Lang geleden is mijn vader overleden. Ik en wat andere familieleden hebben toen spullen verdeeld. Mijn man en ik zijn nu bezig met ons testament, vooral voor ''wat gebeurt er met de kinderen als wij er niet meer zijn''. Maar nu wil ik dus ook op laten nemen wat er gebeurt met de spulletjes die ooit van mijn vader zijn geweest en die voor mij emotionele waarde hebben (dat kan, dat heb ik al nagevraagd bij de notaris). Nou komt alleen mijn dilemma: aan WIE laat ik dat na (mocht ik de enige zijn die overlijd en m'n man dus wel nog leeft). Ik twijfel tussen: - onze 2 kinderen - m'n zussen (en eventueel m'n moeder) Grote verschil is dat onze kinderen jong zijn en mijn vader nooit hebben gekend, maar toch: ondanks dat ie overleden is blijft hij wel onderdeel van de familie en is ie in zekere zin hun opa. Bekijk ik het vanuit een ander perspectief en zou bijv. 1 van mijn zussen nu komen te overlijden, dan zou ik het zelf zeker fijn vinden om (een deel van) haar deel van de erfenis van mijn vader te krijgen. Maar zou het ook begrijpen als het naar haar kinderen zou gaan. Ik kom er dus nog niet zo 1, 2, 3 uit en wil wel graag een weloverwogen keuze maken voordat ik het op papier laat zetten en lees daarom graag jullie reacties.
Ik zou het nalaten aan je kinderen. Je zus heeft waarschijnlijk al wat spulletjes die zij graag wilde hebben van je vader. Mocht jij het aan je zus nalaten, dan komen na haar overlijden jouw spullen van je vader haar man of kinderen toe. En dan hebben jouw kinderen niets van jouw vader.
Dat is ook een dingetje waar ik wel eens aan denk. Ik bekijk het ook wel eens anders. Waar stopt het? Ik bedoel, wat als mijn moeder komt met spulletjes van haar oma of opa die emotionele waarde voor haar hebben of hadden. Heel leuk allemaal maar soms vraag ik me af wat bijvoorbeeld mijn kinderen daarmee moeten. Willen ze het wel houden? Hoeveel spullen ga je doorgeven. Ik ben daar zelf ook nog niet uit.
Ja dat is dus ook mijn punt. Want kennelijk kan je niet in je testament laten zetten dat (bijv.) de spullen eerst naar m'n zussen gaan en (bijv.) als onze kinderen 18 zijn geworden ze terug naar onze kinderen moeten. En het lastige is dat onze kinderen te jong zijn om te begrijpen wat het inhoudt en dus ook te jong zijn om daarin mee te denken...
Ik weet niet of het kan hoor, maar wellicht is het mogelijk iemand aan te wijzen die de taak krijgt de spullen een goed tehuis te geven cq op te slaan tot je kinderen 18 zijn? Het zijn spullen die voor jóu van waarde zijn. Misschien zijn die spullen voor je zussen wel veel minder waardevol en anders kunnen je kinderen er zelf over besluiten als ze oud genoeg zijn..
Misschien eens met je zussen bespreken wat zij ervan vinden? En is het te verdelen? Dat je bv de helft aan je kinderen geeft en de helft aan je zussen?
Bedankt voor het meedenken maar dat voegt in ons geval niet zoveel toe. Dat kan m'n man doen als hij nog leeft. En als wij tegelijk overlijden en de kinderen dus worden toegewezen aan degene die in het testament is opgenomen, dan krijgt diegene die verantwoordelijkheid. Ik weet wel dat het mogelijk is hoor wat jij zegt, maar is ons geval is de aangewezene iemand die we goed genoeg kennen& vertrouwen om te weten dat dat geen problemen op gaat leveren. Als we dat vertrouwen niet hadden gehad het het zeker een optie geweest.
