Hoi iedereen, Ik zit al een tijdje met een probleempje en ik kan mn verhaal bij niemand kwijt. Ik geraak er zelf niet meer aan uit en wil hierover dus even jullie mening. Het is wel een hele boterham hoor ... ! Ik ben momenteel in mijn 29ste week van mijn zwangerschap en alles gaat eigenlijk heel erg goed. Behalve dat het warme weer wel zijn tol begint te eisen, maar goed, we staan ervoor, we moeten erdoor ! We hebben eigenlijk vrij snel aan onze familie verteld dat we zwanger waren. Ook aan mijn schoonmoeder dus. Ik wist al op voorhand dat zij super enthousiast ging zijn en eigenlijk keek ik wel erg uit naar haar enthousiasme, aangezien mijn eigen moeder een beetje een 'icequeen' is. Zo gezegd, zo gedaan. Ze is dus inderdaad super enthousiast... TE enthousiast. De band met mijn schoonmoeder was voor mijn zwangerschap goed, zonder meer. We hebben in het verleden wel wat akkefietjes gehad, maar die waren al lang vergeten en spelen dus ook niet meer mee in dit verhaal. Mijn vriend en ik zijn bijna 10 jaar samen, dus ik en mijn schoonmoeder kennen elkaar wel redelijk goed. Ik woon in België en hier is het wel vereist dat je heel snel bent met het regelen van de opvang, weet niet hoe het zit in NL? We zijn dus ook vrij snel in actie geschoten om dit te regelen, zodat we genoeg keuze hadden en ons zoontje zouden kunnen inschrijven waar wij ons het beste bij voelen. Kort nadat we onze zwangerschap hebben aangekondigd aan mijn schoonmoeder, kwam ze zelf met het voorstel om 1 dag in de week voor haar rekening te nemen, aangezien ze al één dag in de week thuis was. Nu is het zo dat zij momenteel elke woensdag thuis was, maar zelf heeft voorgesteld om die dag dan te veranderen naar vrijdag, aangezien ik na de geboorte van ons kleintje ook een dag in de week thuis zal zijn, namelijk woensdag. Wij waren hier natuurlijk heel blij mee, want dat zou voor ons betekenen dat we maar 3 dagen in de week opvang hoeven te betalen en dat onze zoon gezellig elke vrijdag bij oma kon gaan. Op die moment had ik er dus ook absoluut geen probleem mee, integendeel! Dat ligt nu dus wel ietsje anders... Haar enthousiasme begon zo stilaan een beetje opdringerig te worden gaandeweg mijn zwangerschap. En nu op mijn 29ste week, kan ik er helemaal niet meer tegen. Het is te zeggen, die frustratie bij mij is al weken aan de gang. We moeten ook elke week bij haar langsgaan, wat zowiezo te veel is vind ik, zeker nu! Ze is steeds bezig over hoe alles zal lopen wanneer ik ben bevallen. Zoiets van 'als je bevallen bent, dan ga je cryotherapie doen' of 'Als de kleine vrijdag komt moet je niet proberen om hem al te komen halen om 15u hoor, niks van!' (ik heb vrijdags vroeger gedaan met werken; 14u45) of 'je moet niet denken om jouw kleertjes mee te geven op vrijdag, ik zal zelf wel kleertjes en al het nodige aanschaffen. durf hier niet met iets te staan!' enzoverder... Ze vraagt die dingen niet, ze eist ze! Nu ben ik me er echt van bewust dat ze dit 100% goed bedoelt en in het begin kon ik zulke uitspraken van haar gewoon negeren. Maar het lijkt wel of ze mij gewoon niet meer ziet staan, ik voel me als een 'omhulsel' van haar kleinkind. Ik ben niet meer van tel.. Of zo voelt het althans... Als ze ons ziet, kijkt ze niet eens in mijn ogen maar meteen naar mijn buik om die vervolgens ook gewoon zonder vragen elke keer te beginnen knuffelen en aaien. Hoe meer ze zich opdringt, hoe verder ze me duwt en hoe harder ik gefrustreerd geraak. Mijn probleem is nu eigenlijk dat ik bang ben dat dit de verkeerde kant zal op gaan. Als haar opdringerigheid nu al zo erg is, wat zal het zijn als ze elke vrijdag zal oppassen ? Ik mag er ook niets van zeggen tegen haar, want mijn vriend vindt dat we de lieve vrede moeten bewaren... Want het is allemaal zo goed bedoelt zegt hij dan... Ik ken mezelf, ik ben een open