In september kwam ik erachter dat ik mijn spiraal verloren was. Waarschijnlijk is dit tijdens een menstruatie gebeurd, ik heb die nogal heftig. Een paar dagen later, sloeg een zwangerschapstest positief uit. Eerst schrok ik, moest ik verschrikkelijk huilen, maar al snel kwam het gevoel 'dit kindje hoort bij mij' om de hoek kijken. Toen moest ik 'mijn' vriend inlichten. Hij is iemand die ik al 3 jaar ken en waarmee ik in een ingewikkelde situatie zit. We hebben (of hadden?) liefde en vriendschap, maar geen relatie/relatie. Een week voor ik positief testte, is de bom gebarsten tussen ons. Hij dacht gevoelens voor een ander te hebben en wilde dat uitzoeken, met mij ernaast. No way... En nu, nu wil hij de baby niet en ik wil geen abortus. We zijn 2 volwassen mensen van bijna 44 en bijna 35 en ik ga mijn verantwoordelijkheid nemen. Daar komt ook nog bij, dat ik ruim een jaar terug een abortus gehad heb en dit nooit meer wil, die pijn en dat verdriet... Gisteravond moest ik naar het ziekenhuis met buikpijn en een beetje bloedverlies. Hij ging mee en ik heb nooit geweten dat hij zo afstandelijk en koud kon zijn. Wat heeft hij me daarmee pijn gedaan. Na de echo, waarop een mooie beginnende zwangerschap te zien was, moest ik erg huilen. Hij snapte er niks van, er kon geen arm vanaf, niks. De enige reden waarom ik het kindje weg zou laten halen, is om hem, om hem wéér te pleasen... Tuurlijk ben ik bang. Ik heb co-ouderschap over mijn andere 3 kids, zit financieel alles behalve ruim door een ellendige scheiding (wsnp), maar aan de andere kant: dat stopt een keer, dat geld gedoe. Alles in mij voelt naast het stukje angst, intense liefde voor dit kindje. Sorry als het een warrig verhaal is, mijn hoofd loopt over. Ik mis D. verschrikkelijk, maar besef ook dat dit klaar is, hij echt niet gaat kiezen voor het vaderschap in welke vorm dan ook. Pijn...
Lastige situatie. Allereerst zou ik breken met die zogenaamde vriend, want die houdt je aan het lijntje. Als ik je verhaal lees, zou absoluut geen abortus laten plegen. Ik denk dat je hier achteraf meer 'last' van krijgt, dan dat je het financieel een tijdje moeilijker hebt. En ik mag je wel voorzichtig feliciteren hoop ik Gefeliciteerd met dit wonder!!
Je mag me zeker feliciteren . Ik ben echt heel blij met dit kindje, alleen minder met de beren op de weg. Ik heb gisteravond, toen hij me in puin thuis achterliet, besloten om voorlopig geen contact meer te hebben. Vannacht heeft hij me geappt, maar ik ga even niet meer reageren. Ik reageer uit emotie en zeg toch alleen maar het verkeerde. Wanneer hij in gaat zien wat hij doet, wil ik misschien een gesprek aangaan, maar nu niet. Ik ben aan het vechten voor iets wat er niet is, aan het praten tegen een betonnen muur. Hij hoort me niet... Wel moeilijk is de situatie met de kinderen. Zij houden verschrikkelijk veel van hem en gaan straks ook vragen stellen. Dat hij niet meer komt voorlopig, is uit te leggen. Maar over een week of 8 weten ze echt wel dat mama een baby in haar buik heeft en kan ik ze uit gaan leggen dat een vader ervoor kan kiezen zijn kind in de steek te laten... D. voerde dat vd week ook aan als argument: de kinderen. Hij zei dat we het ze nooit zouden kunnen uitleggen en was bamg dat ze hem dit nooit zullen vergeven. Ja doh! Daar kiest hij toch zelf voor? Ik zal hem nooit zwart maken, maar zal ook nooit liegen om hem te beschermen tegen negatieve input/kritiek van anderen. Dat zijn de concequenties van zijn keuze. Net dacht ik erover na wat ik ga doen als hij straks gaat beseffen wat het nieuwe leven inhoudt, als hij toch een rol wil in het geheel. Eerlijk? Ik weet het niet. Zijn beste vriend wordt in mei vader, ben benieuwd wat dat doet met hem. Ergens hoop ik dat zijn ogen open gaan, hij beseft dat zijn 'scharrel' nu (wederom) leuke afleiding is, meer niet. Aan de andere kant wil ik dat hij verdwijnt uit ons leven...