Ik ben even benieuwd naar de onderbouwing van jullie gevoel (als je dat zo kunt stellen, maar ik denk dat jullie begrijpen wat ik bedoel), zodat ik voor mezelf meer inzicht krijg in waarom wel/waarom niet die spullen aan m'n zussen nalaten.
Denk dat dat misschien nog wel het wijste om te doen is ja: vragen hoe m'n zussen ertegenaan kijken. Hopelijk maakt dat het makkelijker om de knoop door te hakken. 50/50 (of 60/40, 40/60) verdelen vind ik lastig, omdat de spullen totaal niet te vergelijken zijn met elkaar. Het is niet dat er 4 dezelfde stoelen zijn en allen 1 stoel kunnen krijgen zeg maar
Ik denk dat het heel afhankelijk is in hoeverre die spullen een connectie tot jouw hebben. Er zijn nog wat spullen over van de oma van mijn man en mijn man zou dolgelukkig zijn als hij die zou mogen krijgen, ondanks hij zijn oma niet echt gekend heeft. 2 jaar terug heb ik een een wat grotere steen voor de deur van haar huis gevonden. De ooms van mijn man hadden die gewoon voor de deur gegooid tijdens de renovatie. Het bleek een steen te zijn die zij altijd gebruikte tijdens het maken van kaas. Ik heb 'm, na vragen, mee genomen en het tijdens een feest mijn schoonmoeder gegeven als cadeau op een mooi plateau. Ze was zo onwijs emotioneel omdat ze de steen direct herkende en sindsdien staat het in haar woonkamer. No way dat mijn man die steen over zou willen laten aan zijn ooms. Het zal nu uiteindelijk ook een herinnering aan zijn moeder worden. Als het nou gewoon een simpele steen geweest zou zijn die mijn schoonmoeder gewoon weggelegd zou hebben, zou de emotionele waarde voor mijn man ook veel minder zijn.
Mooi verhaal van de steen ♡ Het gaat om 1 figuur wat mijn vader vroeger handmatig gemaakt heeft op school. Dit figuur staat in het raamkozijn aan mijn kant van het bed. De kinderen weten ook dat opa die heeft gemaakt. Het figuur ga ik steeds meer en meer waarderen. Dan heb ik nog een mini gokautomaatje. Deze is mij het meest dierbaar van alle spulletjes die ik van m'n vader heb. Dat ding stond vroeger bij m'n vader op zijn kantoor aan huis en ik speelde er legio keren mee. Deze staat echter op zolder bovenop een kastje. Verdient eigenlijk een betere plek nu ik er zo over nadenk. Want door z'n huidige plek gebeurt er momenteel eigenlijk niks mee. Dan nog een LP van muziek die we beiden graag beluister(d)en. Kan alleen natuurlijk geen f*ck meer met die LP Verder heb ik nog een Zapf popje die m'n vader ooit heeft meegenomen van zakenreis voor mij. Die komt niet uit de erfenis dus. En zit in m'n doos met belangrijke, tastbare herinneringen. Maar zou in principe dus door kunnen worden gegeven aan onze kinderen. Popje zelf is me niet heel dierbaar, meer dat het een fijne, tastbare herinnering is aan de keren dat hij op zakenreis ging en een souvenirtje voor mij mee terug nam ♡ En verder nog een souvenir van onze vakanties, maar kan me niet herinneren of ik die nu uit de erfenis heb verkregen of dat ie al van mij was.
Het enige wat emotionele waarde voor je kinderen kan hebben, is dat figuur dat je vader heeft gemaakt, denk ik. De andere dingen zijn meer herinneringen van jou. Ik zou bij die dingen vragen of je zussen daar ook herinneringen bij hebben, want dan heeft het voor hen misschien ook waarde. En dat figuur (ik weet niet wathet is, een beeldje?) aan je kinderen nalaten. Als zij er later toch niet veel waarde aanhechten, dan kunnen ze het altijd nog weer aan familie geven. Ik zeg dat laatste erbij, omdat ik zelf dus heel weinig heb met spullen, ik heb niets van mijn vader in huis. Eerlijk gezegd, zou ik ook niet weten wat hoor. De laatste maanden van zijn leven had hij wel een Maria beeldje wat hij graag dichtbij had, maar daar heb ik zelf niet zoveel mee, maar voor mijn moeder is dat dan wel weer heel belangrijk, geloof is ook iets wat ze samen heel erg deelden.
