Ik plaats dit berichtje bij 'na de bevalling'.. hoewel het alweer even geleden is. Toch vond ik dit het beste forum om het te plaatsen. Mn dochtertje is nu bijna 7 maanden. Vanaf de geboorte is het heel hectisch geweest, zowel met haar als bij ons prive. en nog steeds. Mijn bevalling was echt een nachtmerrie, en ook de kraamtijd was verschrikkelijk en zwaar. Pas met 4 maanden kwam ik een beetje tot mezelf en kreeg ik een beetje 'rust' omdat we een beetje een ritme kregen en we aan elkaar gewend raakten. De kraamzorg, maar ook de steun van familie/schoonfamilie en vrienden heb ik erg gemist. Nu ziet het er naar uit dat ik er binnekort de komende twee jaar alleen voor kom te staan grotendeels. Ik wil daar verder niet teveel over uitwijden, maar ik zal het zonder mijn man moeten doen. Ik zie daar erg tegenop, vooral omdat ik nu na 7 maanden, eigenlijk nog steeds niet het gevoel heb dat ik echt avn mn dochtertje kan genieten. Ik slaap amper, en overdag ben ik super prikkelbaar. Mijn man hoeft maar iets te zeggen, of ik vlieg m aan. Een huilbui van mn dochtertje vind ik zooo moeilijk. Ik denk vaak; ik heb kinderen echt onderschat. Was ik er maar nooit aan begonnen (...) terwijl ik altijd met kinderen heb gewerkt, en het hartstikke leuk vind! Ik heb nergens meer zin in, de lust om ergens heen te gaan of iets te ondernemen ontbreekt me gewoon... zou dit een post natale depressie kunnen zijn? Zo lang na de geboorte? Die depressieve gevoelens heb ik eigenlijk al die maanden al gehad, alleen ik merk dat er al die tijd gewoon geen ruimte voor was.. Ik zou graag met iemand willen praten. Maar aan de andere kant vind ik dat moeilijk, moeilijk om me kwetsbaar op te stellen of om hulp te vragen. Zat al eens te denken om eens langs de HA te gaan, maar dan denk ik; ik wil niet dat ze me een aansteller gaat vinden..
Je bent geen aansteller hoor!!! Ik neem aan dat jij het niet leuk vind dat je je zo voelt, dus dan moet je er wat aan doen. Naar de huisarts is de eerste stap. Hij/zij ziet veel vaker dit soort dingen en zal je heus niet raar aankijken hoor! het is nogal wat... Zwanger zijn, bevallen, zorgen voor zo'n hulpeloos minimensje. Het is een hormonale achtbaan! Ik heb het zelf ook de eerste maanden moeilijk. Maar zodra de eerste verjaardag in zicht komt gaat het hier stukken beter! Ik ben ook bij de huisarts geweest en alleen al door er over te praten kwam ik een heel eind. Er heerst het idee dat je als nieuwe mama over hoort te lopen van geluk en liefde enzo... Maar het is ook gewoon zwaar! Het is niet elke dag geweldig en leuk. En dat mag je ook eerlijk zeggen! ik hoop dat je je snel wat positiever gaat voelen en heel veel sterkte!! Liefs,
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. *knuffel* Ik wou dat ik het eerder door had dat ik een depresie had. Ik had graag het eerste jaar van mijn dochter beter willen ervaren. Mijn dochter is in mei 2009 geboren en ik Ben rond november naar de huisarts gestapt, vooral vanwege de vermoeidheid en prikkelbaarheid. Ook veel angsten over mijn relatie met mijn dochter en man. Ik werd doorverwijzen naar een psycholoog.voor.mij hielp het praten daar niet. Het was een tijdelijk oplossing. Een jaar later Ben ik uiteindelijk naar een psychiater gegaan. Waar Ik antidepressivia kreeg voorgeschreven die.ik nu nog slik. Em het gaat veel beter!!! Ik zou zeggen, neem in ieder geval een stap om te.kunnen praten. Een goede steunsysteem is hartstikke belaangrijk. Sterkte. Is alleen positief dat je nu durf voor uit te komen. Dat is een eerste stap.
