Even een voorbeeldje: We waren zondag in een doopdienst van mijn dochter haar nichtje, ze was 1 jaar en dat is blijkbaar een goede doopleeftijd. Dochter is 14 maanden, zat geen seconde stil en de hele tijd door de banken rennen. Toen viel ze, geen idee of het hard was of zacht want ze huilde niet, gaf geen kik en stond ook meteen op, maar omdat het stil was viel het op dat er iemand viel en ze begon pas te huilen toen de mensen naar haar keken. Is dit "aandacht" of is dit pijn dat pas later komt? Ik wil natuurlijk niet dat ze pijn heeft. Ook als we bv iets hebben wat zij niet mag gaat ze zachtjes lopen huilen en dan schreeuwen, op de grond liggen etc. Echt als een kleine kleuter zeg maar, dit doet ze ook in de winkel, geen koekje? Schreeuwen. Ik denk niet dat ze de waarde van iets weet, of wel soms? Hoe weet ze uberhaupt dat het een koekje is? Geven we het niet dan wordt het bijten, schoppen, trappen, slaan etc. Vooral bijten en slaan is favoriet maar vind het moeilijk boos te worden omdat ik niet geloof dat ze het expres doet. En..Misschien een heel rare vraag maar, als ze in haar bed ligt te slapen en ze wordt wakker dan hoor ik haar soms jengelen,bij deze eerste kik sta ik er naast en troost ik haar (pak haar uit het ledikant en knuffel haar in slaap), is dit nog wel nodig op haar leeftijd? Ik denk namelijk (nog) steeds aan dat stresshormoon dat opbouwt als kleine kindjes huilen..En ik wil niet dat ze huilt omdat ze pijn heeft! Moet wel zeggen dat als we haar haar zin eens geven ze meteen ophoudt met huilen. Maar dat lijkt me ook logisch, ik hou ook op met zeuren als ik eindelijk iets voor mekaar heb
Met 14 maanden krijgen ze wel al door dat ze hun eigen wil kunnen "doordrukken" om het zomaar te zeggen. Ze merkt natuurlijk dat ze onmiddellijk aandacht krijgt als ze huilt? Ipv dit te negeren zou het misschien beter zijn haar positieve manieren van aandacht vragen enorm te belonen en daarop in te gaan. Ik zou niet het schreeuwen en huilen "belonen" dmv aandacht of een koekje. Dat hebben ze namelijk heel snel door. Ik negeerde op die leeftijd huilen in de supermarkt en leidde haar af met iets anders. Dat werkt meestal nog wel goed op die leeftijd, afleiden. Echt laten huilen in bed zou ik ook niet doen, ook niet met 14 maanden, maar bij de eerste kik naast haar bedje staan hoeft ook niet meer.
Zoals ik in een ander topic al had aangegeven (verwacht niet dat je dit onthoud hoor haha) werkt afleiding bijna niet: als ze iets wilt dan wilt ze dat, niets anders. Ik wil liever niet gaan werken met "belonen" en "straffen", dus haar gehuil negeren als het "nergens om gaat" = dus straffen, of bedoel je het niet zo? Dat met het slapen is een gewoonte van ons geworden, we vinden het allemaal nog steeds reuze sneu als ze met jengelen begint (dus het welbekende "eehh....ehh....") maar zal het proberen los te laten
Nee, had het andere topic inderdaad niet gelezen Dan lijkt het me toch zaak niet altijd toe te geven. Op die leeftijd had mijn dochter het wel door dat als zij iets wilde, ze daarvoor moest gaan, het maakte niet uit op welke manier. Wij zijn ook niet van het belonen en straffen, maar ik probeer ervoor te zorgen mijn dochter in normale situaties aandacht te geven en gedrag wat ik niet fijn vind te negeren. Dan krijgt ze snel door dat het niets oplevert. Het werkte tot nu wel. Ze wordt nu wel wat heviger en moet nu ook echt toegesproken worden. Ook dat werkt gelukkig wel (de lange uitleg: mama in discussie met peuter ) Het slaapgedrag ken ik ook wel, ik ga niet bij de eerste kik heen maar als ze huilt toch altijd wel. Heb haar nooit structureel laten huilen, dat werkt echt niet bij haar.
