Ik ben al ruim 11 jaar samen met mijn man en na twee bevallingen heeft ie alles wel eens van me gezien. Maar vandaag was toch wel memorabel: ik had zo'n heftige buikgriep dat ik na het kotsen in de wc flauwviel in de gang, waarna ik letterlijk op handen en knieën de trap op ben gekropen terwijl manlief een emmer binnen handbereik hield... Een uurtje later moest ie me ook nog naar de wc helpen om te plassen en me letterlijk vasthouden en mn broek ophijsen terwijl ik mn best deed om niet flauw te vallen of over hem heen te kotsen... Hoort er uiteraard bij, als je zolang samen bent en we kunnen er samen ook wel om lachen. Maar wat voel je je toch lullig op zo'n moment Wat zijn jullie ergste "de-schaamte-voorbij" momenten met je partner?
Hebben meer dan zat meegemaakt in de ruim 11 jaar nu.. alleen laatst heeft mn man me echt flink laten schrikken, hij besloot even flauw te vallen in de auto( ik reed gelukkig!!) En toen we pas een maand ofzo hier in dit huis woonde was ik zo ziek geworden dat ik in de wc ging kotsen maar ondertussen heb ik ook gelijk de hele wc vloer onder gescheten toen
Oh dat is ook erg! En je man die flauwvalt in de auto lijkt me zeker schrikken! Hier zijn de meest beschamende momenten op de een of andere manier altijd dat ik ziek ben. Mn man is zelden ziek en dan meestal ook niet zo heftig.
Dat laatste heb ik ook een keer gehad, zo hevig braken dat het er van onderen ook uitliep. Ik geneer me niet zo snel, maar toen wel echt heel erg.. Het grappige was dat mijn man normaal echt niet tegen kots of poep van anderen kan maar dat hij me toen gewoon kon helpen omkleden (ik viel bijna flauw van ellende), zonder zelf over z’n nek te gaan Mijn man is pas flauwgevallen op de rand van het bad toen hij zijn mond reinigde na het trekken van een verstandskies. Toen schrok ik me wel rot: bloed, hele blauwe rug, gekreun van hem. Was achteraf niet ernstig maar het zag er wel naar uit.
Ineens zo moeten overgeven op bed en door de kracht complete controle over de blaas verliezen en t bed onder plassen. Hij lag er naast en maakte alles mee. Bij buikgriep ook idd verkeerde keuze maakt door boven de pot te hangen en dus de badkamervloer onder te poepen, maar zat hij niet gelijk naast mij. Ik durfde niet eens te plassen met de deur open dus mijn eerste keer plassen waar man bij was in meer dan 10 jaar gebeurde in t bed... Na de bbz operatie moest hij mij ook op de pot helpen, mijn maandverband wisselen etc. Heb glorieuzere tijden gekend. O en bij de bevalling van nr2 heb ik uiteraard mijzelf ontlast voor zijn ogen met de glorieuze woorden 'ik ga poepen' Super romantisch!
Mijn KAPOT grote aambeien (meer dan 4 uur geperst tijdens bevalling) gezien. En mijn knip uitvoerig bekeken samen met de kraamzorg. (jajaja, echt) en hij vind me nog steeds opwindend. En! Een dag of 5? Na mijn bevalling zat ik op de wc, en schoot er een enorme bloedbal uit me. Maarja, we hebben een wc waar het gelijk in het water valt. Aangezien het zo groot was, moest mijn vriend van de vk (die ik belde) even kijken hoe groot het was. TOEN HEEFT IE MET EEN PANNENLIKKER dat ding eruit gehaald om te kijken hoe groot het was. (Grote mandarijn formaat)
Tijdens mijn bevalling in het ziekenhuis. Ik werd ingeleid door een beginnende zwangersschapsvergiftiging. Er hingen overal draadjes en slangetjes aan mij. Rond etenstijd mocht mijn man een warme maaltijd ophalen. Net toen hij de kamer uit was moest ik nodig voor een grote boodschap. Helaas mocht ik niet naar de wc van de broeder en kwam hij eraan met een po-stoel. Oh wat voelde ik mij ongemakkelijk op dat ding midden in de kamer. En op het moment supreme kwam mijn man niets vermoedend binnen wandelen met een dienblad vol eten. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, en het erge was ook nog dat ik mijn eigen kont niet kon afvegen vanwege die slangetjes en moest dus hulp vragen van mijn man... Ik weet niet meer of hij daarna zijn eten nog heeft opgegeten
Het ergste vond ik dat man een hersenvochtpunctie moest ondergaan ivm vermoeden van MS. Het was zn onwijs naar gezicht, dat ik zowat van mijn stekkie ging. Sinds die tijds kan ik bloed, operaties ed slecht verdragen. Krijg direct een licht gevoel in mn hoofd. Bij mij was het een botbiopt/beenmergpunctie wat kan vreselijk vond, ik ging door de grond van de pijn. Nog nooit zn intense pijn mee gemaakt als toen. Hij vond het verschrikkelijk om zo machteloos toe te moeten kijken. Nog weken napijn van gehad.
