Missed Abortion, 1e zwangerschap

Discussie in 'Miskraam' gestart door PieterKonijn, 17 jun 2019.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. PieterKonijn

    PieterKonijn Fanatiek lid

    24 mrt 2019
    1.387
    1.578
    113
    Vrouw
    Vorige week donderdag kregen wij vreselijk nieuws: ons kindje is in mijn buik overleden. :(

    Het was mijn eerste zwangerschap ooit, mijn eerste echo ooit, mijn eerste afspraak met de verloskundige ooit. Ik had 8+1 weken moeten zijn, maar het is gestopt met groeien bij 6 weken. Ik heb niets gemerkt. Ik liep rond met een behoorlijk bolle buik en grote pijnlijke borsten, was doodmoe, vergeetachtig, geen bloedverlies... Niets wees erop dat we geen kloppend hartje zouden zien.

    Ik draag het vruchtje nogsteeds, er is niets op gang gekomen. Ik pas nog altijd niet in mijn normale kleren, dus ik draag zwangerschapsbroeken en leggings. Terwijl ik dus niet meer écht zwanger ben.

    Met 6+5 weken had ik nog een knaltest tijdens de intake door Moeders voor Moeders. Die test stelde me gerust: het gaat gewoon hartstikke goed daarbinnen. Toen heb ik mijn gevoel voor het kindje meer toegelaten. Achteraf gezien was het toen dus al 5 dagen overleden...


    Ik ben zo ontzettend in de war, en zou graag met mensen praten die dit ook is overkomen. Vooral bij wie het ook de eerste zwangerschap was (maar alle verhalen zijn natuurlijk erg welkom).

    Hoe moet ik nu ooit nog positief tegenover zwanger worden / zwanger zijn staan? Hoe kan ik ooit nog op mijn lichaam vertrouwen? Ook zo'n afspraak met de verloskundige ga ik nooit meer onbevangen in. Ik kan alleen maar denken: misschien is een kindje ons niet gegund. :$


    Ik heb zó vreselijk mijn best gedaan om enthousiast en positief in deze zwangerschap te staan. We hadden de Ovia app, en keken iedere dag naar de updates van onze kleine hummel. Ik heb het al bij 4 weken aan mijn ouders verteld, en aan 2 vriendinnen. Ook met de gedachte: als het misgaat kan ik op steun rekenen. Maar dat het écht direct mis zou gaan, daar heb ik niet bij stilgestaan. Dat wilde ik ook niet, ik wilde juist niet teveel stress ervaren.


    Ik rouw niet alleen om het verlies van ons kindje, maar ook om het verlies van deze positiviteit. Dit had voor ons een leuke nieuwe periode in ons leven moeten worden. Met allerlei "firsts": de eerste echo, de eerste keer het hartje zien, een spannende nieuwe fase in onze relatie. Nu zijn we dat ook nog kwijt.

    Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Hebben jullie toch nog een gezond kindje gekregen terwijl de 1e zwangerschap een missed abortion werd? Alle tips om hier doorheen te komen zijn welkom...
     
  2. Saartjee

    Saartjee Actief lid

    8 jun 2019
    405
    310
    63
    Vrouw
    Ik leef erg met je mee. Vorige week heb ik hetzelfde meegemaakt. Bij mvm ook een mooie test en een paar dagen later was het geluk alweer voorbij.
    Ik was dan niet zo ver als jij en ik had gek genoeg gelijk door dat het mis ging..

    Wij waren ruim 2 jaar bezig, en de 2e ronde met clomid was ik zwanger geraakt. Een week later kwam het bloedverlies. Ik hoop voor je dat je lichaam het snel gaat afstoten, dat maakt het stukken makkelijker om het los te laten..
     
  3. PieterKonijn

    PieterKonijn Fanatiek lid

    24 mrt 2019
    1.387
    1.578
    113
    Vrouw
    Wat ontzettend rot Saartjee! Sterkte :(

    Vervelend hè, die valse hoop na de test van MvM? Ik vind dat initiatief heel belangrijk, maar ik moet toch eerlijk zeggen dat ik - wanneer een volgende zwangerschap ons weer gegund is - liever niet meer meedoe. Of anders pas in een véél later stadium, na 2 goede echo's ofzo. Het heeft voor mij de klap veel zwaarder gemaakt.

