Gevoel dat je kinderen een last voor anderen zijn?

Discussie in 'Mama en gezin' gestart door tuc, 24 okt 2021.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. tuc

    tuc VIP lid

    19 dec 2012
    51.700
    42.528
    113
    Ik weet eigenlijk niet zo'n goede titel te verzinnen.
    Maar wie herkent het gevoel dat andere mensen in je directe omgeving jouw kinderen als teveel ervaren?
    En helaas niet zoals een vage kennis waar je dan het contact mee kan laten verwateren?
    En wat doe je daaraan?
     
  2. GossipGirlxoxo

    GossipGirlxoxo VIP lid

    7 okt 2019
    22.123
    32.348
    113
    Ik herken het niet maar het eerste wat in me opkomt is het eerlijk vragen aan die mensen. Ik herken het wel in mezelf de hulp die ik nodig heb rond de operaties ik voel me dan te veel / een last maar als ik dat aangeef krijg ik te horen dat dat echt niet zo is en in mijn gedachten zit.
     
  3. Strijkkraal

    Strijkkraal VIP lid

    11 apr 2008
    10.680
    3.691
    113
    Accepteren dat het zo is. Je kunt een ander niet veranderen. Wat zou je er dan aan willen doen?
     
  4. Berte

    Berte VIP lid

    24 feb 2011
    6.848
    3.612
    113
    Vrouw
    Thuis
    Ik herken het heel erg, in dit soort situaties leer je je familie echt goed kennen.

    In dit soort situaties bescherm ik eerst mijn gezin en pas daarna probeer ik contact te houden. In die volgorde.

    Mijn moeder heeft aangegeven per app mijn zoons (ass) niet meer te willen zien en vond het tegelijk nodig op te merken dat ze graag wil dat ik wel met mijn dochter bij haar langs kom.

    Ik heb mijn moeder nu dus al twee jaar niet meer gezien. Ze mag hier altijd langs komen, maar dat doet ze dus niet vanwege mijn zoons. Maar ik ga niet mijn zoons vertellen dat zij niet welkom zijn bij oma en mijn dochter wel, daar pas ik voor.
     
    Ysabella, Vero0504, Ella1988 en 5 anderen vinden dit leuk.
  5. tuc

    tuc VIP lid

    19 dec 2012
    51.700
    42.528
    113
    Het gevoel bedoel ik anders. Ik weet zeker dat ze sommige mensen teveel zijn, dat blijkt uit alles. Ik bedoelde eigenlijk dus wat moet je ermee?
     
  6. Fristi2012

    Fristi2012 VIP lid

    23 jun 2014
    5.900
    3.317
    113
    Als zij er last van hebben, moeten zij dan niet degene zijn die er wat mee moeten en niet jij?
    Als zij niks aangeven, hoe moet jij er dan wat mee doen?

    Wat ik bijvoorbeeld bij m’n vader merk, is dat hij graag wil bijpraten enzo, dat wil niet met een 3 en 5 jarige erbij die volledig aandacht opeisen van opa. Dus heb nu met hem afgesproken binnenkort uit eten te gaan. Direct samen shoppen voor de feestdagen.
    Hij ziet niet in dat je niet 3 minuten met de kinderen kan klieren, en dat ze daarna rustig op de billen blijven zitten. En zeker m’n oudste speelt slecht zelf, ik krijg het er niet in. Dus dan op deze manier even de aandacht voor m’n vader zelf
     
    femkes, Lies1611, Gewooniemand en 5 anderen vinden dit leuk.
  7. SydneyGirl

    SydneyGirl Niet meer actief

    Ik weet dat mijn ouders mijn zoontje soms wel even zat zijn als we elkaar erg veel hebben gezien en ik ben daar heel alert op. Als single moeder kan ik ze niet missen, maar vooral wil ik ze ook niet missen - we zijn hecht, dus af en toe wat afstand creëren of bijv wat meer opvang afnemen toen m’n moeder aangaf een hele dag oppassen (deed ze 1 dag in de week toen m’n zoontje jonger was) te veel te vinden zodat iedereen weer wat lucht heeft werkt goed.
     
  8. Sunshine1993

    Sunshine1993 Niet meer actief

    Ik heb dit ook met een naaste persoon. Zij vind onze oudste 'confronterend' door zijn problematiek. Ik heb dus zo min mogelijk contact. Al gaat dat lastig omdat ze zo dicht bij me staat.

