Hee allemaal, Ik heb een poosje in de ontkenningsfase gezeten, maar nu moet ik er toch aan: ik ben na een lege vruchtzak in maart (ontdekt bij ruim tien weken, spontane miskraam bij elf weken), opnieuw zwanger. Over drie weken echo, en ik merk dat het juist die afspraak is die ervoor zorgt dat ik weer aan het aftellen sla. Niet relaxt, want ik wil me er eigenlijk niet te veel mee bezig houden... Ben dus niet bezorgd, wat je veel hoort, of bang, maar eerder heel terughoudend. Zo van: jaja, het zal wel. Mij foppen ze niet meer. Maarja, helemaal eerlijk is het niet naar zo'n kindje, als je er niet echt blij om kunt zijn. Herkenbaar? Blijft dat?
herkenbaar en ja, bij mij is dat gebleven. Ik leef echt van controle naar controle, van echo naar echo en elke dag dat ik minder leven voel nu maak ik me meteen weer zorgen. Heb ook eigenlijk geen tips voor je, maar denk dat het voor veel dames na een miskraam wel een herkenbaar verhaal is.
inderdaad heel herkenbaar en echt over gaat het helaas niet bij mij beterde het wel vanaf 12 weken omdat ik toen zelf met mijn angelsound kon zoeken naar de hartslag (en die gelukkig ook altijd vond) en ik moet bekennen dat ik die bevestiging toch dagelijks nodig had om een beetje "gerust" te kunnen functioneren. Mijn dochter is ondertussen 14 maand en in blakende gezondheid dus laat dit hoop geven. Ik heb eerst ook een lege vruchtzak gehad op 11 weken en erna een spontane mk op 5 weken
Ik heb voor onze dochter een ma gehad en kon daarna ook niet echt goed genieten... Na 20 weken werd het beter maar maakte me zorgen om alles... Nu heb ik het eigenlijk ook maar gelukkig iets minder!
Ik heb het gehad tot 20 weken... daarna kon ik echt ontspannen.. Geprobeerd het zoveel mogelijk los te laten, dat wel... maar dan zo vlak voor een controle toch weer de spanning...
Hier tot de 20 weken en sindsdien gaat het genieten wel redelijk. Kan nog steeds wel in de stress schieten als ik even te lang niets voel, maar de zorg en spanning is er wel grotendeels af. Tot de 12 weken elke week een echo gehad en elke keer zat ik in de wachtkamer me voor te bereiden op slecht nieuws. Kon in m'n beleving gewoon steeds geen goed nieuws meer zijn... Maar dus toch wel
heel herkenbaar!! kon ook pas genieten na de 20 wkn echo. ben nu 32 wkn en nu nog wel eens bang dat t weer van me afgepakt wordt! ik kan nog niet geloven dat er straks een babytje in het wiegje ligt! succes meid!
Ik had het ook! Na de 14 weken (termijn van vorige keer) was ik iets geruster, na de 20 weken was ik helemaal gerustgesteld. Nu ik onze kleine man iedere dag voel bewegen en ik die bevestiging dus elke dag heb kan ik echt genieten. Ik hoop voor je dat je snel kunt gaan genieten meid, tis het mooiste wat er is
Ik had dit bij mijn dochter ook. Ik had zoiets van jaa, jaa.. een baby in mijn buik? Ik zie straks gewoon een zwart scherm en helemaal geen baby dacht ik. Toen ik haar eenmaal zag voelde ik me er wel iets beter bij. Pas bij de tweede (pret)echo met 16 weken voelde ik me echt blij met mijn zwangerschap. Dus ja, er komt waarschijnlijk een moment dat je er inderdaad niet meer zo over denkt!
