Mijn zoon is 6, enig kind en in onze straat heeft hij geen directe leeftijdgenoten. Er is een buurjongetje van 1 jaar jonger en een paar oudere jongetjes waar hij ook wel eens mee speelt. Hoewel ze niet echt de beste vrienden zijn, lijken mijn zoon en deze buurjongen een beetje tot elkaar veroordeeld. De jongen komt dagelijks langs en soms gaat mijn zoon ook bij hem langs. Alleen de laatste tijd klaagt mijn zoon steeds meer over dit jongetje. Dat hij ongeduldig is (dat klopt, maar hij is pas 5), dat hij schreeuwt en zeurt (klopt ook). Ik vind dit niet zo'n gezonde relatie en ik denk dat het beter zou zijn als ze wat minder vaak zouden spelen. Dan zouden ze zich ook minder vaak ergeren. Een tijdje geleden waren ze bij ons aan het spelen en had mijn zoon er blijkbaar genoeg van en ging hij een luisterboek luisteren, terwijl het buurjongetje lego speelde. Dat was een situatie waar ik niet echt raad mee wist. Pas kwam het jongetje langs toen mijn zoon net terug was van een logeerpartijtje en toen zei mijn zoon uit zichzelf: Ik ben net 2 dagen bij opa en oma geweest en ik wil nu even bij mijn pappa en mamma zijn. Ik ben super trots op hem. Ik ben zelf niet erg sociaal begaafd of assertief en ik zou erg veel moeite hebben om dit te zeggen. Maar ik denk dat dit niet genoeg is en dat ze gewoon wat minder vaak moeten spelen. Alleen hoe? Ik wil mijn zoon niet aanleren leugens te vertellen, zeggen dat het niet kan omdat we iets anders gaan doen ook al is dat niet zo, zou wel het makkelijkst zijn. Eerlijk zeggen: "Nu gewoon even niet" vind ik lastig. In bovenstaande voorbeeld was er een goede reden. Het is ook maar een klein jongetje, ik wil hem niet kwetsen. Hoe kijken jullie hier tegenaan? Wel eens aan een van beide kanten gestaan?
Ik vind het een beetje ‘raar’ dat je het geen gezonde relatie vind. Hij hoeft toch niet alleen met kinderen van 6 jaar te spelen? In zn klas zullen zullen wellicht ook kinderen van 5 of 7 jaar zitten? Ik zou niet zo de focus leggen op die leeftijd. Verder kan je als ouder prima zeggen dat het soms gewoon even niet uitkomt om te spelen. Je liegt dan nergens om, je hoeft er ook niet altijd zin in te hebben. En daar kwets je zo’n klein jongetje echt niet mee. Die gaat naar huis en zoekt een ander vriendje of weet ik veel (als ik kijk hoe het hier gaat).
Hoe komt die buurjongen binnen dan? Bedoel, bij ons komt er dan een kind aan de deur en vraagt ‘Kan x spelen?’ Of aan 1 van mijn kinderen ‘kun je spelen?’ Zo’n vraag maakt het toch heel makkelijk om op te reageren dat het niet uitkomt. Of stapt hij gewoon bij jullie binnen? Wij hebben standaard de achterdeur op denk knip. Van toen ze klein waren, dat ik ze niet ineens kwijt was. Maar ook nu nog voor als ik bv boven met de was bezig ben. Zo is er dus altijd een soort barrière aan de deur.
Hier is het soms ook gewoon een ‘vandaag komt het niet uit’. En soms zitten ze even allebei hun eigen spel te doen, ook niet erg. Soms help ik zeceven om weer samen te kunnen spelen, soms hebben ze er gewoon even genoeg van en dan breng ik vriendinnetje naar huis. Als je zoon veel klaagt over het kindje, zal hij vanzelf wel verzinnen dat hij bv liever even niet met hem speelt. Of hij accepteert dat het kindje soms ongeduldig is, of het kindje leert wat minder ongeduldig te zijn, etc etc. Dat ontwikkelt zich vanzelf wel, en vind ik ook iets tussen kinderen zelf - meestal lost dat zich vanzelf wel op. Ik zou me er niet te veel in mengen, maar een ‘vandaag komt het niet uit’ is natuurlijk helemaal prima.
Dit dus. En verder zie ik hier ook dat zoon en een vriendje (even oud) na een uurtje ook even los van elkaar verder spelen. Het echt intensievere samenspelen moet zich echt nog ontwikkelen. Zeker met 5 jaar spelen kinderen nog heel vaak ‘naast’ ipv ‘met’ elkaar.
