Gecompliceerde zwangerschap leidde tot abnormale bevalling

Sinds augustus 2005 ben ik aan het proberen om zwanger te raken en in juli 2006 ben ik de medische molen ingegaan!
Er is niet veel gebeurd tijdens de MM behalve slecht nieuws krijgen!
Het zaad van me man is op 4 dingen na gecontroleerd. 3 zijn goed (weet niet meer wat het waren) en 1 ding was slecht nl. zn zaadjes zijn misvormd!
Aangezien mijn cyclus helemaal in de war was en elke keer met een week verlengde, constateerde mn gynaecoloog dat ik mss niet elke maand een eisprong heb!
Maar Godzijdank ben ik spontaan zwanger geraakt op het moment dat we met IUI zouden beginnen! Na ruim 1,5 jaar was ik gewoon zwanger, niet te geloven!

*Wordt vervolgd*

 

Kort verslagje over mijn zwangerschap!

Als vanaf week 13 verlies ik bloed en vocht en had een hematoom!
Met week 19 begon mn placenta ook te bloeden en werd ik opgenomen.
Vanaf week 20 continu harde buiken en buikkrampen. En vanaf toen ook hevig bloedverlies dus dat zorgde ook voor een open baarmoedermond (en ook voor een 'Tampondrama')!

Volgens mijn gyn. duidde alles op een vroeggeboorte en zolang ik geen 26 weken ben doen ze niks en gaan ze ook niet ingrijpen als ik weeen kreeg.

 

Zwangerschapsweek 25


Dinsdag (25,1 weken)
Laatste controle bij mijn gynaecoloog op de polikliniek!
En dit postte ik op woensdag en was toen 25 weken en 2 dagen zwanger! Wist ik veel dat de volgende dag de hel zou losbreken!

 

Donderdag 25 weken en 3 dagen!


Ik postte dit bij de decembermama's om 15.30 uur!

 

En idd ik belde naar de verloskamers en ik moest zsm naar ze toe komen.
Ik belde mijn man op want die zat in België ivm zn werk en die raadde mij aan om de taxi te bellen ipv de auto te nemen.

Ik heb eerst een heerlijke douche genomen, en hoopte ook dat de harde buiken zullen verdwijnen, en heb daarna een taxi gebeld.
Na 10 minuten stond de taxi voor de deur en ik ging naar het ziekenhuis.

Bij de verloskamers aangekomen meldde ik me bij de balie en werd ontvangen door een verloskundige (die was ook zwanger en ze was al 27 weken)!
Zij nam mij mee naar een kamer en ging aan mij buik voelen. Mijn buik werd een spierbal en dan ontspande het zich en zo ging het maar door (harde buiken kwamen om de 2 a 3 minuten en duurden 1 minuut en soms langer). Ze bleef een kwartier met mij kletsen en stiekem vroeg ze naar mn man en vroeg ook of er geen vriendin in de buurt woonde (Achteraf hoorde ik dat ze gelijk wist dat het vroegtijdige weeën waren)!
Ik belde toen mijn nicht op en die zoe gelijk komen.

Na een kwartier vertelde ze me dat mijn buik onrustig was en ze vroeg mij om mn spijkerbroek uit te doen en lekker te gaan liggen op bed en te proberen te ontspannen. Ze legde mij aan de CTG-scan ondanks dat Jayda toen heel klein was. Ik keek naar de computerscherm en vond de bergjes zo indrukwekkend (Ik had eens moeten weten wat dat betekent). Zij ging weg om het met de gynaecologen te bespreken en ik bleef in dat piepklein kamertje!
Opeens voelde ik mijn blaas en moest zo nodig plassen en heb de apparaat losgekoppeld. Ik ging plassen en daarna ging ik weer liggen. In de tussentijd werd de pijn in mijn rug erger alsof ik zo elke moment ongesteld kon worden! Mijn nicht was in de tussentijd gearriveerd.