Sluit ik me helemaal bij aan. Zit nu in week 36.2 en leef echt nog van controle naar controle en blijf die roze wolk zoeken. Nog altijd niet gevonden. Zelf 5 missed abortions gehad. Hoop dat jij na het zien van een goede echo wel die roze wolk kan vinden. Is zo veel leuker zwanger zijn
Heel herkenbaar. Ook ik heb tot de 20 weken in spanning gezeten, leefde van echo naar echo en van controle naar controle en nog ben niet zorgeloos en heb ik zoiets van het moet eerst gezond in m'n armen liggen wil ik het geloven. Ook de bevalling moet nog maar even goed gaan. Wel heb ik de ergste onzekerheid en spanningen los kunnen laten door een tweetal gedachten: -Je kan er zelf weinig tot geen invloed op uitoefenen (of het goed of fout gaat) -Bij de 20 weken echo zag het er op het oog goed uit (ze kunnen natuurlijk niet alles zien) toen heb ik tegen mezelf gezegd, ik kan nog de helft van m'n zwangerschap negeren (want dat deed ik ook een beetje) en er niet van genieten of ik kan proberen er nu van te genieten aangezien het waarschijnlijk ook de enige keer is dat ik dit mee ga maken. Dit laatste heb ik gekozen. Ik moet zeggen dat het bij mij wel een proces is geweest. Het is niet zo dat ik van het een op het andere moment ervan kon genieten maar deze gedachten hebben me er wel doorheen geholpen en doen laten groeien in dit proces. Het klinkt misschien niet helemaal positief maar het is zoals het is, de natuur bepaalt het en dit kan je ook zien als een mooi fenomeen. Ik hoop dat het nog wel gaat komen!
Hee, wat veel reacties zeg! Van moeders en aanstaande moeders in allerlei fasen nog wel. Dankjulliewel! Dat het twee kanten op kan gaan (alsnog een beetje een roze wolk tegenkomen, of de blijvend afwachtende houding tot er een roze wriemel in je armen ligt) is eigenlijk ook wel goed om te weten. 't Kinkt natuurlijk fijn, onbevangen vooruitkijken, maar zo simpel is het niet he? Wat ik maar ga doen is de boel dag voor dag bekijken en me niet te veel druk maken over of ik me te weinig of te veel druk maak (als jullie nog begrijpen wat ik bedoel). Het is toch ook een beetje dat familie en vrienden om me heen lijken te verwachten dat ik superblij ga zijn als het weer raak is (de meesten weten het nog niet), maar dat valt dus vies tegen. Het klopt inderdaad dat ik geen invloed heb op een goede afloop. En wat ik ook wel uit jullie verhalen lees: ook niet echt op of er wel of niet op enig moment iets van een positief gevoel bij komt kijken de komende tijd. We gaan het zien... Iedereen die in hetzelfde schuitje zit: laat maar weten als er ineens een verlate roze wolk voorbij komt En alle moeders in spe die in de richting gaan van de bevalling: superveel succes alvast!
Het is geen roze wolk, maar roze geluksmomentjes En die koester ik heel erg. Op de momenten dat ik hem voel, ben ik heel blij en opgewekt. Voel ik m dan minder dan normaal ben ik echt direct in paniek. Wordt gelukkig goed begeleidt in het ziekenhuis door de verloskundigen, mag dan direct komen voor een ctg. Na de 20 weken, als je weet dat er op het oog niets mis is met je kindje ga je wel meer geloven dat het er echt zit en echt een baby gaat komen. Zelf ben ik van mijlpaal naar mijlpaal gegaan: * de eerste drie maanden * de 20 weken echo * de 24 wekengrens (dan gaan ze in ned in sommige ziekenhuizen wat doen mocht je weeen gaan krijgen) * de 28 weken, kindje is levensvatbaar * de 30 weken, aftellen kan beginnen * de 34 weken (ik heb hoge vliesscheur en waren met 30 weken bang dat de baby zou komen) * de 36 weken * leef nu naar de 38 weken toe, naar de inleiding van de bevalling.... Ben nu 36.2 weken, en mijn roze momentjes en bezorgdheid wisselen elkaar nog regelmatig af.
Loussa.. de roze wolk heb ik nooit gehad eigenlijk... wel de rust.. Ik vindt het vooral heel bizar die kleine in mijn buik.. kan me ook moeilijk voorstellen wat een roze wolk is.. Ik hoop dat jij gewoon over een aantal weken een voet langs je buik ziet trekken.. Die zie ik nog steeds.. (maar ik wil hem nu wel eens vastpakken zonder mijn buik ertussen)
heel herkenbaar helaas....je houd constant een slag om de arm...ik kon het pas een beetje los laten bij 32 weken....na een miskraam heb je gewoon geen onbezorgde zwangerschap...gefeliciteerd trouwens en ik hoop met je mee op een goede echo en een plakbeeb!
