Ik ben zwanger van ons tweede kindje. Vanaf het moment dat de test positief uit wees was ik wel blij, maar sprong geen gat in de lucht ofzo. Dacht dat dit kwam omdat het toch in de 2e maand al raak was en dat ik het niet had verwacht dat het zo snel zou gaan. Op een gegeven moment ga je mensen toch vertellen dat je zwanger bent en dan lijkt het wel of zij het leuker vinden dan ik.... Doe mee met moeders voor moeders en was hier in het begin heel positief over, nu absoluut niet meer. Moet me iedere keer weer herinneren aan de mama's die niet zo snel zwanger kunnen worden om mee te blijven doen... In elk geval, merk ik dus, dat naar mate de zwangerschap vordert, het wel begint te lijken of ik in een gat val. Ben niet meer vrolijk, er kan amper een lachje vanaf, voel me echt ontzettend down! ook heb ik helemaal geen gevoelens voor deze baby en baal ik als een stekker dat ik dik wordt! Mijn dochter van 2,5 zat van de week voor het eerst op een fiets met zijwieltjes, ipv apetrots te zijn voelde ik haast niks.... vind het zo erg voor haar en voor mijn man dat ik zo ben nu... Ook ben ik aardig misselijk en kan ik haast geen eten meer klaarmaken en ook dit vind ik erg! moet toch voor mijn gezin zorgen. Sta sinds begin deze week ziekgemeld. Werk normaal 24 uur per week maar ik kan het amper opbrengen om hier thuis 1 kamertje schoon te krijgen, laat staan dat ik ook nog eens moet gaan werken.... Hebben meer zwangeren hier last van? is er iets aan te doen? Ik moet morgen naar de vk en hoop dat zij me iets meer kan vertellen...
Hoi, ik kan mij wel ontzettend down voelen, dat heb ik al de hele zw'schap. maar niet zo erg als jij volgens mij. Ik ben wel steeds erg blij met mijn mannetje en vind het dik worden ook niet erg. maar ik kan soms gewoon erg down zijn, chaggie en nergens zin in, en huilerig. Maar een andere dag is het weer goed... Ik ben zelf altijd vrolijk, en ken mezelf soms niet meer terug. hoop dat het na de bevalling weer OK is... jij heel veel sterkte en ik denk dat het ook wel goed komt
ok, dus er zijn er toch meer die er last van hebben, al is het misschien in een wat mindere mate.... ik hoop echt dat het na de 3 maanden wat beter gaat! Ik heb net dagravit vitaminepillen gehaald. omdat ik zo weinig vitamines binnen krijg via de voeding lijkt het me beter om maar een supplementje tot me te nemen. Mijn foliumzuur was bijna op dus dat kwam goed uit, dan ga ik nu hier mee verder. Is ook voor de periode van borstvoeding om mama en kind toch iets extra's te geven en ik denk dat ik dat wel kan gebruiken!
Ik was de eerste 3 maanden best wel van slag en behoorlijk sjachie. Wilde helemaal niet naar babykleertjes kijken en vond dat anderen zo hysterisch deden over het feit dat ik zwanger was. Vond het vreselijk dat mijn moeder al gelijk babyprulletjes ging kopen. Maar na de 3 maanden begon het steeds beter te gaan en begon ik er steeds meer plezier in te krijgen en de rest van mijn zwangerschap ben ik heel rustig en evenwichtig geweest. Verlang daar nog weleens naar terug want nu ben ik weer een hormonaal monster nu mijn menstruatie er aan komt. Dus wacht even tot na de 3 maanden en zorg idd dat je genoeg vitaminen binnen krijgt. En je kunt er natuurlijk altijd met je vk of arts over praten als het je erg hoog zit. Sterkte meid, ik hoop dat je je snel beter voelt!
Meid, wat rot voor je! Ga naar de huisarts en misschien kan hij iets voor je doen. Wat soms ook kan helpen is het slikken van valeriaan of drinken van valeriaan thee. Helpt soms bij lichte depressie's. Heel veel sterkte en ik hoop dat je binnenkort echt kan genieten van je zwangerschap
Ik ken het gevoel niet, ben superblij dat ik zwanger ben en heb volgens mij toch al een band met het kleintje dat in me groeit! Wel herken ik de depressie gevoelens die je beschrijft en het lijkt erop dat je met een prenatale depressie kampt (zou dat kunnen? ) Misschien je ha eens raadplegen, ik hoop de je je snel beter voelt
Hoi, wat vervelend voor je zeg. Ik hoop echt voor je dat je je in het 2e trimester stukken beter zal voelen. Mijn tip is om dit even heel goed in de gaten te houden en zeker te bespreken met de VK. Mocht het in de loop van de komende weken aanhouden of erger worden, neem dan contact op met je HA. Je partner kan hierbij helpen met signaleren. Depressie kan best ernstig zijn maar is veel aan te doen! Aan jou even de afweging of dit er even bijhoort of dat het iets blijvends is. Best of luck!