Bedankt voor de reacties! Ik 'schaam' me ook een beetje voor het feit dat ik niet, net zoals al die andere moeders, alles leuk vindt en overloop van liefde, en op een roze wolk zit. Het voelt een beetje alsof ik faal ofzo. Weetje wat het stomme is, over die negatieve kanten wordt nooit gesproken. Alsof het taboe is. Althans..ik hoor nooit iemand van: goh het is toch best wel zwaar (vooral onder nieuwe moeders) alsof je dat niet mag zeggen ofzo.. @ pixie; ik merk dat ik juist heel erg behoefte heb aan praten, maar dat ik dat moeilijk vind. In mijn familie is het eigenlijk 'not done' om je zwak op te stellen. Zo van; nou hoofd omhoog en door maar weer. Maar ik kán niet door. Ook bij vriendinnen hou ik me vaak groot. Ik ga vandaag de dokter bellen. Eens kijken wat zij zegt. Ben eigenlijk niet van plan om medicijnen te gaan slikken...
Heel herkenbaar van de taboemaar ook het je kwersbaarheid niet mogen delen in family. Ik zou zeggen, laat het gewoon zien.... Snap dat het moeilijk is maar jij wil praten en zij zijn je steunsysteem. Als je niet bij hun kan, bij wie Dan wel?
Heel herkenbaar, vooraal die geiiriteerdheid naar je kind en man toe. Ook ik loop al maanden (eigenlijk al sinds de bevalling) rond met depressieve gevoelens. Steeds wist ik dit aan een situatie toe te schrijven. Zoals wennen aan de nieuwe situatie, wennen aan weer werken, slaapgebrek door een onrustige baby. En een traag werkende schildklier (heb je deze al laten checken? Dit kan depressieve gevoelens veroorzaken/versterken). Maar op een gegeven moment loop je vast. Sins vorige week zit ik thuis, volgende week heb ik een afspraak met een psycholoog. Voorkom dit, ga naar naar huisarts en laat je doorsturen. Je hoeft je nergens voor te schamen. Overigens heb ik ook veel moeite met het uiten van mijn gevoelens, en in zo'n hectische periode (bevalling, kraamtijd en je leven die op de kop staat)is dat niet handig
Roze wolk, wat is dat? Sorry flauw grapje... Bij de eerste heeft het wel een paar maanden geduurd voordat ik iets merkte van die roze wolk. Bij de tweede heb ik helaas (mede door bijkomende omstandigheden) een postnatale depressie gekregen. Ik ben via de huisarts bij een psycholoog terecht gekomen en ben 3 maanden later anti depressiva gaan slikken. Nu, weer een paar maanden verder voel ik me een stuk beter, ik ben er nog niet, maar het gaat wel beter. Dat gevoel dat er niet over de lastige (soms vervelende) kanten van het ouderschap wordt gesproken herken ik heel goed. Mijn man en ik zijn er altijd heel open over dat we het niet altijd leuk vinden en krijgen daar soms wel reacties op. Ik zou niet meer zonder mijn kinderen kunnen, maar af en toe zou ik ze graag achter het behang willen plakken. Je bent absoluut niet de enige met deze gevoelens wil ik hiermee zeggen. Misschien kan je eens beginnen met een gesprek met je huisarts. Dan zie je daarna wel verder hoe het balletje gaat rollen. Enorm veel sterkte met alles! Als je iets wil bespreken, PB me gerust.