    Ik was heel voorzichtig met me pril hechten aan het kindje, totdat die vrouw van Moeders voor Moeders zo mega enthousiast binnenkwam in week 6, met een cadeautje, een dikke positieve zwangerschapstest met daarop GEFELICTEERD! Sinds die dag heb ik al mijn onzekerheden laten gaan en ben ik er eigenlijk vanuit gegaan dat het goed zat.

    Nu moet mijn laatste lege blauwe krat aanstaande woensdag worden opgehaald, en we moesten ze ook nog eens telefonisch cancellen. Mijn vriend heeft gelukkig aangeboden om dat te doen, maar ze moesten mijn bevestiging hebben aan de telefoon, anders mocht het niet afgezegd. Al met al heb ik er geen goed gevoel meer bij. Ze zei tijdens de intake dat ze eigenlijk teveel urine hebben ieder jaar, dus dan denk ik ook: de mijne kunnen ze wel missen.


    Ik vind het trouwens wel heel zuur dat jullie 2 jaar bezig zijn geweest. Wat ontzettend wrang dat het dan ook nog meteen misgaat. Wij waren wel direct zwanger in de eerste ronde, hoewel dat natuurlijk niet wil zeggen dat we dat de 2e keer weer zijn. Ik hoop dat jullie de volgende keer tenminste niet heel lang hoeven te wachten!

    Mensen zeggen nu vaak tegen ons: nou, jullie weten tenminste dat het kán! Maar dan denk ik... dat wat kan. Ik wil een kindje. En die heb ik nu niet. Wat heb ik eraan als ik zwanger raak, en het kindje vervolgens niet mag houden. :$ Echt een geruststelling vind ik dat dus niet, al weet ik dat het goed bedoeld is.
     
  4. sarah28

    sarah28 Fanatiek lid

    14 feb 2013
    3.605
    1.913
    113
    Ach lieve meid, wat erg voor jullie! Ik heb in januari een ma gehad en had hetzelfde gevoel als jij. En inderdaad die opmerking van "je weet dat t kan", nee dat helpt! Het is niet goed gegaan dus hoe weet je of t ooit wel goed kan aflopen. Zo makkelijk die zinnetjes van mensen die niet weten waar ze t over hebben (al bedoelen ze t wel goed hoor!).

    Bij mij kwam het ook niet vanzelf, geen bloedverlies en krampen. Ik besloot 2 wk te wachten en kreeh toen wel lichte krampen en een week bloedverlies, maar vond het minimaal. Bij een echo bleek idd dat de vruchtzak er nog zat. Dan kun je weer kiezen: langer wachten, pillen of curettage. Ik had enorme weerstand tegen de pillen en koos voor de curettage, maar liet m wel pas wat later inplannrn in de hoop dat mn lichaam t toch nog zelf zou doen. Maar dat gebeurde niet, dus kreeg ik 6 wk na de slechte echo pas mijjn curettage. En die is me 100% meegevallen. Pas daarna kon ik echt verder, maar kreeg ik ook de angst: wat als t nou weer misgaat???

    Na 2 rondes ben ik nu weer zwanger en zo ontzettend onzeker!

    Ik hoop dat je lichaam het zelf oppakt! En dat jullie erna een mooie gezonde zwangerschap krijgen.
     
  5. nizzie86

    nizzie86 Fanatiek lid

    25 jan 2017
    4.139
    5.072
    113
    Allereerst, heel veel sterkte met dit verlies. Het is ontzettend wrang om er bij de eerste echo achter te komen dat je kindje niet leeft. Ook ik heb in jouw schoenen gestaan. Eerste zwangerschap, eerste kindje. Er was geen enkele aanleiding om te denken dat het fout zou zitten. En toch klopte het hartje niet. Onze wereld stortte in. We hadden bij wijze van spreken de naam al uitgezocht, en toen bleek er helemaal geen kindje te zijn om een naam aan te geven. We hadden het onze familie en vrienden al verteld, fluisterden elke avond voor het slapengaan zoete woordjes tegen mijn buik... Ik vond het het verdrietigste wat ik ooit had meegemaakt.

