"Schaam" jij je weleens voor het gedrag van je kind tegenover anderen?

Schamen is een groot woord, maar ik voel me wel regelmatig ongemakkelijk of opgelaten. Mijn zoon heeft een ASS en als iets onbekend of anders is kan hij daar erg heftig op reageren. Bijvoorbeeld als er een verjaardag wordt gevierd op de psz. Dan gaat het dus anders dan anders en jengelt of huilt hij de hele tijd, wat nogal verstorend is. En laat ik maar niet beginnen over dokter- of tandartsbezoekjes, pfff.

 

ow jaaaa...hier een kleine directrice..vreselijk vind ik dat soms

 

Hier nog niet echt meegemaakt dt ik me moest schamen. Maar als mijn dochter iets doet wat ik niet vind kunnen of waarvan ik niet wil dat ze het doet (of laat natuurlijk) dan zeg ik daar wat van. Dat ben ik ook van plan als ze straks een grote mond zou hebben of ander gedrag laat zien wat ik niet wil. Of we dan thuis zijn, midden in de winkelstraat of op een verjaardag, opvoeden kan overal.

 

Ja bij mijn oudste zoon. Die heeft een tijdje erg slecht prikkels kunnen verwerken op drukke plaatsen en werd daardoor onberekenbaar. Hij werd dan onaardig tegen flink jongere kindjes. Dat vond ik wel erg ongemakkelijk. Gelukkig kan hij nu veel beter met een overdosis prikkels overweg.

Maar echt schamen? Nee, dat niet.

 

Schamen, nee maar soms zie ik dat hij mensen irriteert. Zo was hij laatst 20 minuten lang aan het zingen en dansen in de winkel terwijl hij overal tegenop knalde. Ik had geen karretje en kreeg hem met geen mogelijkheid onder controle (en stiekem was het ook wel schattig), ik weet niet wat hij had maar hij was in ene zo druk, ongekend.

 

Niet schamen maar soms speelt ze erg de baas over haar zusje of een beetje timide vriendinnetje, of kan ze ineens heel onaardig doen als haar zusje haar heel lief iets komt brengen. Beetje jammer vind ik dat dan, vooral omdat het sneu is voor de ander.

 

Niet voor mijn eigen kind (die heb ik nog niet) maar vroeger voor mijn oppaskindje. Ik was een jaar of 17 toen ik moest oppassen op een jongetje en meisje van 4 jaar. Af en toe moest ik ook koken en dan was er geld klaargelegt zodat ik bij de supermarkt iets kon halen. Dan ging ik met een tweeling naar de supermarkt, de kinderen luisterden voor geen meter en renden constant weg. Daar rende ik dan door de supermarkt achter 2 kinderen aan. Je zag de mensen kijken, toen schaamde ik me wel dat ik ze niet onder controle had. Heb toen nog geroepen als ik maar nooit een tweeling krijg ik heb het over mezelf afgeroepen haha!

 

Totaal niet herkenbaar.
Het is een kind, die doet nou eenmaal soms dingen die wij anders zouden aanpakken.

Ik ben ook vaak genoeg bot/onaardig tegen andere mensen, het is menselijk om af en toe niet met de stroom mee te gaan. Tenminste, dat vind ik
Als mijn kind wel echt te ver gaat (slaan, schreeuwen of drammen) dan wordt hij gecorrigeerd. Maar schamen? Absoluut niet.

 

Hier had ze laatst van die leuke eerlijke spontane opmerkingen tegen de (enorm dikke) vpk van het cb die op intake kwam na geboorte van zoon... Was wat ongemakkelijk...
"Wat ben jij groot" (4x)
"Krijg jij ook een baby?"
Daarna nog op de grond liggen achter haar toen ze in de box keek en onder haar rok kijken (heeft ze niet gezien)

Verder eigenlijk nooit geschaamd voor haar!

 

Nee nooit.
Ik vind mijn dochter altijd de liefste en de leukste, zelfs als ze vervelend is
Natuurlijk doet ze dingen die niet mogen, of heeft ze bijv een driftbui in een winkel of iets, maar ik zou me nooit kunnen schamen voor haar. Hoogstens voel ik me wat ongemakkelijk, dat ze wellicht iemand tot laat is maar ook dat valt eigenlijk wel mee.

 

Ik voel me soms wel ongemakkelijk. Onze zoon kan erg enthousiast, energiek, uitgelaten zijn. Ofwel: druk. Vooral in situaties met veel visite. Mijn man en ik zitten er dan redelijk 'bovenop'. Ik wil gewoon niet dat hij door zijn (over-)beweeglijkheid per ongeluk iets kapot maakt of iemand pijn doet. We houden hem dus bij voorbaat al vrij kort. Ik vind het dan soms lastig hoe de omgeving reageert ('Laat hem toch, hij is gewoon vrolijk.') Maar ja, wij weten dat als we hem niet vanaf het begin kort houden, dat hij dan steeds drukker en wilder gaat doen tot het mis gaat. En als hij eenmaal echt door het dolle is, is het gewoon moeilijk om het terug te halen.
Ik schaam me niet voor hem, want het is een heerlijk mannetje. Maar ik merk wel dat ik gewoon graag wil dat hij een goede indruk maakt en dat mensen hem niet vervelend gaan vinden door zijn drukke gedrag. Maar ik vind het dan soms wel ongemakkelijk / moeilijk om hem op de juiste manier bij te sturen. Het lijkt dan voor buitenstaanders al gauw te streng. Zeker omdat het juist bij feestelijke situaties nodig is en ik krijg de indruk dat veel mensen dan juist vinden dat het allemaal wel wat soepeler kan.