Islah, verstandelijk weet ik dat ook. Gevoelsmatig is het moeilijker. Geen idee waarom het op dit moment nog zo is, maar ik hou heel veel van hem. Tot hij een ander bleek te hebben, hadden we het op onze manier fijn samen. Ik besef nu dat ik veel te kwetsbaar ben voor de vorm relatie die wij hadden, maar ook dat ik meer waard ben dan dat.
Ik wilde je een hele dikke knuffel geven en je sterkte wensen met die keuzes die je 'moet' gaan maken. Ik zou kiezen voor mezelf en voor mijn kinderen -geboren en ongeboren- en zo'n man waarvan je beschrijft dat hij je aan het lijntje houdt... die heb je toch niet nodig?
Wat een verdrietig verhaal! Wil je heel veel sterkte wensen met deze situatie. Jij en je kinderen komen er echt wel uit!
Jeetje wat een lastige situatie. Als jij de baby wil houden is dat je goed recht als je het niet wil ook. Maar zo te zien heb je al een keuze gemaakt en daar zal je zelf het beste van moeten maken. Ook hier zal je echt je draai wel in vinden met of zonder de hulp van de vader. Hij zal echt nog wel meer pogingen doen je te overhalen tot een abortus... Immers zit het niet in hem en vinden mannen het toch allemaal een beetje ver van hun bed show. Hier ook een hele lastige situatie. Zelfs tot 17 weken heeft hij me nog wel geprobeerd over te halen tot een abortus. Krijg nog steeds af en toe het verwijt dat het mijn keus was en hij er niet trots op is dat hij nog een kind krijgt. (Ja ja meneer blijkt er gewoon een soort dubbelleven op na te houden) maar goed zie hem na een tijdje uit elkaar te zijn geweest nu weer regelmatig. Hij helpt me met dingen in huis, doet regelmatig m'n boodschappen (zit financieel ook een beetje aan de grond) en komt lekker voor me koken. Heeft zelfs wat spulletjes voor de kleine gekocht die ik anders niet had kunnen betalen maar die gewoon fijn zijn om wel nieuw te hebben. Ik hoop dat jou vent ook z'n verantwoording neemt voor z'n kindje. Hij kan jou gewoon niet voor alles laten opdraaien in je eentje. Niet voor de psychische gevolgen van een abortus maar ook niet met fysieke en financiële zorg voor jullie kind. Na 3 jaar plezier om het zo maar te zeggen. Zo zit de wereld in Nederland gelukkig niet in elkaar en daar mag je hem best op wijzen. Heel veel sterkte en gefeliciteerd met je zwangerschap. T is en blijft een kadootje zo'n kindje.
MamaIII, wat een verdrietig verhaal.... ik zou je graag een dikke digitale knuffel willen geven en je vriend een dikke digitale schop onder zijn hol. Wat akelig dat je in deze situatie alleen staat, zo had je je eigen leven waarschijnlijk nooit voorgesteld. Maar ik vind dat je sterk, dapper en verstandig klinkt. Volg je hart, dan zul je in elk geval niet met schuldgevoel hoeven leven. Ik wens je sterkte, wijsheid en een prachtige zwangerschap.
Ik zou sowieso breken met die vent. Die is je echt niet waard! En "de kinderen" die wennen er echt wel aan dat hij niet meer komt. Of hij nog een rol als vader heeft, dat moet hij later zelf maar beslissen. Hij weet immers dat je zwanger bent en dat je dit kind houdt. En dat je het desnoods alleen opvoedt. Ik zou voor nu een hele tijd geen contact meer hebben met hem. Maar vergeet niet: Je kan het nu met 3 kinderen, dus die 4de ... dat moet normaal ook wel lukken. Het is ongepland en financieel moeilijk, maar duidelijk (voor jou) niet ongewenst. Heb je voor de rest nog familie of vrienden bij wie je terecht kan? En die je desnoods wat kunnen helpen? Succes alvast!
Mooi gesproken. Ik denk ook dat TS krachtig genoeg is om de boel draaiende te houden. Er komen vast betere tijden. Ik zou nu gelijk breken met die vent. Ook al is het moeilijk voor de kids. Als het nu al niet goed gaat, breekt het vroeg of laat sowieso. En dan moeten je kids alsnog 'afscheid' nemen.