boek en heb niet de gewoonte om mijn emoties 'te onderdrukken'. Ik heb het hart op de tong. Het valt me dus erg zwaar om dit gewoon te moeten 'ondergaan'. Dat is ook de rede dat ik nu bang ben dat die vrijdagen tot problemen gaan leiden en voor ruzie gaan zorgen. Ik zie het dus eigenlijk niet meer zitten om haar elke vrijdag op onze zoon te laten passen... Zij heeft een sterk karakter, maar ik ook. Ik wil gerust met haar praten en op een rustige manier zeggen wat er op mijn lever ligt, maar ik ken haar en weet gewoon dat ze dit als een aanval gaat opnemen. Dat gaat zorgen voor eeuwige wrijving of zelfs ruzie... Op haar werk heeft ze ook nog niets definitief vastgelegd om haar vrije dag te verplaatsen van woensdag naar vrijdag, dus in dat opzicht zitten we daar al niet aan vast. Mijn idee was om haar te vertellen dat we misschien iets te snel zijn geweest in onze beslissing en dat wij eigenlijk graag de kerk in het midden houden voor alle oma's en opa's. Iedereen zal onze zoon even vaak zien en dit om discussies en dergelijke te vermijden. Gewoon dat we ons daar het beste bij voelen. Dat leek mij een enigzins 'goede' uitleg, aangezien eerlijk zijn niet echt een optie is. Nu is het zo dat ik en mijn vriend hierover niet op dezelfde lijn zitten en hij zijn moeder niet wil kwetsen. Wat ik begrijp, dat is ook het laatste wat ik wil. Ik ben me er van bewust dat het moeilijk ligt omdat zij nu al heel de tijd uitkijkt naar die vrijdagen. Maar als ik kan kiezen tussen even een vervelende aankondiging doen aan haar of eeuwige ruzie of gekibbel, dan kies ik toch liever voor het eerste... ! Het is allemaal zo moeilijk... Ik heb hier al zoveel discussies en ruzies over gehad met mijn vriend dat dit als een soort van 'sluier' over mijn zwangerschap hangt . Ik ben het zo beu om me hier zorgen over te maken. Vorige week heb ik gewoon uit vermoeidheid gezegd dat we dan alles maar zo laten (de vrijdagen bij mijn schoonmoeder behouden dus). Dat ik het moe ben om zoveel te discussieren en ruzie te maken. Vooral voor onze kleine man hier in mijn buik... Al die stress kan gewoon niet goed zijn en dat voelt hij vast ook . Mijn vriend is hier uiteraard gelukkig mee... Maar het blijft wringen bij mij en ik weet niet hoe ik dit een plaatsje moet geven of hoe ik hiermee moet omgaan. Soms heb ik het gevoel alsf mijn vriend kiest voor het gezin van z'n moeder en niet voor ons gezin. Ik voel me zo alleen in deze kwestie. En dat terwijl we normaal ontzettend goed met elkaar kunnen praten, over ALLES. Maar nu dus niet... . Ik mis hem en wou dat we dit samen konden oplossen, zodat we ons beide min of meer oké voelen met de situatie. Maar dat lijkt niet te lukken... Mijn vraag naar jullie toe, na mijn lange verhaal, weet er hier alsjeblieft iemand hoe ik hiermee moet omgaan...? Heet iemand tips? wat is jullie mening? Ik weet het niet meer ! Alvast bedankt
Ik denk eigenlijk dat je het even moet houden zoals het is en even wachten tot je een tijdje bent bevallen. Tijdens mijn zwangerschap liep ik tegen precies hetzelfde aan, je verhaal kan zo het mijne zijn. Maar na de zwangerschap viel alles reuzezins mee. Het enige wat wij veranderd hebben, opa en oma komen bij ons oppassen en niet bij hen thuis. (voor ons was het ook praktisch niet haalbaar om zoontje naar daar te brengen en, ze hoeven ook absoluut niet op te passen, we kunnen prima zonder, ze willen zelf graag). Maar hier hebben ze ook vanalles in huis gehaald, en achteraf , best handig hoor! Als we er zijn , is er altijd genoeg, dus we hoeven nooit te slepen met spullen. Hormonen doen nu ook veel met je, en hoewel ik met je eens ben, dat het super irritant is, ik denk ook dat je hormonen er voor zorgen dat het erger is dan het is. Zou alleen wel zorgen dat je met je vriend op 1 lijn zit en dat hij met zijn moeder praat en niet jij.
