Galstenen wie ook....?

ik heb het gehad bij de eerste en de 2de zwangerschap steeds werd ik doodziek rond 4 weken na de bevalling. Bij de eerste hebben ze hem toen de kleine 6 weken oud was me galblaas verwijderd.

Ik heb trouwens heel de zwangerschap aanvallen gehad maar steeds konden ze niets vinden.

 

Ik heb het ook gehad. Niet zwangerschapsgerelateerd.
De aanvallen werden steeds heviger. Begon met een beroerd gevoel en beetje druk op de borst.
Uiteindelijk bij de heftigste duurde de aanval heel lang. Symptomen pijn op de borst, benauwd, bewegingsonrust, misselijk en spugen.
Toen is de galblaas er ook uit gehaald. De operatie viel mij tegen (na die tijd). Vooral toen ik thuis in bed ging liggen. Uiteindelijk zittend geslapen en dat ging prima.

 

Nu pas 3 jaar later kan ik zeggen dat ik blij ben dat ie eruit is. daarvoor had ik nog veel klachten en die bij een tweede zwangerschap erger werden bleek dus mijn galwegen versmald waren door ze zwangerschap.

De operatie zelf vond ik meevallen na 2 weken kon ik alles weer. Ik heb wel 5 dagen in het zh geleden. Ik had veel pijn en kon niet goed ademen enz

 

Hey..

dat is een veelvoorkomend verschijnsel na een zwangerschap..

ik heb ook meerdere malen een aanval gehad. Mijn galblaas is vorig jaar juni verwijderd. waarschijnlijk als je er veel last van hebt, zal dat dan ook gebeuren. dit is gewoon een laprascopische ingreep, 1 a 2 nachtjes blijven. als het gewoon gaat.. ze kunnen ook de gehele ingreep nemen, maar dan ben je wat langer in het ziekenhuis volgens mij een dag of 7. na de operatie 6 wk niet zwaar tillen enz (voor de wond) ik heb er nooit geen last van gehad, kwa eten ook nog niet eens!

 

Zoals Ninja2 al beschrijft, kortademig. Ik heb na de operatie een morfinepomp gekregen. Het draaien deed me zeer ook weer gaan liggen. Eenmaal thuis heb ik die middag nog in bed gelegen alles prima. Tot 's avonds toen wist ik van gekheid niet hoe ik weer overeind moest komen zo ontzettend veel pijn. Dit was dus nog een bijverschijnsel van de operatie en de morfine die echt uitgewerkt was. Toen met een zitje van de blokker in bed geslapen.

Mijn operatie was trouwens een kijkoperatie!

 

Hier ook een ervaringsdeskundige, na 50kg te zijn afgevallen kreeg ik steeds kolieken en ben vorig jaar april geopereerd.
Laparoscopisch 1 nacht moeten blijven en hersteld binnen 2 weken.
Een hele opluchting moet ik zeggen, die aanvallen waren verschrikkelijk.
Het valt echt heel erg mee en je zult blij zijn als je er vanaf bent.

 

Kan ik me goed voorstellen. Maar ik kan je verzekeren dat je echt niet van zulke aanvallen wilt hebben zoals ik ze heb gehad (weet niet hoe heftig die van jou zijn). Ondanks dat ik op zag tegen de operatie ben ik wel superblij dat het gebeurt is. En ik zeg nu nog wel eens tegen mijn man hoe heerlijk het is dat ik niet meer bang hoef te zijn voor aanvallen. Dat wil toch wel wat zeggen ruim een jaar na de operatie!

 

Bij mij is het lange tijd niet gediagnosticeerd en uiteindelijk ben ik pas geopereerd toen ik lange tijd ziek was en het ding helemaal ontstoken was. Ik was erg blij dat ik ervan af was. Het herstel duurde best lang, week in het ziekenhuis en toen nog een aantal weken opbouwen, maar ik was natuurlijk daarvoor ook ziek geweest.
Ik vond de galsteenaanvallen een stuk pijnlijker dan de bevalling, dus wat dat betreft zou ik zeggen: zo snel mogelijk opereren.