Opdat moment stormde de hele ploeg de kamer binnen. Er werd een echo gemaakt van mijn buik en de kleine werd opgemeten. Verder moest ik urine inleveren en er werd een uitstrijkje gemaakt nadat er inwendig werd onderzocht. De baarmoedermond was verkort en ik had al 1 cm ontsluiting.
Na een reeks onderzoeken kreeg ik te horen dat ik weeën had en dat het erop lijkt dat het toch gaat doorzetten dus mocht ik niet reageren op de weeenremmers dan zou ik naar LUMC worden overgebracht!
Ik kreeg 5 pillen die ik moest slikken en een zetpil. De weeën MOESTEN stoppen! Ik was toen al 25 weken en 3 dagen dus ze grepen wonder boven wonder wel in en ik kreeg ook een prik in mn bil voor de longrijping!

Ik was zo in shock en mn nicht belde rustig mn man op en vertelde hem het hele verhaal. Op dat moment begonnen de pillen te werken en ik kreeg er zo’n raar gevoel van. Mijn bloeddruk daalde en ik voelde me gaar.
Ik werd continu in de gaten gehouden en LUMC werd op de hoogte gehouden en er werd een plekje gereserveerd op IC Neonatologie voor Jayda! Als de weeeen binnen een uur niet afnamen dan zou ik met spoed naar LUMC overgeplaatst worden….

Na een uur werd ik weer getoucheerd en ik had nog steeds 1 cm ontsluiting maar mijn buik was nog steeds onrustig. Ik moest op de verloskamer overnachten en mijn nicht ging mijn vluchtkoffer halen (die stond al klaar sinds week 20, na mijn eerste ziekenhuisopname). Nadat ik afscheid nam van mijn nicht en mn man (die kwam net aan van Belgie) nam ik een slaappil in en ging slapen. Het was al midden in de nacht!

*Wordt vervolgd*

 