Hoi Honkeytonk! Bedankt voor je reactie! Het doet me al deugd om eens van iemand feedback te krijgen. En inderdaad, ik heb me ook wel al eens afgevraagd of het nu echt allemaal aan mijn hormonen ligt...? Was je schoonmoeder dan niet meer zo opdringerig of had het bij jou echt te maken met je hormonen en ging je de zaak na je zwangerschap gewoon anders bekijken? Wat fijn voor jou dat alles goed is gekomen! Ik hoop dat ik hetzelfde zal kunnen zeggen... En ik geloof echt wel dat mijn hormonen hier misschien iets mee te maken hebben, maar ik ken mezelf en als zij zo opdringerig blijft, weet ik ook dat ik dat niet zal dulden... met of zonder gierende hormonen... of dat denk ik toch... !? Misschien vergis ik me... laten we hopen dat het dat is...
Kalm aan. Het komt echt wel goed. Zoals je het omschrijft komt het voort uit een goed hart en enthousiasme. Het is echt wel heel handig als oma haar eigen spulletjes aanschaft voor bij haar thuis. Ook reservekleertjes e.d. is echt fijn. En de kans dat ze dan van alles voor bij jullie thuis koopt is stukken kleiner Ik zou het ook zo laten.
Hmm hier heb ik het ook maar voor de goede vrede laten gaan. Want mijn schoonmoeder bedoelde het ook zo goed volgens mijn man. Twee jaar later heb ik bijna de grootste ruzie gehad omdat ze constant grenzen bleef opzoeken met haar gedrag (dat wat ik deed was niet goed, nee dat wat zij deed was véél beter. Zij kende haar kleinkinderen beter dan dat ik mijn kinderen ken en meer van dat soort onzin). Heb een aantal jaar heel erg vaak tot 10 of zelfs tot 100 moeten tellen hahaha! Het lijkt mijn verhaal wel wat je beschrijft qua enthousiasme en aan je zitten en als broedkip fungeren heb me laten overhalen met dat oppassen omdat ik ook dacht dat het hormonen waren maar twee jaar na dato is het toch echt zo dat zij erg veranderd is tijdens en na de zwangerschap. Je kan ook over geen ander onderwerp praten met haar dan haar kleinkinderen vaker geprobeerd uit te leggen dat ik bepaalde zaken gewoon echt niet wilde hebben wat ze deed (en ik kreeg daarbij dan wel echt de steun van mijn man en schoonvader) maar een paar maanden geleden was ik het zat. Ze gaan nu naar de opvang en oma mag oma zijn wanneer ze ze ziet maar geen vaste oppasdagen meer, scheelt me een hoop ergernis en gekibbel. Misschien niet wat anderen beschrijven maar ik herken je verhaal zou wel een goed gesprek met je man/vriend aan gaan want het is wel belangrijk dat jullie op 1 lijn zitten. Oh ja, ik kan nu dingen meer laten gaan dan vroeger, denk nu: pff over een uurtje ben ik toch weer weg. Laat maar zitten
Hey Butterblue, Fijn om ook eens een andere kant te horen... dat is dus exact waar ik zo bang voor ben. Die vrijdag annuleren zou ik echt in de eerste plaats doen om ruzie in de toekomst te vermijden en gewoon voor mezelf... dit gaat wel om mijn zoon en ik vind dat ik ,samen met mijn vriend natuurlijk, moeten doen en laten waar we ons het beste bij voelen... Soms voel ik me als een leeuwin die moet vechten om haar welp te beschermen tegen andere leeuwinnen die hem van mij willen afnemen. Dat klinkt dramatisch en ik weet ook wel dat het niet zo’n vaart zal lopen, maar het voelt soms gewoon zo. Butterblue, mocht je kunnen terug gaan, naar de periode van je zwangerschap, zou je dan alles hetzelfde aanpakken of zou je bepaalde zaken toch anders doen? Over dit onderwerp dan bedoel ik...? Alvast bedankt voor je reactie, ik heb er echt wat aan!