 

Ik had 3 weken na mijn zw de eerste aanval.
Ik werd huilend wakker van de pijn en ben meteen naar de ehbo gegaan.
Daar werd een echo gemaakt, en gezegd dat ik dus galstenen had. Ik werd weer naar huis gestuurd met medicatie.

De weken daar op werd het alleen maar erger,
en ben in tussen tijd 6 keer bij de ehbo geweest en elke keer werd ik terug gestuurd.
Totdat ik een alvleesklier ontsteking erbij kreeg, ik werd op genomen 5 dagen.

eenmaal thuis konden ze me niet meteen opereren vanwege de alvleesklier...dus heb ik enige tijd weer moeten wachten, met gevolg dat ik dus weer een alvleesklier onsteking kreeg en weer ben opgenomen.
Eindelijk toen ik voor de 2de keer werd opgenomen kozen ze maar meteen voor de operatie!

Wat ben ik blij dat ik mijn galblaas eruit is zeg!
Het enige wat bij mij hielp was morfine. En gelukkig heb ik dat ook vaak gekregen in het ziekenhuis , maar anders was het bij mij niet vol te houden.

Ik ben in november geopereerd en sinds een maand voel ik me weer mezelf,kan alles eten ook vettige dingen.
Ik voel me herboren
Hier hadden de galstenen niks te maken met - te vet eten-of overgewicht, maar juist de zwangerschap.

Succes en ik hoop dat je er snel vanaf bent!

 

@Rums wat voelt dat heerlijk he om gewoon weer te kunnen zeggen dat je zo blij bent dat alle ellende voor bij is, en je er geen last meer van hebt Ik zeg het ook nog steeds vaak genoeg tegen vriendlief!

 

Ik heb ook galkolieken gehad, maar niet aan de zw gerelateerd. Galblaas flink ontstoken, zes weken moeten wachten op operatie, maar daarna viel het mij super mee. Ik ben geopereerd, daarna één spuit tegen de pijn en toen was de pijn heel goed te doen. Zelfs geen paracetamol meer nodig gehad. Twee nachtjes zh en daarna nog twee weken thuis en toen weer gewoon aan het werk. Ik was vooral heel blij dat het achter de rug was. Ik vond operatie en herstel weinig voorstellen. Hoop dat dit je wat gerust stelt. Ik was vooraf ook heel bang!
Ik vond mijn eerst bevalling veel zwaarder, dat geeft je misschien een idee.

 

Hier ook, tijdens de zwangerschap van de eerste.. drie weken na de bevalling ben ik geopereerd!

Pijn begon rond de 25 weken ongeveer.. Was echt vreselijk..
Direct na de bevalling kreeg ik om de nacht koliek aanvallen. Dacht dat ik dood ging, de pijn was nog erger dan bevallen.

Ben blij dat de galblaas eruit is.

 

O echt wel wat een verademing!!!
Vriendin van een collega had tegen haar gezegd dat ze liever een kind baard dan een galblaasaanval. Nou ik ga het beleven tussen nu en een kleine 4 weken...

 

Hoe het galstenen verhaal bij mij uitpakte is geen pretje en gun ik zeker weten ook niemand.
In 2006 kreeg ik steeds terugkerende pijnaanvallen in de bovenbuik en bovenrug. Op een gegeven moment werd ik gigantisch ziek, en de huisarts stuurde mij door naar het ziekenhuis ( eerste hulp )
Daar hebben ze onderzoeken gedaan, en op de echo zagen ze dat ik wat galstenen had. Uit de bloedwaardes kwam naar voren dat ik daarbij ook nog een alvleesklierontsteking had. Ik ben dus met spoed opgenomen met een waarde van 4000, terwijl dat het normaal gesproken niet hoger dan 220 mag komen.
Ik heb meerdere malen een ecrp gehad om de galstenen en sappen af te laten voeren, maar het hielp niet.
Uiteindelijk hebben ze mijn galblaas verwijderd.
Conclusie van de artsen was : er was bij mij een galsteen klem komen te zitten in de afvoergangen, met als resultaat een alvleesklierontsteking. Ik ben letterlijk door het oog van de naald gekropen. Dus ik hoop dat ze wat aan jou galstenen gaan doen voor het nog meer schade aan kan richten. ( dit laatste hoeft tuurlijk niet het geval te zijn, maar ik ben er altijd wel een beetje huiverig voor )

