Ik moet even van me afschrijven. Ondertussen ben ik 23 weken zwanger van onze tweede, een heel bewust geplande zwangerschap. De dag van de geboorte van mijn zoon is de mooiste uit mijn leven en ik kan niet wachten op ons tweede wonder. Ik kan dan ook écht niet wachten, ik vind zwanger zijn niet leuk. Als mensen aan mij vragen hoe het met de zwangerschap gaat en ik ga de feiten na, dan heb ik niks te klagen. Ben niet misselijk geweest, de ergste moeheid is voorbij en echt last van mijn buik heb ik niet. Maar als ik kijk naar mijn gevoel dat vind ik de zwangerschap echt niet leuk, ik ben nu al aan het aftellen. Het ergst vind ik dat ik supersnel dik word, ben nu denk ik 12/13 kilo aangekomen en voel me een enorme dikke koe. Normaal een BMI van 21 en nu dus van 25 ofzo(niet dat je BMI geldt tijdens zwangerschap maar om een idee te geven). Ik voel me lelijk en heb ook het idee alsof iedereen mij lelijk vindt en ook naar me kijkt op straat van bah wat is die dik. Ik word ontzettend onzeker van de zwangerschapshormonen. Zo snap ik niet dat mijn man mij nog aantrekkelijk kan vinden door hoe ik eruit zie. Doordat ik zo onzeker ben word ik hartstikke claimerig en zeikerig. Ik ben onrustig en heb regelmatig het idee dat ik in janken uit kan barsten. Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik dit ook. Grote gezelschappen heb ik helemaal geen behoefte aan omdat ik me super onzeker voel en alleen maar mooiere, slankere, bruinere mensen om me heen zie. Omdat ik vind dat ik niet mag zeuren, doe ik dit meestal ook maar gewoon niet. Deze zwangerschap doe ik meer dan vorige keer alsof het allemaal hartstikke goed gaat. Dat het een hormoonkwestie is, weet ik zeker. Vorige zwangerschap verdween dit gevoel namelijk zo ongeveer tegelijk met de geboorte. Ik heb een keer een stuk gelezen over een prenetale depressie en alhoewel de vrouw in dit artikel het allemaal nog wat heftiger had(wenstte baby in buik dood e.d., die gedachten heb ik helemaal niet..), geloof ik wel dat mijn depressieve gevoelens door mijn zwangerschap komen. Ik kan er slecht met mensen over praten omdat iedereen vind dat ik moet genieten. Met mijn man praat ik er wel over. Ik vroeg me af of er meer mensen zijn zoals ik, en of jullie misschien tips oid hebben...
Hay! Als ik het zo lees is heeft het er vooral mee te maken dat je zwaarder bent geworden... maar dan denk ik dat hoort er toch bij? Ben je bang dat mensen er over ordelen? Tuurlijk zitten er ook mindere kanten aan! Denk bij mij aan mijn gezichtshuid ik heb opeens de ene dag een vette huid en dan weer een droge veel puistjes super veel lijntjes en elk plekje zie je. Ook lijkt elk puistje een bruine plek te worden en ik had zo'n gave huid! Begin probeerde ik t te verbergen en nu denk ik ach hoort erbij en als mensen het niet mooi vinden hebben ze lekker pech! Hopelijk kan jij ook zo gaan denken! Want het is toch zonde! Misschien een leuk topic voor je om een beetje omslag te krijgen: http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/287226-leuke-kanten-zwangerschap-2.html#post10342210
Net als jou vind ik zwanger zijn NIET leuk....alleen heb ik het niet omdat ik me een dikke koe voel ( ja dat voel ik me wel....maar daar kan ik nog wel even mee leven ) Ik ben gewoon helemaal mezelf niet...de eerste 14 weken was ik 24/7 aan het overgeven, heb al vanaf de 13 weken bekkenklachten die steeds erger worden, dus ik heb de hele dag door pijn, ik slaap verschrikkelijk slecht, en helaas de de misselijkheid weer terug en moet ik bijna elke nacht overgeven :x wanneer mensen vragen hoe het gaat en ik zeg dat dat ik het zo langzamerhand wel beu ben, nou dan moet je dat commentaar horen...dat ik niet goed wijs ben dat ik het al beu ben, want er is niks mooiers dan zwanger zijn en ga zo maar door ik ben de pijn en misselijkheid 24/7 echt beu ik kan geen 3 uur op een dag actief bezig zijn....iets leuks doen gaat niet, omdat ik dit niet volhou door de pijn...dat vind ik niet leuk zwanger zijn, en als ik dat eerlijk zeg dan moet ik me daar dan zelfs nog over gaan verantwoorden en verdedigen :x:x:x
het mag hoor, je hoeft zwanger zijn ook niet leuk te vinden. ook als je geen horrorzwangerschap hebt, hoeft het niet 1 grote roze wolk te zijn!!! probeer het in perspectief te zien en het te relativeren. maar voel je niet schuldig ofzo!! komt goed, straks is de kleine er en je weet dat je je dan beter voelt!!
