Hallo Allemaal, Ik heb misschien een gekke vraag. Sinds ik zwanger ben merk ik dat ik veel afreageer op mijn partner. Ook merk ik dat hij het ook bij mij doet teminste dat komt zo over. Hebben jullie daar ook last van of ben ik nou gek aan het worden? Klein voorbeeldje: Ik wil graag dat hij vanalles doet om het huis schoon te houden(kattenbak ed) en het opknappen van de woonkamer. Daar waren we het samen over eens dat hij dat zou doen.(ik help waar ik kan) Als hij tegen stribbelt als ik hem erop wijs word ik vaak kwaad en chagerijnig. Ik wil graag dat als de baby er is we in een lekker fris mooi huisje zitten. En zelf brengt het me rust die ik nodig heb omdat ik al agorafobie heb (straat angst en paniekaanvallen) Hij zegt ik moet a veel doen zoals boodschappen halen en honden uitlaten omdat je het niet kan vanwege je angst en ben gewoon al moe daarvan. Ik zeg dan weer je hebt niets voor mij en je kind over pfff zo gaat het door. Kortom stressen. Dat maakt me ook zorgen voor de baby in de buik. Maar komt jullie dit bekend voor en zal dit extreme gedrag minder worden? Moet wel eerlijk zeggen dat ik al een typ van mezelf ben die zegt wat haar dwars zit(soms is dat hard ja)ik ga er namelijk niet omheen draaien en hij is het typ van liever lui dan moe hahaha als het om klusjes gaat in huis he. Al met al maak ik me wel zorgen omdat ik graag wil dat we beiden rust hebben en kunnen genieten en wennen van de zwangerschap zonder te kibbelen. Hoop op een andwoord of advies. Groetjes, Patricia
Toen ik zwanger was reageerde ik ook wel heel veel op vriend lief af Maar snap hem ook wel dat ie zegt dat ie moe is etc bedoelk voor hem ook toch allemaal wel spannend hij doet veel ivm dat jij straatangst heb Bekijk het ook vanuit zijn situatie meis Geen aanval naar jou hoor bekijk het nu ff redelijk haha Gaat wel over je zult zien dat je dat straks wel kwijt ben
ik herken het heel erg, niet van mezelf maar me moeder. Zoals eerder verteld heeft zij hetzelfde als jouw. Ik denk dat je gewoon rustig aan moet doen, de kattenbak moet hij doen maar die klusjes in huis red hij makkelijk voor de baby komt hoor Ik snap wel dat jullie altijd zo gehaast zijn en geirriteerd omdat je het zelf niet kan, maar zeg er eens een week of 2/3 niks over kijken wat hij zelf doet? laat hem weten dat je hem waardeert om de dingen die hij wel doet!
Ja,hèèèl herkenbaar! Ik ben nu ruim 24 weken zwanger,en ken nog steeds van deze momenten.. Het hoort erbij,zullen we maar zeggen! Groetjes,Alida
welkom in de wereld die hormonen heet Ook hier hoor, om de meest stomme dingen werkelijk waar. Het ergste was, vind ik dan, dat ik het zelf eerst niet eens door had. Tot dat er aan mn mannetje gevraagd werd door mijn tante, (zat ik bij) of ik veel last had van mn hormonen, ik stellig neeeeee, hij jaaaaaaaaaaaaa 's avonds een gesprek over gehad, ik had het werkelijk niet door, en soms nog niet. Ik doe me best, maar moet zeggen mn mannetje doet goed zijn best als ik weer een bui heb,, hij zegt dan wijselijk niks
Hoi, heb ik ook...... en met veel meer mannen. Mijn mannelijke collega's zijn echt niet meer veilig bij mij... Manlief is helemaal geschrokken van mij. Kan heel snel boos worden Ik hoop dat het snel overgaat want dit is NIET leuk
Gelukkig valt het hier wel mee (volgens mij ) maar ik merk het wel. Het liefst zou ik mijn man af en toe voor alles willen uitmaken en hem klusjes die al jaren moeten, willen laten afmaken. Maar elke keer als ik zoiets 'voel' opkomen probeer ik het te relativeren. Wordt de beeb er gelukkig van als we eindelijk een buitenlamp hebben -> nee...dus moet ik me drukmaken erover -> nee. En eigenlijk kom ik hierop uit bij het meeste. Ik kan me voorstellen dat het voor jou een stuk zwaarder is, omdat je natuurlijk veel thuis zit, maar ik hoop dat je er wel iets aan hebt.
Idee: bestel het boekje "help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" van Kluun (ook bij Bol.com volgens mij, je hoeft de deur dus niet uit) Geschreven door een man, op een grappige manier wordt daarin verteld wat er bij een vrouw verandert (en dat het allemaal weer goed komt straks) Voor mijn man een eyeopener en hij is ook wat milder tegen mij als ik een rare bui heb. Aan de andere kant moet je zelf, ook al spelen die hormonen op, ook proberen om niet te moeilijk te zijn. Een kind krijgen moet iets leuks zijn. Je man voelt nu nog niets, ziet nog niet zoveel aan je, voor hem is het allemaal wat onwerkelijk. Het zou vervelend zijn als hij nu negatieve associaties krijgt bij de zwangerschap. Want het enige wat nu lijkt te veranderen voor hem is dat hij meer moet doen én hij ook nog wordt opgejaagd (terwijl hij denkt "ik heb nog 7,5 maanden de tijd) Probeer je dus ook in zijn schoenen te verplaatsen en probeer samen dingen te doen, hem zoveel mogelijk te helpen bij de zaken die gedaan moeten worden.
