Mijn man heeft ook aangegeven liever niet te kijken, maar hij blijft wel bij me in de verloskamer. Hij zal bij mijn hoofdeinde zitten of staan en aan de andere kant mijn moeder. Mijn man heeft vanaf het begin al aangegeven dat hij liever niet kijkt naar als ik aan het persen ben, maar hij kan er wel tegen om bij me te zijn. Eerlijk gezegd zou ik het heel erg vinden als hij er niet bij wil zijn, dan zou ik denk ik ook boos worden. Hij wil toch ook vader worden? En wat ik vaak hoor, is dat het allermooiste moment is als je kindje op je buik gelegd wordt....dat mist je man dan toch? Hopelijk vragen ze hem om assistentie en kan hij niet weg hihihi En anders laat hem hier deze reacties eens lezen?? Misschien dat hij er dan toch anders over denkt!
Ten eerste, ik vind het vervelend voor je dat je in deze situatie zit. Je wil natuurlijk geen ruzie maken over dit belangrijke moment in jullie leven. Persoonlijk vind ik het nogal makkelijk om weg te lopen van je angsten. Wat dan als straks jullie kindje iets heeft en naar het ziekenhuis moet, dan kan hij er toch ook niet van weglopen? Wij vrouwen, wij bloeden elke maand (behalve nu dan ), moeten wij ons dan ook maar terugtrekken en als een of andere gek drie dagen aan een stuk lopen janken? Hij moest eens weten... Maar van zijn kant begrijp ik het ook wel, als het in zijn familie/cultuur niet voorkomt dat mannen bij de bevalling zijn weet hij ook niet beter. Maar in dit geval vind ik de mening van de vrouw het belangrijkst, als jij wil dat hij erbij is (wat ik volstrekt logisch vind) dan moet hij zich daarbij neerleggen. Hij kan gewoon wegkijken, toch? Of ogen dicht doen of wat dan ook. Voor ons is het ook geen pretje (dat is dan nog zachtjes uitgedrukt)!!!
Mijn man houdt ook niet van bloed enzo, maar is gewoon bij mij gebleven uiteraard. Hij is wel bij mijn hoofd blijven staan zeg maar, en toen de vk zei van kijk, je ziet het hoofdje, heeft hij gewoon gezegd dat hij niet zo goed durfde te kijken. Hij heeft ook de navelstreng niet doorgeknipt. (waar ik het nut toch al nooit van in heb gezien, waarom moet de vader dat doen??) Wij hebben dit gewoon van te voren besproken en omdat ik zelf ook snel flauw val begrijp ik mijn man ook goed Maar helemaal niet erbij zijn, dat is niet in mijn mans hoofd opgekomen. Dus, ik vind dat je man niet moet miepen, en gewoon bij je hoofd moet blijven staan. Het is helemaal niet nodig om tussen je benen te kijken, en al helemaal niet als je weet dat je dat niks vindt.
hier ook geen spiegel of wat, ik hoef het niet te zien... manlief is ook doodsbenauwd, en gaat van zijn graatje wanneer hij bloed ziet of dergelijke... maar hij gaat mee naar binnen.. of hij de navelstreng wil doorknippen weet hij nog niet, dat zegt hij ook gewoon eerlijk, en kijken hoeft hij ook niet, als hij maar naast/achter me staat...
Ik had mijn man gesommeerd bij mij hoofd e blijven, heeft ie njet gedaan en hij vond het een mooie ervaring. Bij de tweede was de vk te laat dus heeft mijn man Sam opgevangen en de navelstrng van zijn nekje afgehaald. Ik had hem dus wel echt nodig. Ik vind het zwak en ego van je man dat er geen discussie over mogelijk is, wat een zwakkeling! Misschien eens aan je vk voorleggen en heeft zij een oplossing?
ik had mijn man persoonlijk aan z'n haren in die kamer getrokken ja sorry hoor maar ik kan me voorstellen dat sommige mannen er niet tegen kunnen maar hij kan er toch ook gewoon naast staan en alleen naar je hoofd kijken ik vind het vervelend voor je dat je man er zo over denkt sterkte ermee
Ik heb moeilijker situatie beleeft, maar ik ga door om hem toch te overhalen wat kan ik verder doen als hij niet wilt, hem uit huis schoppen? Als ik aan hem vraagt ben je zenuwachtig hij zegt dat hij niet kan wachten om zijn zoontje in armen te nemen, wat ik ook wil aangeven ik ken genoeg mensen die alleen in de bevalling gaan met vriendinnen of familie erbij en zonder man, het zit ook eenmaal in ons cultuur... Weet je wat nog erger zou zijn als hij helemaal niet eens mee kwam hij komt met mij mee dat zeker en blijft tot dat ik 10 cm ontsluiting heb bij de eerste bevalling heeft hij mij uren zitten te maseren in mijn onderrug en heeft mij wel ondersteund in het begin maar toen de bevalling echt begon is hij naar buiten gelopen met mijn broers kindje van 5 jaar, en mijn schoonzus was erbij en mijn moeder. Mijn man heeft mij gehoord toen ik zat te schreuwen van de pijn hij was helemaal bleek geworden, ik heb ook een neef hij is ook bang om in de bevalling te gaan maar hij heeft toch de bevalling meegemaakt 2 keer omgevallen de verloskundige heeft hem in de wachtkamer gezet omdat hij er heel slecht aan toe was.... Ik denk dat ik hem ga overhalen heb tijd nodig en wat ik ook wil aangeven hij is geen mietje als hij echt een mietje was dan zou hij helemaal niet eens met mij naar ziekenhuis komen en niet intereseren ...
