De eerste was geen bewuste keus maar een verassing, heb ik alleen gedaan op mijn 16e. Tweede was een bewuste keuze, ik wilde graag een kindje van ons met de man van mijn dromen. Was overigens pittiger(die hele begin-tijd, huilbaby) dan de eerste in mn upje. Nu de derde wederom niet gepland, verassing! Af en toe vraag ik me ook af wat me bezielt whahahaha maar ik ben dol op mijn kinderen.
Ha ha ha! TS, ik vraag het me ook weleens af, maar dan als ik moeders zie lopen met vier kindertjes. Gelukkig heb ik een heel makkelijk, lief, lekker slapend, voorbeeldig kindje! (maar ze is pas drie maanden). Ik zou dolgraag een tweede krijgen... maar zwanger worden (ICSI) is niet leuk, zwanger zijn (BI en PE/HELLP) is niet leuk, en bevallen is gewoonweg vreselijk!!! Dus ik weet niet of ik dat avontuur nog aandurf! Maar, echt, wat zou ik graag nog zo'n tweede wurmpje erbij hebben in ons gezinnetje!
Wij wachten nog eventjes Ik herken heel erg wat je schrijft, TS. Zelf ben ik gewoon niet zo geschikt voor het hele eerste jaar zorgen geloof ik, haha. Of nou, na 6 maanden vond ik het een beetje leuker worden, omdat hij toen wat meer dingen kon en echt een 'mensje' werd. (dat was hij natuurlijk al, maar ik bedoel meer echt een persoonlijkheid zegmaar) Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik een moeder ben die niet zo van baby's houdt... Na z'n eerste verjaardag vond ik het zoveel leuker worden!! We kunnen ontzettend lachen samen en papa foppen enzo. Hij heeft echt humor! Ik denk dat we wel gaan proberen om nog een tweede kindje te krijgen. We wilden eerst wachten tot er ongeveer 4 jaar verschil tussen zou zitten (voor zover je dat kunt plannen natuurlijk) maar gezien onze leeftijd (ik bijna 36, vriend 42) gaan we er misschien wel wat eerder voor. Het helpt trouwens ook wel dat m'n energiepeil iets begint op te krabbelen na een flutjaar qua slaap. Na z'n eerste verjaardag begon ons zoontje zo nu en dan een nachtje door te slapen en dat is wel heeeeeeeeeel fijn! (zeker op de 4 dagen dat ik werk, haha)
Dat weet ik eigenlijk ook niet. Ik denk dat ik niet te veel "stil" sta bij de lasten, en geniet van de lusten. Vind het gewoon zo bijzonder hoe een kindje van een hulpeloos wezentje doorgroeit tot een volwaardig mens enz. En voor de kinderen zelf, ik vind het voor hun ook leuk dat ze met broetje, en zusjes op groeien.
Ik vind ze trouwens ook na 1,5 jaar.. Ongeveer, als ze lopen en wat praten leuker en makkelijker worden, dan begrijp ik ze beter haha.
Bij ons was eigenlijk de enige reden dat ons gezin niet compleet voelde. De eerste zwangerschap ging op zich goed, maar niet helemaal probleemloos. Bij e geboorte bleek dat hij in het vruchtwater had gepoept en is geboren met een fikse longontsteking. De eerste twee dagen is hij goed doorgekomen (had anders af kunnen lopen) en direct zeiden we; Nooooit weer. Maar goed, meneertje was ruim 1.5 en begon het te kriebelen. Als baby zijnde was hij eigenlijk vrij makkelijk, alleen de eerste weken was het goed te merken dat hij zo ziek is geweest. Controles bij de ha, kinderarts, vaak verkouden; weer naar de ha, hoesten; en maar weer naar de ha. Tandjes liepen we makkelijk door en echt moeilijk was hij niet. Toch begon het te kriebelen met 1.5 jaar. Het voelde niet compleet dus toen ik ziek was geweest de pil de deur uit gedaan. Deze keer een rot zwangerschap met veel zorgen. Maar als baby is ze zelfs nog makkelijker dan de oudste. Huilt alleen als er iets aan de hand is (honger, ziek of tandjes). de oudste zit vol in de peuterpuberteit en soms zit ik echt met mijn handen in het haar, maar ik geniet er volop van. De momenten dat het echt spitsuur is hier in huis zijn druk, maar o zo leuk. Een derde gaat er hier niet meer komen (tenminste, niet bewust). De problemen rond Lenn zn geboorte, (dat werd me pas goed duidelijk toen de vliezen bij Elise werden gebroken, toen gleed er echt een flinke spanning van me af toen bleek dat het helder was) en daarnaast de zwangerschap van de jongste, durven we een derde zwangerschap niet aan. Maar voor ons gevoel zijn we nu compleet en is het goed zo. Ik ben blij dat we voor een tweede zijn gegaan, al heb ik me vaak genoeg afgevraagd waarom we dat ook alweer zo graag wilden
Dit Mijn dochter heeft 10mnd lang veeeeel gehuild, tot voor kort erg slecht geslapen en is nog altijd een enorme handenbinder! Toch waren wij na een jaar weer zwanger. Ik heb me nog vaak afgevraagd waarom ik er weer aan begonnen was. Antwoord is simpel, de wens was groter dan alle lastige fases etc. Mijn geluk is echt dat mijn jongste super makkelijk is. Hoewel ik echt gek ben op mijn dochter weet ik niet wat er was gebeurd als ik weer zo'n pittig ding zou hebben gekregen. Dat is wel de reden dat er hier geen 3e meer komt.