Ik zou toch wel proberen wat beter je grenzen aan te gaan geven. Bv. het aan je buik zitten. Als jij dat niet wilt hoort je schoonmoeder dat niet te doen. Ik zou de oppasdag niet perse direct cancelen (sowieso niet middels een smoesje, dan altijd eerlijk zijn!). Maar ik zou eerst met je vriend zorgen dat je op een lijn zit hoe je het wilt en onder welke voorwaarden. Daarna samen met je vriend in gesprek met je schoonmoeder of zij dezelfde ideeën en voorwaarden in gedachte heeft. Zitten jullie allemaal met de neuzen dezelfde kant op dan kun je het zo laten en anders zou ik andere opvang kiezen. Hier passen opa en oma 1x per 2 weken op en we hebben altijd gezegd onder de voorwaarde dat iedereen hier nog blij mee is en dat als dat verandert, vanuit welke kant dan ook, we er mee stoppen. Op voorhand ook heel duidelijk verwachtingen naar elkaar uitgesproken om teleurstelling en miscommunicaties te voorkomen. Regelmatig checken we nog even of iedereen nog blij is met de invulling zoals die is.
Ik zou het vanaf het begin anders aangepakt hebben wat het oppassen betreft. Opa en oma hadden dan kunnen oppassen voor ‘de leuk’ en niet als vaste dag. Was iedereen een hoop ellende bespaard geweest. Als ze er nu komen dan is het voor even, of ze blijven eens logeren (de oudste twee dan) en dan kan en mag alles. Dat is leuk voor een keer, maar niet 1 of soms zelfs twee keer per week voor vast. I feel you, het leeuwinnen gedeelte Dat zijn grotendeels hormonen, dat trekt later grotendeels weg en kun je dat meer loslaten. Ik zou willen dat ik ze vanaf dag 1 naar de opvang had gedaan dus, professionele zorg en geen gezeur. Ik zou echt een eerlijk gesprek met haar aangaan, met je vriend erbij. Je moet doen waar je je goed bij voelt, want als dat niet zo is ploft de bom misschien later een keer (zoals hier het geval) en dat is voor niemand leuk! Ook wat betreft het buik aanraken: gewoon zeggen dat je het niet prettig vindt he
Is er totaal geen ruimte om jouw gevoel hierin te delen met haar? Dat als zij zegt dat je geen kleertjes hoeft mee te geven, omdat ze die zelf wel koopt, je aan geeft dat je dat niet wil. Jouw kind, dus jouw kleertjes. Etc. Ook met of ze nou wel of niet die woensdag ruilt op haar werk. Vragen of ze dat gedaan heeft, zo niet dat je dan wat anders wil regelen omdat je het vast wil hebben staan. Hoeft niet boos te zijn maar wel duidelijk. Jij mag toch jouw vriendelijke mening geven hierin? En als ze het daar niet mee eens is, dan heeft ze pech.
