Zoveel emoties zwanger van nummer 3 maar mis mijn eerste zoontje Lars *zo erg

Discussie in 'Vlinder kinderen' gestart door Vonny, 9 dec 2016.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Vonny

    Vonny Lid

    8 dec 2016
    9
    0
    0
    NULL
    NULL
    Hallo mammas van ook een vlinderkind
    3 jaar geleden overleed onze toen 2 jarige zoon Lars
    Hij was onze eerste en echt een geweldig ventje. Onze tweede zoon is nu anderhalf. En nu in verwachting van nummer 3. Ondanks dat ik heel blij ben roept het ook weer zoveel verdriet en emoties op. Ik mis Lars nog elke dag en weet niet zo goed met de tegenstrijdige gevoelens om te gaan. Herkent iemand dit en hoe zijn jullie daarmee omgegaan? Heeft iemand fijne tips?
     
  2. Wenda

    Wenda Fanatiek lid

    12 dec 2013
    2.431
    1.398
    113
    Gelderland
    Ik heb er gelukkig geen ervaring mee. Maar ik kan me voorstellen dat het heel dubbel is. Het lijkt me enorm heftig.

    Heel veel sterkte in de moeilijke dingen! En ik hoop dat dit kindje je wat troost kan geven
     
  3. Vlinder84

    Vlinder84 Niet meer actief

    Wat afschuwelijk om je zoon te verliezen! Ondenkbaar :( mijn situatie is anders, ik verloor onze oudste bij de zwangerschap. Ik heb haar nooit gekend als mens maar meer als mijn droom en toekomstbeeld. En dat gemis en de acceptatie van dat andere toekomstbeeld vond ik al heel moeilijk. Toen ik zwanger was van mijn zoons vond ik dat ook heel dubbel. Er is angst om ook dat kindje te verliezen, er is blijdschap om nieuw geluk en er is verdriet om het kind dat er niet is. Dat alles naast elkaar is eigenlijk teveel om te behappen. Krijg je nog steun vanuit je omgeving? Kun je zijn naam noemen? Is er iemand waar je je verdriet en zorgen kwijt kunt? Heel veel sterkte met dit verdriet om Lars* én geluk met deze zwangerschap.
     
  4. Vonny

    Vonny Lid

    8 dec 2016
    9
    0
    0
    NULL
    NULL
    Wenda dankjewel. Gelukkig heb jij deze ervaring niet zelf meegemaakt ik wens het ook niemand toe. Ik weet soms echt niet wat ik met al die tegenstrijdige gevoelens aan moet. Ik heb volgende week de eerste afspraak bij de verloskundige. Ik hoop dat het daardoor wat echter wordt als ik kan zien welk wezentje in mijn buik zit.
     
  5. Vonny

    Vonny Lid

    8 dec 2016
    9
    0
    0
    NULL
    NULL
    Vlinder 84 wat vreselijk dat jij je eerste kindje bent verloren in de zwangerschap. Dat lijkt me ook zo onverteerbaar. Dat je samen geen mooie herinneringen hebt kunnen maken. Dat je toekomstbeeld zo in duigen valt. Mijn angst is op dit moment ook zo groot. Om ook Lex of dit nieuwe kindje te verliezen. Ik denk dat ik er ook meer over moet praten. Mijn moeder begrijpt mij vaak wel en heb gelukkig ook een fijne therapeute. Maar door de hormonen wordt alles zo versterkt dat het soms bijna niet te doen is. Al die tegenstrijdige gevoelens. Vind het nog zo moeilijk dit kindje toe te laten maar aan de andere kant toch ook de angst om het kwijt te raken. Vind het echt heel lastig.
     