Ik herken mezelf erin! En schaam me er eigenlijk ook voor. Bij mn eerste zwangerschap had ik dit helemaal niet zo. Nu aldoor. depressief ben ik zeker niet, ik kan prima functioneren maar ik geniet niet echt. Hoewel ik feitelijk idd niks te klagen heb. Ik werk nog steeds fulltime, heb nagenoeg geen kwaaltjes of pijntjes. Maar toch kan ik niet genieten. Ik ben "slechts" 8 kilo aangekomen maar vind mezelf een monster. Mn man had laatst foto's gemaakt en ik moest gewoon janken toen ik mezelf terug zag: ik leek nog dikker dan ik dacht!! Hoewel het slechts ene paar kilo zwaarder is als bij mn eerste em dat kwam ook goed... ik weet t alelmaal wel maar ik baal er van en wenste vanaf een week of 20 mn oude lijf alweer terug. Nu ook met mn oudste zoon: die buik zit me gewoon in de weg! vind het allemaal maar lastig, haha! Mn man vindt zwangere vrouwen ook helemaal niet mooi. Niet dat ie dat tegen mij zegt maar de wetenschap helpt niet echt mee. Ook ben ik de hele zwangerschap al enorm zeikerig, claimerig, huilerig, net als jij. Op mn werk is er niks aan de hand, maar thuis kan de bom zo barsten. Ik maak ruzie om niks, wordt vervolgens onzeker of we het straks allemaal wel gaan redden met 2 kids en of onze relatie het wel aan kan etc etc... herkenbaar? ik hoop echt dat het na de bevalling over is. Ik voel me er ook zo lullig over want we hebben zo bewust gekozen voor deze zwangerschap, ik ben gek op ons zoontje en ben ook zo benieuwd naar onze kleine meid! ik geniet ook erg van het inrichten van de babykamer en kleertjes kopen etc Maar ja... van mij mag ze wel eerder komen
@mw21, ik gok dat wanneer ik niet zo snel aan zou komen, ik meer zou kunnen genieten ja. Toch denk ik dat het ook echt de hormonen zijn die mij zo onrustig, huilerig, onzeker etc. maken. Iig bedankt voor je berichtje, lief, ga het topic zo doorlezen! @Pandora, ook geen leuke zwangerschap dus.. Jij kunt nog wel de 'schuld' geven aan allemaal kwaaltjes; ik niet, en dus vind ik dat ik eigenlijk niet mag zeuren. Ik zie dat je al 34 weken bent; je hoeft iig nog maar eventjes haha, sterkte! @Taliaa, lief, dat wilde ik even horen, dankjewel.. Soms kan ik me 'schuldig' voelen, maar ik kan er zo weinig aan doen dat ik me zo voel. De baby zelf is idd hartstikke welkom en ik weet dat ik me dan snel beter voel. @druif, jaaa, ik herken me hélemaal in jou verhaal, wat fijn! Op mijn werk is er idd niks aan de hand, kan ook gewoon nog werken en gezellig doen, maar ooh, als ik eenmaal thuis ben. Ik maak overal een probleem van en ben echt niet leuk om mee te leven, dat weet ik. Mijn man pikt heel veel van me en dat bewonder ik echt, want ik zou echt gek van mezelf worden. Ik wil mijn lichaam alweer terug sinds ik 9 weken zwanger was en de eerste kilo's er aan zaten. Als ik mijn spiegelbeeld ergens zie, dan kan ik wel janken. Vorige zwangerschap leefde ik de laatste weken helemaal op omdat ik wist dat het einde in zicht was en ik bijna af kon vallen(de 21 kilo's zijn er toen ook helemaal afgegaan) . Ik vraag me soms af of het écht aan de kilo's ligt of dat ik me er zo op focus om die ongelukkige gevoelens maar kwijt te kunnen ofzo, ik weet het niet. Ik kan echt jaloers zijn als ik banners zie van in de 30 weken; dat wil ik ook! Ik moet nog zo lang. Fijn om zo even mijn hart te kunnen luchten iig.