Ik denk dat kinderen op die leeftijd zeker al doorkrijgen waarneer ze wel en geen aandacht krijgen. Ik ben ook niet van het straffen of belonen maar ga bij flauwekul mijn zoontje niet uitgebreid troosten. Ik merk aan zijn huiltje en gedrag wanneer hij zich echt heeft bezeerd en wanneer het meer aandacht is. Als het een aandacht huil is dan pak ik speelgoed en roep ik hem zelf bij me om hem even lekker aandacht te kunnen geven doormidden van spelen. Dit doe ik sinds een aantal weken en ik merk zelf dat het aandacht huilen minder is en hij vaker gewoon naar me toe komt met bijv een stuk speelgoed. Het slapen herken ik ook heel erg. Bij de eerste kik ging ik er vaak al uit. 1x was ik zo moe dat ik mezelf nog even moest oppeppen om uit bed te gaan, toen ik naast zijn bedje stond sliep hij weer . Nu laat ik hem dus even miepen en vaak slaapt hij daarna weer of gaat het over in kletsen.
Ik denk dat kinderen op die leeftijd vooral duidelijkheid nodig hebben. Ik praat dan ook veel tegen mijn zoontje en vertel hem waarom hij iets wel of niet mag doen. Juist door op deze leeftijd duidelijk te zijn denk ik dat het later makkelijker zal worden. Bijten en slaan zou ik echt niet tof vinden, daar zou ik dan ook echt een bij stil staan om dit te voorkomen.
Ik zou huilen niet snel afdoen als flauwekul. Misschien heeft een kind geen pijm maar is het wel geschrokken. Van de val of van de starende ogen. Of duurt het even tot het kwartje valt. Ik ga dan niet overdreven troosten maar stel vast dat het kind is gevallen. Vraag of het pijn heeft / geschrokken is. Bij fysiek pijn doen zeg ik wat ik liever heb: ga maar aaien of je mag wel dit kussen slaan. Bij een driftbui of veel 'zeuren' werkt het bij mijn kinderen juist heel goed om ze te knuffelen en gewoon liefdevol aandacht te geven. Bkijkbaar hebben ze daar dan juist behoefte aan. Negatief aandacht vragen of zeuren of lastig zijn etc drukken al een heel negatief stempel op het kind en richt zich ook alleen op het gedrag. Niet op het kind zelf en de oorzaken van het gedrag. Overigens sta ik bij al mijn kinderen (0/2/4/6 jaar) zo snel als mogelijk aan het bed om ze te troosten en in slaap te knuffelen. Heb zelf ook wel eens een nachtmerrie en ik kruip dan ook graag tegen mn lief aan Ik behandel mijn kinderen zoals ik zelf behandelt wil worden en houd daarbij rekening met hun kunnen/leeftijd/ontwikkeling
Ik weet dat kindjes vaak gaan huilen na een val door het schrikken van de omgeving. Of omdat men tegen ze begint van 'oh doet dat pijn'? De manier van omgaan met pijn die je ervaart wordt wel aangeleerd namelijk. Verder kunnen ze op die leeftijd echt wel gaan drammen, ze zijn hun grenzen aan het verkennen. Of het een koekje of wat anders is maakt niet uit, dat wat ze willen, willen ze en dan wel NU. verder hebben ze meer in de gaten dan wij denken. Sta je echt nog bij elke kik naast het bed? Dan doen wij echt al heel lang niet meer. Gevolg is dat onze dochter zichzelf prima kan troosten en ze heel graag in haar bedje ligt. Ze heeft ons bijna niet nodig. Naar bed gaan is nooit een probleem.