Hi hi, vind het wel een grappig topic! Ook zulke serieuze reacties (een kind neem je niet die krijg je, nou sorry, ik krijg ze niet zomaar hoor, heb er heel veel voor moeten doen... ) Tja, wat kan ik verder zeggen; ik heb het liefste kind van de wereld, maar soms, als ie alleen maar huilt n te moe is om te slapen, ja, dan wordt ik ook wel een beetje wanhopig Maar dan denk ik maar aan het kindje van mijn collega, die met 27 weken kwam, en die een halfjaar in het ziekenhuis gelegb heeft. Of de baby van mijn buurvrouw, een èchte huilbaby, die heeft de eerste 7 maanden alleen maar gehuild....
Oh ja, en wij zijn stiekempjes al over een tweede aan het denken.... Die hele zwangerschap hoeft van mij ook niet, maar twee kindjes van ons zelf, wat een geluk lijkt me dat. Voor het zelfde geld lukt het niet, nou ja, ook goed hoor, dan blijft Twan alleen, en zullen we net zo gelukkig zijn.
Heb nu twee kinderen en super blij daarmee. Maar zal eerlijk zijn. Kinderen krijgen heb ik niet altijd gelijk leuk gevonden en soms nog niet. Na mijn eerste wist ik ook echt niet wat mij over kwam die sterke meid krijgt een kind en kan dat niet aan? Mijn tweede was een spontaan wondertje. Maar met de gedachten van de eerste dacht diep van binnen wel eens wil je dit nog eens mee maken. soms wat het nee. Liever niet. Maar ze is er en HAD HET NOOIT ANDERS MEER GEWILD. Wil hier mee zeggen. Het moederschap is me misschien niet aan geboren. Maar de liefde van en voor mijn kinderen maakt het uit eindelijk allemaal goed. Tijdje geleden zij ik in eens tegen iemand( daar heb ik me redenen voor) had ik wel moeder moeten worden. En dan denk ik aan een antwoord ja zeker dat ik dat heb moeten worden. Als ik het over mocht doen zou ik het zeker te weten weer doen. Geen spijt dus. Wel van andere dingen. Maar van mijn kinderen uit eindelijk nooit. Ze hebben me kwetsbaar gemaakt maar ook super sterk.
Je groeit er in mee, dus uiteindelijk gaat de liefde voor je kind boven alle moeilijkheden. Iedere leeftijd heeft zijn eigen (lastige) problemen, dus met kinderen ben je nooit van je zorgen af.
Dit schiet bij mij in het verkeerde keelgat.... Heb je mijn onderschrift al eens goed bekeken? Wij zijn 3 jaar bezig geweest voor Aiden. 11 mislukte IUI's, 1 mislukte IVF en een geslaagde ICSI. Een tweede wil helaas ook nog niet lukken. Vandaar mijn opmerking. Een kind neem je niet. Die krijg je of je krijgt het niet. Helaas.... Was het maar zo dat ik een kind kon nemen. Dat zou het een stuk makkelijker maken! Sorry, ff offtopic, maar het zat me nogal hoog!
haha, ik wist na een tijdje al dat ik graag een groter leeftijdsverschil wilde...ongeveer 4 jaar. Onze baby komt als onze dochter 4 jaar en 3 maanden is...perfect lijkt mij Ik ben er ook helemaal klaar voor en vind het geweldig. Kan bij jou ook nog komen hoor.