Soieso alles rondom zwangerschappen en bevallingen. Maar het ergste is toch wel mijn hartinfarct. Dat was voor hem niet zo leuk..... Van hem de 2e keer in korte tijd dat hij zn baan kwijt was. Ik zie hem nooit verdrietig of wanhopig, behalve toen.....
Ik heb epilepsie.. mijn man heeft me regelmatig aanvallen zien hebben. Ook aanvallen waarbij ik in mn broek plaste, naakt in de badkamer lag etc.. of vreselijke kotsbuien tijdens een zwangerschap
Man heeft mij twee keer bijgestaan bij de bevalling. Dan heb je alles wel gezien. (Ik heb bij de ontsluiting bij beide ook gebraakt) Man is vorig jaar out gegaan tijdens het werk en kwam niet bij, is met beademingsbuis, nekkraag en alle toeters en bellen op de ic beland. Ik heb t al tientallen tot honderden keren gezien en wist op dat moment al dat t waarschijnlijk wel meeviel, maar prettig is het niet. Ik denk dat daaruit bijkomen wel zijn dieptepunt tegenover mij was (hij weet er niet veel meer van) Toen ik een paar maanden later weer voor werk op de ic kwam, vloog het me wel heel even aan.
Ik denk bij mij toch wel de bevalling van de oudste waarbij ik een grote boodschap moest doen en niet naar de wc mocht maar op een po stoel moest. Die lucht was echt niet best... Van hem eigenlijk nooit echt hele schokkende dingen gezien behalve de laatste keer dat ik hem “levend” zag. Hij heeft een hartstilstand gekregen tijdens het sporten en we kwamen tegelijk aan bij het ziekenhuis. Het moment dat de ambulancedeuren open gingen en ik zag dat ze hem nog steeds aan het reanimeren waren is op mijn netvlies gebrand. Wat een verschrikkelijk gezicht. Kon het echt niet aanzien en ben er uiteindelijk ook bij weggelopen. Daarna niet meer levend gezien.
Verschrikkelijk Ik ben mijn vorige vriend verloren na een verkeersongeval. Twee weken op de ic doorgebracht en ik heb daar ook dingen gezien die ik niet van mijn netvlies afkrijg. Mijn huidige partner zakte in elkaar tijdens de geplande keizersnede van onze zoon. Dat vond ik echt heel erg naar, omdat ik niets kon doen en hij een injectie heeft gehad om weer bij te komen. Daarna ging het ook direct weer goed gelukkig, maar ik was toch echt wel bang.
Ik denk toch wel de dag van de geboorte van onze zoon. Ik was alleen (hij had nachtdienst) toen ik te horen kreeg dat het zowel met mij als onze zoon niet goed ging en het nog maar de vraag was of we het beide gingen halen (het was trouwens een standaard controle) Toen hij het ziekenhuis in kwam en mij zo in paniek zag. En de dagen daarna, na de spoedkeizersnede had ik zo veel pijn dat hij me overal bij moest helpen. Aankleden, uitkleden, douchen etc. Van hem heb ik eigenlijk nog nooit gekke dingen gezien
Ik dacht toen ik de titel las: hmm niks. Maar we zijn ook pas een paar weken samen. Maar na de verhalen hier te hebben gelezen schiet me ook wel wat te binnen. Hoewel hij er niet fysiek bij was, maar ik kreeg de 4e of 5e keer dat we elkaar zagen ineens onwijs last van mn buik en ik kon gewoon voelen dat ik dat niet op kon houden (altijd fijn als je ineens diarree krijgt) dus ik naar de toilet. In zijn huis. Lees: zijn vrij kleine, gehorige huis, waarbij de wc aan de woonkamer zit waar hij zat. Ik wilde wel door de grond gaan van schaamte. Een paar weken later was ik net terug van een week vakantie en hadden we afgesproken bij mij thuis waar we een filmpje keken en samen een bak ijs hebben verorberd. Dat duurde 10 minuten en toen wilde de halve bak ijs er weer uit. Dus ik heb 20 minuten elke keer naar de toilet gelopen om die onder te spugen. Blugh. Toen maar gevraagd of hij het erg vond om weg te gaan, dan hoefde ik me in elk geval niet zo opgelaten te voelen. Volgens mij staan mijn ingewanden niet zo achter deze relatie
Wat heftig.. Vind je het niet ontzettend naar om dat als laatste beeld van hem te hebben? Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met mijn vader maar ik vind dat nog altijd heel moeilijk..