Ik ben nieuwsgierig of er hier meer vrouwen zijn die gebruik maken/ hebben gemaakt van donorzaad? Zelf nog maar 1 ronde gehad, dus nog niet veel ervaring, maar ik zou graag ervaringen uitwisselen. Ook qua hoe open je erover bent naar de buitenwereld, (hoe) heeft het effect (gehad) op je relatie/partner, indien aanwezig... Eigenlijk alles wat er bij komt kijken. In de omgeving heb ik alleen contact met een lesbisch koppel, die al een kindje van onze donor hebben. Maar onze situatie is toch anders, dus ik ben ook benieuwd naar andere ervaringen.
Ik ben zwanger van een donor via de spermabank. Voor ons een onbekende geregistreerde donor. Kind kan later wel gegevens opvragen maar wij als ouders niet. De donor ook niet met ons. Mijn man bleek onvruchtbaar na dik twee jaar zelf proberen. Wij hebben gekozen voor openheid, en vanaf jongs aan ook naar het kind/de kinderen. Dit omdat wij vinden dat er niks is om ons voor te schamen, én we vinden dat een kind het recht heeft te weten waar hij/zij vandaan komt. Toch is een ieder er vrij in om het wel/niet te vertellen aan omgeving/kind en ik zal daar nooit een oordeel over hebben. Dat is iemands eigen keus.
Hier misschien ook gebruik van een donor. Ik ben vervroegd in de overgang. vanaf het begin erg open over geweest. We zitten nu nog zelf in een ivf traject maar mocht dit niet lukken dan willen we graag proberen zwanger te worden met de eicellen van mijn zusje. We hebben er veel over gesproken. Mijn zusje zegt altijd: van haar zal nooit iemand iets horen maar als wij ervoor kiezen om het openlijk te bespreken is het wat haar betreft ook geen geheim. Ik merk soms dat mensen het zelf wel vragen wanneer ze weten dat ik vervroegd in de overgang ben. Dan hebben ze interesse in het traject en komt deze optie vaak zelf al op tafel. Dit beaam ik dan ook. Mocht het zelf niet lukken en we mogen gebruik maken van de eicellen van mijn zusje zullen we dat bij het kindje een onderdeel van seksuele voolichting maken. Op een gegeven moment kom je op het punt dat de vraag wordt gesteld waar baby's vandaan komen. Dan komt het verhaal van zaadjes en eitjes en dat papa en mama heel erg veel van elkaar houden. Bij ons wordt het dan de aangepaste versie. Papa en mama houden heel veel van elkaar maar de eitjes van mama waren zo goed verstopt dat de dokter een eitje van tante had en je bent wel in de buik van mama gegroeid. Zo weet haar zoontje ook al dat we vaker naar het ziekenhuis moeten. Kinderen vangen nogal eens iets op. Ik had het dus met zijn moeder over eitjes. Zijn vraag was dan ook: heeft frummelke dan ook een kip? Dat was wel het moment om hem te vertellen dat de dokter op zoek was naar een eitje waar een baby uit kan groeien. Mocht het zover komen dan wordt het een eitje van zijn mama
Dankjewel voor je reactie Panter! Bij ons is de donor een goede vriend van mijn vriend, dus hij blijft sowieso in beeld. Maar altijd als donor. Vriend is papa, ik mama en de donor is de donor die het zaadje aan ons gaf. (In Jip en Janneke- taal) Misschien een heel persoonlijke vraag, maar heeft het kiezen voor donorzaad bij jouw man ook (tijdelijk) gevoeld als soort van falen? Voordat wij de stap hebben genomen om onze donor te benaderen, moest vriendlief wel eerst door een soort 'acceptatie-fase'. Onze achtergrond is een lang en ingewikkeld verhaal, misschien zet ik het ooit nog hier op het forum, maar voor nu is me dat nog ietste persoonlijk.. Maar het komt er op neer dat vriend vorig jaar bewust zich heeft laten steriliseren, omdat de kans te groot is dat een kindje van ons samen (qua genetica) niet gezond zal zijn. Er was echter wel bij ons beiden een grote kinderwens, dus we overwogen eerst adoptie. Maar daarvoor (zoals vriend het zei) "moeten we eerst een tweede hypotheek nemen". De enorme kosten hielden ons tegen, ook omdat we toch in de toekomst (in ons ideaalplaatje) graag meer dan 1 kind zouden krijgen. En zo kwam de donor-bal aan het rollen. En hier zijn we nu, ronde 1 gehad en vol goede moed op naar de volgende.
Oh Frummelke, ik had jouw reactie mog niet gezien! Maar wat fijn dat je die optie hebt, en zo dichtbij! Op de manier die jij beschrijft, zo gaan we het hier ook ongeveer uitleggen op den duur.
Ja, mijn man heeft zich vreselijk gevoeld na de diagnose. Hij voelde zich geen man, vond dat ik een ander moest zoeken etc. Hij heeft echt een rouwproces door gemaakt. Gelukkig was daar door de lange wachtlijst ook voldoende ruimte voor. Nu ik zwanger ben is hij het meest blij van ons beiden. Hij is er zó gelukkig mee. Mooi en bijzonder vind ik dat. Het voelt ook gewoon als ons eigen kind. We maken samen de zwangerschap mee. Hij gaat mee naar elke echo. Adoptie was voor ons geen optie.
Er zijn speciale kinderboekjes ook voor die het spelenderwijs uitleggen. Zal even kijken hoe ze heten.
Een wereldwondertje KID Geschreven door m van seggelen. Deze schrijver heeft ook boekjes gemaakt voor kid kindjes met twee mama's en voor bam moeders met een kid kindje.
Deze zin deed me toch wel een beetje lachen ben denk ik iets te visueel ingesteld haha. Maar zoals ik in een ander topic al zei veel respect voor de weg die jullie aan het afleggen zijn! Geldt ook voor de andere dames in dit topic trouwens!