ik heb bij elke bevalling een paniek aanval gehad, weeenstorm, uitgescheurd, persweeen mogen wegzuchten. het is zeeeeeeeer zeker niet mijn hobby. maar het hoort er bij! ik ontkom er niet aan, ik kan niet even snel weglopen op het moment dat het er op aan komt. gelukkig zou mijn man het niet in z'n hersens halen om weg te lopen (heeft zelfs ruzie gehad met zijn moeder en zwager toen die tegelijk mijn schoonzusje alleen lieten in de verloskamer, omadt ze het niet aankonden), maar als hij dat idee ook maar even had, dan trok ik hem er aan z'n b*ll*n weer bij. wel de lusten, niet de lasten? had hij daar maanden eerder maar aan moeten denken
ik heb het idee dat er bij ts ook een behoorlijke cultuurkwestie meespeelt? er zijn genoeg culturen waarbij het not done is om als man zijnde bij een bevalling te zijn. Het zou zomaar kunnen dat tsman er al ontzettend trots op is dat hij er wel zo lang bij is gebleven? misschien zou je je man nog eens heel goed kunnen vertellen waarom hij er bij moet zijn? (de eerste ademteug van je kindje??) En dat jij het nodig hebt? (in voor en tegenspoed) En daarnaast: als hij echt denkt er niet tegen te kunnen en het niet eens wil proberen, wat doet hij dan als je kindje een keer echt ziek is/ gevallen is/ geopereerd moet worden?? Mijn man zei ook eens dat hij er niet bij wou zijn, was zo bang dat hij daar niet tegen zou kunnen. (dit was voordat wij überhaupt over kinderen nadachten...) Maar daarna was het "nicht im frage" ook voor hem niet. Hij was er gewoon bij, heeft het mee beleefd van a tot z. Heeft bij de 2e zelfs een blikje geworpen, maar daar moet hij nu nog van bijkomen, haha.
Mijn man riep ook heel hard dat hij niet bij de bevalling wilde zijn van ons eerste kindje! ook in zijn land is het niet echt de gewoonte ( turkije) maar ik heb hem echt gedwongen en achteraf was hij heel dankbaar dat hij er bij was. Ik kan me niet voorstellen dat een man op het moeilijke moment zijn vrouw alleen laat liggen omdat hij niet tegen bloed zou kunnen. Hij hoeft dat niet allemaal te zien, ik vind het dus echt super zwak eerlijk gezegd.
Orchidee, mijn man gaat er waarschijnlijk ook niet bij zijn, om precies dezelfde reden. Ik ben hier gelijk al vanuit gegaan en heb m'n zusje gevraagd me bij te staan. Tuurlijk is het vervelend, maar ik ga liever relaxt de bevalling in dan dat ik de hele tijd loop te denken: "als ie maar niet plat gaat".
Wat een slappe hap als dat " misschien val ik wel flauw" de echte reden is. Kan me bijna niet voorstellen. Is het niet vooral cultuur waarom hij dit een vrouwen ding vindt en vindt dat er van hem hierin niets verwacht hoeft te worden?
Mijn 2e bevalling was nogal bloederig (ben bijna liter bloed verloren, mijn man heeft dat overal terecht zien komen..) dus mijn man ziet er ook wel tegenop. Maar dat hij weg zou blijven bij de geboorte van zijn kind zou nooooit een optie zijn, voor beide niet. Ik hoop dat je het met de steun van ziekenhuispersoneel gaat redden of dat hij er alsnog bij komt staan (bij hoofdeind)
Het zou bij mij absoluut geen optie zijn. Wel de lusten maar niet de lasten??? Helaas, had je je maar 9 maanden eerder moeten bedenken.
Voor een cultuurkwestie zou ik nog wel begrip op kunnen brengen maar vind het "ik val misschien wel flauw" zoooo slap hè, probeer het op z'n minst :x Mijn man ziet er vooral tegenop om mij pijn te zien lijden en niks te kunnen doen dan.
Wat ik niet begrijp; bij de eerste bevalling heeft hij op de gang gewacht maar heeft wel gezien hoe je gehecht werd? Volgens mij is dat nog erger dan je kindje geboren zien worden? Ik snap niet goed waarom hij bij alles wil zijn behalve bij de uitdrijving, dan heb je het ergste toch wel gehad?! Ik weet niet hoe je hem kunt overhalen, hoop dat hij op het moment toch besluit om niet weg te gaan! Ik sluit me wel aan bij eerdere reacties, ik snap ook echt niet dat een man zegt er niet bij te willen zijn. Alsof wij vrouwen een keuze hebben, wij moeten het ook doorstaan toch?! En ja, iemand zien lijden is vreselijk, ik weet er alles van. Heb m'n eigen moeder verzorgd op haar sterfbed en iemand pijn zien lijden is heel moeilijk maar daar loop je niet voor weg! Dan ben je er voor de ander en zet je je eigen gevoel opzij! Bovendien is de geboorte van je kind het mooiste wat je toch ooit kunt meemaken!!!!
Ik kan me heel goed voorstellen dat mannen er tegen op zien om hun vrouw zo te zien lijden, dat zou ik denk ik zelf ook hebben. Je kunt zo weinig doen denk je, maar als man kun je juist zoveel doen, al zijn het maar kleine dingetjes!
wat een watje die vent van jou nou weet je wat ik denk..... dat als mijn vent niet bij de eerste aanwezig was zou er nooit een 2e komen..... wel een grote vent zijn als ie m erin mag stoppen maar daarbna een klein kind uithangen gatverr word er helemaal pissig van