  6. Vlinder84

    Vlinder84 Niet meer actief

    Het is heel lastig om een nieuw kindje toe te durven laten. Zo'n zwangerschap is al heel abstract en na een verlies als deze weet je wat er mis kan gaan en durf je nog niet van je kindje te houden. Dat is geen onwil! Ben je bekend met haptonomie? Dat is een methode waarbij je contact leert maken met het kindje in je buik. Wat mij ook geholpen heeft is bedenken dat als het toch weer fout gaat, het niet meer of minder erg is wanneer je ervan hebt genoten. Dat kon ik pas bij de jongste trouwens. Bij hem wilde ik juist in de buik al herinneringen met hem maken. Want als ik hem ook zou verliezen dan zou ik die herinneringen ten minste nog hebben. Fijn dat je er goed met je moeder over kunt praten en hopelijk tref je een lieve vk. Is er kans op herhaling van wat Lars is overomen?
     
  7. conejita

    conejita Fanatiek lid

    14 jul 2013
    3.311
    248
    63
    Vrouw
    customer service
    Spanje
    Wat Vlinder zegt herken ik wel.
    Zo heb ik het ook "gedaan" tijdens de zwangerschap van mijn zoontje. We noemden hem bijv ook al openlijk bij zijn naam voor zijn geboorte. Nu woon ik in Spanje en is dit hier normaal, maar bij Noa* hadden we dat, volgens Nederlands gebruik, niet gedaan, en konden we haar naam pas vertellen toen ze al dood was (ook tijdens de zwangerschap, met 38.5 w).
    Dat wilde ik niet met mijn zoontje en ik dacht, hij is nú al mijn kind, nú al Kaléb en ik ga elk moment van hem genieten want ik weet niet wanneer het over gaat zijn."

    Vonny, met een steek in mijn hart lees ik dat je je zoontje van toen twee bent verloren.... geen woorden voor.. mag ik vragen wat er is gebeurd?
    Ik kan het me niet voorstellen hoe dat is.
    Aan de andere kant, zeiden mensen dat ook tegen mij toen ik mijn dochtertje verloor, en ik weet dat je gewoon geen keus hebt. Je moét wel... dealen ermee.
    Ontzettend heftig dat je Lars moet missen.
    Heb je ook vriendinnen met wie je over je gevoelens kunt praten?
    Voor mij is dat echt heel belangrijk, dat ik het kan delen en mag huilen, boos zijn etc en steun ontvang.
    En lotgenotencontact heb ik ook nog steeds veel aan.

    Je zegt al dat je denkt dat je missch meer moet praten. Je moet natuurlijk niks, maar het kan wel heel erg helpen.
    Missch moet je wel honderd keer hetzelfde gevoel uiten (of meer).
    Een fijn netwerk is voor mij altijd heel belangrijk.
    Ik hoop dat je de steun krijgt die je nodig hebt!
    Dappere mama!
    Lars (erg mooie naam trouwens) zal trots op je zijn!
     
  8. Warboel

    Warboel Fanatiek lid

    8 jan 2014
    3.541
    625
    113
    Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap en zo onwijs vreselijk dat je je zoontje op 2-jarige leeftijd heb moeten verliezen. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor je was/ is geweest.

    Je gevoelens herken ik wel.
    Mijn oudste zoontje is 8 dagen na zijn geboorte overleden (prematuur) en je kan ergens zeggen dat ik zeker een jaar in een roes heb geleefd.

    Toen ik zwanger raakte, een miskraam kreeg en vervolgens zwanger raakte van mijn (andere zoon) kwam alles er uit.
    Ik was zo extreem angstig. Bang dat het fout zou gaan, bang dat ik ook dit kindje zou verliezen... Het was bijna obsessief gedrag, hoewel de reactie natuurlijk heel logisch was.

    Het kwam er eenmaal echt 'uit' toen hij geboren was. Ik klapte in, als het ware. Mede omdat ik mijn stress en emotie ergens had proberen te verbergen al die tijd. Ik was zo overbezorgd... Zo onwijs bang!

    Uiteindelijk heb ik hulp gezocht. Iemand om mee te praten. Een psychologe dus.
    Ze bood me een luisterend oor, hielp me relativeren en stond me ook bij in een stukje (late) rouwverwerking.