Leuk topic Ik vraag me het dus ook af en mensen die tegen me zeggen dat het bij mij vást ook weer gaat kriebelen verkoop ik t liefst een flinke mep Dochter is vandaag een half jaar en ik geniet echt van haar zit heerlijk op mijn roze wolk, ze is supermakkelijk en uiteraard de liefste vd wereld, maar dat deel van de positieve test tot +/- 3 maanden....daar ben ik niet voor gemaakt (2 jaar wachten daarvoor was ook niet top maar dat ben ik wel vergeten). Ook heb ik gewoon tijd/rust voor mezelf nodig ik zou werkelijk niet weten hoe dat moest met twee kindjes? Voor mij voelt het ook compleet en af zo. Het enige waardoor ik wel wat met deze vraag worstel is dat ik bang ben dat mijn mening teveel wordt gevormd door de HG de hele zwangerschap incl opnames/bekkenpijn/totale zwakte en instorten inc antidepressiva in de kraamweek. Voor mn dochter zou ik namelijk wel een broertje of zusje willen maar voor mezelf nog een zwangerschap? No way ik maak mezelf kapot dan als het weer zo zou lopen. Mja ik hóef er ook nog helemaal niet over te denken en eerst nog maar eens verder genieten, lichamelijk weer 100% worden en de AD afbouwen Misschien is die afkeer die ik voel nog wel soort verwerking ofzo..Maar toch denk je er over na he.. en dan zie ik anderen en kan momenteel alleen maar denken: Wat bezielt je?!
Wat een eerlijk topic, mooi om andere reacties te lezen . Hier een hele negatieve ervaring met het zwanger blijven (2 'redelijk late' miskramen) en een vreselijk onzekere zwangerschap (vanaf 15 weken volledige bedrust ivm premature weeen, erg klein kindje, ziekenhuisopname met weeenremmers enz). Na de geboorte leefde ik wel grotendeels op een roze wolk al werd ik gek van bezorgdheid en angst dat mijn dochter iets overkwam. Mijn dochter was geen huilbaby maar door de reflux waren er toch wel wat 'zware dagen'. Gelukkig sliep ze de nachten goed en dan kom je toch aan voldoende rust. Vanaf een maand of 7 vond ik het zoveel makkelijker worden. Dochter was tevredener, reflux minder, en kon ook zelf wat spelen als ik een boterhammetje zat te eten ofzo. Nu vind ik het echt super leuk nu ze net loopt en super enthousiast kan doen als ze iets leuk vind. Ik weet nu ook feilloos wanneer er iets is of wanneer ze gewoon moppert. Heerlijk! Overigens mis ik ook wel dingen uit de babytijd juist. Knuffelen, tegen me aan slapen, voedingen (bv). Wij zijn gestopt met de pil voor een 2e maar ik sta er heel anders in dan bij de eerste keer. Toen moest en zou het snel snel snel, nu komt het zoals het komt en daar heb ik de rust in gevonden. Toch ben ik wel nog vaak angstig tov de volgende zwangerschap. Krijgen we weer miskramen? Zal ik weer zo vroeg aan mijn bed gekluisterd zijn? Hoe moet het dan met mijn dochter, ik moet er toch voor haar zijn? Dit al weegt zwaar, maar ook mijn wens voor een brusje voor mijn dochter (nog meer voor haar dan voor mezelf!) wegen zwaarder...
