Hello ladies Ik ben trotse mama van Kian. Sinds een paar dagen merk ik dat zowel ik als mijn man leiden aan het "dit is MIJN baby"-syndroom. Ik leg het even uit... is eigenlijk best wel grappig. Gisteren was mijn moeder hier, samen met mijn zus. Toen ze vertrokken, zei mijn vriend me dat hij het verschrikkelijk vond dat zij ''zoooo vaak" bij ons komen aanlopen sinds de kleine er is. Hij vind het ook niet leuk dat ze hem zo veel willen vastnemen. Ik begon te lachen en vertelde hem dat het bij hem thuis net hetzelfde is... en dat ik dat precies hetzelfde ervaar als hij. Wanneer we daar met de maxi-cosi in de hal stappen, hangt mijn schoonmoeder ook al boven dat ding. Dit weekend mochten ze even baby-sitten. Bij aankomst vertelde ze mijn schoonmoeder me dat we voortaan geen reismand hoefden mee te nemen. Ze zou de kleine wel bij haar houden op de zetel... op een kussentje! Zoooooo Ik dacht het niet! Ik denk dat het komt omdat je zo trots bent op je kind, dat je niet goed kan verdragen dat je schoonfamilie zich er over ontfermd of zo... weet het niet juist. Mss bang dat ze het gaan afnemen of bang dat je bepaalde momenten gaat missen? Maar vond het wel raar dat zowel ik als mijn vriend hetzelfde hebben. Zijn er mss nog dames met deze aandoening? Ben benieuwd! xxx jelly
Ik heb het na een jaar nóg! Ik kan het zelfs niet hebben als Glenn naar iemand ruikt waar hij bij op schoot heeft gezeten. Glenn MOET dan gewoon in bad/douche. Ik hoop dat jij en je vriend er sneller van af zijn.
Ik heb het ook. Vooral bij schoonfamilie. Ik geef er zo min mogelijk aan toe. Zolang ze niets doen wat echt niet kan, laat ik ze lekker. Ook zij moeten een fijne opa en oma kunnen worden voor onze dochter. Wel bijzonder dat dit zo werkt he?
hier ook verschrikkelijk! We hebben het allebei en kunnen er gelukkig goed over praten want ik voel het vooral naar zijn moeder en hij richting mijn vader. Gek he? maar misschien komt het ook wel omdat de oma's en opa helemaal leip zijn geworden en het liefst iedere dag op de stoep staan...en na een half uur eens vragen hoe het met jou gaat. Nee hier ook en ik denk dat we nog wel last houden van dit syndroom
Hier ook zo, alleen is het hier alleen mijn schoonfamilie die hem zowat opeist. Mijn familie niet, die weten dat ik er niet van houdt!
Vigo heeft maar 1 oma ( mijn moeder) en zij komt bijna elke dag op bezoek. Ik vind het juist mega leuk! (al moet ik mijn moeder soms wel even corrigeren )
ja heb dit ook, wel toevallig heb net ook een onderwerp gestart, wel een beetje vergelijkbaar... en inderdaad wat lina zegt, als hij ook maar een beetje vreemd ruikt (als mn zusje de hele tijd met der handen over zn hoofdje loopt te aaien) loopt ik daarna naar boven en was het liefst zn hoofdje en doe er weer haarlotion in! haha errug! maar ik heb dit dus ook verschrikkelijk erg! ik was al bang dat het aan mij lag, maar toen las ik dit onderwerp! ben dus niet de enige, zat er al een tijdje mee namelijk (lees mijn onderwerp---> vriijdag is het zover.....) liefs emmie
