Als dit mijn eerste symptomen zijn...

Laat ik voorzichtig beginnen: Ik heb geen idee of ik zwanger ben. Maar het zou kunnen. Ik heb vorige week luid en duidelijk mijn ovulatie gevoeld en in de week voor mijn eisprong heb ik meerdere malen met mijn lieffie gevreeën. Het zou dus kunnen. En als het zo is, dan heb ik slecht nieuws: de eerste symptomen zijn verre van charmant!

Het zou natuurlijk de chili con carne van woensdag kunnen zijn geweest: Donderdagmiddag had ik ineens een gruwelijke kramp in mjin darmen. Je weet wel, zo'n kramp waarvan je als een bal ineenkrimpt, zo'n gloeiende pijnsteek die uren lijkt aan te houden. Heel vervelend, want ik was op mijn werk en het was ontzettend druk op de afdeling. Ik hinkelde ongemakkelijk naar het toilet en ik ontspande me, in de hoop dat het snel over zou zijn. En dat was het. Het onweer in mijn buik zwol aan, de pijn bereikte een hoogtepunt en toen klonk er een luid pistoolschot. *Paf!*

En zo ontploften mijn darmen. Ik moest drie keer doortrekken voordat alles verdwenen was. Maar ik kon opgelucht ademhalen, de kramp was over.

Sindsdien heb ik last van een ander probleem: Ik ben, hoe zal ik dit nu eens netjes zeggen, ontzettend luchtig. Al sinds donderdag word ik iedere dag minstens twintig keer onaangenaam verrast door mijn eigen gasproductie. Soms genant hard, soms sluipend zacht, soms gloeiend heet, maar altijd stinkend. Oh, en niet zo'n beetje ook. Meiden, ik ben een gasfabriek. En ik kan het niet ophouden, want dan krijg ik weer kramp in mijn darmen, en die ontploffing van donderdag staat me nog vers in het geheugen.

Dan zijn er de minder in het oog springende klachten als gevoelige borsten, een zwaar gevoel in mijn onderbuik, vermoeidheid (maar hey, het is ook druk op mijn werk, dus dat mag) en lichte verwardheid (maar dat is ook redelijk normaal voor mij). En sinds gisteren heb ik er een hele leuke bij: Misselijkheid.

Gisteravond, een uurtje na mijn pizza mozzarella, werd ik ineens overvallen door een vlaag van misselijkheid. En zojuist, na een heerlijke burrito met rundergehakt en een glas cranberry limonade, kon ik nog maar net voorkomen dat ik over mijn toetsenbord moest overgeven. Het scheelde niks, want ik kots nu eenmaal heel makkelijk. En nu heb ik al anderhalf uur het gevoel dat er iets vast zit in mijn slokdarm. Ik kan wel verzinnen wat het is, maar dan word ik vast weer misselijk van het idee en ik heb helemaal geen zin om over te geven. Zonde van mijn burrito. Maar lastig is het wel.

Over iets meer dan een week zullen we het weten: Ben ik zwanger, of is mijn gestel in de war en heb ik misschien gewoon een buikgriepje onder de leden. Mocht ik zwanger zijn, dan ziet het er slecht uit: Dan ben ik misschien nog maanden zo luchtig, en misschien nog weken zo misselijk. Nou ja, in dat geval haal ik wel een gasmasker voor mijn lieffie op het Waterlooplein. Ik heb hem graag gezond en uitgerust als hij straks vader wordt.

 

Nou meiden, we zijn weer even verder, maar de luchtigheid is gebleven. Het merkwaardige is: Ik sta iedere dag volkomen normaal op. Ik douche, ik kleed me aan, ik ontbijt en ik spring op mijn fiets naar het werk. Nergens last van.

Maar gisteren, terwijl ik in een moeilijk gesprek zat met een nogal verwarde juffrouw (ik werk in een psychiatrische kliniek) raakte mijn darmen ineens weer in de knoop. Met een zo neutraal mogelijk gezicht probeerde ik het gesprek af te ronden, zodat ik naar de wc kon. Ondertussen schoof ik heen en weer op mijn stoel om mijn darmen maar minder pijn te laten doen. De verwarde juffrouw was nog niet opgestaan van haar stoel of ik zat al op het toilet met mijn broek op mijn enkels. Ik haalde een keer diep adem... *paf!* Ik schoot het porcelein uit de pot. Deze keer moest er een toiletborstel aan te pas komen om de boel weer toonbaar achter te laten.

's Avonds waarschuwde ik mijn vriendinnen. "Sorry meiden, maar ik heb al een hele week last van mijn darmen, dus als jullie iets ruiken dan ben ik het." De rest van de avond heb ik geoefend op mijn onschuldige blik. "Wat? Nee, dat was ik niet. Tralalala..." Maar even later liet ik weer een halve kilo halfzachte materie achter op het toilet. Jammer genoeg kon ik daar vanmorgen op de weegschaal weer niets van terug zien.

Ondertussen hoop ik bijna dat het inderdaad een buikgriepje is. Ja, ik bedoel, hoe ga ik dit mijn kind later uitleggen? "Mama, hoe wist je dat je zwanger was van mij?" "Nou schat..."

Mijn temperatuur was vanmorgen 0,4 graad hoger dan ik gewend ben. Maar goed, dat kan natuurlijk ook van het buikgriepje komen. Oh well, over een week weten we meer...

 

Ik geloof niet dat ik een darminfectie heb, hoor. Mijn darmen zijn rond m'n menstruatie ook altijd een beetje van slag, en als ik migraine heb gehad (dat komt sporadisch eens voor) dan ben ik ook twee dagen aan de dunne. Maar ik voel me verder 100% gezond. Ik ben ook niet iemand van de darmontstekingen, doe mij maar een flinke keelontsteking op z'n tijd. Ja, of migraine natuurlijk. Mijn zwakke plekken zitten allemaal boven mijn schouders.

Inmiddels is mijn stoelgang weer redelijk gestabiliseerd, maar mijn luchtigheid is gebleven. Ik probeer echt rekening te houden met wat ik eet (geen bonen, geen kool, geen rauwe ui), maar ik blijf op de meest ongelegen momenten lucht verliezen. Als ik 's nachts over de gangen van de kliniek sluip om te kijken of al mijn patiënten slapen bijvoorbeeld. Of als ik sta te wachten voor een verkeerslicht. Of als ik thuis op de bank een film zit te kijken met mijn lief. Vreselijk onhandig, maar in vergelijking met de toestand in de wereld natuurlijk geen ramp.

Morgen is mijn NOD. Ik werk vannacht, dus ik heb de hele nacht de tijd om mezelf gek te maken met mijn onzekerheid. Gelukkig hebben we geen zwangerschapstesten in de medicijnkamer liggen, anders zou ik niet voor mezelf kunnen instaan, vrees ik. Ik heb een reusachtige stapel oude tijdschriften voor mezelf klaargelegd, als afleiding. En ik heb een chocoladereep meegenomen. Als ik ga menstrueren, dan heb ik alle chocolade nodig die ik kan krijgen, en als ik zwanger ben, dan lust mijn ongeboren dochter (m/v) vast ook wel wat.