    Gelukkig heb ik daarna een gezond kindje mogen krijgen. Wel raakte ik pas anderhalf jaar na de missed abortion opnieuw zwanger. We zijn al die tijd wel blijven proberen hoor, maar het wilde niet meer lukken. In die anderhalf jaar tijd heb ik hulp gezocht bij een vruchtbaarheidspsycholoog en dankzij haar heb ik de klap van de miskraam kunnen verwerken. Toch heb ik bij mijn gezonde zwangerschap heel lang niet geloofd dat het goed zou aflopen. Pas na de twintigwekenecho (!) durfde ik er een beetje in te gaan geloven. Tot die tijd heb ik ook geen apps, websites of boeken gelezen, geen kleertjes gekocht, zijn we niet aan de babykamer begonnen, niets. We hebben het pas in het tweede en derde trimester aan mensen verteld. Ik durfde uit angst niet mee te doen aan Moeders voor Moeders. En tot aan de bevalling ben ik diep vanbinnen bang geweest om ons kindje alsnog kwijt te raken. Ik denk dat dat iets is waar je doorheen zult moeten, mocht het je weer gegund zijn om zwanger te raken. Het zal nooit meer onbevangen zijn. Ik denk zelfs dat ik weer helemaal opnieuw deze angsten zal ervaren bij een volgende zwangerschap. Natuurlijk, met elke goede echo zal je vertrouwen groeien, maar wat ik al zei: de onbevangenheid zal wel verdwenen zijn. Althans, dat was hij bij mij.

    Voor nu nogmaals heel veel sterkte gewenst. Ben je van plan om de miskraam af te wachten of wil je ingrijpen? Dikke knuffel voor jou in elk geval. Het is immens verdrietig. :(
     
  6. Pechvogol

    Pechvogol Fanatiek lid

    19 jun 2014
    1.361
    678
    113
    Zo heb ik mijn eerste miskraam ook ervaren, ik had alleen al wel 2x een kloppend hartje gezien toen het met 12 weken (al een week) niet meer leefde :(
    Uiteindelijk is het kindje met een kleine 14 weken vanzelf gekomen.

    Ik vond en vind het nog steeds heel moeilijk te accepteren dat een bepaalde onbevangenheid van je afgenomen is, helaas zou het leven ons nog wat meer klappen uitdelen wat kinderen krijgen betreft, maar dat wisten we toen nog niet. Ik heb het hier echt wel een paar maanden heel moeilijk mee gehad: ik was boos, teleurgesteld en ik vond het niet eerlijk. Want dat is het gewoon niet.

    Het allerheftigste gaat er uiteindelijk van af, maar je moet hier doorheen. En je hebt nu eenmaal niet zoveel keus dat het vanaf nu altijd spannend is op een andere manier: je weet nu hoe het voelt als het fout gaat. Zo hard als je nu van die wolk af bent gedonderd zal waarschijnlijk niet meer gebeuren, omdat je jezelf ervoor gaat behoeden .

    Maar geloof me ook dat het echt brute pech kan zijn en dat óók een keer goed kan gaan (kijk maar naar mijn onderschrift).
    Neem de tijd, wees verdrietig, praat erover, want het voelt zo eenzaam.
    Hou je taai!
     
  7. Roetje08

    Roetje08 Niet meer actief

    Heel veel sterkte met dit grote verlies, ik hoop dat het snel op gang mag komen zodat jullie dit een plaatsje kunnen geven.
    Heel eerlijk, je zult niet meer onbevangen in een zwangerschap staan. Het onbezorgde is er nu echt af. Ik weet nog de eerste echo van deze zwangerschap, ik zat bijna te hyperventileren in de wachtkamer omdat ik de stress niet aankon. Bij iedere echo die er is geweest hou ik toch in mijn achterhoofd dat er iets mis kan zijn,wat ik bij E. helemaal niet had, elke echo was een pretje met een beetje gezonde spanning.
    De natuur heeft een moeilijke beslissing voor jullie genomen. Er was iets fout met de baby, niet met jouw lichaam. Ik hoop dat je het vertrouwen wat kan terugkrijgen en er snel een nieuw wondertje in je mag groeien.
     