    Als ik je iets kan adviseren dan is het dat. Zoek een professional om je te helpen met je gevoelens om te gaan. Niet omdat ik denk dat je 'gek' bent, maar puur omdat zo iemand je echt kan helpen om je gedachten en gevoelens een plekje te geven.

    Sterkte! En ik hoop oprecht dat je de steun krijgt die je nodig hebt en ergens een beetje kan genieten van je zwangerschap.
     
  9. Bloesempje

    Bloesempje Fanatiek lid

    29 nov 2010
    1.228
    1
    38
    Ik herken het ook. B.☆ is overleden toen ik 6mnd zwanger was van N. en nu ben ik zwanger van onze 3e. B.☆ is overleden aan een erfelijke ziekte. N. heeft dit gelukkig niet, bij deze baby weten we het uiteindelijk pas zeker bij de geboorte (kon wel getest maar wij hebben hier niet voor gekozen, dit kindje is hoe dan ook enorm gewenst en welkom).
    Ik merk vooral dat ik nu pas wat meer aan rouwen toekom. Na B.☆ zijn overlijden zten we in een roes, zijn overlijden was toch totaal onverwacht. Daarna kwam de bevalling van N. en gelukkig een enorme roze wolk. Toen alle drukte enz en nu was er tijd en ruimte voor rouw en verdriet en ben ik weer zwanger. Superfijn, echt enorm dankbaar voor, maar helaas lukt genieten niet echt. Ik probeer er een beetje aan toe te geven en me er niet te diep in te laten zakken. Meer kan ik niet doen denk ik.
    Sterkte!
     
  10. Faithful

    Faithful Niet meer actief

    Allereerst gecondoleerd, wat een verlies!
    Helaas heb ik hier ook ervaring mee, mijn kleine overleed amper 7 maand na de geboorte. Ik heb van een van de dames hier het advies gekregen om het boek Altijd een kind te kort te gaan lezen. Hij is ook via de bieb te lenen. Het heeft mij wel erg geholpen. Er staat dat het is voor wie een kleine in/kort na de geboorte heeft verloren, maar ik merk dat ik ook dingen herken al is mijn kleine dus later overleden.

    Mijn advies laat het gevoel er zijn en weet dat het normaal is, er is geen richtlijn over hoe het moet. Hoop dat je iemand (desnoods je huisarts of psycholoog) hebt met wie je hier over kan praten wanneer je die behoefte hebt. Ik zeg niet dat het makkelijker wordt, het blijft op en af gaan, maar ik leer er beter mee om te gaan.

    Nogmaals veel sterkte!!
     
  11. Naomi92

    Naomi92 Lid

    2 feb 2017
    38
    0
    0
    Hoi allemaal,

    Ik ben 21 aug uitgerekend van mijn 2e kindje.
    33 weken geleden ben ik bevallen na een volledige zwangerschap van een zoon, een fantastisch mooie zoon. Hij is na 1 dag overleden.
    Dat is iets waar ik nog midden in zit, lege kamer in ons huis. Durf niet naar buiten, bang wat anderen van mij denken. Maar toen was daar een nieuwe zwangerschap.

    Gepland, maar o zo moeilijk.
    Bezig met leven en dood tergelijkerheid. En dat op mijn 24e.
    Had het leven toch wat anders bedacht.

    Hoop heel erg dat ik hier doorheen kom, dat deze baby blijft leven en dat ik aankomende zomer wél met een gevulde kinderwagen mag lopen ipv elke dag naar de begraafplaats.

    Waar ik nu enorm tegen op zie is het vertellen van de zwangerschap. Ik ben bang dat daarmee al het begrip van de dood van Josha ophoud.
    Ik heb al opmerkingen gekregen voordat ik zwanger was van "je bent nog jong" en "hopelijk ben je snel weer zwanger, dan kunnen jullie verder".
    Alles in mij schreeuwde dan dat Josha onvervangbaar is. En dat ik nu wel zwanger ben van een nieuw kindje, dat dit kindje nooit Josha zal zijn.