Dat boekje wat Tinus aanraadt is zeker een goeie tip! Ik heb het aan mijn man gegeven zo gauw ik wist dat ik zwanger was, en toen we het na een paar maanden allebei nog eens lazen gaf dat veel herkenning. Afreageren hoort er een beetje bij, helaas. Jij hebt last van je hormonen, en voor hem is het ook een spannende tijd! En jouw agorafobie maakt het misschien nog net een graadje erger dan gemiddeld. Misschien is het handig om af en toe even met elkaar te praten over het afreageren, dan kan je het van elkaar wat makkelijker begrijpen. Doe ik ook met mijn man, al vindt hij gelukkig dat ik niet zoveel op hem afreageer. Ik scheld alleen de laatste tijd wel een stuk meer op ons meubilair (als ik me er tegen stoot) en apparaten die mijn zin niet doen, haha. Succes, Ireen
Heel herkenbaar! Ik doe dat ook hoor en soms vind ik het zo zielig voor vriendlief. Ik herken me zelf helemaal niet meer. Normaal ben ik best relaxt en nu kan ik om de kleinste dingen in woede uitbarsten of in tranen. Vind mezelf helemaal geen leuk mens meer eigenlijk. Maar goed, ik ga er maar vanuit dat het over is zodra ik bevallen ben. Nu zeg ik 100 keer per dag sorry tegen vriendlief. En ik geloof wel dat hij inmiddels ook wel snapt dat ik dit niet expres doe
Over het algemeen kan ik me nog wel inhouden maar oef het tolerantie vermogen is wel extreem gedaald en als het dan zo ver is dan wordt ik ook altijd echt woest. Heb ook heel erg het gevoel dat ik niet echt volledig kan ontspannen waardoor er van die opgekropte frustratie in zit.
hoi, wij kibbelen ook best veel. Ik merk inderdaad dat hij ook nogal snel gepikeerd raakt over bepaalde dingen, het is voor hem natuurlijk ook spannend. Gelukkig maakt veel liefde zijn gedrag weer goed! xxx
Ik ben ook zo'n bitchy als ik zwanger ben. Mijn vriend is ook regelmatig de l*l. Maar hij zegt zelf steeds van, ben blij dat ze zwanger is, en die sjaggerijnige buien neem ik wel voor lief Toch probeer ik om niet steeds me vriend af te z**ken, maar hij is de enige in huis waar ik het tegen kan doen, en tsja... ik kan er ook niks aan doen.
ooh ja dat herken ik ook =) het word volgens mij gelukkig iets minder nu maar sinds ik zwanger ben ben ik in 1x heel jaloers terwijl ik dat nooit ben geweest en ik word soms ook om de kleinste dingen boos of erger me aan alles wat hij doet als ik zo,n bui heb en vriendlief gaat er ook altijd tegen in wat niet echt slim =P
ik herken dat heel erg, helemaal de controle willen houden door de angsten. ik heb niet dezelfde angsten als jij, maar wel vergelijkbaar in uitingen. moeilijk hoor, ook voor je partner. ik probeer het toch zoveel mogelijk los te laten. verder doorloop ik een traject in het ziekenhuis om me te helpen bij de angsten, dat helpt ook. veel praten! dat is mijn beste advies. en proberen per dag 1 dingetje te laten gaan, dan voel je je al heel trots
Mmm nou hier lijkt het wel of manlief meer last van zijn hormonen heeft dan ik... Ik vind hem nou niet bepaald begripvol vaak. Maar goed, het kan zijn dat ik zo 'beneveld' ben door de hormonen dat ik denk dat het aan hem ligt hoor. In ieder geval zijn we beiden niet het zonnetje in huis! En vind ik ondertussen dat IK er tenminste nog een goede reden voor heb.... Je bent in ieder geval niet de enige!
De mijne heeft ook Kluun gelezen en steeds als ik weer bezig was roept ie. Niet tegenin gaan, gewoon ja zeggen Ik heb me er maar bij neergelegd dat mn slaapkamer niet geschilderd is enzo meer dingen. Maar 1x ben ik echt pislink geworden, en terecht, vind ik nu nog steeds. Ik vraag hem bijna niks omdat ik weet dat hij t ook druk heeft en erg moe is en sowiso niet graag bezig is in zijn eigen huis. Maar toen had meneer wel afgesproken om bij iemand anders te gaan helpen. Jahaa..........dacht het niet he, thuis niks/zo weinig mogelijk doen en wel bij n ander. En w.b. de kattenbakken...ik moet dat al maandenlang elke keer vragen, en dan nog tig keer voordat hij t doet. Want dat...zometeen...van hem eindigt steevast in "ow, vergeten" Dus ben ik heel opstandig, terwijl hij t duidelijk kon zien zelf gaan doen. Kreeg ik commentaar dat ik dat niet mocht en moest vragen en bla bla. Ja, en? Wat heeft dat voor nut om te vragen als je t toch niet doet? Dat werkt wel, haha. Nu hoef ik t geen tig keer meer te vragen.