    Mijn man zijn echte vader ziet hem en ons ook tot last vandaar dat we hem nu ook niet meer zien
     
  9. Zoe123

    Zoe123 VIP lid

    9 feb 2013
    11.397
    5.494
    113
    Vrouw
    Niet met familie of vrienden maar momenteel loopt het
    niet lekker met zoon (autisme) op de bso.
    Zij hebben een paar jaar geleden hulp gehad mbt hoe zij het best met zoon om kunnen gaan (vanuit
    de stichting die ook ons als gezin heeft begeleid) en dat heeft ze echt geholpen.
    Zoon is nu 10 en we merken allemaal dat hij richting pubertijd gaat. En dat in combi met autisme..
    Het is een tijdje wat rustiger geweest maar we gaan weer richting pittige tijden.
    Anayway, ik ga dus weer de hulpvraag uitzetten, want het gaat echt niet goed.
    Ik heb nu al meerdere gesprekken gehad op de bso,en dat voelt zo ontzettend verdrietig :(
    Verdrietig omdat je wil dat je kind gewoon lekker mee draait en dat lukt momenteel niet.
    En verdrietig omdat het pijnlijk is om te merken dat je kind niet geliefd is.
    Gelukkig staan ze hier op de bso echt heel open voor hulp en willen ze echt het het beste voor zoon.
    Maar goed, er zijn wel grenzen..
     
  10. riean

    riean VIP lid

    21 apr 2014
    5.528
    7.033
    113
    Onze derde is niet voor iedereen even gemakkelijk en ja, ik weet dat het soms een last kan zijn. Ik begrijp dat ook heel goed. We zijn zelf soms ook doodmoe na een dag van strijd.
    Dus ik probeer me vooral in te leven in de ander en zorg er voor dat mijn zoon niet te lang in de buurt is van mensen voor wie hij een beetje te veel is. Want naast dat ik vind dat mijn zoon mag zijn wie hij is mag de ander dat ook. Beiden hoeven zich niet constant aan te passen. Nu vind ik wel dat volwassenen dat wel wat vaker mogen doen dan een kind en dat gebeurt dus gelukkig zeker wel in onze omgeving.
     
    Solipsist, Ysabella, Gewooniemand en 4 anderen vinden dit leuk.
  11. Zonnestralen

    Zonnestralen VIP lid

    22 apr 2017
    11.933
    7.855
    113
    Vrouw
    Ik kreeg vroeger altijd wat geld in mijn handen gedrukt en dan werd ik bij een speeltuintje of iets dergelijks afgezet. In het begin was het wel leuk. Maar op een gegeven moment had ik het wel door. Ik kon niet de keuze maken om er wel bij te zijn. Bij mijn zoon zal ik dat niet op die manier aanpakken. Als hij oud genoeg is dan zou hij zelf de keuze krijgen om een activiteit te gaan doen. Maar niet verplicht.

    Mijn middelste lijkt op mij. Als het bezoek komt dan laat ik het in het begin even gaan. Zodat we met zijn allen even contact kunnen maken. Daarna geeft ik alle 3 de kinderen iets om te doen. Vaak is dat iets wat normaal maar kort mag en daar krijgen ze dan langer de tijd mee.
     
  12. Eppo82

    Eppo82 VIP lid

    25 jun 2007
    14.983
    5.815
    113
    Is het alleen bij jou kinderen zo of ook bij anderen?

    Even vanuit mezelf: mensen zijn mij soms te veel (prikkels). En voor mijn ouders geld hetzelfde. En voor het grootste deel van mijn kinderen. En m’n man. Die hebben ook, net als ik, veel behoefte aan ‘alleen-tijd/rust’.
    Dus als ik wrijving merk bij de een of de ander of mezelf neem ik afstand.

    Maar bij mij zijn het dus alle mensen/kinderen die af en toe teveel zijn. Dat is mijn ‘handicapk zeg maar, dat ligt niet per se aan de ander.
    Ik weet niet hoe dat in jullie situatie zit?
     
    Vero0504 en cowgirl80 vinden dit leuk.
  13. Mapje

    Mapje Niet meer actief

    #13 Mapje, 24 okt 2021
    Laatst bewerkt door een moderator: 24 okt 2021
    Ik kan mij voorstellen dat onze middelste teveel voor mensen kan zijn. Want heel eerlijk is hij dat soms ook al voor mijn man of mij (zoals @Eppo82 zegt wij kunnen snel overprikkeld door hem raken maar onze oudste zoon dus ook) Ik merk dat ik zelf vaak een beetje stress krijg als we visite ofzo krijgen (en dan niet mijn beste vrienden of zusje die zien en snappen dat wel en omdat hij hen kent wordt hij snel ook weer rustig) want dan wordt het een stuiterbal. Ik kan me dan helemaal voorstellen dat mensen hem heftig vinden. Of ik heb vriendinnen zonder kids daar spreek ik dus ook vaak zonder kids mee af. Die verwachten dat kinderen braaf op de bank zitten bijv. Dat doet mijn oudste ja maar mijn middelste dus echt niet :roflmao: Maar ik heb niemand in mijn directe omgeving die dat verder echt laten blijken dat hij teveel is. Lijkt me moeilijk..
     
    Vero0504 en Eppo82 vinden dit leuk.
  14. Felice

    Felice VIP lid

    22 apr 2009
    6.515
    7.312
    113
    Heb je ze het al eens rechtstreeks gevraagd?
    Of is het de onzichtbare olifant in de kamer?