Vrijdag 25weken en 4 dagen


Rond 3 uur in de ochtend werd ik wakker met een erge rugpijn en harde buiken. Ik ging naar de wc en zag toen mijn grote verbazing dat ik niet meer bloedde. Hebben de pillen het bloeden gestopt? Dacht ik bij mezelf.
Daarna drukte ik op de bel en een verpleegkundige kwam eraan. Ik vertelde dr dat de pijn in mijn rug is toegenomen en dat de harde buiken weer toenamen. Ze lichtte de gynaecoloog in en die kwam een echo maken van mijn buik en heeft ook een inwendig echo gemaakt om mijn baarmoedermond op te meten. Die was nog steeds 2,5 cm, dus ik zat precies op de grens. Na een inwendig onderzoek bleek ik ook nog steeds 1 cm ontsluiting te hebben.
Hij vertelde mij dat mijn buik idd erg onrustig was maar ze kunnen op dit moment niks doen want ik heb al weeenremmers gehad en de volgende gift is pas tegen 21 uur ’s avonds.
Ik moest proberen te slapen en dat deed ik ondanks de rugpijn en mijn onrustige buik!
Tegen 7 uur werd ik wakker en mn man zat al naast mij met chocolade croissantjes in zijn handen. Helaas kon ik absoluut niet ontbijten want niks kreeg ik door mijn keel behalve het drinken. Ik kwam er achter at ik ook geen avondmaaltijd op had en verzweeg dat voor mijn man.
Ik ging onder de douche en zat echt onder heet water mn rug te masseren. Wat was dat heerlijk en het verzachtte de pijn. Na het douchen heb ik weer aan de ctg-scan gezeten en opeens voelde ik mijn rug weer en dit keer veel pijnlijker de harde buiken werden ook wat pijnlijker. Op de computerscherm zag ik wat meer bergjes dan de vorige dag en ik hoorde constant de hartslag van mijn kleine meid. Zij deed het hartstikke goed!
Tegen 11 uur stormde mijn gyn. binnen en ze vond het heel erg dat wat ze elke keer wel vermoedde uiteindelijk toch is gebeurd. zij wist hoe graag ik dit kind wilde en wat voor ellende ik heb meegemaakt. Ze stelde voor om mij weer helemaal te onderzoeken want de weeën zijn toegenomen tov gister. Ze maakte een echo van mijn buik en ging mijn kleine meid opmeten. Daarna ging ze mijn baarmoedermond opmeten met een inwendige echo. Ze schrok want mijn baarmoeder mond was al 1,2 cm. Ze wilde nog toucheren maar vroeg eerst of ik bloedverlies had. Ik vertelde dr dat het sinds vannacht gestopt is. Dat vond ze heel vreemd! Na het inwendig onderzoeken bleek ik ruim 1 cm te hebben. Het lijkt erop dat de bevalling vandaag gaat doorzetten want pas tegen 21u mag ik pas weer weeenremmers krijgen. Er moet wel 24 uur tussen zitten.
Mijn gyn ging weg om het te bespreken met haar collega’s en ik bleef samen met mijn man achter. Hij nam me in zijn armen en zei dat alles goed zou komen.
Na een kwartier kwam mijn gyn binnen en vertelde mij dat ik met spoed naar LUMC wordt overgebracht. Ze heeft LUMC al op de hoogte gebracht en de ambulance is onderweg. Ik kreeg 2 zetpillen in mijn achterste en dat was een vorm van weeenremmers want het is niet de bedoeling dat ik onderweg zou bevallen. Verder zou ik met loeiende sirenes op de vluchtstrook vervoerd worden en daar moet ik niet van schrikken. Mijn man mocht niet mee in de ambulance en mocht ook niet achter de ambulance rijden. Hij en mijn gyn. namen afscheid van mij en ik bleef alleen achter. Na 10 minuten kwamen de ambulancepersoneel en werd op het brancard weggebracht naar beneden. In de ambulance vroeg ik aan een van de personeel of ik het verwijsbriefje mocht lezen. Daar stonden alleen mijn gegevens in en wat er allemaal gaande is. Omdat de ambulance naar Leiden moest racen kreeg ik nog meer harde buiken door het gehobbel. De pijn werd iets erger en ik dacht, laat mij aub niet op de snelweg bevallen. Opeens hoorde ik ook mijn mobiel overgaan en mn man vertelde dat ie al op de verloskamers zat in het LUMC.
Gelukkig duurde het ritje niet zo lang en eindelijk zat ik in de lift op weg naar de 7e verdieping. Daar aangekomen op de verloskamers zat een hele groep op mij te wachten.
Een gyn, een arts-ass, een co-ass, 2 kinderartsen, een neonatoloog en een verpleegkundige. Op dat moment dacht ik “Goh moeten die allemaal bij mijn bevalling aanwezig zijn?”
