Quinten gaat richting de 2,5 en is op het moment stierlijk vervelend. (natuurlijk weet ik dat hij midden in de peuterpuberteit zit) Hij laat zich op straat vallen, wil overal getild worden en gaat dan midden op straat krijsen ikke wille niet lopen. Hij doet gemeen tegen zn opa's en oma's die mogen hem niet aanraken/bij het afscheid niks zeggen en geen kusje meer, ons slaat ie af en toe in het gezicht, hij schopt de honden en trekt ze aan de oren..... Dit is gelukkig niet iedere dag, maar wel meerdere malen per week. Wij zijn er allebei flink moedeloos van. Op zo'n moment moet hij van ons even in zn strafhoek en meestal bedaart het daarna wel. Maar vandaag hadden we hem van het KDV opgehaald en kwamen we thuis, begon hij meteen de hondjes te schoppen, dus mn man zei er wat van, niet luisteren dus hup de hoek in , we leggen ook uit waarom en hoelang hij moet blijven staan. Toen hij er weer uit mocht sloeg hij mn man recht in zn gezicht, dus hup weer de hoek in, na een tijdje weer eruit en hij slaat zo weer, ik was het zo zat dat ik hem bij zn schoudertjes heb gepakt en een beetje gegild en nu zeg je sorry tegen papa ben je helemaal gek geworden? Daar schrok hij zo van dat hij opgetild wilde worden en heel hard begon te huilen neeeeee ik zeg geen sorry tegen papa, toen heb ik hem van me afgeduwd en gezegd en nu weg bij mama en ik ben weggelopen om even apart af te koelen. Normaal ben ik echt niet van het schreeuwen en hem van me afduwen of bij zn armpjes pakken en hij schrok daarom ook zo erg van me, dat ik me nu nog schuldig voel, ben bang dat hij zich dan meteen niet meer geliefd voelt Misschien stel ik me ook wel een beetje aan, maar je word soms zo gek en helemaal als anderen zeggen jee wat een eigenwijs/flauw/verwend kind of hoe je het volgens hun wel moet doen of als opa's en oma's zeggen bah flauw kind ga maar weg hoor, opa hoeft jou niet meer, dan breekt je hart dan denk je, jullie hebben toch ook kinderen gehad en weten hoe ze kunnen zijn, net alsof wij zo'n rotkind hebben, terwijl hij hartstikke lief is over het algemeen.... Tja wat wil ik hiermee bereiken haha wilde gewoon even mn hart luchten, zo het lucht idd wel even op Genoeg geklaagd!
Ik denk juist dat je het goed hebt gedaan! Hij zoekt overduidelijk zijn grens op, en dje heb jij nu duidelijk aangegeven. Klaar is klaar en als 'netjes' zeggen niet helpt, dan maar even zo. En natuurlijk is het geen verwend kind, dat wordt hij pas als je hem altijd zijn gang zou laten gaan . Begrijp hoe je je voelt, maar dat is niet nodig hoor!
Je bent geen slechte mama, maar kindjes moeten gewoon even mama's grenzen vinden. Die heeft hij nu gevonden. Niet te lang schuldig bllijven voelen, want dit gebeurd iedere mama! Ik heb echt gehuild toen Luna mij voor de zoveelste keer in mijn gezicht sloeg en ik uit reactie een tik en " brul" gaf. Sorry ik ben ook maar een mens
Ja weet je ik ben vroeger door mn eigen moeder geslagen en uitgescholden en daar heb ik altijd zo'n verdriet van gehad, dat ik het bij Quinten altijd anders heb willen doen, en dan schreeuw je een keer en dan hoor je je eigen moeder...en daar schrok ik dan weer even van denk ik.
jouw kind houdt onvoorwaardelijk van je! ik herken mezelf erg goed in jouw verhaal en ik vind dat je het goed hebt opgelost. Wij zijn mama's, geen robotten!! Je hoeft niet alles te pikken van je kind.
