het gaat hierom om dat een vader een band moet krijgen met de kinderen niet omdat moeder moet bijtanken of dat de kinderen samen moeten zijn het werkt blijkbaar niet voor de vader om ze allemaal mee te nemen en ik vind dit ook wat raar om proberen af te dwingen. ik gaf even het voorbeeld aan dat er genoeg gezinnen zijn waarbij halfbroertjes of zusjes zijn, het zij een andere moeder of vader waarbij ze die ook moeten missen als ze naar de andere ouder gaan, qua gevoel hoeft dat niet heel veel te verschillen
Ja dus wel als vader de jongste twee überhaupt niet wil meenemen. Dus ook niet om de twee weken, in plaats van de oudste drie.
Maar er staat toch niet dat hij ze helemaal niet wil meenemen? hij vind 5 samen gewoon weg te veel en kan het niet aan en splits dit liever, dan had ik als moeder daar liever daar mee akkoord gegaan dan helemaal alles of niks houding aan te nemen, of dit afdwingen bij de rechter net alsof dat in het belang van de kinderen is.
Hmm, oké. Er staat niet letterlijk dat hij de jongste twee helemáál niet meer mee wil nemen, maar uit onderstaande stukje haal ik wel, dat hij - omdat hij ze alle vijf tegelijk niet aan kan - dan maar de jongste twee thuis wil laten en alleen de oudste drie mee wil nemen. Dat komt gevoelsmatig voor die kids toch ook op hetzelfde neer? Als hij daadwerkelijk alleen maar liever wilde splitsen, dan had hij voor de verandering eens de jongste twee meegenomen en de oudste drie thuisgelaten.
Wat fijn dat er zoveel reacties komen. Het geeft mij even een heel ander licht op de zaak. Hij laat ze inderdaad 'gewoon' thuis zonder dat hij het heeft over splitsen. Ikzelf had daar ook nog niet zo aan gedacht, meer waarschijnlijk omdat hij eens in de drie weken ook al een hele opgave vind. Ik ga hem dit denk ik wel voorleggen. Hij heeft lang geleden aangegeven dat hij dan de jongsten 'wel een keer tussendoor' zou ophalen, maar tot nog toe is dat niet gebeurd. Hij onderhoud mij op dit moment niet, dat werd ergens aangenomen. Hij is persoonlijk failliet, dus ik kan naar alimentatie 'fluiten'. En ja, ik zou graag aan het werk gaan, in beginsel was het een gezamelijke keuze dat ik thuis was en wat voor zijn zaak aan het werk was in de avonduren als de kinderen sliepen. Wat administratie ed. Later had ik wel graag aan het werk gewild maar was het lastig meer haalbaar. Ook nu is het niet echt goed haalbaar, want wat ik kan verdienen en wat ik dan aan kinderopvangtoeslag krijg, er moet gewoon te veel bij en houd ik helemaal niets meer over. Voor nu heb ik een bijstandsuitkering en ook bij de gemeente zeggen ze dat ik voorlopig beter thuis kan blijven. Ook was er de vraag of hij die laatste zwangerschap nog wel wilde.. Ik heb heel duidelijk gezegd tegen hem dat ík het niet wilde als hij zoveel bleef werken/weg zijn. Natuurlijk is zijn vele weg zijn niet het enige waar ons huwelijk op is stuk gelopen, dat zou wel erg zijn, als dat de enige reden was.. Ik heb zo mijn redenen, maar daar wil ik nu liever niet verder over uitwijden, is in mijn ogen ook niet relevant voor het onderwerp wat nu besproken word. En dan het mij ontlasten, daar gaat het natuurlijk niet om. Ik ben de afgelopen 7 jaar druk geweest en ben nooit ontlast, dus waarom zou dat nu ineens wel moeten? Moet wel zeggen dat maatschappelijk werk én mijn therapeut (jaja, ik verwerk de boel..) het wel belangrijk vinden omdat ik het niet nog eens 7 jaar alleen vol zou houden. Maar goed, dat is niet de reden waarom ik ze naar hun vader toe wil laten gaan. Ik wil dat ze een band opbouwen/houden. Hij woont op dit moment trouwens bij zijn moeder, dus hulp heeft hij genoeg, voor mijn gevoel is het afschuiven en mij de vrije tijd niet gunnen....
Het zou kunnen dat hij de kleintjes inderdaad helemaal niet wil zien. Dat zou ik niet accepteren. Natuurlijk merken zij het als hij hen niet wil! Maar als hij af en toe de kleintjes meeneemt, evt. niet om te blijven slapen, maar gewoon een ochtendje/middagje, ziet hij hen toch, en kan hij in het weekeind af en toe de drie oudsten meenemen. Voor die kleintjes is dat waarschijnlijk lang genoeg en zij hebben op die leeftijd meer kans een band met hun vader op te bouwen als zij hem wat vaker dan eens per drie weken zien, maar dan kort. En dan ook nog zonder dat zij zijn aandacht moeten delen met oudere broers / zussen. Voor de oudste drie is eens per drie weken natuurlijk eigenlijk ook te weinig, maar zij zijn al ouder en hebben al meer een band met hun vader dan de jongsten. Als ze hem eens per drie weken zien, zonder dat de jongsten steeds aandacht opeisen, heb je kans dat zij hun band met hun vader redelijk kunnen onderhouden. Let wel, ik vind dit niet de ideale oplossing, maar gezien de eisen van de vader vind ik het voor de kinderen wel de minst slechte oplossing. Ik vind het in ieder geval een betere oplossing dan helemaal weigeren de kinderen naar hun vader te laten gaan, omdat hij ze niet allemaal tegelijk mee wil nemen.