TS, ik moet meteen denken aan deze docu: https://www.npostart.nl/zembla/06-12-2017/BV_101384725 Ik lees dit soort verhalen altijd met verbazing. Ik snap dat je verliefd kan worden en graag samen wil zijn. Maar het welzijn van de kinderen gaat altijd voor. Het lijkt wel alsof de hormonen het gevoel van realiteit soort van laat verdwijnen.. Ga eerst eens zorgen voor 1 op 1 aandacht, dat is moeilijk maar heel noodzakelijk na een scheiding. Mijn ex had de kinderen welgeteld 1 weekend gehad in zijn nieuwe huis, keer daar op zat zijn nieuwe vriendin al bijna het hele weekend er bij. Het is een aardige vrouw, maar ik begrijp dat werkelijk niet.
Het gaat voor de kinderen allemaal al zo snel. Laat het jullie en hen bezinken en kijk over een jaar opnieuw naar de situatie. De kinderen die er nu zijn zouden prioriteit 1 moeten zijn.
Ik denk niet @mie nog gaat reageren. Iedereen denkt het er hetzelfde over en dat is waarschijnlijk niet wat zij wil horen. Hopelijk kiest ze toch voor de kinderen die er al zijn ipv ze er nog 1 bij maken.
Neen hoor, het is zeker niet zo dat ik het niet kan hebben dat de meeste mensen er hier idd anders over denken. Ik ben alleen niet echt zo'n actief lid zoals je wellicht wel kan zien In heel wat reacties kan ik perfect inkomen. Het is inderdaad zo dat de zorg voor de kinderen die er al zijn centraal moet staan. Dat het allemaal nogal snel is gegaan en zij daar eigenlijk weinig tot niets in te zeggen hebben is een feit. Ouders beslissen deze dingen nu eenmaal nog altijd zelf, hoe sneu dat soms ook voor kinderen is die het liever anders zouden zien. Waarvoor ik zeker ook begrip heb hoor. Ik snap dat het voor de kinderen niet makkelijk is. Ik denk alleen niet dat door eerst een aantal maanden/jaren alleen te wonen en dan pas allen samen te gaan wonen dat het makkelijker zou worden. Daar bestaan eigenlijk zelfs studies over (beetje beroepsmisvorming, ik ben pedagoog binnen een hbo-opleiding, gek he dat ik dan hier twijfels kom uiten over opvoedkundige kwesties, ik zal het maar op voorhand zeggen voor daar commentaar op komt ). Blijkt dat het voor kinderen zelfs een pak moeilijker is om eerst een tijd alleen met één ouder te wonen aangezien er dan opnieuw een aanpassing wordt gevraagd en zij hun gewoonten opnieuw moeten aanpassen. Wat betreft al dan niet nog een kind van ons samen. Reacties als 'hormonen nemen het over' vind ik inderdaad niet zo fijn om te lezen. Net omdat dit iets is waar mijn partner en ik niet over één nacht ijs willen gaan. We denken hier veel over na, praten hier veel over, wikken en wegen echt meer dan jullie blijkbaar denken. De reden dat ik dit topic hier geopend heb is net omdat ik dit goed wil overdenken... Dat het inderdaad een grote impact zou kunnen hebben op de 6 kinderen nu is een feit. En wat jullie daar over te zeggen hebben, geef ik jullie gelijk in. In eerste plaats moet de zorg nu naar deze kinderen gaan. Maar met alle respect, dat doen we ook zo goed en zo kwaad mogelijk... Dat een 7de kind opnieuw een grote druk zou leggen op de stabiele en rustige omgeving die we willen creëren dat is zeker waar. Dat is ook de grootste reden die ons doet twijfelen. Alleen staan daar bij mij nog heel wat redenen tegenover. Nu zouden leeftijden nog vlot aansluiten, zijn kinderen nog meer betrokken bij het