Hoi Spruitje80! Ze is echt lief, maar kan soms nogal lichtgeraakt zijn. Ze maakt heel snel van een mug een olifant. Dus als ik haar ga vertellen wat ik niet en wel oké vind, zou zij dat echt als een aanval kunnen gaan opnemen en kan de bom barsten... of dan zal ze misschien in eerste instantie zeggen dat ze het begrijpt, maar zal het achteraf toch altijd voor wrijvingen tussen mij en haar blijven zorgen... en dat zijn nu net dingen waar mijn vriend zo’n probleem mee heeft. Ik ben ook van mening; als ze mijn mening niet wil respecteren, mij goed. Dan is ze maar boos op mij. Al heb ik het liever niet natuurlijk... Maar mijn vriend denkt daar anders over en ik begrijp hem wel... ik wil ook niet krijgen dat hij door iets waar ik me niet oké mee voel ruzie krijgt met z’n moeder... Het is echt moeilijk... langs de ene kant denk ik; ik zie wel, het zullen ook wel de hormonen zijn enzo. Maar aan de andere kant ken ik mezelf, ook zonder invloed van hormonen zou ik het hier moeilijk mee hebben en dan ben ik er vrijwel zeker van als ze zo blijft doen, mijn bom op een dag zal barsten ...
Ik zal niet op alles reageren, maar wel op wat dingetjes wat je misschien wat helpt! Onze dochter, en de baby straks, gaan 1 dag per week naar mijn schoonouders. Zij hebben van alles in huis, van ledikantje tot autostoelen tot box tot kinderstoelen tot aankleedkussen (kleinkind 6 en 7, dus tja). Ik geef altijd de praktische zaken mee, zoals doekjes, luiers, flesjes, setje schone kleding. Hartstikke makkelijk, hoef ik maar weinig te sjouwen! Moet er niet aan denken om bijvoorbeeld elke week met een opklapbedje te moeten sjouwen! Omarm deze praktische insteek bij het eerste kleinkind voelt dit misschien als een soort ‘overval’, bij ons stond alles er al. Wat betreft buik aanvallen: schoonvader had hier bij mij een handje van, ik heb het gewoon een keer terug gedaan en daarna heel vriendelijk gezegd dat ik het fijn zou vinden als het eerst even gevraagd wordt en dat ik ook niet zomaar aan iemand anders buik zit. Zo een buik heeft gewoon een enorme aantrekkingskracht op mensen en je kunt daar maar beter duidelijk over zijn. Overigens is naaste familie bij mij altijd welkom om even te voelen, mits in overleg. Ik zie het als een vroege kennismaking. Verder: elke opmerking over ‘na de bevalling’ zoals over cryotherapie (wat dat ook zijn mag), daar zeg je meteen op: we gaan eerst vreselijk genieten van ons kindje en daarna zien we wel verder. Ik zou verder met je vriend wel alvast goede afspraken maken over de kraamperiode (schrijf ze op!!) Wanneer zijn mensen wel/niet welkom en hoe lang etc. Mijn ouders en schoonouders kwamen elke dag wel even (wonen allemaal vlakbij), maar max een half uurtje of ze hielpen meteen in huis. Ook hadden we afgesproken dat ze even van tevoren moesten appen of het wel uit kwam (dus niet als we net gaan slapen of iets dergelijks).
Ik heb geen positieve ervaring met oma’s laten oppassen! Er ontstaat vaak wrijving ... hoor het uit verschillende hoeken en eigen ervaring. En al helemaal omdat ze zo opdringerig is!
Ik zeg geef het gewoon een kans. Als ze eenmaal oppast hoef je toch niet mee te gaan in dingen als je mag haar pas om zo... laat komen halen echt niet eerder. Ze bedoelt het vast goed. En mocht het niet werken uiteindelijk ziet je vriend dat heus wel in en kun je er altijd nog mee stoppen en een andere oplossing zoeken. De hormonen zullen ook vast wel mee spelen nu waardoor je vriend het als minder erg ziet nu dan jij.
Ja maar je hoeft zoiets natuurlijk niet eerst twee jaar te laten door sudderen he. Dat had ik sowieso niet gedaan.