    Hebben jullie tips? Met hoe en wanneer vertellen over de nieuwe zwangerschap? Ben nu 11+3 weken.
    Of misschien niet "face to face" vertellen maar via sociaal media? Zodat ik niet de pijnlijke eerste reacties van mensen krijg? Of is dat ook onzin?

    Hopelijk kunnen jullie mij een piepklein beetje helpen. Ik hoop het.

    XX
     
  12. Dubbelgeluk

    Dubbelgeluk VIP lid

    18 mei 2013
    11.511
    10.344
    113
    Wat een verdrietige verhalen, het gemis is zo groot, en het contrast met een trappelende baby in je buik maakt het nog meer confronterend.

    Ik heb toch geprobeerd vertrouwen te houden in een goede afloop. Hoewel dat wel heel moeilijk was en ik het mijzelf enorm moeilijk maakte. En als het verdriet er is, laat het dan ook gebeuren. Inmiddels is mijn 3e zoontje ruim twee jaar en mis ik zijn grote broertjes nog steeds, al veranderd de pijn wel, het wordt milder, gelukkig maar, anders is het leven ondragelijk.

    Wat betreft het aankondigen van de zwangerschap. Ik heb nooit iets op sociaal media geplaatst, maar daar ben ik sowieso geen fan van. Als je bang bent voor ongelukkige reacties (vaak hebben mensen geen idee wat ze moeten zeggen en zeggen ze vervolgens iets heel onhandigs), zou ik het eerst aan de mensen vertellen die dicht bij je staan, waarvan je weet dat ze Ok reageren, en als ze dat niet doen, dat je kan zeggen dat je dat geen prettige reactie vindt (als ze dichtbij staan moet je dat kunnen zeggen). En de mensen die verder van je af staan... ene oor in, andere oor uit... niet altijd makkelijk, maar wel het beste. En soms verrassen ze je toch met een hartverwarmende reactie.

    Ik had een mooi gedichtje namens zijn broertjes op het kaartje laten plaatsen. Zo kon iedereen die daar nog over twijfelde lezen dat ze er echt bij horen, voor altijd en overal!
     
  13. Vlinder84

    Vlinder84 Niet meer actief

    Naomi, je bericht raakt me. Ik was 23 toen we onze dochter verloren. Zo jong en dan al zoveel verdriet. Ik vond het echt onverteerbaar! En ja, mensen kunnen heel raar en kwetsend reageren. Dat vond ik destijds een rouwproces op zich. Alsof ik voor het recht om te rouwen om mijn kind moest vechten. Ik heb heel veel mensen uit mijn leven gezet, mensen die mijn verdriet bagateliseerden, weg ermee. Wbt je angst: heb je hulp gekregen bij de rouwverwerking? Het klinkt mij als ptss in de oren, iets dat veel voorkomt bij vrouwen die een kind verloren.

    Het vertellen vj nieuwe zwangerschap: als jij het fijn vind op fb, waarom niet? Ik zou de mensen die dichtbij staan zoals ouders, broers en zussen, goede vrienden wel persoonlijk het nieuws vertellen. En op fb dan iets in de trant: met *naam zoontje* in ons hart, hopen wij in *maand ud* weer papa en mama te mogen worden. Dan benoem je hem zelf al, hij heeft bestaan, hij is jullie zoon en hij is onvervangbaar! Sterkte met dit grote verdriet en ik hoop met heel mijn hart dat jullie over 6 maanden een gezond kindje mogen krijgen.
     
  14. Faithful

    Faithful Niet meer actief

    Gecondoleerd met je kleine en tevens gefeliciteerd met je zwangerschap. Wat een moeilijke tijd, ik zou je het volgende boek willen aanraden.altijdeenkindtekort.nl heeft mij erg geholpen.

