Hoi allemaal. De titel zegt het al.. Ik weet sinds maandag dat ik zwanger ben. Zoals ik eerder schreef hebben wij hier 20 maanden op moeten wachten en ook hebben we al eerder een miskraam gehad met 6 weken. Dit maakt dat ik nu heel erg opgelucht ben dat het nu is gelukt maar oooh zo bang dat het alsnog weer misgaat. Iedere keer dat ik naar de wc ga zit met hart in mn keel. Zo bang dat er toch weer iets rood of rozigs verschijnt op het toiletpapier. Zo begon mijn miskraam ook.. Ik heb nu ook wat meer afscheiding dus dat maakt ook dat ik elke keer als ik iets voel denk.. als het maar geen bloed is! Er zijn vast mensen die dit herkennen. Hebben jullie nog tips om hier iets relaxter mee om te gaan of relativerende opmerkingen bijvoorbeeld? ... of wordt dit echt niet beter voorlopig tot ik een echo heb gehad
Heey.. Wat ik probeer is de hele dag afleiding te zoeken. Zodat ik geen tijd heb om erover na te denken. ik ken je gevoel heel goed en daarom ook al een vroege echo morgen. Wat ik vind is dat je de eerste x zwanger geheel zorgeloos begint, roze wolk. Na eenmaal een miskraam merk ik dat die roze wolk maar af en toe is, vooral een stukje zelf bescherming. Hou vol meid! En hopelijk is dit een plakkertje ♡
Oh wat herkenbaar. Hier nog zo eentje, ookal heb ik al een super mooi gezond zoontje ter wereld gebracht, ook bij de tweede zwangerschap was ik constant bang. Ik heb geleerd: maak je geen zorgen voor dingen die nog niet zijn gebeurd, het leven is te kort! En het is echt zo, geloof mij.. Die stress is nog veel slechter voor jou en je kindje Je hebt het uiteindelijk niet in de hand, maar met positieve vibes en instellingen kom je al een heeeel eind! Ik heb zelf geen ervaring met miskramen, maar ik ben een hypochondrie, dus snap je helemaal. Probeer van deze tijd te genieten, geloof me 40w zijn zo voorbij en dit is zo'n mooie tijd! Ik wens je echt heel veel succes en probeer alsjeblieft te genieten van harte gefeliciteerd met jullie wondertje!
Zeer herkenbaar! De eerste weken verwachtte ik continu ongesteld te worden. Mocht het uitdraaien op een miskraam, dan is dat heel verdrietig. Je dromen spatten dan uiteen. Mijn zus heeft een voldragen kindje gekregen dat - achteraf bezien - een miskraam had moeten worden. Het kindje had namelijk geen hersenen. Ik troostte me met de gedachte dat me dát in ieder geval werd bespaard. Succes met de eerste spannende maanden en ik hoop dat alles goed blijft gaan!
Ik ben voor het eerst zwanger en ik maak me ook zorgen. Gaat alles wel goed? Leeft het kindje wel? 4 april mag ik pas bij de verloskundige komen maar het duurt me eigenlijk te lang.
Hier ook een hoor.. zo bang om roze te zien bij het afvegen. Ik durfde ook niet te poepen of over een hobbel te fietsen. Bang dat het los kwam. Ik probeer mezelf nu voor te nemen dat elke dag datik heb gepiekerd, ik er een minder heb genoten. Achteraf bij mijn zoontje was ik aanhet begin van de zwangerschap ook zo bang. Ik probeer positief te denken. Achteraf is het het piekeren niet waard geweest als het goed gaat. Zo moet je denken. En als het mis gaat dan zou het piekeren ook niets opgeleverd hebben. De reden is gewoon zelfbescherming tegen een zware teleurstelling of verdriet. Daaruit komt angst voort. Als je je laat beïnvloeden door je angsten kun je nooit voluit genieten en dat is echt zonde. Denk maar aan mensen met bindingsangst. Die lopen mooie relaties mis omdat ze hun angst niet opzij kunnen zetten. Zo mijn wijze les voor vandaag. Succes he!
Herkenbaar! Ook ik heb in mij achterhoofd dat het mis kan gaan, maar toch ben ik echt wel vooruit aan het kijken en probeer ik te genieten. Als deze zwangerschap goed gaat dan is dit de laatste keer, dus wil er optimaal van genieten. Helaas heb je dat wat er mis zou kunnen gaan niet in de hand. Weet van dichtbij hoe naar het is om miskramen mee te maken, mijn schoonzusje heeft er 2 achter elkaar gehad en heb van meegekregen wat het psychisch met je kan doen. Je gevoel kun je denk ik niet sturen hierin. Ik hoop dat alles goed verloopt en dat je toch wat meer kan genieten!
Bedankt voor jullie reacties. Erg herkenbaar dus. Maar de gedachte 'je hebt het toch niet in de hand, of je er nou over piekert of niet' vind ik wel een goede om me aan vast te houden. Thanx!
Herkenbaar! Wat bij mij inderdaad ook hielp was afleiding. Gelukkig hadden wij in de eerste weken heel veel verjaardagen en feestjes, dus dan ben je er minder mee bezig. Werk is ook een goede afleiding. En verder vrees ik dat er niet zoveel is wat je er mee kunt doen. Ik heb toch een goede 3 weken in de zenuwen gezeten tot de echo met 7+1.
Oh zo herkenbaar. 3 MA's moeten meemaken en nu zwanger van ons 2de wondertje en die eerste 12 weken zijn echt vreselijk zwaar. Probeer veel afleiding te zoeken. Dagen gaan voorbij en wat mij hielp is toch ook echt wel te genieten van dat ik weer zwanger mag zijn, ondanks de angst dat het 'weer' fout gaat. Je kan er helaas toch echt niks aan veranderen. Succes met afwachten van de 1ste echo. Mn duimen draaien voor je.
Ik herken het.. heb deze angst beide zwangerschappen gehad en dit keer zelfs tot 32 weken. Ik werd wel rustiger toen ik de kleine eenmaal ging voelen. mijn tip is geef je angst ook aan bij je partner en vk en bel altijd je vk als je ff er door heen zit. Doe ik ook en ben altijd serieus genomen. Hopelijk heb je een plakbaby en mag je er 9 maanden van genieten om het daarna in je armen vast te kunnen houden❤️
Ik herken je gevoel! De ene dag voel ik me super zwanger en de andere dag voel ik niks en dan struin ik het hele internet af en ben ik zo bang dat het weer fout zit. Het is niet echt meer onbezorgd zwanger zijn op deze manier