om het een beetje luchtig te houden......... ik kan er soms zelfs wel om lachen maar eigenlijk is het niet normaal.... ik ben best iemand met duidelijke mening smaak sterke persoonlijkheid enz maar waarom heb ik van die gekke angsten gehad als 16 jarige begon het met hyperfentilatie dat uitgroeide tot niet in een opgesloten gymzaal tijdens examens te durven zitten. de bus trein uitgaan werd er door erg beperkt. winkelen ,boodschappen doen alles werd een grote opgave. als mijn moeder vroe om een pakje boter te halen en ik kwam na een half uur zonder boter thuis met de smoes de boter is op in de supermarkt op visite gaan werden flitsbezoekjes..... uiteindelijk ging ik samenwonen en als mijn vriend om7 uur naar werk ging dorst ik niet alleen te blijven dus hup op mijn fiets naar mijn moeder(altijd een smoes....7.15 op visite is beetje vroeg he!) nu jaren later vraag ik me nog wel eens af hoe kom je toch in godsnaam aan al die angsten.... heb er gelukkig geen last meer van.....heeft even geduurd maar ben er overheen gegroeid met hulp ouders enz maar wat heb ik me onwijs klote gevoeld een periode in mijn leven nu mijn vraag hoe kom je in godsnaam aan een fobie...??? iemand een antwoord
wist k het maar, ik loop al vanaf me 16e met die fobie. heb last van hyperventilate, paniek/angstaanvallen, hypochondrie. Heb er mee leren leven hoor want de aanvallen zijn er haast niet meer, maar de hypochondrie en angst voor me hart enz helaas nog wel....
Ik zou het ook graag willen weten... Bij mij begon het op mijn 3e, bang in de winkel opgesloten te worden... Die was voorbij toen kwam: Het slikfobie, ik durfde alleen zachte dingen te eten.. op mijn 16 een keer flauwgevallen en daar ben ik tot mijn 23 bang voor geweest in erge en minder erge maten... Nu ben ik dus bang dat ik plotseling ziek word ergens dus moet overgeven of naar de wc moet... Vraag me niet waarom???
komt het niet een beetje door een gedachtegang die je zelf steeds meer uitbreid? vaak maak je het in je hoofd nog veel erger uiteindelijk dan dat het was.. k ben erg bang voor spinnen.. maar hoe meer ik denk ... owww vieze beesten des te meer krijg ik de rillingen.. nu zet ik het meer van me af.. en spring ik niet gelijk weg als ik er 1 zie.. ik pak ze niet op hoor maar het ergste is weg.. soms heb je zo'n periode in je leven waarbij die dingen gewoon wat makkelijker in je systeem gaan.. en er moeilijk uitgaan.. maar fijn dat het nu weer goed met je gaat! zie je wel dat je het kan?!
Tsja de vraag is eerder hoe kom je er weer vanaf Ik heb een fobie voor overgeven en zou willen dat ik er vanaf was... Bij mij komt het denk ik omdat ik er vroeger een nare ervaring mee heb gehad. Ik werd als kleuter op school al naar de andere klas gebracht als er een kindje had gespuugd, omdat ik het niet wilde zien. Maar dit hadden ze (hoe lief bedoeld ook) denk ik nooit moeten doen. Hierdoor ben ik het volgens mij gaan associeren met iets naars ofzo. Therapie hiervoor wil ik niet want ik wil er juist NIET mee geconfronteerd worden Fijn dat je er in ieder geval vanaf bent!
Ik denk dat het bij mij begonnen is door een aantal ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven. Nu overigens wel redelijk onder controle hoor. Maar ik had eerst angst om over te geven en dat is overgegaan in angst om dood te gaan. Als ik mocht kiezen dan toch liever die eerste angst..
ook angsten als ik durf niet zelf auto te rijden(heb geen rijbewijs)ben gestopt hypochondrisch bang om flauw te vallen bang om misselijk te worden in een bus bang om in diep water(geen bodem)iets aan mijn hart te krijgen en te verzuipen. maar deze heb ik inmiddels iets meer allemaal onder controlle ik blijf iemand die denk ik zijn hele leven met angst om zal moeten gaan
Ik heb me ook heel lang afgevraagd hoe ik aan mijn angsten kom. Ik heb watervrees (durf niet op een boot, niet in een zwembad...) en een overgeeffobie. Toevallig dat ik me afgelopen week realiseerde dat ik ooit in een zwembad heb overgegeven en toen compleet in paniek raakte. Hmz... zouden die twee met elkaar te maken hebben? Vervelend dat angsten je leven zo kunnen beheersen. Ik vraag me af of de vraag hoe je er aan komt zo belangrijk is. Hoe ga je ermee om en hoe kom je er vanaf, lijkt me belangrijker (wellicht heb je de oorzaak nodig om het te verhelpen? Ik weet het echt niet). Ik vraag me ook af of angsten niet een soort houvast worden. Mijn angsten zijn mijn zekerheden en in tijden van spanningen en stress, worden mijn angsten ook erger. Ik denk maar wat hardop hoor...
ik ben dus ook bang om zelf auto te rijden, ben 2x aan het lessen geweest en werd meteen daarna panisch dat ik nooit verder heb durven te gaan...... En de angst voor me hart of enge ziekte of wat ook maar is ook veel aanwezig.....
Misschien iets in het verleden wat niet goed verwerkt is? Kan iets zijn waar je je helemaal (nog) niet bewust van bent. Ik heb het zelf met een soort eetfobie ALLEEN op vakantie, kreeg geen hap door m'n keel (vooral toen ik voor in de 20 was had ik er veel last van). Geen idee wat het is of was en waar het vanddan kwam. Het voelde als nervositeit tot misselijkheid aan toe en bang voor flauw vallen en/of ziek worden was. Ik was op vakantie een totaal ander mens, niet happy en vooral niet gezellig. Gelukkig heb ik er de laatste jaren geen last meer van, want het bederfde echt mij vakantie.
Het kan erfelijk zijn of door nare ervaringen komen volgens mij. Ik heb vanaf mijn puberteit last gekregen van een sociale fobie, met paniekaanvallen in situaties waarin ik het gevoel had/heb dat ik niet wegkan. Ik heb het nu al lang onder controle, heb in een gespreksgroep gezeten om er van af te komen. Pas toen ik 11 jaar geleden de juiste medicijnen kreeg, ging het beter. Bij mij is het begonnen op de middelbare school, toen ik langdurig gepest werd. Heb daardoor ook nooit autorijles durven nemen (nu nog spijt van, maar is erg duur), ging vroeger altijd achter in een bus zitten enz.. Heb een tijdje last gehad van paniekaanvallen vroeger toen ik met mijn oudste naar zwemles ging of hem van school moest halen. Toen was ik net gescheiden, waarschijnlijk brak alles me toen tegelijk op. Maar gelukkig kan je er ook weer voor een groot gedeelte van af komen. Fijn dat je er nu geen last meer van hebt, Mirella!.
Hmmmm klinkt wel logisch.... Hier zijn de angsten en vnl tics ook veel erger in tijden van stress/niet lekker in mijn vel zitten /onzeker zijn. Ik baal er enorm van, maar echt actie ondernemen doe (durf) ik niet.....