Wij hebben het 4 keer overleefd, dus ik denk dat het hier wel goed zit... Ik merk dat het gewoon nodig is om de tijd voor de kinderen en de tijd voor elkaar duidelijk af te bakenen. Onder het eten wordt er niet gepraat over werk (man heeft eigen bedrijf) en als de kinderen naar bed zijn is daar genoeg tijd voor. Probeer elke maand een avondje te plannen om iets zonder kinderen te doen. Het is soms best lastig met 'zoveel' kids om je heen, want die vragen toch vaak de aandacht. Maar tot nu toe gaat het hier prima, meningsverschillen zijn er heus wel eens, maar die waren er ook voor dat de kinderen er waren. Dat ligt meer aan onze karakters als aan de komst van de kinderen.
Wij hadden pre-Sil nooit ruzie of grote onenigheid, maar post-Sil ook niet, eigenlijk. We praten altijd veel met elkaar en merken snel aan elkaar dat er iets is, waardoor het ook nooit te ver op kan lopen. Een erg harmonieus huishouden dus. Wel hebben we de eerste periode veel te maken gehad met allebei erg moe en gespannen zijn en daardoor een beetje langs elkaar heen leven en praten, maar zelfs toen maakten we steeds tijd om elkaar weer even te vinden. Ik vond het wel moeilijk, die tijd, omdat we altijd zo hecht waren en ik dat gevoel soms even miste, maar heeft gelukkig niet heel lang geduurd.
We zijn hechter dan ooit. We kunnen juist veel meer van elkaar hebben. Ik had het nooit verwacht maar onze relatie is er op zekere hoogte juist beter van geworden terwijl we al 6 jaar samen waren.
natuurlijk is ons leven veranderd na het krijgen van 2 dochters! maar niet in negatieve zin hoor... ook hebben wij weleens ruzies discussies enzo.. maar dat hadden voor die tijd ook wel alleen ging het toen om onbenullige dingen en nu over dingen die echt wat betekenen.... we zien elkaar als stel, en als papa en mama van onze kinderen. vind zelf dat we sinds we een gezin zijn veel dichter bij elkaar staan en het heel goed doen samen! de eerste maanden na beide bevallingen waren we beide wat prikkelbaar zeg maar door het slaaptekort en soms van de stress hoe ik het nou toch allemaal moest doen als moeder. of ik het wel goed deed en dat soort dingen.... maar nadat ze eindelijk doorsliepen kwam er regelmaat in en verliep het best goed allemaal.... denk dat elk stel vlak na de geboorte gebroken is van de nachten hoor!
wij hadden na de geboorte van S. ook veel ruzies en irritaties, S. word volgende week 2, en we hebben het nog steeds alleen de reden daarvan is dat we in een piepkleine woning wonen, allebei thuis zitten, en dus de hele dag op elkaars lip. gelukkig gaan we over 1 a 2 weken verhuizen naar een appartement met 3 slaapkamers en een ruime woonkamer, dus ik hoop dat het dan beter gaat!
Vlak na de geboorte, en dan bedoel ik de eerste 2 á 3 maanden hadden we de nodige en onnodigde discussies/ruzies... Daarna was het ook ineens over, denk dat we gewoon moe waren!
