Tijdens de zwangerschap zijn ze er achter gekomen dat mijn bloedplaatjes te hoog zijn. Niet ernstig te hoog. Echter is dit nu nog steeds zo. Er is al een Gen test gedaan in Amsterdam en daar kwam niks uit. Ook een buikecho gehad en longfoto's en hier kwam ook niks uit. Naast de bloedplaatjes zijn ook de witte bloedcellen bijna altijd wat te hoog. Ook dit niet ernstig verhoogd. Hier maakt de internist zich minder zorgen over. Nou kon ik vandaag kiezen of ik eerst nog een keer op wat anders bloed wou laten prikken of direct voor een beenmergpunctie wou gaan. Nooit gedacht dat dat uberhaupt ter sprake zou komen. Ik vind dat namelijk maar 'eng' klinken eerlijk gezegd. Maar nu mijn vraag. Heeft iemand ervaring met een beenmergpunctie en hoe is dat bevallen? Viel het erg tegen? Mijn internist zei al dat het niet helemaal verdoofd kan worden.
Ik weet wel van mijn moeder dat ze beenmergdonor was vroeger. Ze zei dat dat best pijnlijk was. Wil je niet bang maken. En dit was natuurlijk wel vroeger. Misschien hebben ze tegenwoordig wel andere manieren.
Mijn zusje heeft 2 keer een beenmergpunctie gehad. Bij haar werd dit gedaan omdat haar bloedplaatjes juist te laag zijn. Het is bij haar onder algehele narcose gedaan en het was eigenlijk zo gebeurd. Ze hebben voor de algehele narcose gekozen omdat ze vonden dat ze niet onnodig pijn hoefde te lijden, want zo'n punctie doet pijn. Ik zou er eens naar vragen bij je arts. Het is bij haar in het LUMC gedaan, misschien verschilt het ook per ziekenhuis. Na de punctie is het wel pijnlijk, je kunt je ook moeilijk voortbewegen, maar na 3 dagen was de ergste pijn en stramheid bij mijn zusje weg.
Ok, ik zal eens vragen dan of het onder narcose kan. Want ik ben er zoooooo bang voor! Ik ben al bang om bloed te prikken! De pijn erna vind ik niet zo heel erg.. Het is puur de angst voor dat ding wat ze in mij gaan steken dan om het even grof te zeggen.
Wil je daar een eerlijk antwoord op? Ik moest een beenmergpunctie ivm stadium bepaling van de kanker die ik had en ik weet dat het heel erg mee kan vallen. Maar dat deed het bij mij niet. Het was echt heel heel erg naar. Maar.... het is soms wel belangrijk/noodzakelijk. Dus ik zou je om die reden niet af raden het te doen. Ik heb gezegd: nooit meer zonder narcose, maar ik weet dat ze daar niet zo happig op zijn. Medisch gezien is narcose veel riskanter. Dus tja. Ik vind het eigenlijk een beetje raar. Ze weten het niet, maken zich niet extreem veel zorgen, maar helemaal goed is het ook niet. En dan laten ze jou kiezen tussen bloed prikken en een beemergpunctie?! Dat vind ik nogal wat. Ik ben zelf van mening dat je dingen goed uit moet zoeken, maar waarom niet sowieso nog even bloedprikken (is zo gepiept) en dan daarna een beenmergpunctie. Wat ik eigenlijk wil zeggen: een beenmerpunctie is nogal wat. Op zich zie je trouwens niet wat er gebeurt hoor. Je ligt op je zij en ze prikken (schroeven) iets in je heup. Alleen wat je arts al zei: bot kunnen ze niet verdoven. De andere kant is dat de pijn kortdurend is en je niet vlak daarna ook nog aan de eerste chemo moet zoals ik... Dat maakt het emotioneel ook wat anders haha. Maar goed, ik zou nog even wat doorvragen bij je arts! Succes!
Vaak doen ze in dit soort gevallen een beenmergpunctie als alle andere onderzoeken niets opleveren, zoals dus bloedprikken. Ik denk dat ze het bij jou niet meer zo goed weten, net zoals bij mijn zusje, en dan is dit nog iets waar ze misschien weer wat mee kunnen. Of niet... bij mijn zusje weten ze het na 2x en talloze onderzoeken nog steeds niet!
