Meiden, ik wil graag jullie mening horen..... wat zouden jullie doen in mijn situatie. Mijn man en ik zijn 2 jaar bezig geweest zwanger te worden. Na een IVF behandeling is dat nu 18 weken geleden gelukt. Tot mijn verbazing kom ik er nu achter dat mijn man vreemdgaat. Het is niet alleen om de seks. Hij heeft aan iemand toegegeven verliefd op haar te zijn. We zitten nu in een scheiding. Ik ben 25 jaar. Blijkbaar betekent het kindje weinig voor hem. Nu zit ik eraan te denken aan een abortus te plegen. Ik bedoel...waarom zou ik het kindje dan wel houden? MOcht ik voor een abortus gaan dan weet ik niet eens of ik het over mijn hart krijg. Ik wil alleen maar checken wat andere vrouwen in mijn situatie zou doen. Groetjes
mmm erg moeilijk zeg! Meid aan de ene kant zeg ik; abortus plegen (ben wel heel cru) Want je blijft ALTIJD te maken hebben met de vader! En is dat wat je wil! Je bent nog hartstikke jong meid, en je blijft je leven lang aan hem vast zitten. Ik zou dat niet willen. Maar ja aan de andere kant, het is iets wat in je groeit. En jij wilde dit ook graag en je bent al 18 weken. Weet niet of het dan nog kan.. Dus ja, moeilijk dilemma, wat zegt je familie? Groetjes en veel sterkte!
Ik kan me voorstellen dat het een ongelofelijke kutsituatie is... Maar...je kindje is voor de helft jouw genen...kun je dat zomaar laten aboteren? Je hebt blijkbaar veel moeite moeten doen om zwanger te worden, aangezien je IVF hebt gedaan, waarom zou dit kindje dan niet mogen leven? Omdat zijn/haar vader ontrouw is? Waar ben je bang voor als je de zwangerschap doorzet?
Je hebt ongelovelijk geknokt voor dit kindje en het kindje kan er niks aan doen. Het is bewust ontstaan...geen "ongelukje" of wat dan ook. Abortus...sorry...maar nee! Je bent 18 weken zwanger, het is een mensje! Je doet dat toch niet "zomaar" weg! Je houdt toch inmiddels al zielsveel van dit minimensje?! Overweeg anders om het kindje alleen op te voeden. Succes
Vind dit wel een erg persoonlijk iets om voor te leggen op het forum. Ik ben behoorlijk tegen abortus, al kan ik me wel bepaalde situaties indenken dat het gebeurt maar ikzelf zou het niet kunnen... In jullie geval zou ik het niet doen, je bent al 18 weken, je hebt er zelf voor gekozen zwanger te raken, je bent al 25... kortom redenen genoeg waarom ik het niet zou doen als ik jou was. Kan me voorstellen dat je je verschrikkelijk bedrogen voelt maar het kind kan er niks aan doen dat het nu zo gaat en het heeft voor de helft jouw genen. Maar nogmaals vind het wle erg persoonlijk en heftig voor een forum als dit... zou er eens goed over nadenken en met wat mensen (familie, huisarts ed.) erover praten.
Je wilt een mening, dus die geef ik je: Je kindje kan er toch niets aan doen dat je man vreemd gaat? Moet hij/zij boeten? Denk niet alleen aan het feit dat je man er kennelijk weinig mee heeft, maar hoe graag wil je het kindje zelf? Je zegt zelf dat je het waarschijnlijk niet over je hart kunt krijgen. Waarom zou je het dan doen? Je hebt zo hard voor deze zwangerschap moeten knokken. Ik zou het idioot vinden als je het laat weghalen. Dat je in een moeilijke situatie zit kan ik me helemaal indenken. Ik zou van binnen een stukje afsterven. Maar je hebt nog zoveel liefde over voor dat kidnje! En wie weet wil je man wel een goede vader zijn? Misschien vergeeft hij het je ook niet als je een abortus laat doen. Goed, dat is mijn mening. Ik zit totaal niet in jouw situatie, maar wilde dit toch even kwijt. Succes en sterkte met alles.
Ik zou zelf nooit voor abortus kiezen en 18 weken vind ik sowieso wel erg laat om abortus te doen! Jullie hebben samen gekozen voor ivf, dat is best wel een lange weg geweest, dus ik neem aan dat ook jij het kindje wilde. Er zijn dus nog zat andere oplossingen. Je kindje is met 18 weken nog niet levensvatbaar buiten de baarmoeder, maar over een week of 6 wel. En het hartje klopt, het beweegt volop in je buik, ik vind dit wel erg laat hoor. Stel je voor dat je pas met 30 weken erachter was gekomen dat je man verliefd is op een ander?
Nope! Ik vind abortus maar niks! Ik zou het niet doen, als je er ooit spijt van krijgt kun je het niet meer terug draaien. En idd, het is nu al echt een mensje... Je had een kinderwens en dit is misschien nu een hele rotte periode voor je. Maar alleen red je het ook wel, dan maar zonder man.
