Ik kreeg met 27 weken hoge bloeddruk en bloedwaardes die op HELLP wezen. Gerekt tot 33 en een beetje, en daarna zo'n ongelooflijke HELLP aanval gehad dat ze de hele nacht bezig zijn geweest mij te stabiliseren en toen in een redelijk stabiel 'window' me een echte spoedsectio gedaan: rennen over de gangen, algehele narcose (de anaestesist had me al weg bij de deur van de voorbereidingskamer, ik heb de OK niet eens gezien). Geen idee wat de Apgar was van mijn meisje, ik heb haar ook 's avonds pas voor het eerst gezien toen ze me weer durfden te verplaatsen.
Hoi, Het klinkt misschien stom, maar ik vind het wel prettig om te lezen op dit forum dat hier ook mensen zijn met een pittige bevalling en veel zorgen erna. Niet dat je het anderen gunt natuurlijk, maar wel een hoop herkenning! Ik weet dat het met onze kleine man goed is afgelopen zoals we nu kunnen zien (ze kunnen eventuele gevolgen van zuurstoftekort natuurlijk niet zien) en dat het allemaal veel en veel erger had kunnen zijn, maar de schrik zit er nu (12 weken later) nog steeds goed in.... Dus...bedankt! sjeee juul75, wat een stressbevalling is dat geweest zeg!! Dat heeft denk ik ook een behoorlijke indruk achtergelaten! Dat kan niet anders! Ik heb onze zoon pas na 4 uur voor het eerste echt gezien (behalve 2 sec. voordat hij naar de couveuseafdeling moest, helemaal in doeken...zag alleen zijn neusje...). Dat vond ik echt de meest verschrikkelijke 4 uren van mijn leven.... heb 4 uur hard liggen brullen op de uitslaapkamer...op een gegeven moment kwam manlief met onze fotocamera aan en heb ik hem voor het eerst gezien op de foto's....
ik ben ingeleid en de eerste dag hebben ze geprobeerd om met gel baarmoedermond te rijpen maar is niet gelukt, die nacht zijn mijn vliezen spontaan gebroken , weeen kwamen al wel maar nog te weinig dus hebben ze weenopwekkers gegeven, ik had rond s'avonds 6 uur nog maar 6 cm gekregen toen hebben ze pas gezien dat mijn zoontje veelste groot was en het niet via de geboortekanaal past en heeft de gyn besloten op keizersnee te doen . Het was erg heftig allemaal.
Spoedsectio... Niks aan de hand,rustige bevalling net als bij de andere 2 kids totdat de verloskundige bij 8 cm ineens wat voelde pulseren...de navelstreng!!Gynaecoloog erbij geroepen,geprobeerd met alle geweld de kleine terug te duwen maar door de persweeën kwam ze al steeds dieper totdat het hoofdje tegen de navelstreng drukte en de kleine geen zuurstof meer kreeg en de harttonen wegvielen...grote paniek!!Bh werd losgeknipt,nachthemd van mijn lijf getrokken,een laken over me heen en rennend door de gangen naar de lift,in de lift een ok hemdje aan gekregen,reanimatieteam stond klaar want er werd een stil en blauw kindje verwacht,wat is de ontlading en opluchting dan groot als er een huilend en roze kindje geboren word!!Heel erg dankbaar zijn we voor ons meisje dat ze er nog is! Maar de nasleep is vreselijk,ontsteking aan de wond,een wond die weer finaal openscheurt als ie eindelijk aan het dichtgaan is maar het ergste is de emotionele nasleep! Heb last van nachtmerries,het is nu 12 weken geleden en heb er nog steeds erg veel last van,ik praat van me af,schrijf het van me af maar toch loop ik steeds vast en moet ik veel huilen als ik mijn kleine meisje zie,als ze naar me lacht schiet ik elke keer weer vol,ben me er zo van bewust dat het ook heel anders had kunnen zijn,dat we met lege handen naar huis hadden gekunt. Het is ons 3e kindje,de eerste 11 dagen hebben we in het ziekenhuis gelegen omdat ze niet goed wilde drinken maar ze doet het nu hartstikke goed,we weten niet of het zuurstofgebrek gevolgen heeft,dat zal de tijd moeten uitwijzen.Het is mijn 3e bevalling en mijn vorige bevallingen waren relatief gezien makkelijk en ze waren beide aan de zware kant,een 9 en 10 ponder en nu het kleinste poppetje van nog geen 7 pond en dan zo'n traumatische bevalling,ik had met van alles rekening gehouden behalve met een navelstreng die voor problemen zou kunnen zorgen...we danken god op onze blote knieën dat ze er nog is!maar om het te verwerken allemaal zal ik toch een andere oplossing moeten gaan zoeken want na 12 weekjes heeft het nog steeds geen plekje gekregen. Gr.Deborah
hoi zoontje lag vanaf week 30 al in dwarsligging toen wist ik dat het een ks zou , mits hij uitzichzelf nog zou draaien is niet gebeurt. met 38 weken precies een ks gehad dit was is verband met zwangerschapssuiker spinnekop
Onze kleine man lag in stuit en een draaipoging heeft niets uitgehaald. Stuitbevalling was voor mij zowiezo geen optie maar werd ook afgeraden. Ik heb een Ks gehad met 39+4, we wisten dat het een KS ging worden rond de 37 weken.