PRATEN, PRATEN en nog eens PRATEN en elkaar wat ruimte geven (en nee niet de verkeerde ruimte door in de logeerkamer te gaan slapen) Het is heel normaal dat je relaties onder spanning staat met een baby, alle hormonen (die nog maanden in je lijf zitten) de moeheid, de bezorgdheid, irritaties omdat je dingen anders zou aanpakken e.d. dat maakt het niet makkelijk natuurlijk. Dus waar je normaal over zou vallen moet je misschien nu eens leren slikken en denken "ach het is voor ons allebei nieuw en spannend, laat ik even een keer niet erop springen" En ja leuke dingen met elkaar doen, kleine dingen gaat het om, naar een restaurant e.d. is wel leuk maar dat verbetert de situatie thuis niet, dat moet prioriteit nummer 1 hebben, dus maak het eten gezellig, ga lekker samen onder de douche of in bad lekker met elkaar op de bank een filmpje kijken. Het is goed ook om voor je kindje te leren dat er tijd is voor haar en tijd voor papa en mama en ze slapen toch nog veel die babies overdag dus dan plan je dat eromheen. Wees gewoon eens lief voor hem zonder er wat voor terug te willen een briefje bij zijn brood of een lief smsje of een complimentje zomaar. Maar vooral het belangrijkste praat over je gevoelens in een niet beschuldigende manier maar gewoon over hoe jij je voelt en dat je het graag anders zou zien enzo. Ik moet zeggen dat ik juist meer van mijn man ben gaan houden omdat ik hem ook anders ben gaan bekijken en mijn liefde is wel gegroeid in deze periode juist maar leven met een chronische ziekte en een newborn is gewoon niet altijd makkelijk, gelukkig heeft mijn man heel veel geduld (meer dan ik haha) en dat maakt het makkelijker!
hier waren we in het begin weer superverliefd op elkaar en ons kindje. We zijn nog steeds heel erg blij met elkaar. We hebben bijna nooit ruzie maar dat hadden we daarvoor ook niet. Eigenlijk is er niet echt veel veranderd, ok de pret in bed is wat minder frequent geworden omdat we dan te moe zijn, maar dan gaan we fijn tegen elkaar aan liggen, armen om elkaar heen en lekker slapen. We vinden wel dat onze relatie zich verdiept heeft zo met een kindje erbij.
Ik zou zeggen wat Isademi al heeft gezegd. Nou ja, niet alles dan, maar in ieder geval: blijf met elkaar praten! Nu wordt er zomaar een logeerbed klaargemaakt, en waarom? Dat moet niet nodig zijn!
Onze relatie heeft eerst anderhalf jaar een beetje in een dip gezeten. Niet dat we vaak ruzie hadden, maar we leefden een beetje als broer en zus. Ons kindje kwam toen wij al bijna 13 jaar samen waren dus we waren zo gewend met ons tweetjes te zijn, de zorg en planning rondom een baby was gewoon heel erg wennen. En aangezien we een eigen bedrijf hebben waarin mijn man ontzettend veel uren werkt, kwam het allergrootste deel van die zorg op mij neer. Daardoor had ik amper tijd voor mezelf, laat staan voor mijn man. Ons liefdesleven daalde tot onder het nulpunt in ieder geval. Voor haar 2e verjaardag ging het langzaamaan steeds beter en nu is het beter dan ooit. Ik zit zelf veel beter in mijn vel (zie onderschrift) en dat merkt hij ook. Onze dochter gaat nu regelmatig logeren waardoor we redelijk veel samen weg kunnen in de weekenden zoals een avondje stappen, uiteten, naar feestjes, op bezoek bij vrienden enz enz. Dus: ja onze relatie is veranderd, maar na de dip zijn we er beter uitgekomen dus positieve verandering! Geef het de tijd, een kindje in je leven daar moet je echt aan wennen, meestal komt het na verloop van tijd echt wel goed. En offtopic: wat een prachtige naam heb je je meisje gegeven, onze dochter heet ook zo
Toen onze zoon geboren was hadden mijn man en ik ook regelmatig woorden/ruzies. Soms zo erg dat ik niet wist of ik nog verder wou. Nu vind ik hem de liefste vader en man!! Ik denk dat ik meer van hem verwachte dan dat hij geven kon. Vooral in het begin is het heel erg wennen en de vermoeidheid he (zoals zovelen nu gezegt hebben) Maar dat is niet waar ik op wilde reageren Het gaat even om de logeerbed. Een tijd terug (vorig jaar) hebben mijn man en ik een hele zware periode gehad. Ik stond zelfs op het punt te willen scheiden En heb toen ook zijn matras op het logeerkamer gegooid met de mededeling: Je slaapt maar apart. Die nacht heb ik veel nagedacht, en toen pas beseft dat het niet was wat ik wilde. De volgende nacht sliepen we weer samen. Maar het heeft bij mij even mijn ogen geopend. Veel succes en sterkte