Ik heb mij netjes aan iedereen voorgesteld en mocht plaats nemen op het bed. Er werd een echo gemaakt van mijn buik en Jayda werd opgemeten. Ze werd geschat op 800 gram.
Daarna werd ik getoucheerd en ik had nog steeds ruim 1 cm ontsluiting. Verder werd ik aan de CTG gelegd en mijn kleine meid deed het heel goed. Mijn gyn in DH faxte de uitslagen van de uitstrijkjes en ik bleek GBS te hebben. Dat is een bacterie in het geboortekanaal wat voor moeder niet gevaarlijk is maar wel voor het kind. Dus ik kreeg een infuus in mijn arm en antibiotica moest zn werk doen.
Inmiddels was het al 18uur en we kregen warme maaltijd. Mijn man at zn portie en ik zat maar lusteloos naar hem te staren. Na het eten kwam de verpleegkundige binnen en kwam naast me zitten. Ze stelde mij gerust en zei dat alles goed zou komen en dat de gyn zo eraan kwam om het een en ander met mij te bespreken. Als de gyn klaar is dan zou ik een gesprek krijgen met de kinderartsen. Ze nam mijn eten mee en beloofde mij dat als ik straks trek had dat ze wat boterhammen voor mij zou gaan smeren. Ik zei geen woord en knikte iets als een-dank-je-wel-gebaar.
De gyn kwam binnen en vertelde ons dat de weeën weer stabiel waren maar dat betekent niks. De bevalling kan gewoon doorzetten dus mijn man mocht bij mij overnachten.
Nadat de gyn weg was, kreeg ik 2 kinderartsen aan bed. We kregen horrorverhalen te horen en daar schrokken we heel erg van. We kregen oa te horen; bij 25 weken als een bevalling doorzet grijpen we NIET in. De baby wordt geboren en als het wat doet zullen we ‘m helpen anders krijg je het op je borst en mag het overlijden. Bij 26 weken grijpen we WEL in ook al doet het kind niks. Dan gaan we wel reanimeren!
Mijn man werd lijkbleek en ik kreeg een brok in mijn keel! Goh, op dat moment kon ik dat wijf wel wat aandoen! Na zoveel ellende en verdriet gaan ze mijn kind niet helpen en ik mag gaan toezien hoe mijn kindje overlijdt? Ik bleef maar herhalen “Maar waarom niet, ik heb nog 2 dagen te gaan dan ben ik 26 weken?”. Mijn man kon geen woord meer uitbrengen en opeens was ik weer helder en vroeg naar wat voor complicaties een kind van 26 weken kon hebben na de geboorte. Ze vertelde ons weer allemaal enge dingen en 1 ding kon ik mij heel goed herinneren en dat was een grote hersenbloeding maar dat kwam zelden voor. Ik dacht; Nee mijn kind zal absoluut geen grote hersenbloeding krijgen want dat lijkt mij zooooooooo erg! En nee mijn kind is gezond!
Opeens drong tot mij door dat de ene kinderarts maar hard bleef roepen wat ons kindje allemaal wel niet kan mankeren en de ander zat naar mij te kijken. Ze keek mij zo meelevend aan en gaf mij een knipoog. Op dat moment wist ik het gelijk. Mijn kind zal het wel overleven! Nadat we het gesprek afgesloten hebben kwam de ‘stille’ kinderarts naar mij toe en vroeg of ik en mn man met dr mee wilden gaan naar de afdeling neonatologie om naar een baby te kijken van 800 gram! We stemden in en ik werd in een rolstoel erheen gereden.
Ik kwam op NICU aan en schrok van die hele ruimte. Allemaal apparaten, slangen, artsen, verpleegkundigen, alarmbellen etc. Ik werd er zo duizelig van! We gingen naar couveuse nr 1 en daar lag een jongentje in van 800 gram en hij was 2 dagen oud. Mijn man en ik schrokken ervan. Wat was dat kindje toch oh zooooooooooooo klein!
Nadat we weer op de verloskamer terug kwamen kwam de verpleegkundige naar mij toe en vroeg of ik wat wilde eten voordat ik weer aan de ctg wordt gelegd. Ik weigerde en na een half uur aan de ctg bleken mijn weeen gestopt te zijn.ik kreeg 2e gift weeenremmers en de tweede en laatste prik voor de longrijping! Ik werd overgeplaatst naar de afdeling en kreeg een 1persoonskamer. Mijn man wilde opeens niet meer overnachten en hij was zo moe en leek opeens 10 jaar ouder. Hij nam afscheid van mij en ging naar huis. Hij zou gebeld worden als het weer begon te rommelen en ik kreeg een slaappil en een nieuwe zak antibiotica aan mijn infuus en ging slapen.
Op dat moment wist ik niet dat de volgende dag een HEL zou zijn!