gebeuren, hun reacties zijn nu eenmaal niet altijd te voorspellen, ... Maar ik snap zeker jullie bezorgdheden! En dit geef mij dan weer extra stof tot nadenken, wat de bedoeling was van deze post. Wat betreft het financiële. Dit is ook iets waar ik niet over één nacht ijs wil gaan. We willen ook dit kind alles kunnen geven wat het nodig heeft (een zomervakantie naar Aruba zit daar naar mijn waarden en normen die ik wil meegeven dan bijvoorbeeld wel niet tussen). Niet te vergeten dat de andere zes kinderen ook nog een vader of moeder hebben. Die betalen allebei netjes de helft in alle kosten. Dus in principe komt het er min of meer op neer dat dit gelijkstaat aan kosten voor 3 kinderen die gewoon 'voltijds' bij ons zouden wonen en dan nu nog een vierde. Dan denk ik dat ons salaris niet zo gek is om dit te kunnen trekken. Veel stof tot nadenk, en dat wordt dan ook nog altijd gedaan, nadenken. Het is iets waar we nog niet aan uit zijn. Dat er wellicht ooit een 7de kind komt staat min of meer vast, wanneer, dat is een heel ander verhaal... In elk geval, bedankt om te willen meedenken en jullie eerlijke mening te willen geven!
Ik heb echt mn best gedaan om in je beredenering van je laatste post tr begrijpem. Maar ik snap het gewoon niet. Vooral het stukje volwassenen maken nu eenmaal wel eens keuzes waar je als kind niet blij van wordt of achter staat. Serieus, dat zeg je bij dingen in de categorie he ik wil niet dat je volgende week naar de efteling gaat met je vrienden maar eens een keer thuis bent. En als je een pedagogische achtergrond hebt weet je neem ik aan ook dat heel erg veel kinderen wel enorm veel moeite hebben met samengestelde gezinnen in deze categorie. Voor mij zou de keus heel makkelijk zijn. Knoop der in. Ik heb een zoon en zelfs als mijn vriend nog een kind zou willen ben ik inmiddels op het punt dat ik dat echt niet zomaar zou doen.
wow.. ik en mijn vriend moeten met ons gezin, bestaande uit 6 personen, het doen met iets meer dan de helft dan wat ts aangeeft. En gek he?! wij redden het prima met her en der goed nadenkenen berekenen hoe we het gaan doen...
Ik weet inderdaad niet als jij mijn vorige post goed hebt begrepen. De zin 'volwassenen maken nu eenmaal deze keuze' ging niet over al dan niet nog een kindje er bij. Dat ging over uit elkaar gaan, een nieuwe partner hebben en met die man gaan samenwonen. Daarbij weet ik dat dit voor kinderen een bittere pil kan zijn om te slikken. Ik wou hier gewoon over zeggen dat ik snap dat ze het niet fijn vonden dat hun papa en ik uit elkaar gingen, er een nieuwe man was en we daar (bijna) onmiddellijk gingen bijwonen. Sorry maar dat is gewoon bewezen, eerst een éénoudergezin vormen met je kinderen en daarbij de nieuwe vriend af en toe zien en dan na een bepaalde tijd samen gaan wonen IS gewoon voor de meeste kinderen nog lastiger... En goed, daar moeten we dan inderdaad ook eerlijk in zijn. Ik denk ook niet dat ik mijn kinderen op voorhand ga inlichten over het feit dat we twijfelen over een zevende kindje... Ik weet niet als dat iets is wat wijsheid is. Ook dit neem ik mee en denk ik over na... Ik snap dat jullie het een moeilijke situatie vinden maar dat vind ik persoonlijk ook. Net daarom dat ik er zoveel wil over nadenken, 'feedback/kritische noten' van anderen wil krijgen, ...