Ze kan de gok wagen als het ware om eerst nog via het bloed verder te zoeken. Als daar wél wat uitkomt nu - dan hoeft de beenmergpunctie niet. Maar zoals het klinkt verwacht de arts dat het niets oplevert en dan moet de beenmergpunctie alsnog... Dus het geeft even uitstel. Ik zelf vond het even erg gemeen. Maar heb inmiddels ergere dingen gehad . Wat ik zelf érg vond schelen, is dat er bij mij 2 arts assistsenten mee keken die tegelijkertijd met me aan het kletsen waren. Hoe gemeen het ook even is - als je afleiding hebt, scheelt dat zó enorm. Dus als het eenmaal zo ver is, zou ik je zeker aanraden om aan te geven dat je het hartstikke eng vind (ik kreeg bv geen narcose, maar wel slaapmedicatie - die niets deed overigens - pas nadat alles gedaan was viel ik in slaap) dan heb je kans dat ze je toch iets willen / kunnen geven + als je afgeleid wordt scheelt dat gewoon iets. De pijn nadien: Alsof er een olifant op je heup gestaan heeft. Ik vond het doffe, beurse pijn. Die met een paar dagen (en wat paracetamol) snel over was.
Pfoe ik vind het echt zoooo doodeng! Het is idd niet dat ik kon kiezen tussen bloedprikken en de beenmergpunctie. Maar ik mocht kiezen om toch eerst nog 1 bloedonderzoek te doen (algemeen en voor ijzertekort geloof ik). Er is een kleine kans dat het daar aan kan liggen. Er is ook max 5% kans dat het aan de 2 genafwijkingen ligt welke ze via het beenmerg willen onderzoeken. Maar ja, zolang ze geen oorzaak kunnen vinden...
ik heb geen idee heb het zelf gelukkig niet gehad, mijn schoonzusje onlangs wel en die vond het niet zo prettig nee...maar ik denk je n je hoofd moet houden dat het idd kort duurt... wil je in ieder geval sterkte wensen, en ik hoop voor je dat de uitslagen goed zijn. heeft de internist wel aangegeven waarom hij die punctie doet , ik bedoel wat hij ermee wil diagnosticeren...vind wel beetje raar als hij zo luchtig en geen haast heeft met alles en dan toch wel zon onderzoek aanvraagt...?
Ja het gaan om 2 genafwijkingen. Welke weet ik niet. De waardes zijn niet zo hoog dat er acuut gehandeld moet worden, maar te hoge bloedplaatjes zijn niet goed. Zeker niet als ze al zowiezo ruim een jaar te hoog zijn. Ik zelf vind het wel een eng idee met de verhoogde bloedplaatjes. Het zorgt voor meer stolling in het bloed en dus grotere kans op propjes. Ook zit ik nog met flink overgewicht en vergote kans op hart en vaatziektes omdat het heeeeel erg veel in de familie voorkomt. Maar dat het iets te maken kon hebben met Genafwijkingen wist ik ook niet. Hij had het in het begin wel gezegd maar daar gelijk bij gezegd dat het eigenlijk niet veel voorkomt op mijn leeftijd.
Vica, je moet er ook maar niet vanuit gaan dat het een genafwijking is hoor. Vaak zijn zulke onderzoeken vooral om iets uit te sluiten en niet om aan te tonen. Maak je er dus maar niet te druk om, al zou het ook wel weer heel fijn zijn als je zou weten waardoor het komt natuurlijk. Dubbel eigenlijk hè!
Tja, ik heb zelf soms zoiets van 'laat het lekker zitten'.. Geen geprik meer en geen gezoek meer. Ik heb nergens last van, ze zijn per ongeluk achter de te hoge waardes gekomen. Maar ja, aan de andere kant zal de arts het wel weten als het niet goed is. Hij zei in het begin ook wel dat het ook mogelijk is dat er helemaal geen oorzaak voor wordt gevonden, maar dat ze wel alles moeten onderzoeken.