dat je kind misschien toch later niet zo goed mee kan als zijn leeftijdsgenootjes. Ik merk de laatste tijd dat ik afscheid aan het nemen ben van het idee dat mijn prematuur geboren kindje gewoon een moeilijk begin had maar zich later wel normaal verder zal ontwikkelen. Ik word me steeds meer bewust van het feit dat de vroeggeboorte en de andere problemen die we gehad hebben vermoedelijk gevolgen met zich mee zullen brengen. Ik zie (gecorrigeerde) ontwikkelings"grenzen" aan me voorbij trekken en merk dat D. daar erg traag achteraan sukkelt. Zijn linkerarmpje en -beentje doen het niet helemaal zoals het hoort en hij is veel ongecoordineerder en instabieler in zijn bewegingen dan zou horen bij zijn gecorrigeerde leeftijd. D. krijgt binnenkort een psychologisch onderzoek om te kijken naar zijn emotionele ontwikkelingsleeftijd en een controle-mri. Ik heb vaak het gevoel dat het "maar niet opschiet" en volgens mijn vriend doe ik mijn kind daarmee tekort en focus ik teveel op die risico's. Ik weet dat dat klopt en dat we -ondanks de niet zo heel positieve prognose- verdomd veel geluk hebben (gehad) en alles relatief goed gaat, maar toch doet het me verdriet om te weten dat we nog lang opgevolgd worden en waarschijnlijk nog heel wat onderzoeken ed. voor de boeg hebben. Zo, dat moest ik even kwijt, kan ik nu weer positief gaan focussen en stimuleren
Dat herken ik helemaal! Maar bij mij kwam dat pas rond de 2 jaar. Mijn dochter heeft wel veel last van de premature geboorte en ik heb daar vandaag hulp voor ingeschakelt. Uiteindelijk komen ze er wel, miss met een klein beetje hulp maar het komt goed ! Groetjes
Ja ook hier heel herkenbaar. Zolang ze nog baby was kon ik heel goed wegstoppen dat er niets aan de hand is, maar nu (ze is net 2, gecorriceerd 21 maanden) kan ik er echt niet meer om heen dat ze zich toch een stuk trager ontwikkelt. Ze loopt nog niet los, zegt nog maar een paar woordjes. En heel snel gaat het allemaal niet. Nu is ons dochterje door de vroeggeboorte zeer slecht ziend geworden dus dat speelt ook aboliut een rol. Het doet mij ook zoveel vedriet hoe gemakkelijk alles gaat bij op tijd geboren kindjes en hoeveel energie en moeite het kost voor haar om ergens te komen.
hey, hier wel geen prematuur maar wel een aangepaste leeftijd indicatie door hersenbeschadiging. En ik herken het heel erg hoor..heb ook een stuk geschreven erover...3 jaar alweer, staathier op zp. Heb nog meer geschreven en dat helpt wel een beetje, maar het is en blijft iedere keer bij elke mijlpaal die gemist word (of later behaald) toch een soort van afscheid nemen van je dromen en wensen en ideeen....heel moeilijk. Maar blijf optimistisch en dan komt het goed hoor!! Het is gewoon moeilijk, misschien voor de mama het allermoeilijkst.... Mijn dochter word volgende maand 4, maar ze is gecorrigeerd 28 maanden in ontwikkeling.
Ik prijs mezelf elke dag gelukkig dat mijn dochtertje, zo het zich nu aan laat zien, niets heeft overgehouden van haar vroeggeboorte. Maar mijn nichtje (dochtertje van mijn zus) is nu 9 jaar oud en is geboren met 33 weken en is overal wel trager mee. Ze heeft ook sinds kort een diagnose PDD-NOS gekregen, en dat wordt geassocieerd met haar vroeggeboorte. Ze heeft een mindere coordinatie, is best angstig voor van alles, trekt zich vaak in zichzelf terug, kan niet zo goed omgaan met harde geluiden en bv stemverheffing. Gek genoeg kan ze tegelijkertijd als reactie daarop niet doseren, en schreeuwt ze wel heel vaak, is bovenmatig woedend en trekt zich soms zelf fysiek helemaal terug (verstoppen onder het bureau op school e.d.) Mijn zus heeft n.a.v. de diagnose wat opvoedtips gehad en is altijd al bezig geweest met positief ondersteunen, wat jij ook doet. Zoveel mogelijk uithalen wat erin zit, noemt mijn zus dat. En bovenal niet teveel focussen op waar ze afwijken, maar gewoon blij zijn met wie ze zijn en wat ze doen en kunnen.
