Ja precies. Bij ons kwam er ook niets uit. De uitslag was een gezond en normaal vrouwelijke foetus. Tja... Aan de ene kant was dat een opluchting en aan de andere kant helemaal niet.
Hoi TS2016, Heel veel sterkte met dit enorme verlies! Ik herken mijzelf heel erg in je verhaal. Wij hebben in de zomer van 2016 de zwangerschap afgebroken bij 23 weken vanwege een ernstige hartafwijkingen en een niet functionerend niertje. Tot op heden is hier geen oorzaak voor gevonden en wij hebben er bewust voor gekozen om niet in onderzoek te gaan bij de klinisch geneticus. Ook hier is sindsdien de wens op een kindje veel groter en ben helaas nog niet zwanger. Ik herken het zoeken naar antwoorden. Ik zocht elke dag op internet naar vergelijkbare verhalen. Ik weet niet precies wat ik zocht: antwoorden, hoop of herkenning? Sinds de bevalling hopen we op een tweede zwangerschap en het uitblijven ervan zorgt ervoor dat ik nog steeds constant op internet ronddwaal op zoek naar hoop. Ik denk dat de pijn en het gemis voor altijd blijft, maar dat een tweede kindje deze pijn een beetje kan verzachten. Ik heb het er nog dagelijks moeilijk mee, de ene dag meer als de andere. Soms voelt de pijn ondraaglijk, maar ik houd vast aan de gedachte dat we dit voor ons kindje hebben gedaan en dat we op een dag een broertje of zusje mogen verwelkomen waar ons kleine sterretje over zal waken. Ik hoop voor jou dat je snel zwanger zult zijn van je tweede kindje en dat je dit enorme verlies een plekje kunt geven. Ik denk dat iedereen een grote kans heeft op een gezond kindje, bij ons is die kans iets kleiner, maar ook wij hebben op een dag een gezond kindje in onze armen. Hou vol!
Lieverd, jij ook natuurlijk gecondoleerd met dit enorme verlies. Ik herken helaas elke woord wat je zegt. Na de bevalling zat ik soms wel 4 tot 5 uur per dag op internet opzoek naar verhalen en ervaringen. Maar wat ik precies zocht wist ik ook niet. Misschien hoop en of iemand die mij kan beloven of garanderen dat ik snel weer zwanger kan worden en dit keer wel van een gezond kindje. Onrealistisch dus. De verdriet, de onzekerheid en de leegte zorgen maakt mij wanhopig. Mag ik misschien vragen wat voor soort afwijking jullie kindje had? Uiteraard hoop en wens ik jullie ook een spoedige, gezonde en zorgeloze zwangerschap. De laatste zal waarschijnlijk het moeilijkste zijn. Maar ik hoop het uiteraard wel van harte. Geef het nooit op. Dikke kus
Ons kindje had tetralogie van fallot, een hartafwijking met 4 'foutjes' in het hart, o.a. een gat tussen de kamers. Een volgende zwangerschap zal inderdaad niet zorgeloos zijn maar ik ben er aardig van overtuigd dat het volgende keer goed moet gaan. Wat betreft dat op internet zoeken, het is precies zoals jij het zegt, je hoopt dat iemand je kan garanderen dat het goed komt. Kon je maar die bevestiging krijgen hé, dat het een keer goed komt, dat zou een beetje geruststelling geven. Ik las dat je iemand dichtbij je hebt die begrijp wat je voelt, dat is heel fijn! Neem de tijd die je nodig hebt en laat dit niet van anderen afhangen. Ik merk dat er heel weinig mensen zijn die zich kunnen voorstellen hoe groot het verdriet is. Ik wens je veel kracht en geluk toe!
Herkenbaar dat zoeken op Internet. Ik vind van dit forum vooral erg fijn dat je herkenning vind. Dat het normaal is om die angst voor een volgende zwangerschap te hebben, dat het dagelijks in je hoofd zit en dat de wens voor een volgende zwangerschap/kindje nog groter kan zijn ... Al lees je natuurlijk liever niet van die verhalen, dat andere ook dit hebben moeten doorstaan.. Want inderdaad het verlies kan je bijna niet indenken als je het niet hebt meegemaakt
Gecondoleerd ook jullie met het verlies van jullie kindje... Ik merkte toen ook dat heel weinig mensen zich kunnen voorstellen hoe groot het verdriet is en gingen voor mijn gevoel heel snel door tot de orde van de dag... Als je idd iemand heb in je naaste omgeving waar je je verhaal kwijt kan is dat idd heel fijn,ik heb dat nooit zo gehad (buiten ml om) en dat voelde erg alleen... Ik hoop dat het jullie gegunt word om een volgende zwangerschap te mogen hebben en wens je veel sterkte!
Och jeej ook zo heftig. Daar had ik ook al het een en ander erover gelezen. Ik hoop van harte dat je dit jaar nog mama mag worden van een gezond kindje!
Helemaal waar. Een ander wat soort gelijke verlies heeft meegemaakt begrijpt beter je pijn, verdriet, wanhoop en onzekerheid. Als je erover wil praten kan je mij altijd een pb sturen!
Ik heb alleen je openingspost gelezen. Gecondoleerd met het verlies van jullie kindje en ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Wij hebben 4 jaar geleden ervoor gekozen om de zwangerschap af te breken omdat onze dochter dezelfde hartafwijking had. Ik heb daarna nog 2 gezonde kinderen gekregen. Als je meer vragen hebt mag je me altijd een pb sturen.
Ik heb niet alles gelezen, maar wat een verdrietige tijd. Hier onze zoon verloren bij 37.3. Ik voelde ineens geen leven meer. De vk probeert je gerust te stellen dat het vast goed is en je voor de zekerheid een echo krijgt in het zkh. Maar dan blijkt het echt niet goed te zijn en zakt de grond onder je vandaan. De zwangerschap erna is gelukkig goed verlopen, maar is uiteraard voor ons spannend geweest.
Stil word ik er van... Op die termijn je kindje verliezen... Wat een nachtmerrie... is achterhaald wat de oorzaak geweest kan zijn,
Kippenvel en tegelijkertijd zo oneerlijk!! Hebben ze onderzocht wat de reden hiervan is geweest? Goed om te lezen dat je daarna een gezond kindje hebt gekregen.
Gecondoleerd meid. Welliswaar een compleet ander verhaal, maar ik ben in maart mijn dochtertjes bij 21 weken verloren. Zover zichtbaar op de 20 weken echo waren ze volledig gezond, maar een week later is de bevalling spontaan begonnen. Wij hebben er bewust voor gekozen om ze verder niet te laten onderzoeken, aangezien 9 van de 10 keer er toch geen oorzaak aan te wijzen is gezien de goede echo's. Ik ben in het buitenland bevallen en ze hebben gewoon een geboorteakte en een akte van overlijden. Het is alleen heel zuur dat je ze niet in NL kunt bijschrijven, gezien de wet burgerregistratie alleen over levende personen kan. Ik kan dan ook geen antwoord geven op alle vragen. Inmiddels zijn we ook al weer een hele tijd bezig om opnieuw zwanger te raken, maar dat wilt nog niet zo lukken. Aangezien bij mij niet echt een specifieke oorzaak bekend is en de bevalling spontaan op gang is gekomen, loop ik bij een vervolgzwangerschap zeker een risico. De angst die je noemt, herken ik zeker. Mocht zwanger worden weer lukken, zal ik waarschijnlijk tot ongeveer 35 een angst hebben denk ik. Maar ik weiger me hierdoor te laten leiden Nu maar hopen dat ze "grote" zus mogen worden. (ze zullen altijd bij ons gezin horen)