Heel herkenbaar! Dit is mijn 5e zwangerschap hiervoor 4 mk en ik kan het nog steeds niet geloven. Morgen heb ik weer een echo en bereid me weer voor op het slechte nieuws
Hier bij 11 weken een miskraam gehad. Ik heb er toen bewust voor gekozen om minimaal een half jaar niet zwanger te worden. Dit om het een en ander een plekje t geven. Ik moet zeggen dat ik niet bewust voor "een half jaar" heb gekozen maar dit is het uiteindelijk geworden. Ondanks dat mijn man eigenlijk meteen weer wilde proberen, heb ik dit dus tegen gehouden. Toen we het na het half jaar weer voor wilden gaan hadden we het geluk dat we meteen zwanger waren. Tot de 11 weken heb ik erg in spanning gezeten en was het verre van genieten. Bij 8 weken een echo waarbij ze me probeerden gerust te stellen doordat ze het hartje goed konden zien. Dit konden ze bij de vorige zwangerschap ook zien dus het deed mij vrij weinig en nog steeds kon ik niet genieten. Pas na de echo bij 12 weken was ik enigsinds gerust gesteld (ondanks dat dat natuurlijk geen garantie is) Ik heb er toen ook voor "gekozen" om het los te laten en de natuur zijn werk te laten doen. Zoals Ona al zei, je hebt er zelf weinig invloed op helaas. Ik hoop dat je zelf de roze wolk snel kunt vinden en het een beetje los kunt laten. Ik voel me zelf stukken beter sinds ik mn mindzet heb verandert. En ik voel me nu ook verplicht naar het kindje toe om ervan te genieten van de dingen die goed gaan, en mocht het weer mis gaan dan zal daar een reden voor zijn. ( ik weet dat dit makkelijker gezegd dan gedacht is hoor) Sterkte er in ieder geval mee!!
herkenbaar hoor, je bent niet de enige Heb vorig jaar een miskraam gehad. 1e echo met 6,3 week hartje klopte en alles zag er goed uit! Ik was ook hondsberoerd dus voelde me ook echt zwanger. Toen echo met 9,3 week, was nog steeds hondsberoerd en toen kregen we de grote schok..die man vertelde ons dat het hartje al een week niet meer klopte..Ik had nergens last van geen bloed verlies en had alle kwaaltjes nog. Dus dit kwam zo ontzettend rauw op ons dak. Hadden we echt niet verwacht! Werd gecurreteerd en een week later WEER een curretage omdat er nog 'restjes' in mijn baarmoeder zat. Erg heavy. Maar goed na 3,5 maand weer zwanger..blij maar heeeeel onzeker. Je leeft inderdaad van echo naar echo. En toen we de 12 weken echo kregen bij de verloskundige moest ik dan ook huilen toen alles goed bleek. Wat waren er opgelucht! We waren verder als vorige keer en het zag er goed uit. Met 20 weken echo in andere praktijk en toen we binnen kwamen hadden we de echo bij diezelfde man die ons dus vorig jaar 'het slechte nieuws' vertelde. pfff lood in onze schoenen, maar goed positief blijven! Alles was goed maaaaaar zei hij, hij zag 2 plekjes bij de kleine hersentjes zitten..maar dat betekende niks zei ie, en ging vanzelf weer weg. Pffff nou zit je dan...Gelukkig later echo gehad en de plekjes waren weg. Laatste echo met 30 weken, alles was goed (bij diezelfde praktijk weer) maaaaar het blaaje was wel errrrrg vol. Pffffff man man man..uiteindelijk was het niet alarmerend zeiden ze. Sjeee, het is dus elke keer weer spannend. Ben blij als die kleine geboren is en daadwerkelijk ook echt gezond blijkt te zijn!! *uhmmm sorry voor mijn lange verhaal...*
hier ook herkenbaar. Met 6 weken een echo gehad en weer een kloppend hartje, maar dat was de laatste keer ook. Maar vandaag met 9+1 weer een kloppend hartje en ook een spartelend beebje gezien. Dat gaf een heel fijn gevoel. Ook al blijft die onrust in je achterhoofd, ik heb mijzelf opgelegd om blij te zijn en gerust te zijn. Het ongerust zijn zorgt er nl niet voor dat het goed blijft gaan, dus ik probeer het nu positief te houden. Maar het is wel moeilijk. Ik wil gewoon niet een hele zwangerschap in de stress zitten. Dat vind ik niet eerlijk naar dit kindje toe...en nu maar hopen dat ik dat ook waar kan maken.