ben vandaag naar de huisarts geweest. er was een invalster. Ik deed mijn verhaal en ze stelde me een aantal vragen en heeft een brief gemaakt, en zei dat ik een spoed afspraak moest maken bij een psycholoog. dat heeft de assistente gedaan en heb morgen een afspraak. nu las ik de verwijsbrief en er stonden dingen in die ik helemaal niet gezegd heb! dat ga ik er dus wle even bij vermelden morgen. zoals; problemen met partner en suicidale gedachten,dat heb ik helemaal niet aangegeven! ze vroeg ook; houd je van je kindje? en zou haar wat aan kunnen doen? ik hou wel van haar, en zou haar nooit wat aan kunnen doen!! maar ik heb alleen gezegd dat ik het soms erg zwaar vind, omdat ik weinig ruimte heb voor mn eigen emoties ook. alles komt op mijn schouders, en nu ook nog een moeilijke situatie.. voor de psycholoog heb ik een hele anamnese (vragenlijst) ove rmij, de klachten en mn jeugd etc. ook vragen over werk, en school. ik ben echt niet van plan alles in te vullen, alleen wat mij relevant lijkt. ik ben namelijk zo bang dat ze een verkeerde conclusie gaan trekken en de boel erger maken dan het is en dit straks gaan doorspelen aan jeugdzorg ofzo. ik twijfel nu echt of ik moet gaan..
goed dat je de stap hebt gezet, ik zelf kan pas maandag omdat ik dus absoluut niet naar een invaller wil.. pop poli kan ik pas 23 aug terecht ivm vakanties en de ha is pas maandag terug (na 3 weken wachten pff) en wat jij nu meemaakt met die invaller jee ik snap helemaal dat jehier niet mee eens bent.. ik zou als ik jou was toch nog even contact zoeken met de ha voor je gaat als dat lukt? en zeggen dat je wil dat dit aangepast word omdat je die dingen niet hebt gezegd.. het is nogal wat om erin te zetten suicidale gedachten terwijl dat neit zo is.. en dit is natuurlijk ook niet echt prettig voor jezelf omdat je nu bang bent je verhaal te doen omadt je denkt dat er andere dingen van wordne gemaakt.. hopelijk word het aangepast maar zou dit wel heel duidelijk aangeven dat je dit erg vervelend vind omdat het een hele stap is naar de ha te stappen en dat je deze stress er absoluut niet bij kunt gebruiken .. alles wat ze noteren staat wel in het systeem en zou dat dus wel eruit gehaald willen hebben je weet nooit.. laat je nog weten hoe het is gegaan? sterkte meis!
Zelf ben ik ook net mama geworden, en ik herken je gevoel wel heel goed. Alleen liep ik al bij de spycholoog voordat ik beviel. Persoonlijk zou ik je mindfullnes willen aanraden. en je hebt er ook een speciaal boek voor bol.com | Mindfulness voor moeders, Denise Roy | Nederlandse boeken dat heb ik ook. en het maakt je gewoon bewust van wat je doet en dat je, wat je doet, met volle aandacht gaat doen. Je leert tijd voor jezelf vinden in de dagelijkse dingen. Heel praktisch en rustig geschreven, wel hier en daar wat gelovig maar ik vind dat daar over heen te lezen is.
suicidale gedachten hebben niets met je kindje te maken hoor. betekent dat je gedachten hebt er maar beter niet te zijn of echt aktief een eind er aan wil maken. En een lijst niet volledig invullen , je houdt dan alleen je zelf voor de gek en de kans van slagen is dan een stuk kleiner. Echt je hoeft echt niet bang te zijn voor jeugdzorg hoor. alleen als je helemaal in de war bent ( en zo klink je niet) en je kindje niet goed verzorgt ( en dat lees ik niet) is er niets aan de hand. Juist het feit dat je hulp zoekt is positief!!!!! Wees eerlijk tegenover de hulpverlener en tegen jezelf. Dan knap je het snelt op. ( heb zelf door mooi weer te spelen veel te lang gewacht met hulp zoeken en werd toen redelijk accuut opgenomen omdat het al veel te ver heen was ) veel sterkte , je zo down voelen is echt heel akelig!