  8. Saartjee

    Saartjee Actief lid

    8 jun 2019
    405
    310
    63
    Vrouw
    Moet eerlijk zeggen, na meer dan 2 jaar was bij mij het geval dat het in elk geval kan een troost. Het is natuurlijk niet fijn en je weet nooit hoe lang het duurt voordat het wel weer goed is.
    Maar je hoort ook veel verhalen van vrouwen die na een miskraam direct weer zwanger raakten! En dat geeft natuurlijk weer veel goede hoop!
     
  9. babywens93

    babywens93 Niet meer actief

    Allereerst heel veel sterkte met jullie verlies. Het is zo pijnlijk. Zo’n eerste afspraak is al zo spannend en dat je daar nog die bevestiging krijgt, zakt de grond helemaal onder je voeten vandaan!

    Ik heb het ook meegemaakt. Eerste zwangerschap, eerst echo en bam.... het is niet goed. Doorverwezen naar de gyn. Dag later mocht ik al langskomen en ook daar nog eens die enorme pijnlijke bevestiging. Ik was 9 weken, maar vruchtje was gestopt met groeien met 6 weken. Pillen meegekregen en een dag later kwam alles heel snel op gang. Zal je de details besparen. 2 weken later controle bij de gyn. Ja hoor, er zat nog van alles in mijn baarmoeder. Kreeg een week later een curretage.

    Snap je angst en al je gedachtes heel goed. Het is moeilijk te geloven dat het ooit goedkomt. Ik heb mij een lange tijd heel depressief gevoeld. Het praten met een psycholoog heeft enorm geholpen.
    Toen ik tegen mezelf zei, nu genieten van alles naast het zwanger worden, had ik een positieve test in handen.
    Nu gaat het goed en hoop ik binnenkort te bevallen van een gezonde jongen!

    Als ik je wat tips mag geven:
    Neem beslissingen niet te snel.
    Laat je lichaam het werk doen en probeer zoveel mogelijk hierop te vertrouwen. Luister naar jezelf en niet wat andere willen/zeggen. Jij bent sterk. Jij kan dit.
    Nogmaals heel veel sterkte!
     
  10. Nijntje01

    Nijntje01 Fanatiek lid

    2 dec 2012
    3.404
    362
    83
    Zuid-Holland
    Wat ontzettend verdrietig!

    Herkenbare gevoelens helaas. Bij mijn 1e zwangerschap verloor ik een beetje bloed met 8 weken en kreeg dus een echo. Alles was in orde zeiden ze en grote kans dat het goed gaat, ondanks wat groei achterstand, want het hartje klopt. Wij dolgelukkig. Helaas, een dag later een miskraam.
    Daarna ook nog een paar keer een MA gehad, wat kan je lichaam je dan voor de gek houden he!

    Hoe ik ermee omging... Veel praten, veel huilen en steeds tegen mezelf gezegd: de aanhouder wint.
    Nu heb ik 2 zoontjes, dus uiteindelijk is het goed gekomen.

    Heel veel sterkte!
     
  11. YellowEyes

    YellowEyes Fanatiek lid

    28 nov 2017
    1.863
    2.324
    113
    Vrouw
    #11 YellowEyes, 17 jun 2019
    Laatst bewerkt: 17 jun 2019
    Ik weet precies hoe je je voelt. Mijn eerste zwangerschap was ook een missed abortion met 9w2d, vruchtje was gestopt rond de 6 a 7 weken. Ik was ook ontzettend verdrietig en boos op mijn eigen lichaam. 2 maanden later was ik blijvend zwanger van een gezond meisje, ze is inmiddels 4 maanden oud. Vanaf het eerste moment had ik een goed gevoel over de zwangerschap, wat ik de eerste zwangerschap vanaf moment 1 al eigenlijk niet had. Alles is goed gegaan tijdens de zwangerschap en de bevalling ging ook super. Helemaal gezond en wel geboren, inmiddels is het vertrouwen in m'n lijf dus helemaal weer terug.

