Hoe vertel je je kind dat zijn vader zijn bio vader niet is???

Ik zou termen als 'papa is niet je echte papa' achterwege laten.
Papa is jouw papa maar het zaadje kwam van een andere meneer oid lijkt me meer van toepassing. Z'n papa is nl z'n echt papa: dat is de man die voor hem zorgt.

TS: als ik jouw bericht zo lees lijkt het alsof je het hem nog niet wilt gaan vertellen. Ik zou je toch willen aanraden om het asap wel te gaan doen. Informeer bij het Fiom, lees publicaties over dit onderwerp en maak de juiste beslissing.
Angst voor de verwekker is begrijpelijk, maar je zoon vertellen dat z'n zaadje bij een ander vandaan komt is wat anders dan ze (al) met elkaar in contact brengen.
Succes en sterkte!!

 

Ik zou dit inderdaad zsm vertellen. Kun je dit niet aan de hand van foto's doen? dus eerst foto's uit de tijd van jullie samen en daarna de trouwfoto's van jou en je man, waar ik dan even aanneem dat hij daar ook ergens tussen staat en dan in Jip en Janneke taal vertellen hoe het is gegaan?

Zou het zéker niet pas vertellen in de puberteit of nóg later. Ik hoorde toen ik 12 was dat mijn broers mijn halfbroers waren en mijn moeder eerder getrouwd was geweest en dat was voor mij écht een shock. En dat terwijl mijn beide ouders er echt wel eens min of meer wat over hadden gezegd, en er dus niet geheimzinnig over werd gedaan of zo, maar het kwartje was bij mij nog nooit gevallen, omdat ze het verhaal nooit volledig hadden verteld.

 

Ik zie ook dat hij nog maar net 2 is. Wat ik meer bedoel is niet zozeer dat je het nu echt moet vertellen in de zin van een hele uitleg, maar meer in de zin van: Toen mama en jij nog samen waren...... en toen papa jou net leerde kennen......meer de zinsopbouw waaruit blijkt dat papa er later bij is gekomen. Iets waar hij nu nog veel te jong is om het te snappen, maar wel zodat als hij wat ouder wordt hij wel begrijpt hoe het zit, zodat je er later makkelijk op voort kan borduren, begrijp je wat ik bedoel?

 

Ik weet niet of het volledige verhaal nu al verteld moet worden. Wat wel belangrijk is, is dat hij weet dat zijn (stief)papa hem ziet als eigen kind en heel veel van hem houdt. Ik zou hem ook vertellen dat een echte vader van zijn kind houdt, voor hem zorgt, enz. Dan is straks het begrip echte of biologische vader minder sterk, waardoor het minder indruk maakt. Ik zou ook niet te lang wachten met vertellen. Hoe jonger hij het weet, hoe normaler het is.
Ik heb een halfbroer. Hij hoorde het per ongeluk toen hij 10 was. Mijn ouders wilden wachten tot hij wat ouder was, dit is verkeerd uitgepakt. Hij heeft hierdoor heel veel problemen gehad en zit nog steeds met zichzelf in de knoop. Hij weet dat hij door mijn vader nooit anders is behandeld, maar voelde dit destijds anders. Toen was het: je bent mijn vader niet, als hij zijn zin niet kreeg. Toen was hij echt jaloers op alles. Mijn moeder probeerde dit weer te compenseren, ook dat werkt niet. Hij voelde zich echt minderwaardig (nog steeds een probleem). Inmiddels zegt hij wel dat onze vader zijn echte vader was. Hij ziet nu ook in dat onze vader er altijd voor hem was. Maar, hij heeft nog wel issues.
Dus.. ik zou het op tijd vertellen. Nu in ieder geval de zaadjes al planten.

 

Haar zoon is bijna 6, de banner gaat over een ander kindje.

 

Ik kan het niet meer dan hartgrondig met je eens zijn! En kinderen van bijna zes die nog niets over voortplanting weten? Daar sta ik ook van met m'n oren te klapperen, eerlijk gezegd. Hoe vroeger je het vertelt (ik vind bijna zes aan de rijkelijk late kant) hoe makkelijker je kind het integreert in zijn wereldbeeld. De diepere vragen komen écht pas veel later en dan kun je dan bedenken hoeveel (of ik zou aanraden: hoe weinig) je vertelt.

TS: heeft hij bijvoorbeeld nog nooit gevraagd waar baby's vandaan komen of waarom die mevrouw zo'n dikke buik heeft of zo? Dat zijn natuurlijk dé aanknopingspunten om het verhaal te vertellen. Ik zou er zeker niet speciaal voor gaan zitten, maar ik zou echt zo snel mogelijk beginnen om stukje bij beetje in flarden aan te bieden. Jouw situatie is natuurlijk wel een stuk lastiger omdat je in een andere cultuur leeft, waarvan ik me kan voorstellen dat die daar heel anders tegenaan kijkt. En zeker als dus bijna niemand verder op de hoogte is... Wachten tot na militaire dienst lijkt me zeer onverstandig. Dan staat op twintigjarige leeftijd (?) zijn hele leven ineens op zijn kop. Stel je zelf eens voor dat je toen je twintig was had gehoord dat je het biologische kind van een andere man was...