Ik leid of is het nou lijd er ook aan noujah. Ik heb het in ieder geval ook. En dan met name naar mijn eigen moeder Dan komt ze binnen zegt ze waar is me kind..... euhm mam DAT IS MIJN KIND, Ik ben jouw kind. nee zegt ze hij is ook een beetje me kind. hmzzzz Inderdaad als hij ruikt naar de juffen op de opvang of anders dan normaal, hup in bad haha Opzich houdt mijn familie en schoonfamilie zich wel gedeisd hoor. ik ben zelfs een keer boos geworden. Voordat ik bevallen was vroeg ik weleens aan mijn moeder of ze langs wilde komen, dan had ze nooit tijd (ze hebben een eigen zaak). Toen ik bevallen was wilde ze elke dag komen. Dat vond ik gewoon raar. Een keer liuep ik op straat in het centrum hier, kom ik mijn ouders tegen. hup beiden met die kop de wagen in. ik zat maar wat om me heen te kijken, op een gegeven moment zeg ik "vroeger werd ik ook nog weleens begroet"
Hahaha...zo herkenbaar! ( dacht eigenlijk dat het aan mijn lag,want mijn mannetje heeft dit niet zo ) Maar ik heb het vooral met me schoonmoeder grrrrr....ze past 1 dag op ( toen ik zwanger was leek het me ideaal ) maar nu denk ik daar wel anders over! Maar als ze daar is zit ze heel de dag met Sophie op schoot en stinkt Sophie naar haar parfum,en ze laat jan en alleman langs komen om naar Sophie tekomen kijken en bij iedereen wordt ze op schoot gezet,nou dat wil ik niet! maar dan zeg ze dood leuk,jij wilde toch een makelijk kindje...grrr....! Ook zoiets...ging ze met Sophie op kraamvisite bij iemand,zeg ze tegen die kers verse vader ( eerst kindje ) haal jij Sophie uit de maxi cosi...dus hij deed dat en wilde Sophie neer zetten...maar ze kan nog helemaal niet zitten...dat doe je toch niet! Dat was de druppel! heb er in geschreven voor het kinderdagverblijf! Sorry voor het geklaag maar ik moest het even kwijt! Groetjes,
Grappig, ik heb juist het tegenovergestelde, nou ja, ongeveer. Wij zijn juist zooo trots, dat we hem aan iedereen willen laten zien en begrijpen heel goed dat iedereen hem even zou willen vasthouden. Ik vind dat prima, maar heb dan ook een schoonmoeder én -vader die altijd aan ons vragen wat ons beleid is bij bepaalde dingen. Mijn ouders wonen vrij ver weg. Mijn vader komt ca. eens in drie weken en mijn moeder ziet hem vooral per e-mail. Wel sneu, maar ze heeft geen rijbewijs en de treinreis is 4,5 uur. Als ze komt, blijft ze wel slapen en in die dagen mag ze hem zoveel ze wil. Háár moet ik wel eens corrigeren ja. Maar schaam je niet, het is toch heerlijk zoveel om je mannetje te geven? Het is toch ook JOUW kind!?
Uuh, dit is zo herkenbaar. Ik had het er gisteren nog met een vriendin over, omdat ik het onhebbelijk van mezelf vond. Maar blijkbaar komt het vaker voor! Mijn moeder wil de rol van verzorger hebben voor Veerle, terwijl ik niks meer van haar wil dan dat ze lief is voor mijn kind. En hoe vaak ik ook aangeef dat wat "haar plaats" is, ze blijft het proberen. Het komt voort uit enthousiasme maar ik stoor me er aan. Zo denkt zij ook beter dan mijn vriend te weten wat goed is voor Veerle, ze vindt het nodig hem te corrigeren. Als hij lekker met Veerle aan het spelen is, zegt zei steeds: "Ach dat arme ding, het is veel te heftig voor haar". En dat terwijl Veerle aan het schateren is en hij precies weet hoever hij kan gaan bij zijn eigen dochter! Grrr....Het is ONS kind! Als het aan mijn moeder ligt, leert Veerle hoe ze mooi kan opzitten en pootjes kan geven, liever dan dat het een blije meid wordt die tegen een stootje kan en lol maakt in het leven. Ik heb een hele lieve moeder maar ze heeft een flink aantal eigenschappen die ik nooit terug zou willen zien bij Veerle. En de angst dat, wanneer zij een rol als verzorger zou hebben, die eigenschappen toch (deels) overgaan op mijn meiske... yikes. Dat vind ik 3 x niks. Laat haar maar lekker oma-op-afstand zijn, dan is het een supervrouw.