Ik denk ook dat jouw reactie de beste is geweest hoor, voel je maar niet schuldig. Hier een zoon die toen hij 9 was zijn zin niet kreeg en mij een schop tegen mijn enkel gaf, ik reageerde direct met een klap midden in zijn gezicht en heb hem woedend op de trap gezet voor straf En wat heb ik mij schuldig gevoeld zeg, over die klap, maar was gewoon mijn reactie. terwijl ik niet bepaald losse handjes heb of zo. Hij heeft me overigens nooit meer geschopt. Wat ik wel vind is: Ik zou het niet pikken van een wildvreemde dat ie mij schopt, bijt, slaat etc, dus hoef het al helemaal niet van mijn kind te pikken.
Ik vind je helemaal geen slechte mama en vind dat je het goed hebt opgelost,Je kleine mannetje zoekt idd jou grensen op en die moet je dan ook goed bewaken.
Joh, ik denk dat iedereen z'n kookpunt wel eens bereikt. Ik heb dat ook wel eens gehad, met zowel m'n oudste als de middelste. Zelfs m'n normaal gesproken doodkalme man heeft wel eens gehad dat hij de middelste eens goed heeft vastgepakt (nadat hij voor de zoveelste keer gebeten had). En nee, het is niet goed. Wij zijn de volwassenen en dus moeten we geen peutergedrag gaan vertonen. Maar het is soms zooo moeilijk! Blijf er niet te lang bij stilstaan, ik denk niet dat ie blijvende schade heeft opgelopen!
Als er hier een pubertje zich zo gedraagd dan kan ze bij mij niet terecht tot ze het goed gemaakt heeft met papa. En andersom ook. En soms pak ik haar ook even beet (moet wel anders draad ze zich weg of loopt soms zelfs gewoon weg) om haar even heel duidelijk te vertellen wat ik er van vind. Schreeuwen gebeurt soms maar dat is meer als ik een eindje weg sta en zelf versteld sta van wat ze nou weer uit haalt (of simpel weg schrik). Maar zoals al gezegd. Ze zijn de grenzen aan het opzoeken. En die heeft hij nu even overduidelijk gevonden! Opa's en oma's...tja. Hier eentje die over de telefoon en webcam lief is maar zodra het echt is dan wil ze niet meer. Zo ook afgelopen keer. En dan krijgt ze gewoon totaal GEEN aandacht van niemand. Af en toe eens vragen of ze er al is. Niet? Dan niet! Krijgt ze ook geen koekjes, drinken, kaasje, niks! Op een gegeve moment een weg uit de ellende geboden (zag dat ze wel wilde maar een te grote stijfkop was om toe te geven ) En is ze met papa "opnieuw" binnen gekomen. En heeft ze wel opa en oma begroet. En kreeg meteen en drinken en het koekje wat al klaar lag maar ze niet mocht omdat ze niet gezellig deed. Hoop dat de boodschap nu duidelijk is want ik ben een beetje klaar met dat gedoe telkens als we bij mijn schoonouders zijn. Mooie is dat ze het bij mijn ouders niet doet! Gelukkig weten mijn schoonouders dit niet. En zolang jij zoiets hebt van oh mijn god ik ben mijn moeder geworden! Zal het wel meevallen hoor. Dan ben je je iig bewust van wat je doet en zal dit de uitzondering zijn die de regel (dat je het zo niet wil doen) bevestigt.