In die zin klopt het wat je zegt, volwassenen maken keuzes naar eigen inzicht. Kinderen kunnen daarin alleen maar meevaren. Ik zou ze in die zin ook niet betrekken bij jullie wens voor een evt 7e kindje. Mijn mening zou ook zijn om het bij jullie 6 kinderen te houden. Uiteindelijk is t jullie eigen gevoel dat telt en niet de mening van een ander. Ik kan me namelijk wel voorstellen dat, wanneer je de nieuwe liefde van je leven ontmoet, je graag een kindje mee zou willen. Toch lijkt me de situatie niet ideaal om aan je gevoel toe te geven. De snelheid van alle veranderingen voor alle kinderen, het feit dat ze altijd samen zijn óf in het andere gezin. Ik denk, hoe flexibel kinderen ook zijn, dat het voor hun niet goed doet. De aanname dat een snelle start qua aanpassen beter zou zijn voor de kinderen dan eerst alleen wonen en daarna gaan samenwonen kan inderdaad zo zijn. Echter daardoor nu in rustiger vaarwater komen en meteen weer kiezen voor een nieuwe aanpassing staat hier weer haaks op. Het doet dan de eerdere, al dan niet bewuste, keuze teniet. Dat zou dan hetzelfde zijn als eerst alleen zijn gaan wonen en daarna met z'n allen, wat zoveel slechter zou zijn. Aan de ene kant deze keuze als goed benadrukken en dan aan de andere kant het alsnog op de andere manier doen klinkt toch wel als het positief praten naar de situatie. Voor mij klinkt de keuze voor een 7e kindje teveel naar 'je eigen behoefte boven alles zetten'. Een keuze die niet past binnen de situatie, in die zin dat de keuze de overige kinderen niet goed zal doen. Ik denk dat t alleen een keuze is om jullie liefde samen te bezegelen. Begrijpelijk maar niet wenselijk.
Dit vind ik nu wel echt iets om over na te denken. Ik had het nog nooit op die manier gezien... Misschien probeer ik de situatie idd wel naar mijn eigen gevoel goed te praten. Maar ik had het echt nog nooit op deze manier bekeken. Bedankt voor het nieuwe inzicht. Kan ik zeker iets mee!
Ik had het ook over het snelle samenwonen . Ik snap het echt niet. Ik ben wel benieuwd welke bronnen dit dan bewijst. Gaat het hier om snel samen gaan wonen met een nieuwe partner of met een nieuwe partner die ook een bups kinderen meeneemt? Ik persoonlijk zou de kinderen ook absoluut niet meenemen in jullie besluit over een 7de. Daar hebben ze idd niet veel over te zeggen. Maar goed ik mis wellicht het gen om me koste wat kost te willen voortplanten. Ik zou het in jouw situatie gewoon niet doen.
Echt waar... En blijkbaar ook het gen om op een respectvolle manier je mening te geven... Slotje op dit topic denk ik dan maar. En neen... niet omdat ik het niet kan hebben dat mensen anders denken dan ik doe. Dit hoef ik alleen echt niet...
Toch denk ik dat je mijn reactie een stuk zwaarder opvat dan hij bedoelt is. Ik snap de drang gewoon niet om zoveel kinderen op de wereld te zetten. Maar goed dit zegt toch wel een hoop over hoe je in het leven staat. Dat 7d kindje gaat er zo te horen toch wel komen. Als je andere reacties minder goed kan handelen dan verwacht is het beter gewoon je eigen plan te trekken en geen advies te vragen op een forum.
Wow, ik vind het heel heftig voor de kinderen, wat er allemaal gebeurt. Ouders scheiden, mama gaat al heel snel samenwonen met haar nieuwe vriend, kinderen moeten daarin mee. Dan krijgen ze ook nog te maken met 3 nieuwe broers/zussen waarmee de aandacht moet worden gedeeld. En dan zou er nog een 7e kind bij komen dat de hele tijd thuis mag blijven en in de baby en dreumestijd enorm veel aandacht zal vragen. Ik zou me als kind een beetje vergeten voelen geloof ik. Het belang van de kinderen staat altijd voorop en je moet je afvragen of dit in hun belang is. Als je het mij vraagt niet.