Ik heb al een aantal dingen van mijn moeder gekregen die mij dierbaar zijn,ze wilde niet wachten tot ze ooit komt te overlijden omdat ze weet hoe mijn zus is.Dingen van mijn oma heb ik wel maar niet veel,van mijn opa heb ik niets en die heb ik ook niet gekend. Ik merk hierdoor dat spullen meer waarde hebben als je de persoon ook gekend hebt (voor mij dan).Heel hard gezegd, het kan makkelijk zijn dat je kinderen later helemaal niets hebben met de spullen die jou zo dierbaar zijn.Misschien is het een idee om de eerste keuze bij je kinderen te laten ,mochten ze er niets mee hebben dat ze dan evt naar je zussen gaan ?Zijn je zussen er ook niet meer dan heb je geen invloed op wat er gebeurd met de spullen na je overlijden (mocht je man er dan ook niet meer zijn).
K als ik het zo lees zou ik hier niet eens zover over na gaan denken. Zijn vooral dingen van emotionele waarde. En realistisch gezien zoals mijn moeder altijd zegt als ik er niet meer ben huur maar een container en gooi alles er maar in wat jullie niet meer willen hebben. Je kan denk ik namelijk niet van dat soort dingen weten of men het überhaupt wil en dingen van waarde kan je wel vastleggen zodat men of dat kan houden of kan verkopen. Want wat waarschijnlijk voor jou waarde heeft kan later voor de anderen helemaal niks meer hebben. Sorry komt misschien hard over maar even een andere kant.
Mijn eerste neiging is je zussen. Maar als ik dan verder denk….. je zussen komen te overlijden. Dan hebben alleen die kinderen iets en jou kinderen niks meer…..Dus zeg dan toch jou kinderen. Is nu niet in te schatten of ze er wel of niet waarde aan hechten.
Aan jouw eigen kids, want anders hebben straks alle neefjes en nichtjes iets van jouw vader en jouw kids niets. Vraag mij ook alleen af of jouw kids er ook zoveel waarde aan hechten. Misschien kan je ergens beschrijven wat het voor jou betekend. Dan hebben zij ook weer een mooie herinnering aan jou!
Ik zou dit met je zussen bespreken. Kijken hoe zij erin staan. Als het bij mij gebeurde en ik kom te overlijden en m’n kinderen zijn nog jong, dan zou ik met haar (mondeling of op papier) afspreken dat zij de spullen eerst krijgt en op een bepaalde leeftijd geeft zij ze weer aan mijn kinderen. Maar die band en dat vertrouwen moet je wel hebben nu denk ik. Ik vertrouw blindelings op m’n zus en wij hebben vast laten stellen dat ze sowieso naar haar gaan als wij er niet meer zijn en de kinderen zijn nog jong. Ik had dit bij wijze van gisteren nog besproken met haar ipv vandaag…
Omdat ik persoonlijk niets met spullen heb waarvoor er voor mij geen herinnering aanzit. Dus als ik iets erg van iemand die ik nooit gekend heb wat financieel niks waard is en voor mij dus ook niets zegt ik het meer als een ballast zou zien (wat moet ik ermee, maar ik moet het houden-gevoel) dan de waarde ervan inzien. Ik heb bijv iets van mijn oma, is misschien nog 50 cent waard op de rommelmarkt, maar voor mij zit daar een mooie herinnering aan vast. Dat staat hier dus in de vitrinekast. Maar voor mijn kinderen is het gewoon een stom ouderwets potje. Dus als ik overlijd, heb ik liever dat het naar mijn broer of zus gaat (als ze het willen hebben), die daar ook nog een herinnering aan hebben, dan naar mijn kinderen.