oh joh niet schuldig voelen hoor!! dat gebeurd hier ook wel eens... soms kan je alleen op die manier laten zien dat je uiterste grens is bereikt. Ze gaan ten slotte net zo lang door tot ze weten hoe ver ze ECHT niet meer kunnen gaan.. en de ene keer snappen ze dat met een simpel '' nee niet doen'' de ander keer is 1 keer op de gang voldoende, en in een echt dwarse bui moet je nou eenmaal wel eens je stem flink verheffen.. ik vind dat je ook best soms wat emotie mag laten zien hoor, je mag best laten zien dat je dit echt niet meer wil of kan.... maar voel je niet schuldig hoor!! je bent eerder regel dan uitzondering denk ik
ik zeg ook niet schuldig voelen! Dat gebeurt mij ook wel eens en ik haat dat ook van mezelf... (niet zo vaak gelukkig hoor) Ik denk dat jullie heel goed bezig zijn met in de hoek en consequent blijven. Heeft je zoontje niet een beetje moeite met afscheid nemen van de opas en omas? Ik ken meerdere kindjes die dat niet willen... vinden dat moeilijk en dat uit zich dan op die manier... wat opa zegt tegen hem "opa hoeft jou niet meer" vindt ik wel heel erg... een kind weet niet dat je zijn gedrag afkeurt maar denkt dat hij afgekeurd wordt... ik zou dat ook echt niet goedkeuren...
Dank jullie voor de lieve reacties, voel me al veel beter nu ik weet dat ik niet de enige ben die zich weleens laat gaan en zich daar rot om voelt Ik weet niet waarom hij zo naar de opa's en oma's doet, als ik het hem vraag snapt hij dat nog niet echt.... En wat betreft de opmerkingen die hun dan maken heb ik al zo vaak ruzie om gemaakt, dat ik niet wil dat ze zo tegen hem praten, maar ze nemen het niet serieus denk ik
Ik had het kunnen schrijven ... dat monstertje van mij is af en toe ook zo en moet zeggen dat ik ook wel eens zo reageer zoals jij. Het is inderdaad de tijd om de grenzen op te zoeken ... en dat kunnen ze goed. Schaam je niet denk niet dat het ergens anders niet gebeurd. Wij reageren eigenlijk precies zoals jij in de hoek en gebeurd het weeer dan weer in de hoek. Dat gebeurd soms op een dag 5x achter elkaar en dan gaat het weer een dag of drie vier goed. Aankleden bij jou ook zo'n drama?
Oh meid ik kan wel janken als ik dit lees. Mijn dochter is super lief maar heeft thuis van die drift buien. Niet luisteren in de gang en dan haar op willen halen maar dan gaat ze weer verder met gillen waar ze gebleven is. Gisteren heeft ze 3 kwartier lopen gillen en krijsen en niets helpt om haar er uit te krijgen. Mijn geduld was helemaal op en door de hormonen is mijn lontje ook al korter. Na afloop heeft zij bij mij uitgesnikt en ik gehuild.
pfff hier ook, voel me zo vaak slechte moeder. Ze luisterd bij mij echt heel slecht, het is elke ochtend weer een strijd, om dr aan te kleden, tanden te poetsen, op tijd naar kdv te brengen zodat ik op tijd op me werk kom (ik kom nu altijd standaard te laat) ik laat haar eerst zelf tanden poetsen, maar dan duurt het te lang en dan zie ik op mijn klokje al weer dat ik te laat kom dus dan wil ik het overnemen en dat mag niet, mama wordt gefrustreerd, trekt die tandenborstel uit dr hand en neemt er in de houdgreep om tanden te poetsen, kind overstuur en roept naar papa. ze heeft al menig keren gezegd dat mama (ik dus) niet lief is. dit maakt me zo onzeker, dadelijk vind ze me echt niet lief, en dadelijk wordt de verhouding tussen ons alleen maar slechter en slechter ik wil juist een leuke band met me dochter krijgen, dat ze weet dat ik voor alles vor haar ben. ze is nu 3,5
Amen. Soms mag ik een kind echt wel een keer schrikken en weten dat het echt te ver gegaan is. Niks mis mee. Ik denk ook dat je het goed hebt gedaan.