En qua ruimte, nu vinden je kinderen een kamer delen nog prima, maar ze gaan straks ook puberen en willen dan wat meer privacy en ruimte. Met nog een kindje erbij worden de mogelijkheden om te schuiven veel kleiner.
@mie je praat veel over dat het voor kinderen nog heftiger is als de situatie later nogmaals zou veranderen .... Ik kan mij daar echt niets bij voorstellen. Mijn oudste dochter (10) benoemd nog zo vaak dat ze het moeilijk vind om haar vader met zijn vriendin te zien. Nu net weer met kerst, ja het was heel leuk bij papa maar toch was het niet zoals vroeger met ons vieren. Nu is zij de vierde persoon en ja ze is aardig en lief maar ze is niet haar moeder die eigenlijk het plaatje compleet moet maken. Terwijl dit nu de derde kerst was die we gescheiden vieren! Wat als ze nu wel al zo snel met haar vader en zijn vriendin in 1 huis zouden wonen , ik kan mij niet voorstellen dat het dan sneller gewend zou zijn. Het gemis blijft het leren omgaan met gescheiden ouders blijft. En gooi daar in jouw situatie nog eens een paar stief broertjes/zusjes bij met wie ze wel moeten leren omgaan, terwijl ze daar nooit om gevraagd hebben. En kom daar kan ook nog wel een baby van stiefvader bij...... Echt niet lelijk bedoeld maar ik heb echt medelijden met je kinderen die alles zo maar in hun mik krijgen geduwd en er maar mee moeten leren omgaan zonder enige pauze en rust om echt te verwerken dan hun eigen ouders niet meer samen zijn.
Ik vind vooral de harde en kwetsende opmerkingen hier bizar. We handelen uiteindelijk allemaal in het belang van onze kinderen, ja uiteraad de 1 miss iets meer dan de ander.... maar we doen wat we denken wat goed is voor ze. Sommige mensen zijn wel heel ongenuanceerd aan het woord. Ik ben zelf mama van twee zoontjes 3 en 5 jaar. Mijn vriend heeft een dochter van 4 jaar. Jup, ook co-ouderschap... kids zijn er de zelfde dagen. Samen zijn we in verwachting van nog een kindje. Oh en we zijn ook pas 1.5 jaar samen. Hoe dan ook... we zijn dolgelukkig als gezin! Kids zijn gek op elkaar, op ons en nu al op hun kleine broertje wat over 10 weken geboren mag worden. Het is niet altijd zo dat je je kinderen er mee tekort doet. Niet elke situatie is het zelfde, niet elke scheiding... en vooral niet elk kind is hetzelfde.
Ik vind jou situatie met veel minder en veel jongere kinderen ook niet echt te vergelijken met die van de TO.
Nee miss niet compleet vergelijkbaar. Maar vind het gek dat wanneer je hier zoiets vraagt en twijfel neer legt men zich zo geroepen voelt om (op deze manier) te oordelen en je af te branden. Tuurlijk mag je je mening delen maar sommige forumleden slaan daar wel in door.
60% van de samengestelde gezinnen redt het niet. Dat is wetenschappelijk onderzocht itt wat pedagogisch inzicht dat het voor kinderen wennen is om van 1 ouder gezin naar een nieuwe gezinssituatie te gaan. En met die wetenschap vind ik zo snel weer opnieuw aan kinderen beginnen alles behalve slim. Het is vaak onzekerheid. En echt, dat je kunt zeggen dat je als volwassenen soms keuzes maakt waar kinderen mee hebben te dealen aangaande dit onderwerp. Daar krab ik wel van op mijn hoofd. Het heeft echt iets diep treurigs als je iemand boven je eigen kinderen kunt stellen. Dat doe ik bij mijn eigen man en biovader van mijn kwartet ook niet.