Gewoon uit nieuwsgierigheid: Voor de vrouwen met gevaarlijke beroepen: agente, brandweer, militair, etc... Hoe doen jullie dat met kinderen? Vinden jullie dat niet eng in sommige situaties, te weten dat je gevaar loopt en thuis kinderen en een man hebt? Of voor de vrouwen met een partner met een gevaarlijk beroep? Hoe ervaren jullie dit?
Wanneer is iets gevaarlijk? Mijn moeder werkt met verstandelijk gehandicapten, en heeft wel eens een waterkoker (met gloeihete inhoud) bijna tegen zich aan gekregen (scheelde echt een haartje) nadat een cliënt een woedeuitbarsting had. Denk dat er wel meer beroepen dan agent of militair gevaarlijk kunnen zijn, maar dat veel mensen daar niet bij stilstaan. Zelfs caissière zijn is gevaarlijk in de zin van dat je altijd beroofd kan worden etc.
Mijn ex is inspecteur van chemische wapens en reist af naar Syrië en andere gebieden waar geen mens wil komen. Een behoorlijk gevaarlijk beroep als je het mij vraagt... Denk dat TS meer zoiets bedoeld, want nare dingen kunnen natuurlijk overal gebeuren, idd ook als cassiere of als bakker ofzo
ja, dat bedoel ik Ik vraag me af (vraag me niet waarom, gewoon nieuwsgierigheid) hoe je daarmee omgaat als gezin, met kinderen etc.
Ik werk 'gevaarlijk'. ben nu 14 weken zwanger en mag vanaf deze week niet meer op de groep werken. Werk met verstandelijk beperkten met een gedragsstoornis (waarbij we dagelijks meerdere escalaties hebben). De kans op een trap in mijn buik is te groot. Bovendien kani k niet meer op mijn buik naast een cliënt in een escalatie liggen. (iets wat wel noodzakelijk is als iemand gefixeerd wordt op de grond) Hoe ik dat straks ga doen? Gewoon werken! Het is voor mij de normaalste zaak van de wereld. Neem aan dat dat voor brandweervrouwen en dat soort mensen net zo is. Het is je werk, daar kies je voor. Denk dat het lastiger is voor militairen en mensen die veel op zakenreis moeten en daardoor niet altijd bij hun kind kunnen zijn. Vraag me dan wel weer af waarom je er benieuwd naar bent. Voer je zelf een 'gevaarlijk' beroep uit.
Mijn vriend werkt voor defensie, hij is nog nooit in echt oorlogsgebied geweest, maar wel bij andere 'spannende ' dingen. Ik vind het wel lastiger sinds zoontje er is hoor!
Ik werk dan wel in een zeer gecontroleerde omgeving maar wel in een hoog risico. Op mijn werk laat ik mijn gezin thuis. Dwz ik denk niet na over mijn thuis situatie als ik op het werk ben. Denk dat dat ook niet kan als je een hoog risico beroep hebt. Als je telkens stil staat bij het "wat als...." dan ben je binnen no time hartstikke overspannen..
Mijn man heeft zo'n beroep. Hoe ik ermee omga? Eigenlijk sta ik er niet heel vaak bij stil dat er iets ergs kan gebeuren. Soms denk ik er ineens aan en dan kan ik best wel eens bang worden hoor.. Wat als er iets gebeurd? Hoe moeten wij dan verder? Maar er zijn toch mensen nodig voor die beroepen he Aan de andere kant vind ik het ook wel stoer dat mijn man zo'n beroep heeft.
hahaha, nee helemaal niet, maar het kwam zo maar in me op... Heb vroeger een vriendin gehad, die na dodelijke ongelukken, moorden, etc stukjes mens bij elkaar moest zoeken..... Dit heeft ze jaren gedaan, ook toen ze al kinderen had, maar heb me altijd afgevraagd hoe iemand dat kon??? (oke, iemand moet het doen) Zij is er inmiddels mee gestopt, nadat ze een slachtoffer bij elkaar moest zoeken en bleek dat dit een nichtje van haar was...... En ja, je kiest er voor, maar ik vraag me gewoon af hoe je zoiets tegen je kinderen zegt? Ik bedoel: snappen kinderen dat moeder neergeschoten kan worden bijv? Gewoon zulke dingen.
Ik werk bij de politie. En ja, je weet aan t begin vd dienst niet of je nog thuis komt, maar dat maakt het juist spannend en vaak gaat het natuurlijk ook goed. Ik vind het erger om bij meldingen te komen waar kinderen bij betrokken zijn.
Oh zo! Dat is wel pittig inderdaad. Denk dat je als ouder zelf in schat wat je kind aankan en wat niet.
Is dat geen naar idee dan? (sorry, ben gewoon nieuwsgierig ) en is het wel eens mis gegaan dan, omdat jij zegt: vaak gaat het goed (vaak is niet altijd nl)
Heel soms schiet dat wel eens door je hoofd. Maar dan vaak na een heftige situatie waarin een fysieke interventie nodig is.... tijdens en daarvoor niet. Dan functioneer je op adrenaline en wil je veiligheid creëren voor jezelf, je collegae en de betreffende persoon die een interventie nodig is. Echter heb je dan je collegae om mee te praten en te relativeren. Dit soort beroepen zijn niet voor iedereen weggelegd en vraagt om een bepaalde persoonlijkheid. Verder moet je niet vergeten dat hoe meer van dit soort situaties je mee maakt des te beter leer je ze inschatten en helaas vlakt het je ook altijd wat af.... De eerste keren sta je trillend op je benen bijna te janken. Daarna wordt het steeds meer bij je werk omgeving horen...
Mijn zus zei eens dat de vader van een vriendin van haar dat ook doet, die werkt in Parijs bij metrostations en moet vaak stukjes mens die zichzelf hebben omgebracht oprapen...
En nee ik vertel niet wat er bij ons gebeurt op het werk aan de kinderen (en anderen) ook niet als ze straks wat ouder zijn.... Dat is informatie die kinderen niet snappen en niks mee kunnen...
Dit lijkt mij ook het ergste. Natuurlijk is het zwaar voor mensen die zo'n beroep hebben. Mijn man komt ook wel eens thuis en dan verteld hij dat het een heftig dagje is geweest. Maar hij kan het ook weer makkelijk naast zich neerleggen en overgaan tot de orde van de dag zeg maar. Daar wordt je wel op getraind.
Jo: dat is best duidelijk! Het zou niks voor mij zijn om jankend van schrik bij te moeten komen hahaha.