Als je zoon of jij geen zin hebt in andere kinderen, gewoon nee zeggen. Niets moeilijks aan hoor, of vandaag even niet.
Precies. Plus je zoon is 6 en kan het blijkbaar heel goed aangeven. Nee is toch een prima antwoord op iedere leeftijd? Tevens vind ik het genoemde leeftijdsverschil niet noemenswaardig.. je hebt het over "klein" en "pas 5" terwijl je zoon een heel jaar ouder is. Mijn oudste is ruim 6 en speelt graag met dr buurmeisje die vorige week 5 is geworden.
Idd, hier zit dochter van bijna 6 ook gewoon in de klas met 4- en 5-jarigen, en volgend schooljaar is zij 6 en worden klasgenootjes 7 (en zij blijft het hele schooljaar 6). Zo’n groot verschil vind ik dat niet.
Als er een kindje aan de deur staat roep ik mijn dochter. Daarmee wil ik haar de keuze laten maken of ze wel of niet wil spelen met iemand. Als ze niet wil (hebben we geoefend samen) zegt ze: ik heb nu even geen zin/ ik wil nu liever alleen spelen. Ik zie aan haar gezicht dat ze het nog steeds moeilijk vindt om iemand af te wijzen, maar ik vind het toch belangrijk dat ze iemand netjes kan afwijzen ipv dat ik het voor haar doe of dat ze met tegenzin gaat spelen. Het buurjongetje zal het dan na een tijdje misschien ook niet meer vragen. En misschien is hij over een jaartje iets rustiger geworden.
Bedankt voor alle reacties. Met niet zo'n gezonde relatie bedoel ik dat het soms lijkt of ze elkaar niet aardig vinden maar alleen samen spelen omdat ze even niemand anders hebben. Het leeftijdsverschil is geen item. Voorbeeld van 'ongezond gedrag': jongetje belt aan, mijn zoonn rent naar buiten om samen te spelen en als hij thuiskomt hoor ik alleen maar klachten. Of, en dat vind ik eigenlijk nog erger: Jongetje belt aan, mijn zoon gaat tegen hem zitten klagen dat hij zo ongeduldig is, laat hem rustig wachten tot hij zich heeft aangekleed of bv een spelletje heeft afgespeeld en gaat dan pas spelen. Voor dat andere jongetje geldt dat net zo. Ik merk dat er veel meer stuk gaat en rommel wordt gemaakt dan normaal bij spelen. Of ik zeg dat hij niet aan de zonnewering moet hangen, 10 seconden later hoor ik hem tegen mijn zoon roepen: "Ga eens daaraan hangen!" (wijzend op zonnewering) Een beetje passief aggresief allemaal. Maar ik begrijp dus dat 'Nu even niet' waarschijnlijk geen traumatische afwijzing is? Met 'klein' en 'pas 5' bedoelde ik dat ik het lastig vind om zo'n klein kind teleur te stellen.
Dat klagen zal echt wel vaker gebeuren, ook als hij ouder is. Mijn zoontje speelt met verschillende kinderen buiten, de ene 3 jaar jonger en de ander is weer 2 jaar ouder. Verschilt hier heel erg en dat klagen gebeurt hier ook met regelmaat. Dan geef ik aan dat hij er iets van moet zeggen of anders gewoon naar binnen komt. Als er kinderen voor de deur staan en het komt niet uit dan zeg ik dat het nu niet uit komt en hij misschien later nog wel buiten komt.
Vraag je wel eens aan hem waarom hij met het buurjongetje speelt? Als een van mijn dochters zo “klagend” thuis komt dan vraag ik waarom ze dan met diegene spelen, en dat je echt niet verplicht bent om met iemand te spelen, nee is ook een antwoord.
Dit inderdaad. Overigens geeft mijn zoon het zelf ook aan wanneer hij gewoon geen zin heeft om te spelen met hem of liever iets anders doet. Dat is niets raars.
Ik lees weinig vreemds hoor en ik denk dat het juist goed is dat je zoon zelf leert ervaren hoe hij dit aan moet pakken. Blijkbaar gaat dat al best goed. Misschien kun je samen oefenen, zulke situaties naspelen. Geen zin is een prima reden. Bij een enkel buurkind wat om de haverklap aanbelde, heb ik gezegd dat als mijn zoon zin heeft om te spelen, hij wel bij hem aanbelt en langs komt, maar dat hij hier voorlopig niet meer aan hoefde te bellen.