Hallo meiden.. Ik wil hier even graag mijn verhaal kwijt. Ik loop al vanaf mijn zestiende met moeder gevoelens rond en niet zonder reden.. Ik was zestien toen ik zwanger raakte van een vriendje. Helaas kon ik mijn kindje toen niet houden hoe moeilijk ik dit ook vond.. Ik zat nog op school en thuis was ook niet de ideale situatie.. Mijn vader was manisch depressief en we liepen in de schuld sanering. Met pijn in mijn hart heb ik met acht weken zwangerschap heb ik de zwangerschap laten beëindigen. God wat voelde ik me leeg en was ik verdrietig.. Ik heb hiervoor ook psychologische hukp gehad. Ik heb hier nog verdriet van maar ik kan er nu mee leven.. Mijn moeder gevoelens daarentegen zijn nooit weggegaan sterker nog die zijn in alle hevigheid toegenomen en met name het afgelopen half jaar kan ik nergens anders meer aan denken dan dat ik graag moeder wil worden. Ik ben nu 21 en heb mijn studie gehaald, vaste baan, een vriend waar uj al drie jaar mee samen ben en samen woon,, kortom alles is stabiel.. Nu is het alleen jammer dat mijn vriend van 30, kinderen nog niet heel erg ziet zitten wat nij erg verdietig maakt,, terwijl als ik hem bezig zie met kinderen h ij er hartstikke leuk mee om kan gaan.. Ik heb alleen het gevoel dat mijn vriend het ergens wel wilt maar bang is vanwege zijn verleden omdat hij als kind in de steek is gelaten door zijn ouders.. Ik wil hier graag met hem over praten maar weet niet zo goed hoe.. Daarbij komt nog eens dat er bij de abortus ontdekt is dat ik een afwijking aan mijn baarmoeder heb waarvoor mij geadviseerd is door de gynaecoloog wanneer ik kinderen wil er zeker een jaar van te voren dit aan te geven bij hem om een behandel plan op te stellen zodat ze dit goed in de gaten kunnen houden en begeleiden.. Ik weet even niet meet zo goed wat ik moet doen en hoe ik dit allemaal aan moet pakken. Heeft iemand advies voor mij? Mijn excuses voor het lange verhaal Liefs romy. Liefs toont
Hoi hoi, Wat naar voor je wat er vroeger gebeurt is. Goed dat je het nu een plekje hebt gegeven. Het advies wat ik je kan geven is toch met je vriend eens 's avonds gaan zitten en er rustig over praten. Probeer hem uit te leggen hoe jij je voelt en dat je het erg graag wil. Vraag hem ook wat de reden is waarom hij nog niet wil. En vertel ook dat jullie rekening moeten houden met het behandelplan. Als je vriend echt niet wilt kun je hem niet dwingen, hoe moeilijk dit ook zal zijn voor jou. Succes en ik hoop dat jullie een goed gesprek hebben! Chila.
Het enige advies wat ik je kan geven, Praten met je vent. Uitleggen hoe jij je voelt en laat hem ook alles zeggen zonder dat je hem continue onderbreekt. Stertke ermee meis!