    Wat ik jou wil adviseren is om het verdriet toe te laten, huil als je dat wil, het is allemaal zo verdrietig. Praat erover met elkaar. Geef de hoop absoluut niet op, de volgende zwangerschap zou (net als bij mij en vele anderen) wel helemaal goed kunnen gaan!

    Heel veel sterkte
     
  12. Pinguinkje

    Pinguinkje Bekend lid

    10 sep 2018
    798
    695
    93
    Vrouw
    Ook nog een dikke knuffel van mij! Ik heb het ook meegemaakt afgelopen november... Eerste zwangerschap, eerste echo en meteen die mokerslag: een lege vruchtzak. Ik zat vooral vol ongeloof en boosheid dat het ons niet gegund was. Die gevoelens die je hebt, zijn heel normaal! Een missed abortion bij je eerste zwangerschap is iets verschrikkelijks. Er wordt je niet alleen een kindje ontnomen, maar ook het vertrouwen in je lijf, het vertrouwen dat het geluk van een kindje jullie gegund is, enzovoort.

    Ik ben zelf na een half jaar weer zwanger geraakt en nu 7,5 week, maar ik merk ook dat ik er nu heel anders in sta. Nog steeds vind ik het moeilijk me aan de zwangerschap te hechten. Ik ben ontzettend bang dat we volgende week bij onze eerste echo weer slechts nieuws gaan krijgen. Misschien ga ik er bijna vanuit, omdat ik niet weet of ik zo'n harde klap nogmaals kan verwerken als het weer onverwacht komt.
    Ik denk trouwens niet dat er iets is wat je daarbij kan helpen. Wat anderen hierboven al zeggen: de onbezorgdheid is je voor altijd ontnomen... Het enige wat mij er een beetje doorheen heeft gesleept is veel praten met vrouwen die ook een miskraam hebben gehad, want alleen zij kunnen je begrijpen. En wat ook een beetje geholpen heeft: gun jezelf iets! Wees even extra lief voor jezelf, want dat heb je echt verdiend nu en straks als alles achter de rug is. Jullie krijgen weer een kans!

    Ik denk zelf ook steeds: een gezond kindje krijgen is een wonder en de mooiste dingen in het leven komen niet altijd vanzelf. Ik geloof dat als we doorzetten en de hoop niet verliezen, ook wij ooit een mooi gezond kindje mogen krijgen. Overigens vind ik het nog steeds wel lastig als mensen om me heen zorgeloos zwanger zijn en daar alles goed gaat hoor... Ik gun het ze van harte, maar huil nog steeds erover dat wij dit niet mochten meemaken. Maar zulk verdriet mag er ook zijn. Probeer het een plekje te geven samen met je vriend/man...
     
  13. Kramertje

    Kramertje VIP lid

    4 apr 2019
    6.779
    5.545
    113
    Vrouw
    Wat ontzettend verdrietig! En ook ik weet helaas hoe het voelt.
    Zwanger!! Vol ongeloof de bevestigende test na de 3e ICSI poging. Zo blij. 1e echo een grote verassing.. het zijn er 2! Maar wel meteen het verhaal dat er eentje te klein was. Een week later de bevestiging dat 1 van de 2 het niet gered had. Heel rot, maar dachten we, we hebben er gelukkig nog eentje die het wel goed doet. Weer een week later een echo en het hartje klopte goed. Omdat wij medisch zijn, mochten we met 9,5 week weer terug voor een echo en toen het verdrietige nieuws dat ons andere kindje ook geen hartslag meer had. Onze hele toekomstbeel was al van 2 naar met z'n vieren gegaan, naar een toekomst met z'n drieen, naar een toekomst met niets...... Je wereld stort voor je gevoel in. Na 4 dagen afgewacht te hebben met een vakantie in het vooruitzicht terug naar het ziekenhuis en met medicatie de miskraam opgewekt met 10,5 week. Ruim 1,5 week gebloed. We zijn nu 6 weken verder en heb net de eerste menstruatie achter de rug en zijn weer met hormonen begonnen. Ik heb zelf zo'n 3 weken na de miskraam een hele slechte week gehad, waarom gebeurt ons dit en waarom was er ons niet eentje gegund. Heel lastig, moeilijk en veel tranen. Nu gaat het opzich wel weer, maar het blijft op bepaalde momenten moeilijk.

    Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat jullie heel snel ook een mooi kindje mogen verwelkomen.
     
  14. Elletje

    Elletje Fanatiek lid

    Ik zit met tranen in mijn ogen je bericht te lezen. Ook omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. Eerste zwangerschap, eerste echo bij 8+1, knal test bij MvM met 6 weken. en dan slaat de bom in. Het kindje is niet meer. Dit is nu ruim een jaar geleden, vandaag bij ziekenhuis geweest omdat we sindsdien geen zwangerschap meer gehad hebben en hebben slecht nieuws gehad dat het een gelukstreffer is geweest. Aangezien de zaadkwaliteit van mijn man zo slecht is dat spontaan zwanger worden heel moeilijk gaat zijn voor ons.

    Je raakt een stukje naïviteit kwijt door zoiets een naïviteit die mij nu frustreert bij andere dames. Het liefst zou ik ze door elkaar schudden en schreeuwen dat ze er niet zo licht over moeten denken, dat ze zich moeten beseffen dat een positieve test alleen maar een kans is dat je een kindje krijgt en geen gegeven.

    De eerste maanden na de MA zei ik ook, ik weet niet of ik dit nog een keer kan. De wil om zwanger te worden, maar de angst om zwanger te zijn. Nu, de angst dat het niet eens mogelijk is.
     
  15. Martina84

    Martina84 Actief lid

    25 mrt 2015
    169
    54
    28
    NULL
    NULL
    Wat een verdrietig verhaal @PieterKonijn . Hoe je het hebt verwoord komt er overeen met de emoties en vragen waarmee ik vaak heb gezeten. Hoe gaat het nu met je?

    Hier helaas ook niet meer onbevangen blij met een positieve test, de twijfel en angst speelt meteen onbewust een rol. Ik heb in 1 jaar 3 keer een MA gehad (2 x bij ong 9 wk en laatste x bij tussen 6 en 7 wk). Daarna durfde ik niet meer zwanger te worden. Uit de standaard onderzoeken kwam niks, dus ik ben naar Duitsland uitgeweken waar ze veel meer onderzoek doen. Daar ging wel wat tijd overheen en die rust heeft me wel goed gedaan. Ben weer gaan sporten, wat afgevallen en heb de draad weer opgepakt. Nu weer pril zwanger (7 wk) en gister zat ik huilend van angst in de wachtkamer van de verloskundige voor de eerste echo (die gelukkig goed was).
    Zoveel pech als ik zal je hopelijk niet hebben, maar een volgende zwangerschap is helaas niet zorgeloos. Wel kan ik je de tip geven bij een volgende zwangerschap positief te zijn (is soms moeilijk) en te visualiseren dat het goed gaat. Een beetje in de trant van The Secret of the law of attraction. Misschien kun je dat googlen, het lijkt bij mij wel te helpen om iedere dag wat positieve zwangerschaps affirmattions (weet niet hoe dat in het Nederlands heet) te lezen en er even bij stil te staan. Als het mis gaat is het toch ontzettend verdrietig en dan heb ik teminste de eerste weken nog een beetje genoten van het zwanger zijn en het leven in mij (zo probeer ik te denken).

    Maar daarvoor is het voor jou nog wat vroeg, je moet even door het rouwproces heen, laat het verdriet toe en neem de rust. Naast een aanslag op je geest is het ook een aanslag op je lijf dus zorg goed voor jezelf. Heel veel sterkte!
     
  16. zonnetje2015

    zonnetje2015 VIP lid

    13 sep 2014
    9.435
    4.239
    113
    Hier helaas ook veel ervaring. 5x meegemaakt ook na 3 goede echo’s. Zit nu waarschijnlijk in een vroege mk ivm niet oplopende testen.

    Het zwanger zijn zal niet meer onbezorgd zijn.
    Ik werd pas geruster toen ik mn dochtertje voelde bewegen.