Heel herkenbaar! Ik trek het erg slecht als ik weet dat er bezoek komt. Misschien ook doordat ik gewoon nog erg moe ben van de keizersnede. Wat ik echt mega vervelend vindt is dat wij er alles aan doen zodat ons kleintje een beetje begint te wennen aan een bepaald ritme en dat dan de visite (vooral (schoon) ouders) denkt dat ze die kleine zomaar ´even´kunnen wakker maken en van hand tot hand kunnen geven. Daar stoor ik me zo aan! Ik bedoel zij trekken de deur achter zich dicht na een half uur en wij zitten met een onrustig kind. En als je dan verteld dat ze net ligt te slapen dan reageren ze van ach een baby mag best even huilen hoor, goed voor de longetjes! GRRRR! Het is mijn kind en zij bepalen een beetje wat wel en niet goed is... Daarom probeer ik de eerste weken zo min mogelijk bezoek te ontvangen totdat ons kleine een beetje haar ritme heeft gevonden. Sorry hoor..moest ik even van me afschrijven....
Ik heb Glenn nooit van hand tot hand gegeven. Juist omdat wij daarna met de gebakken peren zitten en hun lekker relaxed thuis aan het napraten zijn over ons kind. Mijn schoonouders zeggen ook: waar is mijn kind. (dan wórd ik me daar toch kwaad! het is óns kind en jullie KLEINKIND)
OOOEEEFFF seg! Ik ben duidelijk niet de enige met dit syndroom! Wat een opluchting. Ik denk dat het ook meestal gaat om de schoonouders van wie we het niet kunnen verdragen. Natuurlijk zijn er ook anderen waarbij het hun eigen ouder is... Mijn schoonmoeder had het op een dag ook over HAAR zoon. Ik heb haar meteen op de vingers getikt en haar duidelijk gemaakt dat het niet HAAR zoon was, maar de ONZE en dat het HAAR KLEINZOON was. Nadien heeft ze het gelukkig niet meer gezegd. En als dat toch weer gebeurt, dan corrigeer ik haar weer. Net zo lang tot ze het begrepen heeft. En idd ik heb ook wel eens schrik dat Kian bij 1 van zijn grootouders dingen gaat aangeleerd krijgen, waar wij als ouders het totaal niet mee eens zijn. Maar ja, dat is nog toekomst-muziek... toch ga ik het zover niet laten komen. xxx jelly
Echt zo herkenbaar! In het begin maakte ik me er zorgen over hoe ik mensen duidelijk wilde maken dat ik mn kind niet uit handen wil geven. Ik ben namelijk best wel n softie..... Maaar na de geboorte ben ik veranderd in een tijger hihi, nee is nee en geen uitleg waarom. Ik word helemaal onpasselijk als bepaalde mensen aan mijn kind zitten of t vast willen houden, bleggghhhhh! Dan maar scheve gezichten, ik ga niets tegen mn zin in doen als t om mijn kind gaat, ja toch? Succes!
Zo das allemaal erg herkenbaar... Mijn ouders hebben het ook steeds over HUN kind. Mijn moeder past op en als ik haar dan kom halen krijg ik amper de kans om m'n dochter gedag te zeggen omdat m'n moeder dan ook de hele tijd met haar hoofd erboven gaat hangen, vind ik ook zo vervelend. Het is allemaal goed bedoeld hoor maar ook zo enorm irritant soms, overal steeds maar meteen die hoofden boven die kinderwagen en aandacht trekken poeh.. Maar m'n dochter draait ook gerust haar hoofd om hoor, ze is niet zo'n sociale lacher haha! M'n schoonmoeder heb ik veel minder problemen mee, maar die zie ik ook niet zo vaak. M'n dochter reageert over het algemeen beter op haar omdat ze rustiger is dan mijn moeder. Maar m'n schoonmoeder heeft 13 kleinkinderen en voor mijn moeder is het de eerste dus dat zal ook wel schelen En bezoek in de kraamtijd heb ik haast niet gehad, tot grote onvrede van mijn (schoon)familie. En de volgende keer zou ik het precies hetzelfde doen!
Ik heb het niet bij mijn eigen ouders, maar wel bij mijn schoonfamilie, vooral mijn schoonmoeder. Maar dat komt bij mij denk ik omdat zij niets wil weten van vaste voedingstijden en verschoningsmomenten en slaapmomenten enzo en ze ook niet naar me luistert. Ze denkt dat ik, als onervaren moedertje, nog veel van haar kan leren en eist dat ook van mij.. GRRR!