Wie heeft er ook samen besloten om uitelkaar te gaan? En hoe keek je er tegenaan? en hoe is het nu om alleen te zijn? Op dit moment gaat het niet goed thuis en we zijn er bijna 100 procent zeker van dat we uitelkaar gaan. Me man heeft gezegd dat als ik weg wil, ik gewoon moet gaan. Ik wil weg maar...... -ik ben bang voor wat komen gaat -ik ben bang voor alles te regelen -ik ben bang om alleen te zijn ondanks me kinderen die mee gaan. Ik ben nog nooit alleen geweest. -ik ben bang dat ik het niet alleen allemaal aankan -ik voel me schuldig tegenover me man dat ik hem achter ga laten. Hij is altijd wel goed voor ons geweest, maar het werkt gewoon niet meer tussen ons. ik weet het niet meer. Ik wil wel weg want ik weet zeker dat het het beste is voor ons beide. We zijn al jaren aan het kwakkelen en het word alleen maar erger. Ik kan wel blijven en de zoveelste poging gaan doen, maar ik weet wel 99 procent zeker dat het weer op hetzelfde zal uitlopen. We zijn beide heel anders. We zijn als tieners bijelkaar gekomen en nu zijn we 10 jaar verder en staan we beide heel anders in het leven. Denk dat we uitelkaar gegroeid zijn! Wie kan mij wat meer vertellen, misschien helpen om de drempel over te gaan? Ik weet diep in me hart dat het beste keuze is om uitelkaar te gaan, maar toch vind ik het wel moeilijk!
Hi Oepsiedoepsie, Sorry om te horen dat je zo'n keuze moet maken. Ook ik heb de keuze gemaakt om weg te gaan bij me man. We hebben samen 3 kinderen en zijn 13 jaar samen geweest. De laatste paar jaar viel de communicatie tussen ons weg. Heb van alles geprobeert om weer te kunnen praten. Heb hardop geroepen hoe ik me voelde en waar we zouden eindigen als er niet zou worden gepraat. Hier heeft hij nooit naar geluisterd. Elke keer dat ik weer een poging deed bloede de liefde tussen ons dood. Tot het er gewoon niet meer was. Ook ik vond het doodeng om weg te gaan. Want wat dan? Ik was ook nog nooit alleen geweest. En al dat regelen...zucht. M'n ex hoefde "alleen" maar andere woon ruimte te zoeken. Ik moet nu m'n uitkering regelen, de scheiding regelen. En toen we net uit elkaar waren werd ik verliefd. Verliefd op iemand die ik al een paar jaar ken als vriend. Ik storte me meteen in een nieuwe relatie. Iets wat achteraf gezien alles behalve verstandig was. Maar was nog nooit zo bang geweest en voelde me meer alleen dan ik ooit had gevoeld. En terwijl ik samen was met een ander voelde ik nog steeds die angst. En die angst en druk in mijn hoofd liet me terug rennen naar m'n ex. In de hoop die rust weer te vinden in mijn leven. Overal waar ik kwam kon ik alleen maar denken dat ik daar met mijn ex alleen was geweest. Ik verwarde al mijn vreemde gevoelens en angsten op dat moment voor liefde. Na 2 weken terug te zijn bij mijn ex weet ik 100% zeker dat die liefde gewoon over is. Ik ben nog steeds heel bang, maar ik kan niets op bouwen met mijn ex als alles alleen maar op die angst berust. De eerste kerstdagen en oud en nieuw zonder elkaar zullen heel zwaar worden. En ik weet dat ik er veel verdriet om zal hebben. Maar ik wil ook gelukkig zijn. Terug rennen naar mijn ex bracht me even rust, maar maakte me niet gelukkig. De stap om weer weg te gaan werd alleen maar zwaarder. Maar de gedachten om in een huwlijk te blijven zodat iedereen om me heen blij is (vanwege het ideaal plaatje wat iedereen graag zou willen zien, inclusief mezelf) maar ik niet, dat kan ik niet. Ik beschadig uiteindelijk mezelf me ex en vooral m'n kinderen er nog meer mee. Als jou hart daar niet meer ligt, dan hoe eng ook zal je die keuze moeten maken. Want alleen jij kan kiezen voor je eigen geluk, een ander kan dat niet. Ik wens je zo en zo veel sterkte en succes bij het maken van een keuze. Veel liefs Linda