Hier wel positieve ervaringen met opassen van opa en oma en ja ook mijn schoonmoeder was in en na de zwangerschap wat overenthousiast. Zolang je maar duidelijk bent in het aangeven van grenzen en hun dat ook doen. En heel duidelijk maken dat opassen niet noodzakelijk is en dat er ook andere opties zijn maar dat het voor beide leuk moet zijn en als het dat voor een van de partijen om wat voor reden dan niet meer is dat het dan gewoon weer kan stoppen. De situaties waar ik het fout zie gaan zijn er voornamelijk waar geen openheid, helderheid en duidelijke afspraken in de communicatie zijn
Mijn schoonmoeder wilde super graag gaan oppassen. Prima.maar dan wel in ons huis. Daar was gewoon niet super veel aanwezig om te verwennen ed dus daar geen gedoe over. Nu hebben ze in hun nieuwe huis wel een complete kinderkamer gemaakt zodat ze kan komen logeren. Prima maar wij bepalen wanneer ze komt. Ze wonen er nu 2 jaar en volgende week gaat ze voor de 2e x er logeren. Je hoeft natuurlijk niet alles goed te vinden
Och lieverd, echt, dat komt vanzelf allemaal goed denk ik, hoor! Mijn schoonmoeder was ook zo en ik ergerde me steeds meer en kroop steeds meer in mijn zwangerschapscocon, maar toen onze zoon er eenmaal was...het is geweldig. Ze is zo enthousiast en blij en ik vind het zo leuk om hen zo samen te zien! Bij mij waren het echt hormonen. Vreselijk, als ik nu terugdenk aan hoe ik toen was (voelde me ook niet begrepen door manlief en daar ook weer veel ruzietjes door), dan moet ik zo om mezelf lachen! Ik zou het echt even aankijken zodra je baby er is. Ik vind het zo fijn dat onze kinderen (inmiddels 3 ) het zo leuk hebben bij beide oma's!
Pick your battles. Lekker boeiend of ze een hele kinderkamer inricht en op vrijdag kleertjes aan wil trekken die ze zelf heeft gekocht. Heeft je baby daar last van of jij? Wat wel helder moet zijn is dat zij de oma is en jullie de ouders en het op jullie manier doen en ze dat moet accepteren. Dat gaat dan meer over de omgang met jullie kind, regels als niet slapend uit bed trekken wanneer je er zin in hebt, niet een half uur huilend in het wiegje laten, omdat zij dat vroeger zo deed, geen geprakte Liga met sinaassappelsap geven met 3 maanden oud, omdat dat toevallig 30 jaar geleden het advies was en je man zo ook groot is geworden om maar wat voorbeelden te noemen. En dat jij je kind ophaalt wanneer je wilt en niet zo laat wanneer zij zegt. En w.b.t. cryotherapie enz. gewoon meteen zeggen dat je dat niet gaat doen. Je kunt maar beter duidelijk zijn en dat hoeft niet boos, kan gewoon vriendelijk. In ieder geval zou ik niet maar blijven zwijgen voor het geval ze gepikeerd kan zijn en je man ook zulke dingen bij haar aan laten geven.
Ik zou nooit mijn of zijn familie een vaste oppasdag geven, omdat ik bang ben dat ze dan teveel in mijn vaarwater zouden gaan zitten. Mijn kind mijn regels, en dan wil ik geen emotionele chantage als "maar ik ben wel goed als gratis oppas" of "maar in mijn huis wil ik het doen zoals ik wil". Tegen opdringerige schoonmoeders zou ik heel erg gaan vragen naar haar zwangerschap, of ze zich ook zo beschermend en bezitterig voelde tov haar kind en zo, zodat het kwartje valt "oh ja ik wilde ook graag zelf in control blijven met MIJN kindje" zonder dat je verder een woord heb hoeven reppen over haar gedrag. Als dat kwartje niet (snel) valt tja dan zou ik het er op een dag gewoon uitgooien, en meestal is dat hoe langer ik het opkrop hoe harder de uiteindelijke bom ontploft. Ik ben niet zo van de lieve vrede en zo, misschien slechte eigenschap van me maar that's me.