Eigenlijk kan ik waarschijnlijk niks met dit topic, maar goed. Veel zorgen over de oudste gehad omdat ze helemaal vastliep op school. Onderzoekenmolen in geweest, kort samengevat: ADD (dus geen hyperactiviteit, en een iets beneden gemiddeld iq met hoge verwerkingssnelheid. Na een begeleidingstraject en medicatie zit ze op de goede weg en scoort ze heel goed ook op school. Maar daar zijn wat slopende jaren aan vooraf gegaan en ze zal nog voor veel obstakels komen te staan. De jongste vertoonde veel dezelfde symptomen in de kleuterklas. Alleen wel heel hyper. Zijn bijna een jaar geleden gestart met een traject voor speltherapie en SI therapie. Goede handvaten gehad die tot op zekere hoogte helpen. Maar zowel juf als orthopedagoog als wij zien dat het gewoon niet voldoende is. Ventje heeft het zo moeilijk, cognitief niet de problemen die zus heeft, hij gaat heel makkelijk mee. Maar alles lijkt hem teveel. De eerste weken groep 3 even de kans gegeven want dat is pittig voor alle kinderen. Maar inmiddels is ons hypere blije ventje veranderd in een huilend, op de bankliggend hoopje ellende. Hij roept hele dagen dat hij moe is, maar geeft dan zelf aan dat zn lijf niet moe is maar zn hoofd. De orthopedagoog gaf aan dat het idd verstandig is toch onderzoek te doen zodat we evt ook met medicatie kunnen beginnen. Alles wat we aan prikkelverwerking hebben gedaan blijkt niet voldoende. Maar ik wordt er zo verdrietig van als ik zie hoe moeilijk ze het hebben. Dat onderzoek en medicatie, eigenlijk wil je dat niet voor je kinderen (al is het voor de oudste echt een wondermiddel) maar niks doen is ook geen optie. Dan heb ik straks een 7 jarige met een burnout. Wat doet dat zeer zeg, als het niet goed met je kinderen gaat.
Ik ken het helaas. Oudste staat op de wachtlijst om getest te worden op autisme, ze heeft veel kenmerken waarvan. Middelste heeft autisme en een emotie regulatie probleem. Waarvoor hij heel de dag door boos is om alles, hij alles wilt bepalen en hij ook duwt/trekt/slaat/gilt e.d. En dan de jongste.. Al 4 jaar bezig met prikkelverwerkingsproblemen, dit jaar in groep 1 begonnen en alles gaat weer mis. Uit school kan hij niks meer hebben, veel huilen en valt ook huilend in slaap. Zo verdrietig, zo overprikkeld.. Het is zo sneu.. en hij vind school ook gewoon niet leuk. Gesprek met iber en juf leverde alleen maar meer frustratie op. Nu komt de ergotherapeut hun een cursus prikkelverwerking geven en hem observeren in de klas. Kijken of we het makkelijker kunnen maken voor hem. Zo niet, moet hij naar een andere school Maar ook hij gaat steeds meer kenmerken van autisme laten zien. Soms vraag ik mij echt af hoe we dit allemaal moeten doen. Werk, zorg voor de kindjes, alle afspraken.. Soms wou ik dat alles gewoon normaal ging. Bij Viënna* wisten we gewoon wat ons te wachten stond. Nu is alles 1 groot raadsel.
Ik herken het wel hoor. Ik herken me wel in de term levend verlies. Rouw om de toekomst die er niet is of die anders loopt dan je wat je voor je kinderen hebt gewild. Het vervelende is dat je het ook niet echt kunt verwerken en afsluiten want de situatie blijft. Ook als je kind goed op zn plek zit en er dus rust is blijven er momenten van verdriet want je had het toch wel graag makkelijker gezien voor je kind
Herkenbaar. Inmiddels in wat rustiger ‘vaarwater’ door medicatie en schoolwissel, de scherpe randjes zijn er af, zeg maar, maar het blijft hard werken, vooral voor mijn dochter zelf. Ze staat al weet ik het hoe lang op de wachtlijst voor behandeling, hopelijk helpt dat haar nog verder.
Ja lastig. Mijn oudste van bijna 5 zit in de onderzoeksfase voor TOS. Hij is heel perfectionistisch en ik zie dat zijn zelfvertrouwen elk schoolgesprek dat het erover gaat weer achteruit springt. Dat kwam op een punt dat hij bijna niet wilde praten en op school heel veel slechter ging praten dan thuis. Gelukkig begint dat minder te worden de laatste weken en zie ik zijn zelfvertrouwen weer opbouwen. Komende weken heeft hij 2 onderzoeken en daarna komt de uitslag.
