Thanks! Vind het weer erg spannend maar wil gewoon vertrouwen hebben en genieten. Vorige keer tot 20 weken echt angstig geweest maar mijn lichaam kan het dus nu wat meer genieten! Eerste stap gezet: vk gebeld Leuk dat jullie er echt voor gaan! Hopelijk snel een plakbeeb!
Ja, dat snap ik! Proberen te genieten, maar dat lukt niet altijd. Meer dan je best doen (om toch een beetje te genieten) kun je niet, toch? Ik ga in ieder geval heel hard voor je duimen dat het een plakkert is!
Wat vervelend zeg Het is verschrikkelijk als je je niet lekker voelt en je hebt slecht nieuws gekregen. Het is logisch dat je je niet oke voelt. Neem vooral de tijd. Jeetje dit ook nog. Dikke knuffel Oooooo gefeliciteerd!
Heb trouwens net m'n ei gehad. Het is weer afwachten. Vanaf m'n ei tot nu (enkele dagen) beetje bloedverlies.
Hey dames, ik kom er even gezellig bij Even kort voorstellen: ik ben Carmen, 30 jaar, mama van een zoontje van 3 en samen supergelukkig met mijn ventje Wesley Ik ben momenteel aan mijn laatste pilstrip begonnen, al zou ik graag nu gewoon stoppen Maar dan slaat die twijfel weer toe! Ik heb na mijn bevalling 3 jaar geleden een postnatale depressie gehad en ben daar nu zo bang voor.. Ook als ons zoontje nu 's nachts wakker wordt, ben ik niet de liefste persoon op aarde, dus ik heb het gevoel dat ik het deze keer helemaal niet ga aankunnen. Maar als ik dan al die zwangerschapsaankondigingen of baby's zie, dan word ik zo jaloers soms.. We willen allebei zeker een tweede en langer wachten zie ik nu ook niet zitten (qua leeftijdsverschil met ons zoontje dan), iemand die nog zo 'twijfels' gehad heeft? Of is dit normaal, even een momentje van schrik voor het 'onbekende' (want toch wel hele nieuwe situatie nu, mits er al ééntje rondloopt).
He dames, ik ga de groep verlaten, voor mij wordt hij veelste groot, ik kan het van iedereen niet meer bijhouden. Heel veel succes iedereen!
Jammer, maar ik snap het wel... al die verschillende verhalen... misschien dat je nog eens tussendoor kan laten horen hoe het met je gaat?
@Carmina26 twijfels herlen ik! Sowieso nu omdat mijn moeder heel ziek is (vorige keer is zij degene geweest die voorkomen heeft dat ik depressief werd daardoor, dus vind het nu ook wel heel spannend). Maar ook omdat ik een bevallingstrauma heb (gehad). Wij hebben heeeeel lang getwijfeld (en nog wel een beetje), maar de wens voor een tweede kindje is groot. Wij hebben besloten dat we gaan praten met artsen over de vorige bevalling. We gaan checken of ik gewoon met een verloslundige mag bevallen ipv in het ziekenhuis en eventueel een doula erbij. Dus wij gaan actief aan de slag met de oorzaak van ons probleem van vorige keer en dat stelt gerust. Misschien kun jij dat ook doen? Praten met de arts of verloskundige? Oorzaak van de depressie uitzoeken en kijken of daar iets aan te doen is? Naar de POP poli? Wie weet kun je het dan voorkomen of anders op zijn minst op tijd signaleren en op tijd aan de bel trekken zodat het minder erg is? Ik denk dat van tevoren praten en alvast steun zoeken de oplossing is. En natuurlijk na de bevalling wel blijven praten ook... En anders eens googlen op stichting me mam, daar staat veel info op
Herkenbaar! Ik ben soms ook bang voor wat er gaat komen maar de kinderwens is toch sterker. Kun je uitzoeken waardoor het kwam? Of de kans groot is dat dit nu weer gebeurd? Eventueel met verloskundige/gyn/psycholoog/psychiater?
Ik ben toen naar de psychologe geweest en was toen door een samenkomst van gebeurtenissen (zwanger, huis gekocht, bevallen, verhuisd, zowel mijn grootvader als mijn vriend zijn grootvader gestorven en dat allemaal op nog geen jaar tijd..) dat ze vermoed dat ik daardoor zo diep zat.. Maar heb nu de schrik om dit terug voor te hebben doordat ik het mss allemaal niet ga aankunnen doordat we al een zoontje hebben..
Meestal niet maar het is wel eens voorgekomen hoor. Heb wel last van mn rug dus ik verwacht dat ik ongi word.
Ja ik heb toen oefeningen gekregen om mijzelf te leren kalmeren en extra na te denken. Heeft me heel goed gedaan en heb toen ook 3 maanden thuis gezeten dus ik kon mijn tijd nemen..
Denk je dat te kunnen gebruiken als je weer stress / negatieve gedachten ervaart? Goed dat je de tijd hebt genomen.
Nou ik duim voor je dat je toch zwanger bent. Ik werd donderdag, 4 weken na mijn curretage voor t eerst ongesteld. Maar dat is vandaag alweer over. Normaal ben ik zeker 9 dagen ongesteld dus vraag me af of dit wel goed zit, wil zo graag verder. Heb vandaag ovulatietesten gekocht om te kijken of ik überhaupt een eisprong heb en zal mijn zorgen de 18e bij de nacontrole sowieso ook uiten.