    Sterkte x
     
  17. PieterKonijn

    PieterKonijn Fanatiek lid

    24 mrt 2019
    1.387
    1.578
    113
    Vrouw
    Ontzettend bedankt voor jullie lieve reacties!
    Het helpt me echt om te lezen dat ik hierin niet alleen ben. Ik heb dit topic er een aantal keer bij gepakt als ik echt enorm in de put zat.

    De afgelopen dagen waren erg zwaar en druk voor ons. Vandaar dat ik nu pas reageer.
    We zijn op dit moment bezig om ons eerste huis te kopen (bezichtigingen, bieden etc.) en ik merk dat het behoorlijk confronterend is om dan te moeten letten op het aantal slaapkamers, en de kindvriendelijkheid van de wijk... Ik denk de hele tijd: straks zitten we met 3 lege kamertjes. Straks zitten we kinderloos tegenover een leuk speeltuintje. Aan de ene kant let ik op scholen en opvangmogelijkheden, aan de andere kant denk ik steeds "waar doe ik dit voor". :(

    Ik draag het vruchtje nog altijd. Het lijkt er niet op dat het binnenkort vanzelf komt. Daarom hebben we morgen een afspraak met de gynaecoloog, voor een echo. Ik wil kijken of er dan misschien al te zien is dat het afgestoten gaat worden, en daarnaast de opties bespreken voor misoprostol. Van mijn verloskundige begreep ik dat ik dit recept ook kan krijgen met de afspraak dat ik eerst nog even wil wachten of het vanzelf komt. Dat spreekt me meer aan.

    Mijn buik lijkt wel iets minder bol, en mijn borsten lijken wat geslonken. Misschien toch een teken?


    Ik zie heel veel berichtjes, bedankt daarvoor! Ik pik er even een aantal uit:

    @sarah28 Wat fijn om te horen dat je weer zwanger bent nu! Hoeveel weken ben je? Lukt het al een beetje om ervan te genieten? Ik kan me zó ontzettend goed voorstellen dat je onzeker bent.


    Wat je schrijft is erg herkenbaar voor mij Nizzie. Ook wij praatten al tegen mijn buik. :$ We hadden ook een namen-app, waar we al favorieten hadden verzameld. Gelukkig hadden we "de" naam bewust nog niet gegeven, maar we hadden wel een heel leuke nickname. Het is inderdaad alsof je wereld instort. Als ik ook maar één teken had gehad dat het fout zat had ik er anders in gestaan, maar het leek juist zo goed te gaan.

    Ik vind het wel geruststellend om te horen dat jullie nu alsnog een kindje hebben gekregen. Tegelijkertijd bevestigt je verhaal wel mijn verdriet over het verlies van onze "leuke tijd". Ik kan me echt niet voorstellen dat ik ooit nog van een zwangerschap ga genieten. Of in ieder geval niet tot aan de 12-weken of 20-weken echo.


    @pechvogel Wat ellendig dat het hartje gewoon klopte op 2 echo's bij jullie! Daar ben ik nu dus ook bang voor bij een toekomstige zwangerschap... dat we die keer wél een hartje zien en dat het dan alsnog fout gaat. Ik zie dat jullie een heel lange verdrietige weg hebben afgelegd. Ik ben wel echt ontzettend blij voor je dat jullie toch een zoontje hebben gekregen, en dat je nu weer zwanger bent en over de 28 weken. Dat geeft mij ook hoop.


    Zo probeer ik het ook te zien Roetje, maar het blijft lastig. Ik kon bijvoorbeeld niet slapen in die week dat het mis is gegaan. Daardoor spookt er toch vaak door mijn hoofd: wat als ik die dagen wel had kunnen slapen. Fijn om te zien dat je nu alweer langer zwanger bent dan de eerste keer, ook dat geeft me weer hoop.


    Dankjewel. Ik merk dat ik eerst nog wil kunnen rouwen om deze zwangerschap. Veel mensen in mijn omgeving hebben het inderdaad over de toekomst, en "verder gaan". Dan denk ik: we weten het pas een week. Ik draag het nog. :$ Als ik ergens geen behoefte aan heb is het wel doorstomen. Ik denk om deze reden ook dat ik toch wil proberen om het natuurlijk te laten komen. Dat is waarschijnlijk beter voor mijn verwerking.