 

Ik kreeg 8 wkn na de bevalling van mijn 1e mijn eerste galkoliek. Heftig, maar gelukkig binnen een 1,5 uur weer spontaan over. Daarna kreeg ik last van jeuk, vreselijke jeuk over mijn hele lichaam en met bloedprikken bleken mijn leverwaarden afwijkend te zijn. Ik kreeg een verwijzing voor een echo, maar de dag erna keek ik in de spiegel en zag ik geel en had ik een heftige huiduitslag (allergische reactie op medicijn tegen jeuk). Via huisartsenpost op SEH beland en op echo die daar gemaakt werd, was idd een galblaas vol met kleine steentjes te zien. Bloedwaarden waren verslechterd, maar omdat ik op dat moment pijnvrij was, mocht ik naar huis met pijnstillers.

Controle op de poli, bloed weer slechter, ik werd geler en geler en de jeuk was echt niet te harden. Gedacht werd aan een vastzittende steen en ik kreeg een ERCP. Helaas, daar bleek niets bijzonders op te zien.

Ik werd steeds zieker (misselijk, afvallen), sliep nauwelijks meer van de jeuk en had ongeveer 3-4 galkoliekaanvallen per week. Meer onderzoeken wat er nu aan de hand was en uiteindelijk kwam de conclusie: ik had een ontsteking van mijn lever veroorzaakt door mijn gewone anticonceptiepil en toevallig had ik, tegelijkertijd, ook galstenen.

Maar vanwege de leverontsteking wilde ze me niet opereren aan mijn galblaas tenzij van 'levensbelang'. Dus ik moest mijn tijd maar uitzitten, van koliek naar koliek, tot de lever spontaan genezen was ... Na 2,5 maanden kreeg ik eindelijk groen licht voor de operatie. Wat was ik opgelucht dat het kreng er eindelijk uit mocht!!

Het herstel na de operatie duurde vrij lang en pijn e.d. is mij tegengevallen, maar ik was ook aan het herstellen van 3 maanden ernstig ziek zijn en nauwelijks slapen vanwege die leverontsteking.

Maar daarna nooit, nooit meer last gehad!
Vrouwelijke hormonen maken het overigens makkelijk om galstenen te gaan maken, vandaar de link met zwangerschap.

 

Ik kreeg met 36 weken zwangerschap hevige koliek-aanvallen. Na twee nachten opname in zkh en echo bleken er ook veel galstenen te zitten. 13 weken na de bevalling pas geopereerd.. Ben erg blij er vanaf te zijn, achteraf had ik er meer vaart achter moeten zetten om direct 6 weken na de bevalling geholpen te worden.
Het was goed voor mijn zwangerschaps-kilo's: ik was tussen de dag van bevalling en twee weken later 20kg kwijt geraakt.. Ik kreeg van haast alle eten koliek-aanvallen, sowieso kon ik niks warms meer eten. Ik heb toen weken lang op brood en fruit geleefd, daardoor bleven de aanvallen uit.

Na de operatie nooit meer last gehad, er zaten 25 steentjes in de galblaas.

Er schijnt wel verschil te zijn, sommigen hebben 1 grote steen erin zitten, die hebben hele andere aanvallen/pijnen dan de kleine steentjes. De kleine steentjes gaan vastzitten in de uitgang van de galblaas, waardoor de koliekpijnen beginnen. De pijn ging dan weer over door overgeven: het steentje schoot dan weer los.

Ik gun niemand die pijnen, en zou een galblaasverwijdering ook altijd aanraden...