Wat fijn om zo ongegeneerd en eerlijk je verhaal te lezen. Ik schaam me gewoon om mn gezeik juist omdat ik niks te klagen heb. Ik word gewoon uitgelachen als ik loop te klagen over mn toenemende omvang... Tis bij mij de k ik ook vooral mn omvang wat me chagrijnig maakt en het feit dat ik zo chagrijnig doe tegen mn man. Daar baal ik ook zo van, Mn man pikt t ook wel aardig, maar de sfeer wordt er niet echt gezellig van. Bij anderen ben ik het zonnetje in huis en "mag ik niet klagen" maar om nou te zeggen dat ik dit zo'n heerlijke periode vind... neuh... Wat betreft mn gewicht:ik heb zelfs een aantal weken echt streng op mn voeding gelet. Niet lijnen ofzo, maar wel erop letten dat ik iig niet meer aankom dan noodzakelijk door overbodig snacken. Nu is het weer iets afgezwakt ( gewoon discipline tekort) maar wil het wel weer oppakken. Bij de eerste ben ik met 38 weken bevallen maar wordt echt huiverig van de gedachte dat het er nu ook zomaar 42 kunnen zijn!!!
De sfeer wordt er hier idd ook niet gezelliger van, mijn man weet van vorige keer dat het na de bevalling meteen over is en hij zegt weleens dat hij blij is dat het aan de zwangerschap ligt. Gelukkig kunnen we er ook af en toe wel om lachen dat de zwangerschap mij zo'n enorme zeikerd maakt. Letten op eten; zou ik ook meer moeten doen. Na avondeten eet ik niet meer maar overdag snoep ik wel veel. Als ik niet zwanger ben kan ik dit makkelijk hebben, ik eet dan vrij veel zonder aan te komen, maar door de zwangerschap komt alles eraan. Ook het weer speelt mee; hoe warmer het is, hoe meer vocht ik vasthoudt. Ik ga er toch maar weer meer op letten ja. Zou het fijn vinden als ik niet boven die 21 kilo kom, al lijkt dit me sterk. Dat van die 38/42 weken ken ik ook ja; ik ben als de dood om overtijd te lopen. Tijdens de 20wekenecho bleek dat onze jongen 3 weken voor in groei loopt, ze zei dat ze tegenwoordig sneller inleiden wanneer kindjes echt zwaar blijken, ik was gewoon blij omdat ik hoopte dus eerder dan de 40 weken ingeleid te worden.. erg hé. Met het kindje zelf heeft het niks te maken; ik geniet van de trapjes en kan niet wachten om dit kindje straks te zien. Het is niet zo dat ik spijt heb van de zwangerschap, gelukkig niet! Ik vind 40 weken alleen veeeels te lang duren.
Ja, precies! Het heeft niks met het kind te maken maar tis waarschijnlijk gewoon een hormonale kwestie. Blij dat jij de ervaring hebt dat het direct na de bevalling beter is. Soms ben ik bang dat ik in het negatieve blijf hangen en dat ik straks onwijze kraamtranen krijg of helemaal overspannen rondloop ofzo... dat de zwangerschap over is en dat ik dan nog steeds zo'n zeikwijf ben... Ik kom normaal ook nauwelijks aan van veel snoepen dus eigenlijk zou dat nu toch ook niet zo moeten zijn? Toch heb ik mee trek en dan de neiging om te gaan zitten snaaien. Vocht vasthouden daar heb ik nog geen last van. Maar herken je angst om door te lopen tot 42 weken. Ik ga ook echt niet zo lang doorlopen hoor. Tot 40 weken maximaal!! Haha! Hopelijk kunnen ze bij jou dan gaan inleiden, haha! Had ik de vorige keer met een hoge bloeddruk. Soms baal ik bijna dat ie nu juist heel laag is, haha, de VK vertelde me dat een wteede vaker langer blijft zitten... ik baalde gewoon!!