hier is hij positieve veranders. we zijn er naar elkaar gegroeit omdat je nu eenmaal meer moet overleggen en samen moet regelen met kinderen. er is ook een piriodes geweest dat het allemaal even slechter ging maar dat was dan voornamelijk mijn schuld (uitschieten om niks, moe en leed aan ptss) en vind dat me vriend zich hier aardig goed doorheen heeft getrokken. verder is hij zelf ook helemaal veranderd. vond hem altijd nogal gevoelloos in opmerkingen en hard overkomen. nu is hij daarin zoveel anders. een super vader, lief voor zijn kids en voor zijn vriendin. werkt fultime, doet helpen in het huishouden en houdt rekening met het gezin en elkaar. dit was toen we nog geen kinderen hadden heel anders die vermoeidheid heb ik weinig last van gehad met mijn 1e kindje. merkte helemaal niks aan onze relatie dat we een kind erbij hadden. het was allemaal gewoon een stuk gezelliger en deden vaker leuke dingen als gezin. mijn dochter sliep pas door met 1,5 jaar maar heb daar eigenlijk nooit problemen mee gehad. toen kwam dus zoon lief en die sliep pas door met 2 jaar (kwam echt wel minimaal 3x) en zijn 1e jaar was drama waarin hij veel huilde vanwegen pijn. dan was het dus overdag heel de dag het gehuil van nando, snachts niet slapen, zelf net op dat moment last van ptss (nou dan ben je echt van de wereld) dus nog minder slapen en functionere. dan nog partime werken, dochter naar logepedie 2x per week en zoontje 3x per week fysio en daarnaast nog helmtherapie. dit alles na een snelle maar zeer zware zwangerschap met totale bedrust vanaf week 32 etc. al met al vond ik toen dat ik wel meer steun had kunnen gebruiken op dat moment. ik had het zwaar echt zwaar en dacht dat hij het er maar makkelijk vanaf bracht. achteraf is hij echt een held geweest. huishouden, fultime baan, 2 kleine kids want mama was savonds te moe om er voor te zorgen, mijn buien die hij aan moest horen (kon ineens uit me slof schieten). gelukkig nu weer helemaal de oude, was even een dipje voornamelijk dus door ptss en dat dat alles erbij was te veel voor mijn om aan te kunnen en dankzij mijn vriend ben ik er weer helemaal uitgeklommen
hier is de relatie alleen maar beter geworden, we zijn nog meer van elkaar gaan houden (misschien ook door de manier waarop de bevalling is gegaan) we weten nu echt dat we niet zonder elkaar kunnen. tja de sex is minder geworden(nouja met spiraal was ie goed) ik ben veel moe, en heb niet zon zin meer, maar als we eenmaal bezig zijn denk ik waarom doen we het niet vaker.
Wij hebben tijdens de eerste zwangerschap en na zijn geboorte ook een zware periode gehad, begrepen elkaar niet echt en hij is geen prater en ik juist wel. Nu gaat het beter, met deze (prille) zwangerschap weet hij ook beter wat hem te wachten staat en wat ik doormaak, waardoor hij attenter is.
Ik heb het idee dat onze relatie er alleen maar sterker uitgekomen is. Voordat we uberhaupt samen woonde, had ik nog wel eens het idee om bij hem weg te gaan.... Doordat de bevalling van m'n eerste kindje voor beide behoorlijk traumatisch is geweest, denk ik dat we enorm naar elkaar toegroeit zijn. We weten namelijk dat het met mij en de kleine ook anders afgelopen had kunnen zijn. Natuurlijk hebben we wel eens onenigheid, maar nooit echt ruzie. We houden enorm veel van elkaar en als ik eraan denk hem kwijt te raken, kan ik soms misselijk van angst worden. Zo was hij vorig jaar voor 2 weken naar Signapore.....mijn lichaam reageerde alsof hij het tegen mijn zin had uitgemaakt..... Onze relatie is dus positief veranderd, we zijn niet alleen een verliefd stelletje, maar ook elkaars maatje door dik en dun!