Jaime lag in stuit en ik heb toen voor een ks gekozen. Sacha lag wel goed, maar daalde niet in. Intussen had ik in het zkh al aangegeven dat ik bij hem ook een ks wilde. Dat mocht. Achteraf maar goed dat ik daarvoor heb gekozen. De arts zei tijdens de operatie kijk nou hij zweeft erboven. Ik had hem er niet zelf uit kunnen krijgen zei de arts...bekken is niet ruim genoeg.
Mijn jongste is met een geplande keizersnede geboren. In het begin van de zwangerschap had ik een aantal keren helder rood bloedverlies.Rond de 20ste week weer en toen is ontdekt dat een voorliggende placenta het probleem was.(placenta preavia totalis) Had steeds goede hoop dat hij nog omhoog zou groeien maar helaas.Rond de 30ste week zwangerschap werd mij al verteld dat er grote risico's aan zaten. Bij het minste bloedverlies moest ik meteen naarhet ziekenhuis omdat het kraantje bloed op eens vol open zou kunnen gaan. Wilde ik naar mijn ouders of verder van huis moest ik eerst uitzoeken welk ziekenhuis er op mijn route lag want mijn eigen ziekenhuis zou ik niet halen volgende de gyn. Best eng om dit allemaal te horen. Met 38,5 is mijn zoontje gehaald.Helaas door de placenta problemen ben ik tijdens de keizersnede 3liter bloed verloren en was er grote paniek om mij heen. Paar daagjes ziekenhuis en een bloed transfusie en was weer een stuk opgeknapt. Mijn zoontje had wel een hoop bloed binnen gekregen maar heeft gelukkig zelf niks aan overgehouden.
Bij precies 31 weken een spoedkeizersnede vanwege PE/HELLP. Die kleine MOEST eruit, want kort gezegd lag ik dood te gaan. Dochter 940 gram en 33 cm. Mijn herstel heeft lang geduurd, ze hebben me 2 jaar "gegeven" daarvoor. Moet zeggen dat ik dat ook wel echt heb gemerkt. Sinds een half jaar gaat alles weer lekker en ben ik weer mezelf Dochter is nu 2,5 en alles gaat goed. Zij heeft 2 maanden in het ziekenhuis doorgebracht, maar zonder enige complicaties!
ik zou eerst thuis bevallen. vliezen braken 05.00 smorgens, om 22.00 savonds nog maar 2cm ontsluiting, toen maar naar ziekenhuis gegaan. daar nog 5uur gelegen voor ze de keuze namen dat ik moest bevallen via ks. hartje van zoonlief was te laag(zakte naar 85 en steeg niet meer) en ik was uitgeput. Werd dus uiteindelijk een spoed ks. 5x ruggenprik mis, 6de was eindelijk raak na veel gegil, geschreeuw en schelden. Mocht zoonlief ff minuutje zien en toen ging ie weer naar andere kamer (OK was te koud) ik werd dicht gemaakt en half uur later zag ik eindelijk mn kindje ze zeiden bij 36weken zwangerschap dat ie al 7pond was, dus we zouden een giga baby krijgen, maar hij woog maar 2805gr
1 van mijn zoontjes lag in stuit met de navelstreng klem. Andere zoon lag goed. Ik lag 2.5 week in het ziekenhuis wegens dreigende vroeggeboorte. Er werd me continue verteld dat ik heel rustig aan moest doen want als de bevalling zou beginnen en ik was bijvoorbeeld niet op de kamer dan kon me zoontje die in stuit lag het misschien niet redden omdat de navelstreng helemaal klem lag. Daardoor hadden ze me flink bang gepraat. Op een gegeven moment zat ik op de wc en braken de vliezen, ik heb gegilt daar omdat ik dus enorm bang was dat mijn zoontje snel zou komen en het niet zou redden. Ik werd naar de verloskamer gebracht en daar werd nog even doodleuk verteld dat ze gingen overleggen of ik op de normale manier ging bevallen. Ik was behoorlijk pissig omdat ze me dus al die tijd zo bang hadden gepraat van als de bevalling begint word het gelijk een keizersnee, en nu zeiden ze ineens dat. Dus ik heb min of meer geeist dat ik een keizersnee zou krijgen. Mijn zoontjes zijn 12 weken te vroeg geboren dus ik wou ook absoluut geen risico nemen. Heb de jongens ook niet gezien naar de bevalling, dat duurde ongeveer 3 a 4 uren. Vreselijk!! Ik kreeg op een gegeven moment wel foto's van ze te zien. Herstel ging achteraf gezien wel goed en vlot. Alleen zo dacht ik er op dat moment zelf niet over.
