Wil totaal niet zeuren o.i.d., ben in eerste instantie super blij met mijn zwangerschap. Maar hebben jullie dat ook? Of gehad misschien? Een stuk ongeloof dat het zo is? Ben nu 9 wk zwanger. De intake inmiddels gehad bij de verloskundige, over 2 wk de eerste echo. Die echo daar kijk ik zó naar uit... eindelijk duidelijkheid, eventjes kijken wat daarbinnen gebeurt! Want soms geloof ik gewoon niet dat daarbinnen nu iemand groeit. Ook al ben ik moe, af en toe misselijk, heb ik pijnlijke borsten en een enorm wankel humeur. Ik merk dus dat mijn lichaam enorm bezig is. Toch blijft daar dat stuk ongeloof. En dat vind ik best irritant. Het zicht op de toekomst voelt nog zo troebel. Durf nog niet echt van de zwangerschap te genieten zijn dit soms ook hormonen?! Is dit herkenbaar voor sommigen?
Ik ben al een heel stuk verder en heb dit nog steeds. Geloof ook niet zo in dat roze wolk en praat tegen je buik verhaal... maar in t begin is t ook een raar idee. Naarmate je meer echo's krijgt en je straks spulletjes gaat aanschaffen en t geslacht weet etc gaat t meer leven. Probeer er ook van te genieten het is ook een bijzondere tijd. Misschien een boekje kopen waarin je week tot week je zwangerschap bijhoudt een idee? Zo ben je er wat bewuster mee bezig. Fijne zwangerschap!
Ik heb het ook heel erg hoor.. ik denk dat dat normaal is. Ik ben 10 weken en 5 dagen en oeii zeg.. dinsdag heb ik weer een echo.. wederom super zenuwachtig! Vooral omdat ik minder voel dan voorheen ! Toen ik vorige week voor het eerst die kleine zag "dansen" op de echo.. kon ik het nog steeds niet geloven ! Ik bleef maar vragen of dat echt in mij gebeurde ! Ik denk dat veel vrouwen het hebben en wanneer je het pas voelt het echt wordt.. Probeer gewoon te genieten.. probeer ik ook.. ik merk namelijk dat die onzekerheid mij echt niet "leuk" maakt en dat is zonde van mijn dagen.. Je kan er soweiso niks aan doen.. het gaat zoals het gaat..
Loop tegen het einde, maar nog steeds is het ongeloof sterk aanwezig. De buik is gegroeid en beweegt alle kanten op. Op die momenten is er wel een stukje besef dat er wat in mijn buik is. Maar over het geheel genomen besef ik mij nog steeds niet dat er over een paar weekjes een klein kindje in de wieg zal liggen. Echo's bevestigen natuurlijk wel dat er wat is, maar ergens vind ik het steeds moeilijk te geloven dat het echt ons kindje is wat we daar te zien krijgen op de echo. Probeer er echt van te genieten en het stukje ongeloof weg te krijgen, want het belemmert het genieten.
Hier ook nog steeds ongeloof. Voelt raar om positie kleding te kopen en te kijken naar de kleine baby kleertjes. Het verlies van de miskraam heeft er enorm ingehad maar nu toch echt alweer 10 weken zwanger en er gaat gewoon echt nog een ukkie komen.
34,2 weken... Kan het nog steeds niet geloven en lijkt allemaal nog steeds onwerkelijk Ik ben over 2 maanden moeder... Dat geloof je toch gewoon niet
Heel herkenbaar! Ben 1x beroerd geweest in hele zwangerschap en dat was voor de 1e echo bij de vk omdat ik zo zenuwachtig was. En elke keer als we echo hadden en wegliepen roze wolk en ff later weer geen besef. Nu met verlof en weet je... Ik kan nog steeds geen beeld maken hoe het er misschien wel over een week bij ons uitziet. Ben echt veel met van alles bezig maar het echte werk komt bij mij denk ik als ze geboren is
Herkenbaar! Nu bijna 13+3 en merk dat het nu wat meer doordringt haha. Het duurde een echo en het horen van het hartje voor ik het echt geloofde.