Wat balen joh. Jammer dat ze dat niet serieus nemen. Tja, dan moeten ze natuurlijk ook niet verwachten dat hij het nog leuk vindt om dadelijk naar ze toe te gaan. Ikzelf word bijna nooit echt boos maar als ze een keer echt te ver gaat dan kan ik heel flink pissig worden en dan ben ik echt heel hard en streng. Slaan zal ik niet doen maar eens wat steviger beet pakken zodat ze weet dat ik het meen dat wel. Als ze bijvoorbeeld niet lopen wilde of de trap niet opgaat. Gebeurt gelukkig zelden. Ze weet dan ook echt dat ze te ver gegaan is en schrikt dan behoorlijk van mij. Meestal spreken we daarna beiden onze excuses uit en leg ik uit waarom ik dit echt niet leuk vond. Zij doet dan hetzelfde, knuffel en kus en klaar en lachen weer. Toevallig een paar weken terug sloeg ze mij in mijn gezicht. Niet hard en ik zag dat ze dit deed om te kijken hoe ik reageren zou. Ik heb haar toen een klein tikje in het gezicht teruggegeven en gevraagd, zo wat vond je daarvan? Niet zo leuk zei ze. Ik; prima doe dat dan bij mij ook niet.
ik vind het helemaal niet slecht van je! ja hij schrok maar die reactie is juist goed dat weet hij in een keer dat het nu klaar is. de opmerkingen van de opa's en oma's moet je wel even indammen! werd hier ook gedaan (fynn heeft die periode van niets zeggen en geen kus/hand geven ook gehad) en fynn kreeg daar echt een slecht gevoel van die wilde niet meer naar opa en oma heeft hij nog wel sorry gezegd???
Meid, niet zo schuldig voelen. Hier word er eigenlijk nauwelijks geschreeuwd naar Lenn omdat een serieuse waarschuwing vaak genoeg is (of was eigenlijk) Maar de laatste dagen is het flink raak met m. En gistermorgen ben ik vreselijk uit mn slof geschoten. Hij begon te schoppen en dat is normaal gesproken direct in de hoek. Maar voor ik hem naar de hoek kon brengen kreeg ik zo een mep in mn gezegd (paar weken geleden ook al) en heb hem flink duidelijk gemaakt dat ik dat absoluut niet wil hebben. En eerlijk is eerlijk, dat ging ook iets te hard. Dit kon je rustig schreeuwen noemen. Hielp wel, hij heeft het niet weer gedaan, maar vanmorgen begon hij te schoppen, hoppa recht in mn gezegd. Tja, weer een enkele reis naar de hoek. Ik heb laatst wel tegen hem geschreeuwd trouwens, uit schrik. God, wat was het kind van me geschrokken Ik had Elise op de arm op de trap, Lenn kwam erachter aan, die loopt zelf de trap op en af. Begint meneer ineens te springen op de trap Man, ik schrok me helemaal kapot. Heb toen geschreeuwd dat hij normaal moet doen en dat hij zijn verstand moet gebruiken. Tja, gaat nergens over natuurlijk, hij is nog geen 2.5, hij ziet het gevaar helemaal niet. Hij was ook flink geschrokken en kroop beneden direct huilend op schoot. Maar goed, ik ben wel van mening dat ik moet uitleggen waarom ik zo boos was op dat moment. En dat mama zal proberen om dat niet meer te doen. Kus en knuffel en klaar weer.
Pffff herken t zo! Laatst was ryan zooo vervelend, wilde niet slapen, niet in bed blijven en maar schoppen en bonken tegen de muren, gek werd ik ervan,ik heb t geprobeerd te negeren, maar niets hielp...tot ik t echt zat was en naar boven stormde en gilde tegen hem dat ie echt zijn nest in moest en daar moest blijven, maar hij schrok zo erg van me, dat ie echt al krijsend naar bed rende....ik voelde me zooooooo vreselijk schuldig...mja sindsdien blijft ie wel in bed haha