    Ik begrijp dit zo ontzettend Pinguinkje! Ik denk dat ik er ook zo in zou staan... Je durft gewoon niet meer blij te zijn na zo'n ervaring. Mocht je trouwens niet eerder komen voor een echo? Ik zou een echo bij 6 of 7 weken willen denk ik, het lijkt me niet vol te houden tot week 8! Maar misschien staan niet alle verloskundigen hiervoor open? Ik hoop echt op goed nieuws voor jullie, dit zijn waarschijnlijk slopende dagen.


    @ChantalK1979 Wat ontzettend wrang dat jullie dit dubbelop hebben meegemaakt. Dat is dan al helemaal een rollercoaster. Ik duim voor jullie!

    @Elletje Nee wat een rotnieuws! Wat moet je ook met zoiets. :$ Jullie krijgen gewoon nóg een gelukstreffer, ik gun het jullie zo!


    Wat ontzettend heftig Martina. Ik herken wat je zegt: het is bijna alsof je jezelf "iets aandoet" hè, door zwanger te worden? Ik denk nu ook: als we na deze periode weer zouden starten, wil ik mezelf dan weer door de mangel halen met een volgende zwangerschap?

    Wel ontzettend fijn dat je eerste echo nu goed was! Ik hoop dat jullie snel door deze stressperiode heen komen, en je toch nog onbezorgd zwanger kan zijn straks.
     
    Elletje vindt dit leuk.
  18. Roetje08

    Roetje08 Niet meer actief

    Begrijp ik volkomen. De dag dat het vruchtje gestorven was, heeft de kinesist met voltaren emulgel mijn pols gemasseerd. Ik was ook zo bang dat het daardoor kwam. En blijven redenen zoeken waarom. Omdat ik terug vlees ben gaan eten? Omdat ik primperan heb geslikt? Omdat ik E. kusjes gaf ondanks dat ze verkouden was? Omdat het te snel was? Het accepteren dat het niet jouw schuld was, is een hele moeilijke, maar wel ontzettend belangrijk in het proces om dit te kunnen afsluiten. Nog heel veel sterkte, hopelijk kun je er heel goed over praten met je man/vriend en huil zoveel als nodig, niet opkroppen.
     
    PieterKonijn vindt dit leuk.
  19. sarah28

    sarah28 Fanatiek lid

    14 feb 2013
    3.605
    1.913
    113
    Ja die heftige gevoelens zijn niet niks en vooral niet als je nog zo'n grote stap zet in je leven (huis kopen). Het ewordt straks wel minder, maar de onzekerheid komt weer als je weer zwanger wordt.

    Ik weet t niet goed, de eerste echo was goed op zich (stevig kloppend hartje) maar een week minder ver dan ik dacht. Maar dat kan volgens vk late innesteling zijn, zij maakt zich totaal geen zorgen. Ik dus wel natuurlijk. Maar heb wel veel klachten dus probeer me daaraan vast te houden (de keer dat t mis ging namen die klachten af). Het kan ook nog zijn dat de meting er een paar dagen naast zit (uitwendig is moeilijk meten met die termijn), maar anders zou t morgen 8 wk zijn. Din weer een echo.

    Ja je kunt die pillen vast halen en op het juiste moment wachten... die hebben nogal wat bijwerkingen en kunnen lang aanhouden dus hou daar rekening mee (je bent er vaak niet in een dag vanaf zeg maar). Heel veel sterkte nogmaals!
     
  20. PieterKonijn

    PieterKonijn Fanatiek lid

    24 mrt 2019
    1.387
    1.578
    113
    Vrouw
    Ik kan me heel goed voorstellen dat je even een slag om de arm houdt hoor Sarah! Fijn dat de vk denkt dat het allemaal prima is, maar jij hebt gewoon geen fijne eerdere ervaring! Ik zou ook in de stress zitten daarover. Hopelijk gewoon goed nieuws.

    De kans is nog altijd veel groter dat het goed zit. Blijf daar aan denken. :)

    Kun je anders om een inwendige echo vragen dinsdag? Misschien geeft dat meer duidelijkheid en rust. Heb je ook gelijk mooier beeld.
     

Deel Deze Pagina