Er schijnt idd iets te zijn wat lijkt op de depressie die je kan krijgen na je bevalling, maar dan tijden je zwangerschap dit heet een pre partum depressie. Ik wil daar nog maar niet te veel over nadenken want straks denk ik dat dat het is en dan lijkt het allemaal mee te vallen..... ik hoop gewoon dat het met drie maanden over gaat, ga morgen zeker aankaarten bij de vk en dan ff afwachten tot de 13e week ofzo.... in elk geval bedankt voor jullie medeleven! Hier kon ik ff mijn ei kwijt want voor de buitenwereld probeer ik maar zoveel te doen afsof ik blij blij blij ben, want ik heb ook geen zin om dit allemaal uit te gaan leggen. De belangrijkste mensen om me heen weten ook hoe ik me voel en steunen me gelukkig ook!
ik ben gisteren bij de vk geweest en die vertelde me dat ze er daar weinig aan kunnen doen en dat we het zelf goed in de gaten moeten houden en mocht het erger worden of niet meer verminderen moet ik bij de ha aan de bel trekken..... Gisteren wel het hartje gehoord... dat was toch wel mooi
Ik had het de eerste 12,13 weken ook hoor. Ik ben een paar jaar geleden zwaar overspannen/depressief geweest en was al doodsbang dat ik dat hele circus nog een keer ging krijgen. Gelukkig is dat depressieve gevoel met de misselijkheid en de vermoeidheid verdwenen nu. Vergeet niet dat de hormonen aardig door de war worden gegooid en daar kan de 1 nu eenmaal beter tegen dan de ander. Sterkte ermee, over een paar weken gaat het vast beter. Zo niet dan ff aan de bel trekken.
Ik ben nu sinds 2 weken thuis, ben constant ziek, heb geen weerstand meer sinds ik zwanger ben. En sinds een week zit ik ook echt in de put hierdoor. Het idee dat je totaal geen controle meer over je lijf hebt, omdat er een kleintje de baas is nu over je lijf maakt me soms boos. Ik ben ook erg bang voor wat er komen gaat, bang dat ik ongelukkig word van het hebben van een kind. Bang dat ik er straks helemaal alleen voor sta, omdat ik nu dat gevoel ook heb. Iedereen kan wel meeleven, maar mijn lijf laat me nu in de steek. De omgeving weet niet hoe dat is. Ik zie het ook even niet meer zitten, dus. Hopelijk zijn het alleen de hormonen..............
Ik begin de laatste tijd wat labieler te worden door slaapgebrek. Ik lig niet meer lekker, ben wel moe en heel mijn lijf doet pijn waardoor slapen er dan niet meer in zit. *grom* Hoop dat het over een paar tranen weer over is want ik neig zo de depressieve kant uit te glijden.
Ik had tijdens het eerste trimester ook erg last van dipjes en soms down-gevoel, ook was ik erg misselijk en futloos, ik had zin in niets en wilde het liefst ganse dagen binnen blijven en een band met de baby had ik ook niet. Maar vanaf 3-4 maanden ben ik me kiplekker gaan voelen en is dat slecht gevoel weggegaan, integendeel ik begon steeds meer te houden van de bewegingen in m'n buik. Het kan dus puur hormonaal zijn dat je je slecht voelt. Ik denk dat het ook goed kan zijn om vitaminen te nemen die extra kracht en weerstand geven! Bij mij heeft dat alleszins goed gewerkt.
Hallo! Goh, het is fijn om te lezen dat ook ik niet de enige ben... Ik moet nog 6,5 week, 3 juni wordt ons zoontje verwacht. Maar ik voel me zo slecht, en alleen. Ik heb een superman van een vriend, die heel lief is en heel erg hard werkt. Zo hard dat we alleen maandagavond en woensdag avond samen hebben. Zelf ben ik een heel druk en afwisselend leven gewend, maar vanaf januari doe ik vrijwel niks omdat ik een heel fysiek beroep heb. omdat ik zelfstandig ben, mijn spaargeld erdoorheen zit en er voor zelfstandigen niets is om op terug te vallen blijf ik alleen maar thuis om geld te besparen. Het is heel geisoleerd, en heb soms echt het gevoel dat ik alleen ben, alleen met een mannetje in mijn buik. Het is mijn eerste kindje en heb altijd geroepen dat ik een kindje wil, ben er ook blij mee, maar als ik terug kijk op de afgelopen maanden heb ik niet dat BLIJE gevoel gehad, in ieder geval heb ik er nog niet echt bewust van genoten. Schaam me er ook voor dat ik me zo voel , dus speel voor iedereen mooi weer wat het "alleen " gevoel nog verergert. Ik voel me schuldig want ben ook bang dat mijn kindje die depressieve gevoelens ook kan overnemen, ik hoop dat het nog goed komt, dat mijn zon weer kan gaan schijnen.. Maar tot nu toe, komen de huilbuien spontaan opzetten, vooral als ik alleen thuis ben, en dat is bijna de hele week.. Ikzelf ben een hele positieve denker en zal altijd door blijven gaan, maar ik had nu geen beter idee dan het hier even te melden, omdat ik er met niemand over durf te praten... Alle toekomstige mama's in ieder geval veel sterkte, en geniet ervan, want het is en blijft een wonder! Liefs,x
Ik ben 2 jaar bezig geweest met zwanger worden en toen het eenmaal zover was,Kon ik ook niet blij zijn. Wilde er eigenlijk niets over horen en wilde niets weten van babykleertjes of dergelijke. Voelde me ellendig, Misselijk,Niet lekker in me vel enzo. Ik dacht nou als dit het nou is hoeft het voor mij niet . Gelukkig ging ik me met een week of 18 beter voelen en nu ben ik super gelukkig,geniet vollop als de kleine schopt en ga heerlijk zwijmelend winkelen Komt echt wel goed meid
ik herken het hoor. ik heb ook vaak mijn wat mindere dagen. het is erg vervelend. maar in elk dal schijnt er een lichtje
Wat lief allemaal! Tja wat betreft de zwangerschap zelf heb ik niets te klagen, ik heb namelijk een voorbeeld zwangerschap gehad tot nu toe, want heb echt nergens last van, fysiek dan, alleen wat slechte emotionele momenten.. Bedankt voor jullie support in ieder geval, stiekem weet iedereen dat alles uiteindelijk toch wel goed komt! Veel liefs!