hoi linda bedankt voor je reactie! Het is net of ik het zelf heb geschreven. Wij doen ook al jaren pogingen om ons zelf te veranderen en het te krijgen zoals het hoort. Maar dat lukt niet, hoe hard we ook proberen. We komen steeds weer op hetzelfde punt uit. We zijn gewoon niet te veranderen. En aan de ene kant wil ik dat ook helemaal niet, je bent zoals je bent, en zo horen ze je te nemen. En ja me man neemt me zoals ik ben, maar hij "eist" ook veel dingen van hem waar ik totaal niet achter sta, en zo al helemaal niet ben. Ik wil dingen dat hij niet doet omdat het mij niet aanstaat maar dat kan ik eigenlijk ook niet maken. Hij moet ook kunnen leven zoals hij wil, net zoals ik wil leven zoals ik wil. En dat kan ook wel, maar dat gaat niet samen. We liggen nergens mee op 1 lijn, hij kijkt anders in het leven dan ik. Ik ben veel makkelijker, hij weer veel moeilijker. Kwa opvoeding van de kinderen liggen we totaal anders. Niks past meer bij ons. Ik denk dat we totaal uitelkaar gegroeid zijn. We zijn als tieners bijelkaar gekomen en we zijn nu 10 jaar later, paar kinderen rijker en volwassen. En nu we volwassen worden veranderen we helemaal. Als ik weg ga ben ik bang voor wat er allemaal komen gaat, moet alles regelen. Hoe gaat de omgeving er op reageren, maar belangrijker hoe reageren de kinderen erop. Ik ben dan helemaal alleen met de kinderen, red ik het wel enz enz.....zoveel vragen... Terug gaan na hem is geen optie. Hij heeft altijd al gezegd ga je ooit bij me weg dan is het ook definitief. Dan is de deur hier dicht, we kunnen normaal door 1 deur, ook om de kinderen. Maar er is geen stap terug. En dat snap ik ook wel. Hij wil natuurlijk ook verder met zijn leven wat heel normaal is...... Ik sta nu alleen zo in dubio door angst en onzekerheid. Plus hij laat de keuze aan mij alleen over. Terwijl het wel om ONS huwelijk gaat en niet alleen mijn huwelijk, en dat vind ik ook niet eerlijk.....
Ik heb je een pb-tje gestuurd. Hoe oud zijn je kinderen? Als ik het goed lees zijn jullie het er allebei overeens dat jullie eigenlijk niet verder met elkaar willen. Waarschijnlijk vind hij het net zo moelijk als jij om die stap (en voor zijn gevoel ook de verantwoordelijkheid) te nemen dat hij het maar aan jou overlaat. Maar al neem jij uiteindelijk de eerste echte stap, het blijft jullie beslissing en jullie verantwoordelijkheid, bespreek dat ook met hem zodat niet jij je totaal verantwoordelijk voelt en een schuldgevoel want dat is echt niet nodig!
3 5 en 7. Ja hij heeft zoiets van als er geen liefde meer is wat is het dan nog allemaal waard? hij zoekt liefde, en dat snap ik ook heel goed. Maar er is geen liefde meer tussen ons. Er is alleen maar haat en nijt, elkaar dingen verwijten, elkaar soms negeren, totaal niet naelkaar omkijken. We worden het nergens over eens. Als we al praten over onze problemen loopt het weer op een drama en negeert een van de 2 elkaar gewoon weer. Dus ja we zijn er beide denk ik wel overeens, maar we nemen beide de beslissing niet en die schuift ie nu op mij af, zodat ik de schuldige straks van alles ben.....