*Wordt vervolgd*

 

Meid ik vind jou zo dapper dat jij dit allemaal op kunt schrijven! Ik leef gigantisch met jullie mee en hoopte dat ik iets voor je kon betekenen! Meid doe het aub rustig aan en probeer een beetje ook aan jezelf te denken... je zal dit waarschijnlijk wel vaak hebben gehoord de laatste tijd, dat spijt me dan enorm, maar echt meid! Je bent een KANJER!

Knuffel Brigitte

 

Ik ga zo een vervolg plaatsen....

 

Zaterdag 25 weken en 5 dagen

In de ochtend rond 5.00 uur werd ik wakker met erge pijn in mijn rug en had zo’n drang om te plassen. Ik ging naar de wc en half slaperig zat ik te luisteren naar mijn geplas wat wel lang duurde. Opeens was ik klaar wakker en keek in de wc-pot. Het was geen urine maar bloed. Ik had sowieso tijdens mijn zwangerschap last van grote bloedingen maar dit was extreem.
Ik trok aan een touw/bel om een verpleegkundige te roepen en ik maakte me schoon en ging weer mijn bed in. De verpleegkundige kwam binnen en ik vertelde haar van het bloedverlies en de rugklachten. Ze inspecteerde de wc-pot en idd ik had veel bloed verloren en ze wilde nog even aan mijn buik voelen. En ja hoor de harde buiken waren begonnen dus ze legde mij aan de CTG en ze ging de gynaecoloog inschakelen.
De gynaecoloog kwam hollen en ging mij toucheren. De baarmoedermond was verstreken en ik had 2 cm ontsluiting.
Ik werd gelijk weggereden naar de verloskamers en daar aangekomen kreeg ik van de gynaecoloog een zetpil (vorm van weeenremmers, maar of het wat doet is maar de vraag) en meer kon ze niet meer voor mij doen. De laatste gift weeenremmers zou ik pas in de avond krijgen rond 21.00 uur.
Op dat moment was ik zooooooooooo bang want ik was pas 25 weken en 5 dagen. Ik keek moedeloos naar de verpleegkundige en het enige wat in mijn hoofd dreunde was “Ik zal mijn kind verliezen”. Ze kwam naar mij toe en vertelde mij dat ze mijn man al heeft ingelicht en dat ie al onderweg was. Jah door de schrik was ik hem helemaal vergeten!
De gynaecoloog en de verpleegkundige gingen weg en ik bleef achter en staarde naar het scherm van de computer. Ik vond de bergjes niet meer zo indrukwekkend. Ik bleef er naar staren en stilletjes zat ik ze te commanderen. “Verdwijn AUB, klote ding verdwijn! Laat de weeën aub stoppen!” Bij elke berg voelde ik de wee en de hartslag van mijn kleine galmde door de kamer. Ze deed het zo goed en het klonk als een galopperende paard.
In de tussentijd was mijn man gearriveerd en ik wilde hem de kamer niet in hebben. Hij bleef maar op de gang zitten en ondertussen heeft hij mijn tante en nicht ingelicht. De rest was allemaal op vakantie!
Rond 11 uur riep ik mijn man en vertelde hem dat de pijn erger is geworden. Ik had rugweeen en die waren niet stil te krijgen. Mijn man lichtte de verpleegkundige in en de gynaecoloog kwam mij toucheren. Ik had ondertussen al 4 cm ontsluiting! Toen ik had hoorde werd ik wanhopig en zei; “Stop het dan plzzzzz!” De gynaecoloog keek mij meelevend aan en zei; “Sorry meid, we hebben echt alles gedaan, meer kunnen we niet doen! Probeer je te ontspannen.” De gynaecoloog ging weg en de verpleegkundige kwam binnen en vroeg of ik wat wilde eten of drinken aangezien ik nog niet ontbeten heb en het nu lunchtijd is. Ik wilde een glas appelsap en een warme kruik voor mijn rug en die is ze voor mij gaan halen!