Oh ja, mijn dochter is 14 maanden en weer heel goed hoe ze aandacht moet krijgen. Ze heeft het nep-huilen ontdekt, dus ontzettend aanstellerig jengelen zonder tranen. Het is eigenlijk lachwekkend om te zien. Als ze iets wil, dan wil ze het NU..en als wij niet direct reageren dan gaat ze gewoon harder schreeuwen. Ze heeft het allemaal dondersgoed in de gaten, zo jong dat ze nog is. Ik probeer het te negeren, maar dat lukt niet altijd. Ik merk wel dat we nu echt grenzen moeten gaan stellen!
Met kindjes van 14 maanden heb ik geen ervaring. Maar om bij elk kikje naar d'r bedje te gaan lijkt me niet nodig. Ons zoontje is 5 maanden en die jengelt geregeld 15 minuten, als ik hem elke keer op zou pakken komt hij nooit in slaap . Het zal ongetwijfeld ook verschillend zijn per kind. Ik spiek bijna altijd wel gelijk, soms ligt hij gewoon met z'n ogen dicht. En valt hij na een tijdje weer in slaap.
Maar als ze de ervaring heeft dat 'zeuren' helpt, dan zal ze ook niet stoppen voor ze heeft wat ze wil. Dat kost dan echt (veel) tijd om dat te veranderen. Bijten en slaan ed is hier een echte 'no go'. Ik ben hier echt wel heel streng in. Ook als ze wel een koekje zouden krijgen, als ze er om gaan slaan of bijten, dan krijgen ze het alsnog niet. Ik ga ze voor dat gedrag echt niet belonen met iets lekkers... Mbt huilen met vallen: dan troost ik altijd. Als ze door blijven gaan met 'zeurhuilen', dan kap ik dat op een gegeven moment wel af. Mbt in bed huilen: afhankelijk van de soort huil wacht ik even af. Jengelen gebeurt ook wel eens in een droom. Als ik dan direct de kamer binnen kom, dan zijn ze meteen wakker. Ik wacht dan dus even af, negen van de tien keer stopt het binnen een paar minuten en slapen ze gewoon verder. Bij echt huilen sta ik direct naast mijn bed om naar ze toe te gaan, want dan is er wat aan de hand. Dit geldt zowel voor de jongste als voor de oudste.
Met pijn enzovoorts denk ik zo: Stel jij loopt met een vriendin op straat en knalt keihard tegen een lantaarnpaal aan. Het gaat wel, maar je hoofd bonkt als een malle en je voelt je even niet zo lekker. Eigenlijk zou je wel willen zitten maar je kan ook best doorlopen. Dan zou het toch vreselijk lullig zijn als zij niet eens vraagt hoe het gaat? Of erger, zegt: "Ah joh, stel je niet aan, zo'n zeer doet dat toch niet? We moeten doorlopen." Beeld je in: hoe zou ik behandeld willen worden. Kan je daarin compenseren, dan is dat fijn voor jullie. Kan dat niet, dan houdt het op en toon je begrip voor haar verdriet. Ze hoeft geen koekje, maar ze mag er best om balen. Zichzelf zo opfokken is haar manier van balen. Met teleurstelling om leren gaan op een civil way leert ze wel als ze ouder is.
Met je voorbeeld krijg ik het gevoel dat jij denkt dat als mijn dochter valt, hoe zacht of hard ook en begint te huilen dat ik dan zeg "Stel je niet aan en sta op!" of iets in die richting. Nee, ik vroeg mij af of ze al kan "nephuilen", huilen om iets wat dus helemaal niet erg is en ik heb antwoorden gekregen.
Tja, hier loopt jengelen altijd uit in krijsen en pas stil zijn totdat ze wordt opgepakt, een aai over de bol helpt ook niet helaas en anders klimt ze wel gewoon haar bed uit. Met 5 maanden was het juist makkelijker, even oppakken en ze sliep zonder verder gehuil. Maar met 5 maanden sliep ze ook langer door dan nu.