 

Ik heb hier ooit gelezen dat iemand een boekje had besteld, met erin iets van . Er was een lief kindje zonder papa en er was ook een lieve papa zonder kindje . De papa wil heel graag jou papa worden omdat hij jou zo lief vind . Zoiets , weet het niet meer precies.

 

Ik vind dit een super goede reactie! Zijn bio-papa was ook niet meer dan dat toch?
zijn echtje papa is je huidige man. Maar door het op deze manier te vertellen, leg je wel een basis om later verder te vertellen als hij daar wijsngenoeg voor is.

Een goede vriendin van mij heeft afgelopen jaar op 27 jarige leeftijd te horen gekregen dat haar vader niet haar bio vader is. Ze is verwekt door een anonieme donor ivm onvruchtbaarheid bij haar vader. Wat een klap was dat, alles stond ineens op haar kop. Ze dacht altijd dat ze bepaalde uiterlijke eigenschappen van haar vader had geerft, maar dat kan dus helemaal niet. Ze worsteld nu heel erg met allerlei vragen om het gat dat is gecreëerd op te vullen. Haar ouders vertelden dat ze het pas zo laat vertelden, omdat ze op en gegeven moment niet meer wisten hoe het te vertellen. En naarmate de tijd verder vorderde, werd het vertellen steeds moeilijker. Maar toen die vriendin gezondheidsproblemen kreeg, was ze bij haar ouders gekomen met vragen over bepaalde aandoeningen in de familie en toen konden ze, voor hun gevoel, er niet meer onderuit.

Daarom vind ik de reactie hier boven ook zo goed. Eigenlijk was je ex meer een donor en zijn jullie nu het echte gezin. Maar hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt!

 

Nou inderdaad, niet wachten hoor! Hoe jonger ze zijn, hoe makkelijker ze zoiets oppakken.. Voor onze zoon is het de normaalste zaak van de wereld dat het zaadje waaruit hij is ontstaan, van een andere meneer komt. Gewoon, omdat hij niet beter weet en we hem dit vanaf het begin af aan verteld hebben.

 

mijn oom hoorde pas op zijn 21ste dat zijn vader niet zijn vader was..
mijn opa heeft hem geadopteerd toen hij 2,5 was en opgevoed als zijn zoon.. vroeger was het niet zo dat je dat vertelde.. hij was gewoon mijn opa's kind en hij kreeg alles wat zn eigen kinderen ook kregen dus daar moet je het maar mee doen..
mijn oom dacht alleen anders voor hem was het net alsof zn hele leven een grote leugen was.. mijn oom heeft zn ouders ook nooit meer gezien..
ik blijf altijd denken als ze gewoon eerlijk hadden geweest dan had het nooit zo uit de hand gelopen.. ook na dat hij er achter was gekomen heeft mijn opa er nooit over willen praten.. het was zijn zoon en daar mee uit..
mijn opa en oma hebben de gegevens van zijn echte vader mee genomen in hun graf.. ik denk dat het vreselijk moeilijk is! en dat je steeds denkt dit is niet het moment en hij is te jong.. maar er zal nooit een juist moment zijn.. ik denk wel hoe jonger dat hij is hoe meer dat hij vrede zal kunnen vinden.. want eerlijkheid is toch altijd het beste..

ik spreek me oom als enige van de familie!
het is een geweldige man met leuke kinderen en kleinkinderen..
ik zie ook echt dingen van mezelf in hem terug want het is gewoon mijn oom

 

Ik heb ondertussen meegelezen, omdat ik dit wellicht ook later ga meemaken.

Het lijkt mij inderdaad - zoals velen hiervoor al zeiden - het beste om het zo snel mogelijk te vertellen en dat zes jaar wel een goede leeftijd daarvoor is. Je kan het op een kinderlijke manier vertellen, dan heb je het in ieder geval verteld en kan hij later als hij iets ouder is er meer over vragen, mocht hij daar behoefte aan hebben. Ik zou wel duidelijk vertellen dat zijn huidige papa zijn echte papa is.

Ik ben wel benieuwd naar de reactie van je zoontje.

 

pfff dit is moeilijke. hopelijk reageert hij goed en kan hij het wel begrijpen. wil je succes wensen en er eigelijk niets veranderd en de huidige" papa" gewoon het papa figuur blijft!