Mijn man kwam toen mijn kamer binnen met mijn tante en nicht. Ze bleven bij mij in de kamer en ik begon met ze te kletsen over allerlei vakantiebestemmingen en waar ik allemaal wel niet heen wilde. Mijn tante zei op een gegeven moment. “Meid, heb jij echt weeën of niet. Want jij geeft geen kick” Voor ik de gelegenheid had om een antwoord te geven voelde ik iets uit mijn vagina glijden. Ik drukte op de bel en de verpleegkundige kwam binnen. Ik zei heel kalm; “Mijn dochter is geboren en ik heb dr niet horen huilen”. Ze deed het lakentje weg en keek op het matje dat onder mijn kont lag. Alles zat onder het bloed en het bleef vloeien alsof ik aan het plassen was. Ze stuurde mijn tante en nicht weg en mn man mocht wel erbij blijven. Ze opende de deur en riep de gynaecoloog en die kwam kijken. Nadat de gynaecoloog tussen mijn benen keek en iets oppakte en het snel naar een tafeltje bracht in de hoek van de kamer, zei ze tegen mij. “Nee meid dit is wat anders en niet je kind”. Ondanks de pijnlijke rugweeen ging ik een beetje overeind zitten en keek tussen mijn benen. Ik had zoveel bloed verloren en was wel verbaasd dat ik nog niet in shock raakte. De gynaecoloog had inmiddels dat ‘ding’ ingepakt en kwam naar mij toe. Ze zei dat ik idd veel bloed aan het verliezen was dus ze moest mij in de gaten houden. Verder had ik een hele grote bloedprop verloren maar of het echt een bloedprop is dat betwijfelt ze dus het moet naar het laboratorium. Het was even groot als een placenta.
De gyn toucheerde mij en ik had ondertussen al 6 cm ontsluiting. Ik raakte alweer in shock en kon geen woord meer uitbrengen. Ik zat constant aan het moment te denken dat ons dochter geboren wordt en hoe ze het zal maken. Zal ze een goede of slechte start hebben?
De gynaecoloog ging weg en mijn man liep haar achterna. Achteraf hoorde ik dat mijn man haar vroeg om mij te helpen en niet het kind. Als mijn gezondheid op het spel staat dan moesten ze mij helpen en niet onze dochter. Arme man hij was zo bang! De gynaecoloog stelde hem gerust en vertelde hem dat ik niks mankeerde en dat ze het bloedverlies in de gaten zullen houden.
De verpleegkundige verschoonde het bed en maakte het een en ander schoon en mijn tante en nicht mochten weer binnen komen. Mijn man bleef op de gang in een hoek bellen en koffie zuipen. Hij was zo radeloos en wist absoluut niet wat ie moest doen.
Ondertussen waren de rugweeën pijnlijker geworden en ik gaf geen kick. Ik bleef staren naar het beeldscherm en elke keer als ik een berg zie opkomen doe ik mijn ogen dicht en ging mij op de pijn concentreren. Elke keer kreeg ik van de verpleegkundige te horen. Probeer te puffen meid en dan deed ze het voor. Dat vond ik zoooooooo irritant. Ik deed haar een keer na en ik dacht dat ik ff geen adem binnen kreeg. Ik wilde het op mijn manier doen. Elke keer als ik een wee had deed ik mijn ogen stijf dicht en concentreerde ik op de pijn en hield mijn adem ook in. Ik ademde pas uit als de wee weer aan het wegzakken was.
Opeens kwam een neonatoloog binnen en die stelde zich voor. Hij zou mijn kind opvangen op de reanimatiekamer samen met 2 andere kinderartsen. Ik keek hem aan en zei heel rustig (en op een strenge toon volgens mijn tante); “Meneer, mijn kindje zal dit wel redden want ze heeft het altijd goed gedaan. Geef haar een kans! Ieder wezen heeft recht op een kans.”