oh wat herken ik veel in jullie verhalen! wij zijn best lang bezig geweest om zwanger te mogen zijn en voor mijn gevoel was klagen over de zwangerschap dan ook not done. Maar omdat we al die tijd bezig waren om zwanger te worden was het dan een behoorlijke anti climax om echt zwanger te zijn. Ik wilde namelijk niet zwanger zijn, maar een kindje. snap je? en dan duren 40 weken heel lang. de eerste zwangerschap was zwaar, maar de tweede was lichamelijk echt een opsomming van kwaaltjes (niks heel bedreigends ofzo). maar goed, aan alles komt een eind. nu mis ik de buik heel erg (heb hem nog, maar mag er niet meer mee pronken, haha) maar ben heel blij dat er 2 gezonde meiden liggen te slapen. Oja, mijn 2e is zeker langer blijven zitten (41w4d) en ik was zoooo blij toen ze zeiden me bij een evt. derde in te leiden met 39 weken, haha. stom he? nou meiden, kop op! kijk uit naar het kindje en voor je het weet zijn de 40 weken (of 42 haha) voorbij. ookal weet ik dat het niet zo is, want ik kan echt niet zeggen dat de zwangerschap voorbij vloog ofzo. oja, een tip, ga verhuizen met 34 weken, dan gaat de tijd wel snel hoor, hahahaha
Ik vind zwanger zijn ook echt NIET leuk. Kijk ik vind het fijn om de kleine in mijn buik te voelen trappelen en bewegen, maar de rest van de zwangerschap kan me echt gestolen worden. Vanaf een week of 10 had ik al pijn bij het lopen en nu kom ik al helemaal niet meer vooruit! Niet leuk met een stuiterende peuter thuis om je heen. Ik wil wel graag een 3e, maar dan moet ik wéér die zwangerschap doormaken! Stomme vermoeidheid in het begin, slecht slapen, superveel pijn in mijn heupen! En ik vind dat ik heel geduldig ben geweest dus NU WIL IK MIJN BABY! Haha! De laatste dagen lijken wel weken, zo zie ik er tegenop. Ik hoop echt dat hij niet nog heel lang blijft zitten.
Natuurlijk zijn er meerdere maar er zijn ook zovele die geen kinderen kunnen krijgen dat we meestal onze mond houden en dankbaar zijn voor het feit dat wij dit wel kunnen. Maar ik kan goed klagen en doe het zeker want dat lucht op. Niet bij iedereen maar thuis wel en schrijf soms op facebook de nodige kwaaltjes van me af. Vandaag bijv. Mooi weer, heb dr weer helemaal niets aan!!! Want ik kon door de buikpijnen vrijwel niets doen want dan werden ze erger. Verder voel ik me ook echt een opgeblazen koe soms en mn vent hoeft maar naar n ander slank meisje te kijken en die koe is ingeruild voor een zeekoe-met-obesitas-gevoel. Dat terwijl ik eigenlijk nooit problemen heb met mn gewicht, ook niet de toename tijdens de zwangerschap, het hoort er nu eenmaal bij. Maar als mn vent dan naar andere kijkt ben ik helemaal de weg kwijt (doet hij gelukkig niet maar die angst is er wel) Dat terwijl hij als ik gewoon mn oude figuur heb, hij mag kijken wat hij wilt zonder dat het me iets doet... Hormonen zijn rare dingen, zorg dat je niet in een neerwaardse spiraal komt, je komt er erg moeilijk uit. waardeer de kleine dingen en dan maakt het die zwangerschap toch nog dragelijk!! liefs
Dank je wel dat jij (en de anderen ) er zo open en eerlijk over schrijven, dat helpt mij nou weer . Hier precies hetzelfde. Ik ben zwanger van de tweede en vind zwanger zijn ook totaal NIET leuk. Bij de eerste was het precies zo. En ja, het was gewenst (zeer zelfs) en ik zie uit naar ons kindje, dat is allemaal het probleem niet. Ik voel me dik, lomp, lelijk en vooral niet lekker. Ik ben voortdurend moe. Als ik een trap op loop hijg ik als een oud paard. Ik ben altijd heel actief en doe lieft altijd ten minste twee dingen tegelijk. Nu ben ik al aan het puffen voordat ik met één ding begonnen ben :x. Ik ben ook zo chagerijnig als de pest en mijn man krijgt de volle laag. En dan ben ik weer onzeker en voel me schuldig, want dan denk ik dat hij toch echt wel genoeg van me moet hebben en verlangt naar een andere (leukere, lievere, mooiere...) vrouw. Ik ben nu eindelijk zo ver dat ik kan toegeven dat 4 hele dagen werken me niet meer lukt. Ik ben totaal uitgeput en na lang aandringen van mijn man, de verloskundige en mijn familie ga ik de dagen inkorten. Wel een opluchting, ik hoop dat het ook helpt voor mijn humeur . Nou, dat was een hele klaagzang maar ik ben ZO blij dat ik het een keer mocht opschrijven en niet de enige ben!