 

Herkenbaar! Gelukkig zit mijn zoon niet meer op een regulier dagverblijf, maar op een kdc waar ze hem goed begrijpen en weten hoe ze een kind met ass moeten begeleiden.

En idd, tandarts/dokter/kapper is allemaal drama idd. Niet leuk.

 

Ja zeker wel...Voor mn dochter schaam ik me eigenlijk nooit, maar irritaties heb ik wel, als ze bijv vaak en hard gilt en dat doet ze te pas en te onpas. Of als ze me uittest met visite erbij en ik - heel consequent- haar toch moet waarschuwen en haar *altijd* dan toch weer op de gang moet zetten oid. Ze laat zich nooit waarschuwen, ze moet altijd nét even het randje over...

Mn zoon laat me wel eens schamen. Het verhaal van tupp vind ik heel herkenbaar. Hie rook zo'n over enthousiast kind, wat het leuk vindt om alles op schreeuwende toon te vertellen, te rennen, te springen, gekke stemmetjes na te doen etc. Ik ben soms bang dat anderen hem te druk vinden of vervelend dus wij zitten er ook best bovenop. Daarnaast kan hij erg overprikkeld reageren, soms om -in onze ogen-niks. Laatst bij de thuiskapper heb ik me werkelijk kapot geschaamd. Hij heeft al een hekel aan haren knippen dus dat gebeurd al met een ipad op schoot. Maar meneer had er die dag echt geen zin in en begon binnen een minuut te flippen. Maar de kapper was al begonnen dus moest het afmaken ook. Hij schreeuwde, huilde, schudde met zn hoofd, liet zich steeds uit de stoel glijden en was aan het schoppen. Ook tegen de kapper... En dan is hij 5 jaar oud... ja, toen schaamde ik me echt. hij was werkelijk niet meer te bereiken. Uiteindelijk toch maar gestopt, met een half kapsel. ik wilde het d ekapper ook niet aan doen.
later een "goed gesprek" gehad met mn zoon waarom hij nou zo overstuur werd. Zijn antwoord: er vielen haartjes op de ipad...
Nouwwww.... toen moest ik echt even tot 10 tellen...

 

Oh ja heel soms wel.
Mijn zoon kan ook echt schreeuwen, alles wordt op een schreeuwende toon verteld. Als er niet naar hem geluisterd wordt gaat hij nog
harder schreeuwen. Ik vind het echt super irritant.
We zitten er op het moment ook echt bovenop.
Ik vraag me ook altijd af hoe hij is als hij bij iemand speelt.

 

Ja vooral bij mijn middelste.. Die heeft een heftige vorm van autisme, en kan van het ene op het andere moment geheel omslaan van een lief jongetje naar een verschrikkelijk kind, met gillen, slaan, bijten etc.
Vorige week was hij met een ander kindje aan het spelen en van uit het niets ging hij helemaal door het lint, ik was met mijn jongste bezig maar heb die zo moeten laten staan om hem van het andere kind af te trekken. Was de eerste keer dat we bij die groep waren (playgroup voor kinderen die thuisonderwijs krijgen) maar voelde me extreem ongemakkelijk en durf eigenlijk niet meer terug. De moeder nam het ons niet kwalijk maar toch.

Zo kan hij ook ineens midden in de winkel compleet doordraaien, proberen dingen van de schappen te maaien, duwen, krijsen, wegrennen etc

Hij kan er niets aan doen, maar helaas in deze wereld worden we er wel op aangekeken.

 

Ja, bij mijn zoontje, al gaat het sinds hij op school zit wel aardig goed, maar vorig jaar rond deze tijd heeft hij maanden in een fase gezeten, waarbij ik knettergek van zijn gedrag werd. Wie weet een samenloop van omstandigheden, want het is altijd al een druk kind geweest, maar toen verhuisden we naar een andere plaats, daar was geen plek meer op de psz, waar hij juist zoveel plezier aan beleefde, dus hij zat alleen met mij opgescheept in dat nieuwe huis.
Ik heb sommige visites en verjaardagen maar overgeslagen, want hij was dan zo vervelend. Alles willen wat niet mag, binnen 5 minuten ruzie met andere kinderen, dingen opzettelijk kapot maken, krijsen en driftbuien waarbij je helemaal niet meer tot hem door kon dringen. Ja, dan voel je je wel opgelaten.
In het begin was hij ook zo dwars en wild op school. Gelukkig ging het snel beter, thuis en op visite etc. ging het ook snel de goede kant op. Nu gaat het ook wel prima, een rustig kind zal het nooit worden, maar je kunt hem met een gerust hart meenemen ergens op visite.

 

Tja mijn zoontje heeft een hele lange obsessie gehad voor zijn piemeltje. Zo was hij met de bso naar de bioscoop, had hij hem tijdens de film gezellig uit zijn broek gehaald.... Nou toen ik dat hoorde schaamde ik mij echt. Gelukkig is het nu zo goed als over...

 

Hahhahaha, o sorry, maar dit vond ik echt grappig!!

Mn zoon zit nog altijd in de poepfase. Alles is poep. Laatst riep hij teen de moeder van een vriendje waar hij had gespeeld: bedankt voor het poepen!! Ipv bedankt voor het spelen....

 

Tuurlijk! Mijn jongste bijt nog wel eens, en dat vind ik echt sneu. Ik laat dan wel duidelijk merken dat er geen excuus is en bied mijn excuses aan. Mijn oudste is gelukkig een enorme braverik, dus ik heb ook eentje waar ik me vrijwel nooit voor hoef te schamen. Dan voel ik me niet zo'n hele slechte moeder