Hij keek me aan en zei dat alles goed zou komen en ging weg.
Mijn tante en nicht en mijn man bleven maar roepen dat ik me bezig moest houden met de weeën en niet met heb moment na de bevalling. Ze vonden het zo raar dat ik heel stilletjes was en geen kick gaf. Mijn man bood nog aan om mijn rug te masseren en ik nam zijn aanbod aan. Hij begon mijn rug te masseren tijdens een wee en dat was nog pijnlijker. Ik weigerde toen zn massage en ging me weer concentreren op de weeën. Na een tijdje voelde ik weer iets vloeien tussen mijn benen en dat was niet te stoppen. De verpleegkundige lichtte de gyn en die kwam kijken. Ik had alweer veel bloedverlies en ze vond dat het nu wel te veel werd. Ze wilde het een half uur ff aankijken en als ik nog steeds vloeide dan zou ze ingrijpen (Tot de dag van vandaag weet ik niet wat ze dan anders had gedaan). Ze toucheerde mij en ik had al 8 cm ontsluiting. Mijn hart stond ff stil voor een fractie van een seconde en ik voelde mij heel licht in mijn hoofd. Ik voelde paniek opkomen en deed mijn ogen dicht. Opeens zei ik tegen mezelf; “Het geeft niet als ze het niet redt, mijn man en ik gaan gelijk klussen voor een 2e. Na de bevalling ga ik gelijk op vakantie naar een ver land en ik kom heus wel over het verdriet heen”. Mijn tante keek me aan en het leek erop alsof ze wist wat er in mijn hoofd afspeelde en zei; “Nee meid niet doen, niet de hoop opgeven zo ken ik je niet! Bid en Hij zal je gebeden verhoren.” Ik riep mijn man en vroeg hem of ie naar beneden naar de stilteruimte kan gaan en even kon gaan bidden. Hij deed dat met alle plezier en mijn tante zou hem gaan bellen als er wat veranderde. Terwijl ik me aan het concentreren was op de weeën had ik alsnog tijd om te bidden. Ik bleef maar uit het diepste van mij hart God smeken om mijn dochter bij te staan. Ik bleef maar herhalen; “O Heer, U bent zo machtig. U geeft en U neemt. Verbaas ons AUB weer met Uw uitzonderlijke macht!”
En zo bleef het ongeveer tot 19uur. De weeën waren nu pijnlijk en mijn rug was echt gebroken. Ik begon wanhopig te worden. Ik wilde niet bevallen vanwege mijn dochter en aan de andere kant wilde ik ook wel dat de pijn eens ophield.
Ik vroeg mijn tante computerscherm uit te doen want ik hoefde niet te zien wanneer een wee er aankwam. Ik merk het wel vanzelf. CTG begon mij te irriteren en ik kon geen houding meer vinden. Ik mocht niet al te veel bewegen want anders raken ze de hartslag van de baby kwijt. Dit leek meer op “Je mag wel huilen maar zonder tranen”.
De verpleegkundige zat in de tussentijd doeken op te warmen en de reaminatiekamer in orde te maken. Ik hoorde elke keer gepiep van de tafel waar Jayda komt te liggen. Die werd ook opgewarmd (Nu ik dit tik, wil ik wel die kamer eens een keer bekijken) Ze vertelde mij ook dat er een hele ploeg klaar staat te wachten om de baby op te vangen.
Opeens kwam de gyn binnen en vroeg of ik nog meer bloedverlies had. Ik knikte van nee want ik voelde een wee aankomen. Ze ging mij toucheren terwijl ik een wee had en heb dr vriendelijk gevraagd om even te wachten. Dat deed ze ook alleen duurde de wee wat langer en zij moest toen zo gebukt met dr vinger in mij blijven. Nadat de wee weggeëbd was toucheerde ze me en ik had al 9 cm. Ik werd toen zenuwachtig en vroeg dr wanneer de vliezen zouden breken. Ze antwoordde dat ze de vliezen pas zou breken als ik 10 cm ontsluiting heb en het zou niet meer zo lang duren. Alleen het randje moest nog ‘weg’. Ze zei ook dat ze het hoofdje al voelde en die was al ingedaald.