Wat een klote situatie zeg! Super dat je voor jezelf en je kinderen hebt gekozen, en nu hopen dat je niet meer zo kwetsbaar gaat worden. Hoe ontzettend veel je van deze man houdt, in je achterhoofd weet je dat hij niet zal veranderen en dat is moeilijk om onder ogen te komen. hoe rot je je nu voelt, dat zal minder worden en over een tijd ben jij weer happy en zien jouw kinderen dat ook. Blijf ajb voor jezelf (en voor je kids) kiezen, je verdient beter.
Ik sprak vandaag mijn zus. Zij heeft contact met hem gezocht en hij is compleet in de war. Hij is bang, snapt het allemaal niet en de paniek overheerst. Ik ga hem toch loslaten. Wanneer hij mij op een (vriendschappelijke!) positieve manier kan benaderen, is hij welkom om te praten. Tot die tijd aangebroken is, mag hij in zijn eentje nadenken. Ik kan geen negativiteit om me heen gebruiken nu. Daarvoor is dit nieuwe leven te mooi...
Ik vind het heel knap van je zoals je er mee om gaat! Je klinkt als een sterke vrouw en moeder Jij gaat het wel redden, met of zonder hem!
Allereerst gefeliciteerd! Ik begrijp dat jullie met 'wederzijds goedkeuren' deze relatie hadden. Ik kan me voorstellen dat het niet de bedoeling was dat hier kindjes bij zoudenkomen aangezien de relatie in deze vorm op die manier verre van perfect voor kindjes is. Hij heeft in deze geen enkele stem. je moet je bedenken dat dat voor hem ook heel moeilijk is. Hij krijgt iets wat hij eigenlijk nooit wilde! Maar ik begrijp jou ook. Het is nu zo ver en nu moet je ermee dealen. Jij wil het wel en het is nu zelfs heel welkom! Geniet ervan, laat hem los en wie weet komt hij terug als hij dit verwerkt heeft. Misschien krijgt hij ooit spijt en tja, dan is het mogelijk te laat. Als ik jou was zou ik me vooral met mezelf en mijn gezinnetje gaan bezighouden. geniet van de afleiding van je zwangerschap en laat hem hier zijn eigen weg in vinden, want nogmaals, hij krijgt iets wat heel erg levensveranderend is terwijl het niet zijn keuze is.. en toch loopt er straks een kindje op de wereld wat van hem is. Ik kan me goed voorstellen dat hij dit moet verwerken. sterkte meis en hou je sterk!
Ohw, maar ik snap hem ook hoor, zeker wel! Alleen kan ik hem nu niet bijstaan in zijn proces. De abortus vorig jaar, ben ik in paniek alleen aangegaan. Toen ik het hem later vertelde, was hij er kapot van. Kapot omdat hij eigenlijk papa had kunnen worden, maar ook omdat hij er niet voor me heeft kunnen zijn. Aan de andere kant was hij opgelucht dat hij de keuze niet had hoeven maken. Nu zouden we die wél samen moeten maken, maar hij duwt me weg. Ook het praten over de toekomst moeten we samen doen, maar dat kan echt pas, wanneer hij niet meer enkel en alleen verwijtend kan doen...
Ja lastig.. Geef hem wat tijd idd en denk aan jullie zelf! Succes meis! Hopelijk kan je nog genoeg tijd tijdens het piekeren vinden om te genieten!
Hij wil je niet, al 3(!) jaar niet, en jij kruipt voor hem al die tijd al. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom je dit kindje wil laten komen. Je hebt er al 3 die in een gebroken gezin moeten opgroeien. Ik neem aan dat dit niet je intentie was toen je ze op de wereld zette. De kans is vele malen groter dat je 4e kind zonder vader zal opgroeien dan met vader. Ik snap dat de eerste abortus een grote emotionele aanslag op je was, en dat je daarom geen tweede wil ondergaan. Maar op die manier stel je je eigen gevoel op de eerste plaats, en je kinderen op de tweede. Ik hoop dat je ook je verstand laat spreken, niet alleen je hart en je hormonen, en dat je ook over de lange termijn nadenkt. Kinderen kosten alleen maar meer uiteindelijk. Nu zijn het nog kleding, speelgoed, luiers. Maar later komen daar flinke schoolkosten bij, zeker als ze na de middelbare school allen willen doorstuderen. Dat is voor fulltime tweeverdieners al een financiële uitdaging. Hoe zie jij dit voor je?