Ik denk als je kinderen hebt dat je in je relatie vaak meer ruzie/woorden hebt. Je moet samen op 1 lijn zien te komen qua opvoeding en dergelijke en dat valt niet mee... Als wij samen ruzie hebben is het vaak om de kinderen ik ben de bitch/ en hij is het watje Ik ben wel meer van hem gaan houden omdat ik zie wat voor ontzettend lieve vader hij voor de kinderen is. Maar ik heb weinig geduld en een kort lontje dus hij is het vaak niet eens met de manier hoe ik de kinderen opvoed. Als ze klein en makkelijk zijn is er geen vuiltje aan de lucht, maar als ze groter worden en ze worden mondiger, dan valt het soms niet mee, want ondanks dat ik huismoeder ben , ben ik ook wel eens moe en kan ik minder hebben Dus als ik savonds wel eens uitval tegen de kids, vind hij dat niet leuk. Maar we komen er altijd uit. Maar het valt niet altijd mee
Hier ook in het eerste jaar veel woorden gehad. Niet echt ruzies, maar gewoon woordenwisselingen. Tijdje terug was het zo erg dat ik erover nadacht om weg te gaan. Op de een of andere manier zijn we er bovenop gekomen en nu echt super gelukkig! Tuurlijk heb je af en toe je discussies, maar dat moet ook kunnen. Waar het aan lag? Tja, denk meerdere factoren. Moeheid, hormonen, ander ritme, geld enz enz. Ze zeggen niet voor niets dat het eerste jaar met een baby het zwaarste is voor je relatie. Ik denk wel dat het belangrijk is dat je blijft praten met elkaar en af en toe ook eens ertussenuit gaat met z'n 2-tjes. Uit eten, filmpje pakken
Ik kreeg na de bevalling van ons zoontje een postpartum depressie. Mijn vriend trok dit niet, en heeft een paar weken geleden aangegeven dat het wat hem betreft voorbij is. Dus nou ja, nu heb ik een baby van net 10 maanden en geen relatie omdat de zgn crisis waarin ik verviel na de bevalling (en eigenlijk ook ervoor) te veel was voor mijn vriend. Hij heeft binnen 2 weken een huis gekocht (zijn ouders hebben een huis voor hem gekocht) en ik kan terug naar mijn oude studentenkamer. Ik zou zeggen, het is normaal dat er meer ruzie/misverstanden/woorden zijn nadat er een kindje is geboren. Hou er echter rekening mee dat sommige mannen, en ook wij vrouwen, niet sterk genoeg zijn om ermee om te gaan. Hoe graag je ook zou willen. Gelukkig zijn er in dit topic genoeg mensen bij wie het wél goed is gegaan
hier is het de eerste tijd ook moeilijk geweest. We moesten allebei wennen aan de nieuwe situatie en onze zoon was een moeilijke slaper dus we hadden een behoorlijk slaaptekort. Daarbij hadden we het financieel niet makkelijk, man kreeg auto ongeluk en raakte baan kwijt. Ik had jarenlang gevlogen als stewardess en gewend om best wel wat van huis te zijn met als gevolg behoorlijk wat tijd voor mezelf en man was dus ook wel gewend om wat dagen alleen te zijn, wat hij heerlijk vind. Dus dat was bij ons ook een hele verandering, ik was in ene thuis en later 3 dagen aan het werk. Uiteindelijk heeft het ons wel sterker gemaakt, we kunnen enorm genieten van onze zoon en heel erg om hem lachen, het schept een band dat het een kindje van ons samen is.
wat vreselijk voor je. het zal voor jou en voor je ex heel erg moeilijk zijn (geweest) maar ik vind dat hij binnen 2 weken een huis gekocht heeft erg schokkend. Zeker omdat jullie kleine nog maar 10 maanden is, klinkt mij alsof hij het geen kans gegeven heeft. Heel veel sterkte de komende tijd, dikke knuffel.