Hier komt er nog eentje met een klaagzang... Ik heb echt momenten dat ik geniet van mijn zwangerschap, maar op het moment voel ik me echt even niet mezelf.. Blehhhhhh.... Had gister echt een dip-dag, ik had er gewoon even 'geen zin meer in'. Vind het eigenlijk erg dat ik dit typ, maar zo voelde het even. Ik kan 's nachts niet goed in bed liggen, want heb last van mijn bekken, dus omdraaien betekent veel pijn hebben en ook het lopen gaat moeilijker dan anders. Ik ben niet depressief, zeker niet, want ik geniet echt als ik naar m'n buik kijk en trapjes voel, maar op 't moment even niet. Tja, de hormonen hè! Het zal straks na de bevalling wel beter gaan, dat geloof ik vast! Soms heb je 'gewoon' van die dip-dagen!
Hoi Heerlijk dit topic. Voor mij zit het er bijna op, nou alle vlaggen gaan uit. Mijn eerste zwangerschap heb ik echt op een roze wolk gezeten al kreeg ik vanaf 20 wkn een verschrikkelijke BI. In aug 2010 werd ik heel onverwachts zwanger, en heb ik alleen maar gehuild, ik was er niet blij mee. Toen mijn man en ik er eindelijk een beetje aan gewend waren kreeg ik een miskraam. En was ik ondanks dat ik niet zo goed wist of ik wel weer zwanger wilde zijn (kindje vind ik geweldig hoor maar die zwangerschap) heel erg verdrietig. We besloten een half jaar te wachten voor we dan toch voor een kindje zouden gaan, maar 2 maanden later bleek ik alweer in verwachting. In het begin heb ik alleen maar gekotst en gehuild, ik kon me niet hechten aan de kleine. Het tweede trimester leek het beter te gaan, totdat ik ook weel flink begon te groeien, en als ik mezelf zie, dan denk ik verschrikkelijk, ik lijk wel ma flodder :S Terwijl iedereen zegt dat ik een mooi rond buikje heb, nou ik vind het wanstaltig. En nu het einde in zicht is, krijg ik weer de misselijkheid van het begin terug. Ik kijk erg uit naar het moment om mijn meisje vast te houden, maar die klote zwangerschap, ik heb er helemaal niets mee. Het liefst verstop ik me 9 maanden onder een grote steen haha. Mijn vlos zei het zelf al, dat zwanger zijn, dat is niet echt iets voor jou he. Hahah. Ik zei al geef mij maar een baby daar kan ik meer mee Nog even volhouden allemaal, en als je wil klagen lekker klagen, lucht alleen maar op! liefs rianne
Ik wordt moe van mijn omgeving. Of mensen zijn overbezorgd of voor mijn gevoel het andere uiterste. Er zijn mensen in mijn omgeving die moeilijk zwanger worden en daar probeer ik echt rekening mee te houden. Dus niet de gehele tijd het gesprek over zwanger en baby, geen overdreven buikband etc. Toch klaag ik volgens hun teveel Als ik alleen maar aangeef dat ik geen rauwmelkse kaas eet als we boodschappen gaan doen( we houden allemaal van die franse kaasjes bij de kaasboer) of als we ergens lopen en het doet zeer ik even stil sta dan krijg ik al gelijk naar mijn hoofd dat zij later niet gaan klagen als ze zwanger zijn. Het zal best wel zijn dat zij dan altijd vrolijk zijn, maar nu heb ik zoiets van owee als jullie dan maar even stilstaan vanwege een pijnlijke harde buik. Momenteel ben ik deze vrienden even zo zat dat ik ze niet hoef te zien. De zwangerschap kan ik niet verbergen en ik kan geen lange wandelingen meer maken zonder pijn en ik kots echt niet om hun te pesten. Dan heb je dus ook nog mensen die het andere uiterste doen, alsof ik gehandicapt ben. Pff, ja ik doe wat trager en wat rustiger mijn ding, maar ik hoef niet de hele dag op een stoel stil te zitten. Mijn zwangerschap zelf vind ik wel meevallen, mijn omgeving vind ik dus minder.