    Directe familie en een vriendin zou ik wel persoonlijk vertellen en de rest mooi via fb idd. Verder als je wat op Facebook of waar dan ook plaatst benoem dan je overledene kleine naast je zwangerschap. Zodat iedereen weet dat hij ook nog steeds belangrijk is en ben je bepaalde vragen of opmerkingen voor. Al heb je altijd een aantal die het niet kunnen laten of niet begrijpen omdat ze het niet kennen.
    Bijvoorbeeld dat hij als vanuit de hemel/ als sterretje (of vanwaar uit jij geloofd dat hij is) zal waken als grote broer.

    Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met jullie verlies en veel geluk met de kleine in je buik. Alle gevoelens hoe tegenstrijdig misschien ook, ze horen er bij en dat mag!
    Dikke knuffel.
     
  15. Naomi92

    Naomi92 Lid

    2 feb 2017
    38
    0
    0
    Dank jullie wel voor jullie lieve reacties,jullie spreken vanuit het hart en dat is fijn! Ik ben begonnen in het boek altijd een kind te kort en ik zie nu al zoveel herkenbare dingen.

    Ik ben ontzettend bang voor kwetsende reacties. Daarom tot nog toe aan niemand verteld. Ben nu bijna 14 weken. Het voelt niet als dat ik heel blij kan zijn, het word afgewisseld met intens verdriet gemis en onzekerheid. Zo bang om weer een kindje te verliezen en weer met lege handen thuis te komen. Pff het is gewoon zo vreselijk om ooit mee gemaakt te hebben.

    Ik vind ook de vergelijkingen die gemaakt worden door anderen altijd enorm pijnlijk. De "ik weet hoe je je voelt want ik heb ook een miskraam gehad" opmerkingen. Het was geen miskraam het was een voldragen baby, alles erop en er aan en helemaal af. Hij heeft geleefd. Alleen niet overleefd.ik heb zelf voor de vorige zwangerschap een miskraam gehad. Dat vond ik toen ook heel erg, was met 11 weken maar het is echt niet te vergelijken met het verliezen van je voldragen baby. Merk dat k dat heel erg pijnlijk vind.

    Voelt fijn om te weten dat je niet alleen bent in dit gevoel. Hoe is het bij jullie gegaan bij de volgende zwangerschap? Extra controles of juist niet? Hebben jullie ooit een moment gehad dat het vertrouwen in de nieuwe zwangerschap terug kwam? Hebben jullie dezelfde meubeltjes gebruikt als jullie voor je overleden kindje hadden?

    Sorry beetje warrig berichtje, van de hak op de tak, zo gaat t dus in mijn hoofd.
    Liefs!
     
  16. Naomi92

    Naomi92 Lid

    2 feb 2017
    38
    0
    0
    En bedankt voor de tips over het vertellen. Ik heb nav de tips besloten om een foto te maken een lightbox met "naam zoon" is gonna be A brother, met foto van Mn zoontje erbij en echo foto. Zodra ik t dan online plaats zal ik t hier ook plaatsen dan zien jullie het.

    Hopelijk ben ik daarmee wat reacties voor, door vast mijn zoons naam te noemen, weet iedereen dat hij nog steeds in onze gedachten is.
     
  17. Naomi92

    Naomi92 Lid

    2 feb 2017
    38
    0
    0

    Bedankt voor je lieve reactie. Wat afschuwelijk voor je dat jij je zoontjes verloren bent. Dat je dit twee keer hebt moeten meemaken, echt HARTVERSCHEUREND! waren ze een tweeling? Wat knap dat je het aan hebt gedurfd om weer zwanger te raken. En wat fijn dat je een zoon hebt gekregen, is hij helemaal gezond? Niks is meer vanzelfsprekend hè?

    Wat een mooi idee om een gedichtje op het kaartje te plaatsen. Inderdaad voor altijd, dat lijken mensen soms te vergeten.

    Liefs
     

Deel Deze Pagina