Allereerst: Wat een ongelovelijke rotsituatie! En: Wat een zak! Ik kan me heel erg goed voorstellen dat de twijfels toeslaan, ik bedoel: Je voelt je rot, bedrogen, kwaad, en je dromen vallen in duizend stukjes ineen. Besef je wel dat dit gevoel tijdelijk is, en voor een groot deel zal slijten. Ik denk dat als je op basis van deze rotgevoelens een abortus zou ondergaan, je daar over een maand al erg veel spijt van zal hebben. Je kan het nooit meer terugdraaien! Ik weet het, het is hard werken straks, en nu zie je al helemaal door de bomen het bos niet meer, maar straks zullen de puzzelstukjes steeds meer op hun plaats vallen. Ik weet zeker dat je het kan! Veel sterkte in ieder geval!
ABORTUS? sorry vindt dit verry shokking! en dan met 18 weken nog?dat je dat zo durf neer te zetten!en je heb zelf voor je kindje gekozen toch?vindt dit geen reden, omdat je man vreemd gaat?nou sorry vindt dit niet kunnen en net wat er al was geschreven als je man nou met 30 weken vreemd gaat of als het kindje net geboren ismorgen !neem aan dat je al van je kindje houdt!
Ik sluit me aan bij Juud. Ik zou het echt niet doen. Je zit misschien in een vreselijke situatie, maar je bent niet de enige die dit meemaakt. Er zijn heel veel moeders die er alleen voor (komen) te staan. En jullie kindje heeft hier niet voor gekozen.... Succes met deze beslissing!
ik zou het echt niet weg laten halen, je houdt inmiddels toch van dit kind? en je hebt al moeite om zwanger te worden blijkbaar. En 18 weken is al behoorlijk ver toch? Mijn mening, is niet weghalen, ik denk dat je hier je hele leven spijt van krijgt.
Het ergste is dat ik het kindje sinds een paar dagen al voel bewegen en over twee weken heb ik de 20 weken echo. Ik denk aan de abortus puur voor mijn toekomst. Zal ik nog ooit een partner krijgen die mij en mijn kindje accepteerd? Ik heb nog nooit alleen op mezelf gewoond. Beetje egoistisch eigenlijk. Duidelijk is wel dat ik mezelf ook nog moet overtuigen wat ik wil of niet wil. Daarnaast ben ik abosuut niet bang om het kindje alleen op te voeden. Ik zou het puur voor mijn toekomst doen. Mijn familie weet van niets. Alleen vrienden en niemand is het eens met mij.
Jouw toekomst? En je kindje zijn/haar toekomst dan? Sorry dat ik zo hard oordeel, maar ik neem aan dat als je IVF hebt gedaan dat je wel donders goed heb nagedacht over je toekomst... Het zal niet makkelijk zijn, maar een kind opvoeden IS niet makkelijk...met of zonder partner...
Je kindje werd je toekomst toen je besloot zwanger te willen worden. Ik vind de reden die je aangeeft inderdaad erg egoistisch overkomen. Dit klinkt misschien ook hard maar het is een keihard onderwerp en je vraagt letterlijk om meningen. Als je niet bang bent dit kindje alleen op te voeden en je VOELT het n.b. al. Sorry hoor..maar dan begrijp ik je overweging abortus helemaal niet! Als je man iets anders was overkomen of later ontrouw was geweest had je in dezelfde positie gezeten qua toekomst. Elmo (na 7x IVF/ICSI zwanger...de tranen springen me hiervan in de ogen)
Ik denk dat je inderdaad geen toekomst meer hebt, wie zit er nou te wachten op een jonge meid met kind.. inderdaad, abortus is de beste optie voor je! Bovenstaand is natuurlijk sarcasme...vraag me wel af waar jouw zelfvertrouwen is dat je zo over je toekomst denkt? Wie A zegt moet B zeggen en je zult ook niet voor niets voor IVF gekozen hebben.
Ook ik sluit me aan bij de algehele mening: geen abortus, zeker niet om die reden! Ik kan me voorstellen dat er situaties zijn waarop je wel abortus zoiu plegen maar die zijn dan wel erg schrijnend en hopeloos en dan alleen in een zeer vroeg stadium. Maar ik vind vreemd gaan of het verbreken van een huwelijk / relatie absoluut geen reden om abortus te plegen! Je hebt gekozen voor dit leven in je buik, het kindje vooraf al onvoorwaardelijke liefde en steun beloofd! En dus mag niets je nu nog stoppen om dit ook te volbrengen, dat is een pact wat je met jezelf sluit op het moment datr je besluit zwanger te willen worden. Dat is mijn mening.
Stel jezelf eens de volgende vraag; als je man door bijv een ongeluk om het leven was gekomen. Zou je dan ook deze afweging maken?
Waarom zou je geen partner meer kunnen krijgen? Ik ken zat alleenstaande moeders die weer een relatie hebben gekregen.. Daar zou ik mij niet druk om maken. Het is je eigen keus... maar de mijne zou het nooit zijn! Dan maar geen vent!