Ahh, wat een verdriet.. Ik ben zelf leerkracht en ik zie dus ook wat dit soort trajecten met ouders doet. Het is niet niks! Je wilt gewoon dat je kind lekker in zijn vel zit, met plezier naar school gaat en gewoon mee kan draaien. En als het dan even anders loopt, dan pak je dat met alle liefde op, maar dat moet een plekje krijgen en dat heeft tijd nodig. Voor een kind, maar zeker ook voor de ouders! En als jouw kleine mannetje er zo doorheen zit aan het eind van een schooldag, dan breekt je moederhart..... De overgang van groep 2 naar groep 3 is echt heel erg groot; heel veel kinderen hebben hier last van en ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jouw zoontje extra moeilijk is. Heb je korte lijntjes met school? Kan de juf misschien nog iets voor je zoon doen om hem te helpen, in afwachting van het onderzoek? Tussendoor even een rondje over het plein laten rennen, wat vaker naar de wc laten gaan voor een slokje water, met een koptelefoon op laten werken? Veel sterkte met alles.. Misschien is het voor jou ook wel fijn om hier eens met iemand over te praten?
Wij hebben al een tijdje diagnose maar pas sinds kort word er medicatie gebruikt. Zoals wij het hier thuis zeggen. Tijdens wegenwerken kan je de omleiding nemen en op een bepaald punt kom je terug op de hoofdbaan e Het heeft ons heel veel tijd, energie en ook geld gekost( doordat we het via de privé weg gegaan zijn) en ik ook meerdere psychologen en psychiaters bezocht hebben. Achteraf gezien hebben de 1ste reeks dokters net hetzelfde gezegd als de 2de reeks hoor maar jullie kennen dat wel e. Mss zijn er nog andere visies, .... Het onbegrip en bagatelliseren heb ik wel als pittig ervaren en nog soms. Oh laat hem eens nen dag bij mij of bij mij zou het niet waar zijn of oh die van ons doen dat ook en het gezwets van dat ze voor hun kind nooit een stempel zouden willen. Ondertussen heb ik dit al lang losgelaten en zien we de adhd, ass en dyslexie niet meer als een berg waar we overmoeten op blote voeten maar als een heuveltje waar we over moeten met sandalen aan. Richting school kan ik alleen maar zeggen, praten en blijven praten. Koptelefoon, study buddy, boodschapper laten zijn , extra toilet bezoeken toelaten, bal om op te zitten, rekkers aan de stoel, tangle, zoveel kleine dingen die een groot verschil kunnen maken.
Ja, hier ook. Als ik zie waar onze jongste allemaal doorheen moet, kan ik wel janken. Alles is (te) zwaar voor hem. En dat we er zelf ook uitgeput door zijn, helpt op zo’n moment ook al niet mee...
Deels herkenbaar, mijn jongste is 9,5 en na de zomervakantie raakte ze in een soort van dip waar ze nog steeds in zit. Gaat wel beter gelukkig, maar zijn wel bezig met hulp en proberen haar te helpen waar het kan. In haar geval doet begrip al heel veel, wij accepteren haar altijd hoe ze is. Ze is altijd al heel gevoelig geweest, maar dat was nooit een probleem. En nu loopt ze opeens helemaal vast. Zal mede de leeftijd zijn, ze is zich opeens zo bewust van zichzelf. Ik hoop dat we de juiste hulp voor haar kunnen vinden, en ergens hoop ik dat dit een fase is en het straks weer gewoon 'over' is. Gelukkig gaat het meestal wel goed nu, maar elke week wel momenten dat ze huilend roept: 'waarom ben ik nou zo!!!'. Dan breekt echt mijn hart...
Hier ook. Heb vaak in mezelf gescheeld waarom hij, een onschuldig manneke zoveel harder moet werken dan de meesten. Maar sinds dit schooljaar gaat het zoveel beter op zijn nieuwe school. Het is een heel ander manneke geworden. Alleen nog afwachten of hij de lesstof aankan. Denk dat we dat pas rond kerst gaan horen met het rapport. Ik hoop echt dat dit nu ook goed gaat en dus alles eens gemakkelijker wordt voor hem. Vanaf zijn 3e geboortedag tot einde vorig schooljaar zat altijd wel iemand aan hem te trekken en heeft hij moeten vechten. Nu nog maar hij voelt zich wel veel beter.
Vooralsnog (gelukkig) niet herkenbaar. Uiteraard wel om kleine dingetjes maar geen problematiek zoals bij jullie wel geval is. Onze jongste is echter nog jong en iets zegt me dat daar wel nog de zorgen om zullen komen maar dat is puur een gevoel. Ik wilde alleen een berichtje achterlaten omdat ik je topic las en je een knuffel wilde geven!