Hey meid, Ik heb ook een PND gehad, en ben pas na 1,5 jaar ingestort.Echt letterlijk en figuurlijk.Heb dr veeeeeeelste lang mee doorgelopen,maar goed, je wilt dan op die roze wolk blijven zitten voor je omgeving.Alhoewel de mensen in je naaste omgeving wel door hebben dat er wat mis zit. Ik kon op een gegeven moment kiezen, of opname op een Psychiatrische afdeling of een hulp in huis, en dat onder begeleiding van het Spits team.(die kun je 24 uur bereiken, en kunnen je zo laten opnemen als het echt echt niet wil).Heb ook antidepressivia's geslikt, om zo de scherpste kantjes ervan af te halen.En een periode dat ik 1 x slaapmedicatie heb aangevraagd. Maar jeugdzorg staat hier idd buiten hoor!Of het moet al zover gaan dat je in een psychose schiet. Maar hulp zoeken is een heeeele goede oplossing meid, je zal door een heel traject gaan, ook met je werk enzo.kom goed voor jezelf op! Want daar heb ik erg veel problemen mee gehad,Ik moest zo vechten om te laten zien dat het echt niet wou.Niet leuk meer.Gevolg je word nog depressiever. Maar echt het heeft tijd en behandeling nodig hoor! Na een jaar intensief therapie kan ik zeggen dat ik me goed voelde weer.Heb alles beetje bij beetje weer opgepakt.En nu al sinds 9 mei 2012 mama van een heel lief baby meisje erbij. En alles gaat super, ik wa heel bang om het weer te krijgen, maar ik voel me super nu! Dikke knuffel, weet hoe je je voelt!
Goed dat je hulp hebt gezocht. Ik was ook heel bang dat ze me kindjes zouden afpakken ofzo of dat ik als een probleem gezien gezien word gelukkig is dit niet het geval. Mijn dochter is van jan.2012 en ik heb een PND gekregen na een week of 4 daarvoor ook al maar pas na 4 weken ben ik ingestort. Ik heb het echt onwijs zwaar. slik AD en ben al over gestapt naar andere en slaap medicatie. Ook komt er al 5 maanden gtb zorg 2 x 1,5 uur in de week bij me thuis en is me zoon vervroegd naar de psz gegaan. Helaas heeft dit nog niet het gewenste resultaat dat we wo een gesprek hebben wat er nu verder moet gebeuren de HA had het over opnemen pfff maar dat vind ik wel moeilijk hoor Ik wil je heel veel sterkte wensen het is echt vreselijk. Maar er komen vast betere tijden
Knuffel Ninja.Jij zit er nu ook middenin,Maar meid, echt de zon gaat weer schijnen.En je komt er zeker te weten sterker uit!
dank je!!! soms gaat het wel wat beter maar die dips zijn nog te erg. dan geef ik de kindjes de schuld ervan dat ik me zo voel en vooral evy.. Ik heb me vooral in het begin heel erg naar naar haar gevoeld. Soms wou ik dat ze er niet was...heel erg want ik had 9 maanden er naar uit gekeken.. door alle spanningen gaat het ook niet zo goed in de relatie dat werkt ook niet mee soms heb ik echt het gevoel wat doe ik hier nog ben geen leuke mama geen leuke vriendin niemand heeft iets aan me vooral dat schuldgevoel steeds is vreselijk wat voor hulp hebben jullie gehad?