    Als het eigenlijk nog nooit ter sprake is gekomen maar wel uit allerlei andere dingen blijkt, dit misschien toch eens op tafel gooien?
    Weet natuurlijk ook niet welke relatie je kinderen tot deze persoon/personen hebben?
    Als het opa en oma zijn is dat (lijkt mij) weer anders dan bijv. een goede vriendin van jezelf.
     
  15. cowgirl80

    cowgirl80 VIP lid

    28 jul 2010
    7.502
    6.203
    113
    zuid-holland zuid
    Ja dit heb ik ook! Ik heb een vriendin met 2 kinderen met adhd en op vrijdagmiddag zijn we allebei vrij…. Maar ik trek het dan gewoon niet om aan het einde van een drukke werkweek met ze af te spreken in 1 ruimte. Ik heb geen hekel aan ze ofzo, ik draag ze een warm hart toe… maar ik kan zelf die prikkels niet hebben. Dus nu spreek ik maar met die vriendin af zonder kinderen , gaan we samen sporten, ook leuk.
     
    Ysabella, Vero0504, Kolibrie2 en 5 anderen vinden dit leuk.
  16. Zonnestralen

    Zonnestralen VIP lid

    22 apr 2017
    11.933
    7.855
    113
    Vrouw
    Zo ervaar ik het ook met degene in mijn omgeving die het teveel kan worden. Ik zie het niet als een selectie tussen dit kind vind ik wel leuk en de ander niet. Het gaat om haar belastbaarheid. Maar gezien hoe ik het ervaren heb, wil ik niet dat mijn zoon het gevoel krijgt dat het aan hem ligt. Dus probeer ik de last minder te maken binnen hun contact. Maar het wel gelijk te houden verdeeld over de kinderen. Nu zijn de rustigste kinderen mee geweest op vakantie. Dan vind ik wel dat er tegenover moet staan dat we ook wat met mijn middelste doen. Dan kan best een plek zijn waar hij lekker rond kan rennen terwijl wij koffie drinken. Maar hij moet niet het gevoel krijgen dat hij teveel is omdat diegene minder prikkels kan hebben dan een gemiddeld persoon.
     
  17. Gizzie1983

    Gizzie1983 Fanatiek lid

    11 apr 2011
    3.339
    206
    63
    Secretaresse
    Noord-Brabant
    Wilde toch even reageren om te zeggen dat ik dit erg triest vindt :(. Hoe kun je dat zeggen als (groot)ouder zijnde, en dan ook nog vragen of je wel met je dochter langs wil komen. Niet te bevatten!
     
    Gewooniemand, Dubbelgeluk, Vero0504 en 4 anderen vinden dit leuk.
  18. Kolibrie

    Kolibrie VIP lid

    29 jun 2008
    5.730
    405
    83
    Vrouw
    Zuid-Holland
    Ik begrijp je denk ik wel. Mijn oudste heeft ADHD en ASS en moesten we altijd rekening mee houden en ik voelde het soms ook zo als jij. In jouw geval: waarom denk je dit? Zie je signalen bij anderen of kan het een mis interpretatie zijn?

    Mijn dochter kon erg druk zijn, dat is met medicijnen wel meer onder controle gekomen, maar kon me voorstellen dat niet iedereen dat even fijn vond. Ik zelf ook niet altijd. En had geregeld een meltdown door overprikkeling of angst. We probeerden wel zoveel mogelijk rekening te houden met anderen. Haar stoornissen waren voor ons geen reden om bijv haar door iemand zijn huis te laten rennen onder de noemer "ze heeft adhd dus is druk ".

    Gelukkig hebben we in de familie geen problemen meer. Een tijdje waren mijn schoonouders het er niet helemaal mee eens en konden er niet altijd even goed mee omgaan, maar nadat dochter naar speciaal onderwijs ging en ze zagen dat dit veel beter voor haar was zijn ze bij gedraaid.

    Is het een optie om met die personen in gesprek te gaan?
     
  19. Feye

    Feye VIP lid

    26 nov 2013
    6.011
    3.477
    113
    Vrouw
    Inderdaad, ik werd er verdrietig van toen ik het las @Berte.

    @tuc vervelend dat je het gevoel hebt dat je kinderen teveel zijn voor anderen. Eerst maar eens het gesprek aan gaan denk ik. En als jouw gevoel idd klopt, gaan kijken hoe je daar samen een manier in kunt vinden zodat het voor iedereen fijn is.
     
  20. JupitR

    JupitR VIP lid

    13 mei 2020
    6.120
    6.659
    113
    Vrouw
    Ik ervaar het wel een beetje met de juf van mijn zoontje, maar misschien is dat niet de ervaring die je zoekt. Ik heb het gevoel dat hij niet goed genoeg in de klas past, of dat zij daar toch in ieder geval dingen van vindt. Ik voel me daar dan weer verantwoordelijk of schuldig over.
     

Deel Deze Pagina