Het ging bij mij pas wat meer leven toen ik de baby voelde bewegen. En nog was ik na de geboorte mega verbaasd dat er echt een baby in mijn buik had gezeten
ja precies, dat heb ik ook. Ik noem haar ook nog gewoon "de baby" ipv haar naam. Denk dat dit zelfs tot na de geboorte gaat gebeuren. Als er een moment van besef is, dan gaat dat meestal omdat ik dan praat over haar "patronen"; Hoe ze het liefst ligt in mijn buik, waar ze op reageert, wanneer ze wakker is (ze heeft vaste tijden). Dan denk ik van oh ja, ik ken haar eigenlijk al een beetje. als ik haar hartje hoor kloppen of met echo's ofzo dan alsnog is het besef er niet.
Oh zo herkenbaar. We zijn 6 jaar bezig geweest en alleen maar slecht nieuws gekregen dus om nu in de laatste kans zwanger te raken is wel wat moeilijk om ook daadwerkelijk te kunnen geloven. Ik merk ook dat bij mijn man hetzelfde speelt dus z vreemd is het niet denk ik dan maar. Toch groet er gelukkig een kleintje in mijn buik dus daar geniet ik dan wel weer van
Mijn man en ik hadden het er vandaag ook over. Na 3 jaar behandelingen en telkens slecht nieuws is het ongeloof nog steeds erg sterk aanwezig. Ik geniet er dan ook zo van als ik haar weer voel trappelen. Het blijft zo bizar!
Drie zwangerschappen en drie gezonde kindjes mogen krijgen. En bij elke zwangerschap weer dat ongeloof. Ik vond het heel mooi en fijn om zwanger te zijn, maar het is zo raar voor te stellen dat er een kindje in je groeit dat je hele leven zal veranderen. Als je het kindje voelt bewegen wordt het al een stuk 'echter'. Zelfs na de geboorte moest ik wennen, beseffen dat het kindje in de wieg echt van mij was.
Hier ook!! nu zwanger vd 2e, 34 weken alweer. Hoewel ik nu weet wat me straks in grote lijnen te wachten staat, heb ik soms het gevoel dat er een pakketje bezorgd gaat worden door bol.com, hahaha!! Ik ben heel benieuwd hoe het me de 2e keer allemaal af gaat, zeker nu met een peuterdochter van 3,5 er bij!
Hier ook herkenbaar hoor! Bij de eerste en tweede had ik het ook wel, maar minder of anders dan nu. Nu is de derde onderweg en besef ik het me echt nog niet. Zelfde kwalen als bij nummers 1 en 2, maar kan me er niks bij voorstellen dat mijn buik straks echt weer zo enorm wordt en er echt een baby bij komt. We moeten nog 8 dagen geduld hebben tot de eerste echo, hopelijk dringt het dan wat meer door.
Ik kan het ook nog niet geloven....na 8 miskramen is het zelfbescherming denk ik. Al is mijn man heel enthousiast en al bezig met de babykamer. Ik heb een doppler gekocht en als ik echt even denk dat er iets niet goed is luister ik even naar het hartje van de baby. Dan ben ik weer een paar uurtjes erg blij. En dan...daarna...slaat de twijfel weer toe. Is het echt zo, mogen we echt een kindje krijgen?
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik had ook veel ongeloof toen ik een positieve test had.. Misschien is ongeloof niet het goede woord, maar ik was helemaal door dolle heen. (Mijn vriend ook) maar ergens geloofde ik het niet. Ik moest mezelf wel 1000x per dag zeggen, Ik ben zwanger. Het is natuurlijk zoiets moois. En als het jou mag gebeuren, dan is dat zo prachtig maar ook lijkt het wel onwerkelijk..