Ik had gister een gesprek. Heb de vragenli9jst wel gewoon ingevuld, en we hebben die een beetje doorgelopen nav die vragen. Vond haar wel wat afstandlijk en zakelijk.. merkte ook dat ze wel een aantal vooroordelen had, maar in de loop van het gesprek werd wel een beetje duidelijk waar het probleem lag en keek zij er denk ik zelf ook wel anders naar. Er kwamen tijdens dat gesprek wel dingen naar boven die ik ook al een tijd weg heb gestopt omdat ik dacht dat ik wel zo sterk was om verder te gaan. Maar blijkbaar niet.. Volgende week heb ik weer een gesprek, ben benieuwd hoe dat gaat lopen. Merkte in iedergeval wel dat het me opluchtte om er over te praten met iemand. Dat ik gewoon alles vertel hoe ik me voel, zonder dingen achter te houden over wat anderen misschien wel niet van me denken. Voel me nog steeds echt heel leeg.... @ bianca; wat fijn dta het de tweede keer nu heel anders is en voelt. gelukkig voel je je niet meer zo akelig. heb je enig idee waardoor dat komt? was de situatie nu anders? of de bevalling? verwachtingen misschien? of je algehele gesteldheid? @ ninja; wat vervelend dat je je zo voelt. hopelijk vind je snel iets wat voor jou helpt. krijg je thuis ook wel steun? @chrystel; je hebt gelijk. hbe toch besloten om die vragen gewoon in te vullen.... is nu echt het belangrijkste dat ze zoveel mogelijk weet zodat ze daarop in kan spelen en echt weet hoe het met me gaat.
he wat goed van je!!! Super dat het eerste gesprek best goed uitpakte en je het gevoel hebt er verder mee te kunnen. Veel sterkte en blijven praten!!!
Hey meis, Wil je ff sterkte wensen! Ik heb nog met je gekletst in onze laatste zwangerschaps weken.. Tuurlijk is het niet altijd rozengeur en manenschijn maar inderdaad in deze maatschappij doet iedereen maar al te graag alsof het super goed gaat maar ondertussen.. Het lijkt me in ieder geval verschrikkelijk om je zo te moeten voelen, en het ook niet echt kwijt te kunnen.. Je hebt de juiste stap gezet, en het gaat goedkomen hoor! Het duurt mischien even maar het begin is er! Hoop dat het "alleen ervoor staan" een tijdelijke situatie zal zijn (ik lees nergens dat jullie uit elkaar zijn,dus vul het zelf even in). Hou je haaks en kijk regelmatig eens goed naar je ukkie,knuffel haar en sta even bij dat moment stil! Dat zijn de momentjes die je straks koesterd!
Hoi meiden, Wat herkenbaar allemaal! Ik heb ook doorgelopen tot ik letterlijk niet meer kon, en van de paniekaanvallen / hyperventilatie en depressiviteit niets anders meer kon dan op de bank liggen 5 weken lang. Mn jongste was toen 8 maanden! Inmiddels is dit hele gebeuren 8 maanden aan de gang! Merk hier en daar wat verbetering. Kan gelukkig weer zelf voor mn gezin zorgen. Maar die angst voor terugval, en de terugvallen, pff die zijn nog zo heftig! Kids zijn nu bijna 3 en 1.3 jaar! Ik hou heel veel van ze, en gelukkig heb ik nooit haat ten opzichte van hun gevoeld, maar het is vreselijk om door te maken. Vraag me ook zo vaak af: HOE LANG NOG! Het beste is om het te accepteren. Maar dat is moeilijk zeg. Ik praat graag met jullie mee. Nog meer meiden die hier last hebben van paniek? Vooral als ik ergens heen moet waar ik nooit ben geweest. Dit ken ik echt niet van mezelf. Oh ja, slik antidepressiva. Sertraline 75 mg! Gr
@Ts: goed dat je de vragenlijst helemaal hebt ingevuld. En waarom geen medicijnen? Als je je been breekt wil je toch ook pijnstilling? Nu ben je psygisch even niet helemaal lekker in orde, dan mag je daar toch ook best iets voor slikken. Hier enige jaren geleden depressief geweest. Wilde eerst ook geen medicijnen. Maar zonder zag ik echt alles negatief. Door de antidepressieva zag ik ook weer de positieve dingen in het leven. het heeft uiteindelijk bijna 2 jaar geduurd voor ik me weer mezelf voelde. Het kan even duren maar ook voor jullie gaat de zon weer schijnen! @Ninja: hier toen gesprekken gehad met een psycholoog en dus antidepressieva.