Bij mij werd het een keizersnee ivm sterrenkijker/voorhoofdsligging.. Kwamen ze overigens in het zh pas achter nadat ik al ruim 2 uur aan de weeënopwekkers lag en de ontsluiting maar niet vorderde.. Bleef steken op 8cm..
ik had een ks omdat zoonlief in stuit lag en al volledig vast lag in het bekken. een draaipoging was dus amper een mogelijkheid. Ik wist een week van de voren wanneer hij gehaald zou worden: ze hebben maar 1 dag in de week voor geplande keizersneder en helaas was dat precies mijn verjaardag haha. viel niet over te praten en dus is Sven met 39 weken gehaald op mijn verjaardag.
ik heb een keizersnede gehad afgelopen 4 oktober, ik was vanaf de donderdag ervoor geprimed, ik kwm in eerste instantie om een versie te doen maar gelukkig was ze zelf gedraaid dus gyn besloten geen risico voor terugdraaien te nemen en me meteen in te leiden door primen, helaas had dit op dinsdag pas 2 cm ontsluiting gegeven dus toen aan de weeen opwekkers en mijn vliezen gebroken, na 2 uur toucheren en toen voelde ze meteen een handje, ze lag met der hand op der hoofd, hebben geprobeeerd dat terug te drukken maar lukte niet, dus toen een keizersnede gekregen, ben nu een week verder en is me reuze meegevallen....
Ik heb een keizersnede gehad omdat mijn dochter als sterrekijker lag. S´nachts braken mijn vliezen en had toen geen heldere kleur dus gelijk naar het ziekenhuis daar werden de weeen opgewekt, de weeen werden steeds erger en ik ging last van mijn rug krijgen zoveel pijn had ik maar pijnstilling kreeg ik niet zat op 8 cm, toen een echo gemaakt en ja hoor sterrekijker en lag op mijn rugzenuw te drukken, vacuumpomp nog geprobeerd maar met 10 cm lukte het allemaal nog niet en ik was helemaal kapot, enige mogelijkheid was keizersnee.....dus niet op kunnen voorbereiden. 17de eind van de dag keizersnede en de 19de naar huis.
Ik kreeg met 35 weken een spoedkeizersnee. Mijn placenta liet grotendeels los voor de deur van ons huis, ik verloor heel veel bloed. Omdat er nog randje vast zat van de placenta, had Lucas thuis nog hartslag. Ben met sirenes naar het ziekenhuis vervoerd, In het ziekenhuis was zijn hartslag minimaal en hebben ze hem meteen gehaald (ze hebben letterlijk met mijn bed door de gangen gerent) Lucas kwam zonder ademhaling/ hartslag ter wereld (apger 0-6-8) maar kwam heel snel bij. Heeft het daarna nog erg zwaar gehad, maar het gaat nu super met mijn mannetje en ondanks zijn zuurstof tekort ontwikkeld hij zich als een normale baby, ben zo trots op mijn mannetje.
Mijn bevalling van mijn tweeling was natuurlijk ingezet vlak voordat ik 38 weken was. Mijn geplande ks stond voor de ochtend daarna op het programma. Ik had direct een weeënstorm na het breken van mijn vruchtwater. De tweeling had de laatste 15 weken in stuit gelegen, en dat was nog steeds zo. De onderste en grootste van 3450 gram kwam kontje eerst, en dat was uiteraard geen doen. Omdat er complicaties waren bij de operatie voor mij, heb ik nog een uur of 4 weeënstorm gehad. De anesthesist had steeds weer een nieuwe complicatie waardoor ze niet beschikbaar was. Achteraf had het 2e ok-team gewoon opgeroepen moeten worden. Maar niemand wist dat het zo lang zou gaan duren. Wat was die ruggeprik een opluchting zeg! Al heb ik nog steeds een bitter gevoel bij het niet direct vasthouden van mijn kindjes en dat ze het eerste uur niet bij me mochten zijn. Maar goed, wel blij dat we nu deze medische wetenschap hebben. Anders hadden we het met z'n drietjes niet gered.
Ik kreeg uiteindelijk een keizersnee omdat een van mijn zoontjes op het allerlaatste moment dwars ging liggen! Mijn eerste kwam via de natuurlijke weg... daarop besloot mijn 2e gebruik te maken van alle ruimte waardoor een vaginale bevalling gewoon geen optie meer was! Was een heftige ervaring maar gelukkig is alles goed gekomen!
Ik heb een keizersnede gehad omdat de kleine in een stuit lag en met mijn baarmoeder afwijking was een keizersnede de beste keuze. Als er ooit een volgende keer zou komen zou ik weer voor een sectio mogen kiezen. Dit zal ook waarschijnlijk dan zo gaan, want ik denk dat die dan weer in stuit zal liggen vanwege mijn baarmoeder.