Wat een ingrijpend topic. Ja wat dat pijn doen. Ik heb een zoon op speciaal onderwijs. Vanaf peuter viel ander gedrag op. Maar wat ben ik dankbaar en blij dat hij van toen af al hele goede hulp gehad heeft! Hij heeft niet extreem gedrag. Maar internaliserend gedrag. Hij kon vanuit peuterspeelzaal gelijk naar een medisch kinderdagverblijf. Vanwaaruit gelijk weer naar cluster 2 waar hij het ook erg naar zijn zin had. Alleen vorige jaar even 2 dagen huilen omdat hij beter past op cluster 4. Maar dat was gewoon even heel rot voor hem maar wel realistisch zoals het gaat in het leven. Hij kon ook nog terecht op een school wat verderop wat meer gericht is op zijn problematiek en dat betekend ook rust in de bus. Als ik zie hoe andere kinderen moeten worstelen ben ik zo dankbaar dat het bij hem tot nu toe zo soepel gelopen is. Ik ben me bewust dat dit echt een voorrecht is wat heel vaak niet zo gaat en ouders en kinderen moeten worstelen voor er passende hulp komt. Allemaal heel veel sterkte en ik hoop dat jullie steun herkenning en begrip vinden in elkaars verhalen
Herkenbaar! Maar vooral ook verdrietig om mijn onvermogen om er mee om te gaan. Dat ik nog steeds (te vaak) denk: Doe toch eens normaal!! En dat ik me dan erger aan gedrag. Het altijd maar bemoeien met anderen (want dat mag toch niet!?). En als ik dan gisteren mijn (bijna) 8 jarige achter een lichtbundel van een discolamp aan zie duiken (zonder op anderen te letten), dan ben ik verdrietig en schaam ik me tegelijk.
Ik ben niet blij voor jullie dat het herkenbaar is, maar toch fijn dat ik niet de enige ben. Ook sommige meerdere kinderen lees ik. Dat is natuurlijk niet zo vreemd, bij de meeste dingen zit een genetisch stukje maar ik vind dat toch lastig. Alsof ik zo'n moeder ben die "vindt" dat er met allebei haar kinderen iets is. Onzin natuurlijk maar dat zijn van die gedachtes.
Hier ook heel herkenbaar, ik vond het vooral moeilijk toen de oudste niet op haar plek zat op de vorige school. Alle tienminutengesprekken gingen alleen maar over wat er niet goed ging, de blik was altijd negatief, ik begon aan mijn eigen kind te twijfelen. Daarnaast andere ouders die raar opkijken als je kind heftig moet huilen om een (voor anderen) relatief klein dingetje. En dat je kind op haar zesde zegt dat ze zo eigenlijk niet meer hoeft te leven was ook afschuwelijk. En dan inderdaad alle gesprekken, de therapieën, onderzoeken, groepje dit en groepje dat. Sinds ze op school zat tot ze anderhalf jaar geleden op een passender school is begonnen was het een uitputtingsslag. Zij zit nu veel beter in haar vel, hoewel er nog sporen van de afgelopen jaren duidelijk zijn. En nu begint de jongste van bijna vijf ook. We zijn heel alert en hebben alweer om tafel gezeten met school, waar redelijk op de vraag vanuit onze jongste ingesprongen wordt, maar toch nog niet zoals eigenlijk zou moeten. Dus gaan we thuis maar weer aan de slag met allerlei dingen in de hoop dat we eerder kunnen bijsturen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er tegenwoordig toch wel heel veel kinderen zijn die niet in 'het malletje' passen. En ik vraag me dus ook ernstig af of dat aan het kind ligt of aan het schoolsysteem/de maatschappij waarin hoog-hoger-hoogst zo belangrijk is geworden.
Dit is sowieso een heel groot probleem. Hier cognitief dus 2 tegenovergestelden. Maar beiden kampen met dezelfde onzekerheid op dat gebied. Terwijl de jongste daar resultaat technisch gezien helemaal geen reden voor heeft. En mijn man en ik zijn wel de laatsten die daar om geven. Dus het is echt een algemene vibe die kinderen oppikken, ik hoor het bij meer.