Zo bleef ik een uur lang pijn lijden. Mijn tante, man en nicht bleven bij mij en het was akelig stil in de kamer. Rond 20 uur kwam de gyn weer langs en ze toucheerde mij weer. Ik had nog altijd 9 cm. Ze zag aan mij dat ik doodmoe was, zowel geestelijk als lichamelijk, want ik begon emotioneel te worden. Ze ging weg en kwam met een echo apparaat. Ze vertelde mij dat het hoofdje ingedaald was alleen voelde ze dit keer ook een handje. Ze wilde ff controleren hoe de baby eigenlijk precies lag. We zagen dat het hoofdje van Jayda echt in mijn bekken zaten en de voetjes omhoog. Verder deed ze het nog steeds heel goed en dat was goed te horen aan haar hartslag. Ze vertelde mij ook dat ze over een half uur terug kwam en als het niet opschoot zou ik iets krijgen om de weeën op te wekken. Hier schrok ik ervan en vroeg of dat dan pijnlijker zou zijn. Want wat ik nu doorsta is wel pijnlijk maar wel te doen.
Ze vertelde mij dat het niet pijnlijker zou zijn maar de weeën zouden dan wat krachtiger zijn en die zouden snel achter elkaar komen (Goh, wat is hier niet zo pijnlijk aan?).
Nou tussen 20u en 21u heb ik geen enkel gyn gezien en daar was ik blij mee, want ik hoefde dan nog niet ‘ingeleid’ te worden. Rond 21u kwam de verpleegkundige binnen en mijn hart ging te keer als een gek. Ze vroeg mij of ik lange pauzes had want de gyn zag dat de weeën opeens onregelmatig werden. Ik keek dr aan en zei; “Ik zal heel eerlijk zijn, ik heb lange pauzes en dit vind ik heeeeeeeeeeerlijk maar zeg het AUB niet tegen de gyn.” Ze lachte naar me en gaf mij een knipoog en ging weg.
Mijn man had opeens de slappe lach en zei: “Die blik ken ik, hoe wil je dr op dit moment omkopen?” Hij vond dat ik als een klein kind keek die een lolly op at en die betrapt werd maar zijn moeder mocht het niet weten!
Na een half uur kwam de gyn binnen en ik nam al zo’n verdedigende houding aan. Z vertelde mij dat ze me niet meer ging toucheren en ze zag dat mijn weeën afnamen vandaar de onregelmatigheid en de lange pauzes. Het was toen al 21.30uur dus het was nog mogelijk om mijn 3e en laatste gift Adalat (weeenremmers) te geven.
Ik kreeg ook paracetamol voor de koppijn want mijn hoofd leek uit elkaar te barsten en een slaappil en de voor de tigste keer een neiuwe zak antibiotica aan mijn infuus.
De verpleegkundige vroeg nog of ikw at wilde eten of drinken en ik weigerde. Wie had nou na zo’n zware en lange dag nog trek om wat naar binnen te werken….
Mijn tante en nicht moesten naar huis en mijn man mocht overnachten in mijn 1 persoonskamer op de afdeling. Ik bleef overnachten op de verloskamers want ik had wel 9 cm ontsluiting. Tegen 23uur waren de weeën verdwenen en ik zette letterlijk mijn verstand op NUL en ging slapen. Ik was zooooooooooooo moe zowel geestelijk als lichamelijk. Zo’n zware dag heb ik nog nooit in mijn leven gehad. Voornamelijk het geestelijk lijden!

*wordt vervolgd*

 

jeetje mina zeg wat een verhaal....
respect voor je hoor.
ben heel benieuwd naar je vervolg. Het is net een spannend boek ofzo, maar dan waargebeurd