Meiden wat een feest van herkenning! Ik vind kinderen krijgen het mooiste wat er is maar die 9 maanden zwangerschap is voor mij echt niet 1 grote roze wolk. Ik kan er in mijn omgeving ook niet over praten, wil niet als een ondankbare zeikerd overkomen. Ik zit er vooral de laatste tijd best vaak flink doorheen en gelukkig is mijn lief er dan wel om me te steunen. Ik kom niet fluitend door mijn zwangerschappen heen. Bij allebei zit ik vanaf 28 weken in de ziektewet ivm bekkenklachten en ik ben dit keer echt zo verschrikkelijk moe. Ik wil zoveel maar heb echt mijn beperkingen. Wat ook niet meewerkt is dat mijn zoontje de laatste tijd weer superslecht slaapt, ik kan er iedere nacht zo'n 5x uit. Mijn vriend zit in de nachtdienst dus alles komt dan op mij neer, ik ben echt kapot en kan wel janken Ik kom bijna de deur niet uit de laatste 2 weken en ik mis mijn sociale netwerk gewoon heel erg. Ik heb er gewoon de puf niet meer voor en voel me echt een oud, zeurend en dik wijf Zo heel fijn om alles eens lekker anoniem van me af te kunnen schrijven, dat lucht op en gedeelde smart is halve smart zeggen ze!
Jouw verhaal had het mijne kunnen zijn. Ik heb het ook nooit leuk gevonden. Het dik zijn, het beperkt in je doen worden, het feit dat jouw lichaam niet meer van jezelf is. Het enigste wat ik je kan zeggen, bij mij was de baby eruit en het gevoel weg.... Sterkte meid
Heel herkenbaar! Mijn eerste zwangerschap was het eerste trimester echt een hel, ik viel in een groot zwart gat en ben 3 maanden lang een zombie geweest! Groot was de opluchting toen die depressie na het eerste trimester verdween. Maar denk niet dat ik daarna genoot... ik telde en tel de dagen alsof ik streepjes op de muur van mijn gevangeniscel zet. Nu geen heftige depressie maar vanaf het moment van de positieve test wederom dat neerslachtige gevoel. Van de week zei ik tegen mijn man: ik ben mezelf niet meer maar een zwangere vrouw. Ik vind - in tegenstelling tot jou - het zwaarder worden niet zo erg. Het gaat er toch weer af. Veel erger vind ik dat ik ineens in dienst ben van mijn lijf ipv andersom. Ik trek het voor geen meter dat mensen mij alleen nog maar zien als zwangere vrouw, het bevestigd nog meer dat ik niet zwanger wil zijn. Maar wel heel graag de kinderen wil! Beide zwangerschappen waren trouwens volledig gepland! En inderdaad was ik meteen na de bevalling weer mezelf. Zoals iemand hiervoor al schreef, graag de kids maar niet die 9 maanden! Omdat ik denk dat het bij mij niet alleen maar hormonaal is, ben ik nu in gesprek met een psycholoog. Blijkt inderdaad dat er zeker iets ten grondslag ligt aan dat ik zo'n moeite heb met zwanger zijn en me daaraan over te geven. Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat het de moeite waard is om je af te vragen waarom je zo'n moeite hebt met zwanger zijn. Als je kunt concluderen dat het puur hormonaal is dan is het - helaas - een kwestie van tijd uitzitten maar als er andere dingen zijn dan kun je wellicht ergens aan werken. Mij helpt het in ieder geval de tijd door te komen. Maar ik heb ook vaak dagen dat ik alleen maar kan denken: ik wil dit niet, ik wil dit niet, ik wil een "fast forward" knop. Tegelijkertijd schaam ik me zo voor die gedachte. En ben ik zo jaloers op vrouwen die genieten van zwanger zijn. Ik kan op zulke dagen alleen maar sombere gedachten hebben, bah! Nou ja, bottom line, je bent zeker niet de enige!