Herken het gevoel ook heel erg. Mijn oudste(30wk) blijft klein en loopt vooral emotioneel achter op leeftijdsgenootjes. Doordat hij groep 4 2 keer gedaan heeft zit hij nu wel beter op zijn plek in de klas. Sinds vorige week weten we dat hij ADD heeft, gelinkt aan vroeggeboorte. Hierdoor ben ik bang voor wat er met de jongste misschien allemaal gaat komen(hoeft natuurlijk niet maar toch...) Hij loopt nu ook achter in zijn ontwikkeling. Is 13 mnd,10 gecorrigeerd, en rolt net om. Zitten etc lukt allemaal nog niet. Ook zijn bewegingen zijn nog heel ongecontroleerd en zijn linkerhelft doet niet helemaal mee. @juul, je laatste zin vind ik heel mooi! Zo is het....ze zijn wie ze zijn en zijn goed zoals ze zijn
Hier ook herkenbaar, ook al is ze nog jong nu... Hier speelt er ook nog iets naast de vroeggeboorte, waardoor de ontwikkeling problemen kan geven. Ik heb er ook veel verdriet van dat ze het zoveel moeilijker heeft. Ik voel me zo machteloos, wil het allerbeste voor mijn kleine, maar voel toch dat ik dat haar niet kan bieden.... Ben wat dat betreft ook "bang" voor de toekomst... Hoop dat ik haar zo sterk mogelijk kan houden/ maken, zodat ze de wereld aan blijft kunnen! En zolang we dat doen lieve mamma's, doen we alles wat we kunnen voor onze kleine kanjers! LFS.
om de zoveel tijd komt dat gevoel weer. Ik zie hoe Sam zich gedraagt, ik weet wat ze kan, maar op school tijdens de CITO toetsen (groep 1 en nu groep 2) laat ze het niet zien. Nu blijk ik ADHD te hebben, en zij laat nu al dingen zien die daarbij horen... juf gaat daar nu al beetje extra in begeleiden want ze is na dit jaar echt al klaar met kleuteren (na 1,5 jaar dus ze doet het super goed). Maar wel ongerust hoor!!!
Ik denk daar eerlijk gezegd nog niet aan. Simone liep vorige week haar eerst losse stapjes met 18 maanden, dat is laat maar niet te laat. Praten is ze ook niet snel mee maar haar vader ging pas praten toen hij 3 was ofzo. Dus tot nu toe hebben we andere verklaringen. Dat het op school wel anders kan lopen is nog wel een mogelijkheid maar tot nu toe gaat het eigenlijk heel goed gelukkig.
Ik heb een beetje hetzelfde als wat mamavansimone zegt. We houden ons er (nog) niet mee bezig. Ons mannetje ontwikkelt zich in een stijgende lijn. Weliswaar langzamer dan andere kindjes van ruim 16 maanden. Hij tijgert nog lekker in het rond. Stapjes aan tafel of wat dan ook, maar zeker niet los. Heb wel het idee dat hij wat onzeker is met alles. Heel behoedzaam met alles. De baby tijd duurde vrij lang. Maar nu is de stap van baby naar dreumes goed te merken. Al is er een groot verschil tussen pratende en lopende dreumesen. Bijv bij hem op de groep bij het Kdv.
Ja ik zie ook zeker verschil met andere kindjes tijdens het babyzwemmen. We zitten in de groep van 1 tot 2 jaar en ze is de enige die niet los op de kant durft te staan en ze is ook de kleinste en al helemaal de lichtste. Simone is ook heel voorzichtig met alles, wil vooral niet vallen.
@MamavanSimone, ik denk dat het voor jezelf én je kind goed is om de ontwikkeling in eerste instantie te linken aan andere redenen en ervan uit te gaan dat je kind "gezond en normaal" (ik kan even geen beter woord bedenken ) is. Dat maakt dat je het beter los kan laten en je op je kind kunt richten. @Anmiri, ik kan me voorstellen dat je met de diagnose van je oudste zoon in je achterhoofd je sneller zorgen gaat maken om de jongste. Belemmert de ADD je oudste erg? @Antares, weten jullie een beetje wat je naar de toekomst toe kunt verwachten? De mooie kant van deze angsten en twijfels is dat ik dubbel kan genieten van alle piepkleine stapjes die hij zet. Die hebben we maar mooi weer binnen en dan denk ik terug aan hoe hij het afgelopen jaar heeft mogen groeien en leren, met ups en downs. Hoe onze verwachtingen zijn veranderd van "dit komt nooit goed" naar "het komt altijd goed, hoe het ook komt" en we langzaam verwerken en accepteren. Ook met ups en downs.
Geef het wat tijd. In het eerste levensjaar gebeuren er zoveel dingen qua ontwikkeling. Mijn zoons zijn met 33 weken geboren en een van de twee was behoorlijk dysmatuur. Ondertussen zijn ze drie jaar, zitten ze op de peuterspeelzaal en lopen absoluut niet achter op de andere kinderen. Mijn dysmatuur geboren zoon heeft alleen een trilling in zijn handen wanneer hij een nieuwe handeling moet doen. Daardoor zal hij geen chirurg of piloot kunnen worden, maar naar ons idee is komiek ook meer de richting waar hij op zal gaan
Natuurlijk willen we het tijd geven, maar het is niet altijd makkelijk om hoopvol en zorgeloos te zijn. Maar.. ( en nu mag ik best even trots zijn ) onze kleine man trekt zich sinds vanmorgen op tot staan en zet wat ieniemieniepasjes langs de bank!