Mijn 1e zwangerschap was niet zo leuk (heel erg misselijk en BI) en ik wist van te voren dat de 2e nog minder zou zijn, maar toch wist ik absoluut zeker dat er een 2e zou komen en dat we niet lang zouden wachten. Ik ben gewoon niet gemaakt om zwanger te zijn (zowel lichamelijk als geestelijk) en daar heb ik me ook gewoon op ingesteld. In je OP benadruk je vooral de minder leuke fases, maar ik zie deze fases eerlijk gezegd echt niet zo.... Natuurlijk is het soms zwaar, maar ik gelukkig overheersen de minder zware periodes hier! Ik kan echt, echt genieten van mijn kindjes Moet trouwens wel toegeven dat het na 1 jaar veeeel makkelijker wordt allemaal. Een 2e is ook een "makkie" vergeleken bij de eerste.. Been there, done that
Ik zou praktische moeilijkheden of moeheid niet meetellen als beslissing voor wel of geen kind. Dat zijn dingen die erbij horen. Iedereen die aan kinderen begint weet dat het leven drastisch verandert. Ik denk dat de zwevende termen als 'roze/blauwe wolken' en alsmaar 'genieten' ook meespelen bij dit soort gevoelens bij vrouwen. Er worden verwachtingen gekweekt die in de praktijk vaak anders zijn. Moeder zijn betekent de rest van je leven zorgen en verantwoordelijkheid, moeheid en je kind boven jezelf stellen. en toch genieten van dit alles, van de kans om een nieuw leven te creeren en een nieuw mens te mogen begeleiden in zijn groei. De slapeloosheid en babykrampjes vallen bij deze uitgangspunt in het niet.
Wat mij bezielde om 3 kids te krijgen in 18 mnd? Het lot denk ik... Ik raakte na mmm zwanger van een drieling, ging met 1 mis n kreeg een tweeling, klote zwangerschap, heerlijke bevalling, geen kraamtijd kids bleven in het ziekenhuis, kortom hectisch.... En toen 8 mnd later bleek ik spontaan zwanger te zijn van nr 3! En nu... Een twin van 18 mnd en een baby van 9 wkn... Mijn jongste heeft de eerste 6 wkn continu gehuild bleek kma te zijn, en de bevalling van haar was een hel thuis zonder persweeen, En man wat is het druk en wordt ik soms gek van alles, maar he.... Ik ben wel mooi wel gezegend met 3 kids, hoe druk dan ook...
TS, leuke openingspost! Zoals jij het schrijft, zo reageerde mijn moeder ook toen ik vertelde dat ik weer zwanger was van ons tweede kindje. Ik ben geen oranisatorisch talent en al zeker geen handige babymama. Ik kan niet veel incasseren, als het boven de 25 graden is, of als iemand een keer boe tegen mij zegt dan wordt ik gevloerd door een migraine aanval. Maar toch, mijn gevoel zei dat ik twee kindjes wilde. Soms zie ik mensen zo nonchalant en makkelijk met hun kinderen omgaan. Op een terrasje zittend met een huilend babytje in de wagen en dan serieus op hun gemak van een salade genietend! Ik liet meteen mijn eten staan om als een gestresste neuroot mijn kind te gaan troosten. Of moeders die hun kinderen in alle hoeken en gaten in doeken ophangen en ze in die hoedanigheid niet laten tegenhouden om hun gangetje te gaan, zoals zij dat ook deden voordat de kinderen er waren... Ik sta nog steeds te stuntelen met de (constructief o zo eenvoudige) dubbele kinderwagen als ik die uit de kofferbak heb gesjord. Ik ben niet zo'n moeder uit het boekje en dat heb ik mezelf dat ook heel lang aangerekend. Ik heb het wel geprobeerd hoor. Haren eraf (want dan lijk ik ouder en word ik als moeder misschien wel meer serieus genomen). Een draagdoek aangeschaft onder het mom "dit kan ik ook en dit moet ik ook leuk vinden!". Vanaf de geboorte van mijn dochter tot enkele weken geleden heb ik me een vreselijke kluns gevoeld. Ik heb ook vaak gedacht, nee ik kan dit gewoon niet, ik ben hier het type mens niet voor. Ik kan niet plannen, organiseren, op de peuterspeelzaal met de andere moeders praten over koetjes en kalfjes want ik pas niet bij die moeders. Ik hoor niet bij de groep moeders, zoals een moeder moet zijn en ik dacht dat iedereen mij ook zo zag. Een soort freak in moederland! Nu denk ik bij mezelf, ook al gaf ik dan geen borstvoeding en vergeet ik zo nu en dan eens een gezonde maaltijd te maken waardoor er een potje voorgeschoteld wordt. Mijn kinderen zijn gelukkig, ze zitten gezond in hun vel, ze lachen, we maken lol samen, ze zijn overal op tijd en het zijn lieve en sociale wezentjes. Ik zal dus toch wel iets goed doen.... Om een kort verhaal lang te maken. Ik vind het heerlijk om moeder te zijn van twee kinderen.