Mijn man is enig kind, wel heeft hij pleegbroertjes en een pleegzusje gehad vanaf zijn 18e. Hij vond het zelf achteraf gezien niet leuk en wil dit ook niet voor ons eigen gezin. Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt in het leven (helaas hebben wij zelf een kindje verloren), maar hij heeft me laten beloven dat we het niet bij 1 kindje houden mocht alles goed gaan en het mogelijk zijn.
Ja natuurlijk. Maar onderzoek heeft ook uitgewezen dat een broer of zus gemiddeld genomen wel degelijk een belangrijke waarde heeft. Dat valt gewoon niet te ontkennen. Verder vind ik de reacties "je weet het nooit zeker" niets toevoegen. Niets is zeker in het leven, maar je houdt toch aan bepaalde waarschijnlijkheden vast om het zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Ik kan namelijk ook vertellen dat AL mijn vriendinnen goede contacten hebben met hun broers en zussen. En die kans is vele malen groter dan dat het op een flater uitdraait. Dus als ouder zijnde mag je naar mijn inziens wel degelijk verwachten dat een broertje of zusje van toegevoegde waarde is voor de ontwikkeling van de ander. @ TS: ik vind het mooi om te lezen dat je oprecht geinteresseerd bent in beide kanten, zodat je eventueel de gevoelens van je dochtertje in de toekomst beter kan begrijpen. Ik denk dat dat zeker positief bijdraagt aan haar ontwikkeling.
Ik vind het rot dat sommige opmerkingen zo pijnlijk zijn voor sommigen.... Zo bedoel ik ze in elk geval niet als ik ze maak. Ik heb ook wel eens gezegd dat ik ons toen we alleen de oudste hadden nog geen gezin vond, maar een stel met een kind. Nu de jongste er ook is, vind ik ons meer een gezin. Ik bedoel dat helemaal niet rot naar een-kind-gezinnen, maar ons gezin voelde niet compleet met één kind. En een gevoel is een gevoel, niet dat ik daarmee oordeel dat een ander stel met één kind geen gezin kunnen vormen, of al helemaal niet dat ik hun gezin minder vind dan het mijne. "Je weet niet hoe het is met meer kinderen, hoe zwaar dat is (en hoe leuk)." Ik kan me wel voorstellen dat het niet altijd leuk is om dat te horen als je meer kinderen zou willen maar ze niet krijgt, maar het is wél waar. Je wéét het niet hoe dat is, je hebt het nooit meegemaakt. Er zijn ook veel dingen die ik niet weet, sommige leuk en sommige niet (hoe het is om een tweeling te krijgen, hoe het is om een kind te verliezen, hoe het is om vier kinderen te hebben, hoe het is om getrouwd te zijn). Ik hoop dat iedereen die zich gekwetst voelt, begrijpt dat er lang niet altijd iets rottigs bedoeld wordt met zo'n opmerking. Probeer om het je niet zo persoonlijk aan te trekken. Uiteindelijk is je geluk in het leven gelukkig niet afhankelijk van het wel of niet hebben van broers of zussen. Máák er wat van, voor jezelf en voor je kind(eren).
Ja treuren is geweest. ( hoewel heel soms nog wel hoor) Maar we zien ook zeker wel voordelen van 1 kindje. Ach en treuren is ook weer een groot woord: we mogen al zo blij zijn dat we er een hebben. Er zijn er ook die met lege handen blijven staan. Dus we mogen niet zeuren en treuren. Maar we vertellen het dus wel tegen kk ( als er om gevraagd wordt)
Ik ben enigst kind en heb er echt geen slechte ervaring mee. Ergens weet je niet beter. Ik had ook wel eens momenten dat ik mij af vroeg hoe het een broer of zus zou zijn.Maar in mijn omgeving zag ik vaak ruzie met broer(s) en zus(sen) en deze mensen wilde altijd graag met mijn ruilen. Dus ik denk dat er altijd wel iets is. Moet zeggen heb een mooie jeugd gehad en ben niks extra verwend door dat ik alleen was.
Ik heb geen broer of zus en heb het altijd jammer gevonden. Als kind en als volwassene, om zo'n beetje alle genoemde redenen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 27 was en ik kreeg in m'n eentje alle ellende van beide kanten over mij heen, vreselijk vond (en vind) ik dat. Maar goed, als ik een broer had gehad had ik misschien wel het gemis van een zus gevoeld, ik weet het niet. Toen ik kind was, het slecht weer was oid en m'n ouders geen zin hadden om te spelen voelde ik me altijd wel erg zielig haha. Maar in het geval van mijn ouders was de wens voor een 2e kind er wel, maar het lukte niet. Waarschijnlijk was mijn moeder al vroeg in de overgang. Ik ben daarom erg blij dat we zo gelukkig mochten zijn om nog een kindje te krijgen. Maar wat misschien wel het belangrijkste is: ik ben liefdevol opgevoed en ben een gelukkig en 'goed' mens geworden.
M'n vriend is enigkind en heeft er als kind weinig 'last' van gehad. Hij vermaakte zich prima, alleen of met vriendjes en wist niet beter. Nu door een hele zware periode mist hij die broer of zus toch wel erg, vooral omdat hij ziet hoe het ook kan zijn. Dat is een van de redenen dat wij graag (als het ons gegund is) in de toekomst een broertje of zusje willen voor ons zoontje.
Dank je Yukl! Ik verbaas me over de hoeveelheid reacties die nog steeds komen. Zowel de positieve als de negatieve reacties zijn leerzaam. We hebben ondertussen een club opgericht voor meiden die in dezelfde positie zitten (1 kind maar graag meer willen terwijl het niet lukt / kan) en dat is fijn.
Ik ben enigst kind, nergens last van gehad. Nog steeds niet. Ons dochtertje is ook enigst kind, dat blijft ze ook... Mijn man heeft een broer, dat heeft hij altijd wel leuk gevonden. Dus tja meningen verschillen Ik heb persoonlijk iets van "Wat je niet hebt kun je ook niet missen". (ahum... natuurlijk geld dat niet voor alles. Laat mij dat even benadrukken ) Maargoed dat is ook weer voor iedereen anders.