig werk ik bij mijn man op de zaak en weet hij hoe het met me gesteld is () en dat ik soms nog even de kluts kwijt ben. Mijn advies, neem je collega/vriendin in vertrouwen, ben eerlijk, het gaat vast vanzelf beter, maar voorlopig (je bent pas met mama!) eerst aan jezelf en je nieuwe rol wennen & werken! Succes & liefs annette
Hai hai... Ook ik heb er erg last van volgens mij nu nog meer dan tijdens de zwangerschap! Ik ben altijd een emotionele muts geweest (zo noem ik het haha) maar nu is het wel heel erg! Om elke stomme opmerking kan ik zo huilen en tijdens mijn zwangerschap had ik juist tegenovergestelde voelde me juist heel sterk! Daarnaast kan ik me ook slecht concentreren op gesprekken en vergeet ik veel! Van velen hoor ik dat het geheugen nooit meer helemaal goed komt hmmm...... Het duurt 9 maanden nou ik zit al bijna op helft nog even doorbikkelen
Ik heb er ook erg veel last van gehad hoor! Mét paniekaanvallen erbij! Ook totaaaaaaaaaal geen fut om meer energie dan nodig in m'n werk te steken... En nog niet eens helemaal ontzwangerd van de eerste en nu alweer zwanger van de tweede....!
Mijn dochter is 8 maanden en ik ben ook verre van de oude ik... Baal enorm van mijn onzekerheid en humeur
Ik moest zeker 1,5 jaar ontzwangeren. Na 1,5 jaar werd alles gelukkig weer rustig. Mijn hormonen vooral. Ik merkte dat aan mijn bekken. Tot 1,5 jaar na de bevalling veel last van mijn bekken gehad en ineens was dat weer over. Je bent zeker geen labiele muts.
hier ook nog druk aant ontzwangeren mijn dochter is ruim 5 maanden... ik kan ook ineens gaan huilen en voel me lichamelijk ook nog niet de oude, ik dacht zelfs even weer zwanger te zijn wat *gelukkig* niet zo bleek te zijn hihi bij mn oudste voelde ik me na een maand of 10 wel weer rustiger zeg maar, maar door de bv (tot 16 mnd) was ik nog onder de hormonen en daarna gelijk weer zwanger! dus nu wil ik na de bv periode eerst even rust haha
Ja, hier ook! En ook vooral op mijn werk, ik ben stukken minder scherp en gemotiveerd. Begin vorige week was het zo erg dat ik dacht dat ik tegen een burn out aanzat. Maar het zijn bij mij niet de hormonen denk ik, maar het feit dat ik veel liever thuis bij mijn mannetje wil zijn dan op mijn werk. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een geweldig leuke baan en super collega's, maar toch. Het zal vast wel eens beter gaan maar op dit moment kost het me extra veel moeite om mijn aandacht bij mijn werk te houden...
Ik heb twee keer een jaar moeten ontzwangeren. De jongste is nu een jaar en ik merk nu pas dat ik weer een beetje mezelf wordt. Mentaal, maar ook fysiek. Ik ben niet te zwaar, maar wat mij betreft mag er nog wel wat af. Dit ging niet echt vanzelf (deed er ook niet zoveel voor haha) maar sinds een paar weken vliegen de kilo's eraf, zonder dat ik iets anders doe. Iedereen in mn omgeving zegt het en inmiddels heb ik twee broekmaten minder in een week of 6. Net alsof het knopje hormonen is uitgegaan, zo stom. Ben er alleen maar blij mee, maar toch best heftig, dat ontzwangeren!
Ik had er ook ontzettend last van! Man man man...wat voelde ik mij soms dom op mijn werk. Inderdaad net alsof er heel wat hersencellen weg waren. Gelukkig is nu alles weer normaal!
Heel herkenbaar. Ik ben ook wel eens bang dat ik 'dom' geworden ben haha. Zo voel ik me soms namelijk wel. Hopelijk gaat het weer over! Volgens mij pas na het stoppen met BV, dus voorlopig heb ik er nog wel even last van denk ik.
Zo is het bij mij ook; ik heb ook leuk werk en supercollega's... Ik vind het ook nog steeds moeilijk om mijn meisje naar de kinderopvang te brengen. Mijn hart breekt nog steeds. BAh wat een ontzettend naar gevoel is dat. Op alle fronten lijk ik wel te kort te schieten; mijn dochter moet haar moeder missen voor een baan waar ik op dit moment ook niet functioneer. Mijn baas doe ik tekort omdat ik aan het ontzwangeren ben en voortdurend aan mijn dochter denk. Een visueuze cirkel. Gisteren heb ik met mijn collega/vriendinnen gesproken en zij verzekerden me dat ik mijn baan intellectueel gezien wel aankan maar nu even niet Ze herinnerden me er aan dat ik een half jaar geleden een kind heb gehad (oh ja, dat is waar ook en dat het dus niet zo raar is dat het effe niet gaat. Daarna heb ik met mijn baas gesproken en ben naar huis gegaan. Haar heb ik niet verteld over het ontzwangeren maar heb gezegd dat mijn takenpakket te groot is. Nu krijg ik ondersteuning dus dat is fijn. Vanmiddag even naar de huisarts om raad te vragen. Hebben jullie ook met je baas gesproken? Hoe gind die er mee om? Groetjes, Birgitte
Heel erg herkenbaar.. pffff Mijn zoontje is nu net 1, maar ik voel me nog steeds niet de oude.. Kan me nergens meer op concentreren, heb nergens zin in.. En af en toe die hormonale buien... pffff Hoop maar dat het snel over gaat..
Ik heb sinds een paar weken pas het idee dat ik echt ontzwangerd ben. 9 maanden zeiden de vk/kraamhulp/ha, maar dat ging voor mij echt niet helemaal op. Ik heb sinds kort geen jankbuien meer, minder onzeker, minder vaak boos (op iedereen) en ik kan weer positief over m'n schoonmoeder denken...... Heerlijk!
hier ook zo, moe...helft hersencapiciteit en laaste tijd veel plassen, buik nog steeds opgezet en ben toch echt niet zwanger weer dacht dat na 9 maanden over was maar helaas niet.
hahaha.. ja dan heb ik het idd nog niet eens over mijns choonmoeder gehad zeikwijf.... maar dat wordt dus beter als ik jou moet geloven
Bij de eerste heb ik er zeker een jaar last van gehad, daarna waren sommige dingen (het emotionele) minder/over, maar andere dingen zijn helaas nooit over gegaan (vergeetachtig, slecht kunnen concentreren, enz.). Nu bij de tweede heb ik er veel minder last van, maar dat vergeetachtige, slecht kunnen concentreren, enz. is helaas nog steeds volop aanwezig...