Hier een mama met zelf die ervaring. Destijds was er geen hulp beschikbaar laat staan begeleiding. Met de nodige omwegen toch gekomen waar ik wilde en in de loop der tijd methoden gevonden dat ik prikkels kon filteren. Op mn werk gebruik ik vaak een koptelefoon met noise canceling want ik hoor werkelijk ALLES, best vermoeiend. Geef me echter een goed boek en je kan roepen wat je wilt maar ik hoor je echt niet. Ik zit in een hoek van een ruimte en als IT'er kom je in aanraking met vrij veel collega's met een vorm van autisme. Sommigen vinden het lastig om met hun samen te werken maar ik prefereer het juist. Structuur, vaste patronen, voorspelbaarheid, heerlijk. Dus voor mij ideaal want zij vergen een bepaalde handleiding maar hun manier van terugkoppelen, sociale interactie en communicatie ligt precies weer in mijn vaarwater. Ik heb nooit een diagnose gehad, ook nooit naar gezocht maar herken mezelf wel bij een hsp'er. Bij dingen zoals ADD, ADHD en autisme lijkt me dat wel relevanter. Dat dochter prikkelgevoelig is, perfectionistisch, ontzettend heftig in dr emoties en een temperament die niet in t lijf past verbaasd ons dan ook niets. Dus wij zetten in op duidelijkheid, voorspelbaarheid, zelf oplossend vermogen, zelfvertrouwen (vechtsport) en leren afsluiten voor prikkels al of niet met hulpmiddelen. Toen zij geboren was hebben we ook echt de tijd genomen om rustig aan de prikkels te introduceren. Hopelijk dat mijn ervaring haar kan helpen en zo niet dan zoeken we hulp. De rekening is anders een burnout, die heb ik zelf gehad en voorkom ik graag bij een ander.
Jij verwoord precies hoe ik het zou zeggen. Mijn oudste heeft mcdd. Hij is bijna 9 maar het gaat emotioneel slecht met hem, hij zit weer op peuterniveau. En dat vind ik zo verdrietig. Dochter met ass en een niet-meewerkende school. Niks gaat vanzelf en dat is heel vermoeiend, zowel voor de kinderen als voor mezelf.
Wat vervelend dat het niet loopt dat is ook heel vermoeiend en verdrietig! Hier loopt het momenteel best goed ze vraagt super veel aandacht maar ja dat is altijd al zo geweest dus dat zijn we gewend maar dan nog zijn er momenten dat ik t lastig vind. Als ze het speelgoed van haar 1 jarige broertje fantastisch vind (dan loopt ze toch wel erg achter)of als ik zie dat ze nu helemaal gelijk loopt met haar nichtje van 3 (ze zijn nu super leuk samen maar nichtje gaat haar dus binnenkort voorbij en dan? Met wie moet ze dan spelen? Etc
Helaas ook heel herkenbaar. Het is net of een rustig vaarwater niet mag. Het begon dat hij te vroeg kwam met 34.5 gelukkig was hij gezond maar wel kanarie geel. Eenmaal thuis bleek hij al snel verborgen reflux te hebben. Uiteindelijk zoeken naar de juiste medicatie en dosering en heel veel slapeloze nachten. Toen hij van de medicatie af was ging het een tijd goed behalve de sprongen. Pppfff de sprongen waren hier zo duidelijk! Het is een gevoelig mannetje (kon met 1.5 duidelijk aangeven als hij ergens pijn had zoals hoofdpijn) zag wanneer ik verdrietig was. Kon eigenlijk niet zelf spelen en wou alleen dingen doen wat hem dus fysiek nog niet lukte. Wou bijvoorbeeld bouwen maar kon motorisch het niet voor elkaar krijgen om het op elkaar te zetten. Oefende bijvoorbeeld als baby ook midden in de nacht tot het lukte (zoals buik draaien of naar rug, vervolgens staan, lopen etc) Bij de peuterspeelzaal vonden ze hem maar lastig terwijl hij wou leren en alle antwoorden wist maar niet mocht zeggen. Van een blij mannetje kregen we een verdrietig en boos kind dat we hem eerder hebben laten stoppen. Eindelijk mocht hij naar Gr 1 en en voor het januari was (april begonnen) was hij klaar in Gr 1. Wou ook niet meer en we hadden een boos,opstandig kind dat intens verdrietig was. In april geplaatst in Gr 2 en sinds dit schooljaar in Gr 3. School ziet een mannetje wat slim is maar veel loopt en van zijn plaats af komt. Bemoeit zich met andere kinderen en of hij gaat die vervelen of ze vervelen hem. School kan nu niet verder en heeft aangegeven dat ze hulp willen van buitenaf. Zelf erg verdrietig, waarom maakt hij het toch zo moeilijk, vind zijn gedrag soms gewoon peuterig. (Spullen afpakken om te kijken wat de reactie is, schuld ligt bij een ander en niet bij hem , liegt niet) Ben gewoon lichamelijk als geestelijk moe. Ben kortaf en niet gezellig. Kijk tegen de vakanties op. De eerste dagen kost het hem moeite om te schakelen en daarna is het goed maar dan is de vakantie weer voorbij. Ik denk dat wat hij doet op school niet voldoende is maar school denkt van wel. Volgens mij ook omdat hij niet stil zit en niet zelfstandig kan werken. Ik denk juist dat het juist beter gaat als hij meer krijgt en hij dit doet omdat hij zich verveelt. Zucht! Over een paar weken gesprek met ib'er en ook een orthopedagoog. Hopelijk helpt dat. Zou wel meer rust willen in huis.