 

Ben zelf geadopteerd maar ik ben bruin adoptie ouders wit..Ben gelijk geadopteerd na de bevalling 2 dagen erna..Wist niet beter maar toch toen ik 3,5 was zoiets wou mijn adoptie moeder mij straf geven en zei ik je bent niet mijn echte mama dus ik hoef niet naar jou te luisteren.Mijn adoptie ouders hebben toen luchtig met mij gepraat wanneer ik het weer oprakelde maar alles eindigde met we vertellen je het echte verhaal als je groot genoeg bent.Ze hebben mij het nooit verteld tot ik zelf mijn familie vond en dit heeft mij wel echt getekend.

de waarheid kan hard zijn maar beter dan leugens omdat een kind zelf fantasie verhaal bedenken waarin tijd kind zich zelf de schuld geeft en dat tekend hun zelfvertrouwen zo zie ik het ook bij andere om mij heen.Zelf dochter die haar vader niet ziet ze heeft zijn foto op haar kamer en als ze vragen heeft beantwoord kk die op haar niveau maar nooit leugens omdat ik weet hoe leugens voelen ze noemt mijn nieuwe vriend papa en zegt ik heb twee papa's en sommige kindjes 1.Ik laat haar bepalen hoe zij mijn vriend noemt zelf noem ik hem bij naam misschien als de baby er is zal ik hem gewoon papa noemen en is aan haar of ze hem nog zo wilt noemen.

Succes en sterkte makkelijk is het niet maar eerlijkheid duurt het langst

 

Zelf probeer ik zwanger te worden middels een donor. Ik ben voornemens vanaf zo vroeg mogelijk te vertellen hoe het verhaal zit op het niveau van het kind. In het begin alleen in grote lijnen en naar mate het kind het beter gaat begrijpen meer op detail niveau. Het onderwerp zal hier gewoon open worden besproken in huis. Vandaar dat familie en vrienden ook al weten dat ik zwanger probeer te worden door middel van donorzaad.
Ik denk dat zo vroeg mogelijk vertellen eraan bijdraagt dat het voor het kind als heel normaal wordt beschouwd. Ze groeien er dan mee op en het verhaal wordt een onderdeel van henzelf. Dat wordt anders wanneer je ervoor kiest het op een latere leeftijd te vertellen.

In jouw geval zou ik het verhaal beginnen met de vraag of hij weet dat jij voor je met deze papa trouwde met een andere man getrouwd was. En dat je graag een kindje wilde en dat hij geboren werd. Maar dat jullie veel ruzie hadden en toen alleen met het kindje bent gaan wonen.
In een later stadium zou ik pas vertellen dat deze man niet lief voor jou was en dat jij graag met iemand wilde wonen die wel lief voor jou was.
En pas wanneer het nog ouder is dat deze man als hij boos werd jou sloeg waardoor je echt weg moest.
En zo steeds iets meer vertellen. Een en ander is ook afhankelijk van de vragen die het kind stelt natuurlijk.
Maar ik zou zeker wanneer je begint met vertellen er niet over beginnen met dat zijn vader hem niet wilde zien. Het gevoel van ongewenst zijn lijkt mij moeilijk te dragen voor een kind. Houd het bij jezelf zodat het kind niet het gevoel heeft dat het aan hem ligt.

 

Hallo mensen,

Ik zit in een relatie nu bijna 9 jaar, mijn vriendin en ik kwamen bij elkaar toen zij 5,6 maanden zwanger was. Ik heb mijn zoon direct als mijn zoon gezien en hem ook erkebd inmiddels is mijn vriendin alweer 3x zwanger geweest van mij. Het gaat om mijn zoon van 8 jaar, in al die jaren heeft de biologische vader nooit contact opgenomen om te vragen hoe het gaat of iets. Hij wou er van dag 1 niks mee te maken hebben omdat hij zelf zegt niet weet of het van hem is.
Me zoon lijkt op hem en me vriendin zegt 100% te weten dat het van hem is.
Vorig jaar heeft mijn vriendin contact met hem opgenomen om te vragen joe hij erin staat wat betreft mijn zoon, hij wil eerst een dna test voordat verdere stappen worden gezet. Mijn vriendin was er al die jaren op tegen maar nu zegt ze oke dan doe ik het. Vorig jaar hebben we een kindje verloren dus was het moment niet egt goed gezien de situtie, nu wil ik het hem het vertellen maar mijn vriendin in op dit moment zwanger en vind het geen goed moment dus heb ik gezegt oke zodra het kind geboren is, ze zegt daarop, wanneer ik zeg dat et moment er is. Als het kind eris vind ik goed moment want we hebben eigenlijk al te lang gewacht en wil dit stuk ook afgesloten hebben.
Maar hoe vertellen we dit aan hem, want zijn bio wou heel lang geen contact met hem en heeft hem nog nooit gezien/gesproken of iets? Misschien heeft iemand wat tips, advies voor ons?

Mvg

 

Als de verwekker meteen om een DNA-test vraagt en in het afgelopen jaar, nadat je vriendin het er met hem over heeft gehad, niet één keer zelf het initiatief heeft genomen om contact te zoeken, lijkt me niet dat hij daar heel erg om staat te springen. Klinkt alsof het alleen maar één hele grote teleurstelling kan worden voor jullie zoon..

Ik begrijp echt niet waarom je het leven van een 8-jarige zo overhoop wilt halen, met DNA-testen en dergelijke, als zowel de verwekker en het kind daar zelf niet om vragen..

Bedoel je overigens dat jullie zoon helemáál nergens van weet? Ik zou namelijk níét achterhouden dat jij z'n biologische vader niet bent. Maar om het contact met diegene die dat wel is nu meteen op te dringen.. Hmnee.