Vandaag met Yassir en me man naar het ziekenhuis geweest. Ik stond bij de balie om een vervolg afspraak te maken. Yassir mocht even uit zijn wagen. We stonden beiden bij de balie een afspraak in te plannen. Yassir liep rond, we konden hem gewoon zien. Op een gegeven moment het was echt een fractie van een paar seconden was Yassir uit beeld. Ik had het niet eens door . Komt een oudere dame naar ons toe gelopen en zegt zouden jullie niet jullie kind in de gaten houden? hij loopt in de hal. Me man ging heel hard rennen en zag Yassir rond rennen in de hal. Ik ging de vrouw nog bedanken en ze zei niets terug en keek me heel kwaad aan. We schaamde ons heel diep. Ik voel me de hele dag rot. Ik moest het gewoon van me afschrijven.
Dat is inderdaad best wel vervelend. Maar goed kinderen zijn zo snel, je kijkt even niet en weg zijn ze! Niks om je voor te schamen hoor, het is toch goed gekomen. En die vrouw daar moet je niet op letten hoor! Liefs, misspuma
Nou ja zeg, alsof je expres je kindje uit het oog zou verliezen. Niks van aantrekken hoor! Wat denkt zo'n vrouw nou zelf zeg, jou een beetje een rotgevoel aanpraten... Flientje
Iedereen kan eventjes wegkijken, je kan onmogelijk constant naar een kind kijken en dat terwijl je een afspraak staat te maken maar 1 van de ouders kan dan denk ik op zo een moment beter bij het kindje zijn. Je hoeft je er niet voor te schamen hoor kan iedereen overkomen.
Ik zie soms ook wel eens een kleine dreumes zo de winkel uitlopen zonder pa of ma.. Als ik het zie dan hou ik hem/haar vaak even vast.. vaak komt 1 van de 2 verschrikt het kindje halen.. Tja kan gebeuren denk ik dan.. Ik denk dat ik Eliza altijd in het oog heb.. alleen die ene keer dan niet toen ze me van de bank viel en ik niet eens doorhad dat ze erop geklommen was..
Dames bedankt voor jullie reacties! geeft me in iedere geval steun. Die mevrouw zei het ook echt op een rot toon, en was heel erg geirriteerd.
ach hanan... ten eerste dat kan iedereen gebeuren.. hij liep in de hal, en was niet kilometers weg, en het was ook niet zo dat je al 5 minuten neit naar hem had omgekeken.. Inplaats van dat deze vrouw je vriendelijk wijst op het feit dat yasir al op de gang loopt, doet ze bot,..dat is haar keus. daar moet jij je niks van aantrekken...
kinderen zijn idd zo snel. kan in een fractie van een seconde gebeuren,en kan me de reactie van de vrouw dan ook niet voorstellen. Vind het wat anders als het bij ons in de winkel gebeurd. Daar worden kinderen bijvoorbeeld in de ballenbak gedumpt,terwijl de ouders gaan winkelen. En dan boos worden op de kinderen ( soms pas 2 jaar) dat ze daar niet blijven. Je hoeft je nergens voor te schamen hoor,en is gelukkig goed afgelopen. Liefs kaatje
Kinderen zijn zo snel kan je niks aan doen. De ene minuut staan ze naast je de andere zijn ze ineens weg. Gelukkig dat die vrouw waarschuwde maar goed het is niet nodig je te schamen of schuldig te voelen kan iedereen overkomen meid!
Hier kan je toch niks aan doen joh, volgende keer let 1 van de twee wel op, en gebeurd het je niet meer. Vandaag heb ik me bij de mc donalds wel geergerd aan bepaalde ouders zeg! Lieten de kinderen gewoon over de tafels hheen klimmen en met deuren spelen, en dan zeg ik er wel heel geirriteerd wat van .
Nouja zeg....kan gebeuren...en dan nog. Had deze dame dan niet even je kind bij t handje kunnen nemen en mee kunnen nemen naar jullie ofzo? Ipv zo geirriteerd te reageren. Als ik zo iets kleins rond zie drentelen kijk ik ook altijd even of ik ouders zie kijken. Als ik door heb dat de ouders het niet door hebben dan probeer ik t kind te bewegen naar de ouders te gaan of anders de ouders er op te wijzen dat hij n beetje ver afdwaalt. Maar dat hoeft toch echt niet op zo'n manier. Ben beide apen al eens kwijt geweest...is echt zo gebeurt. Zo staan ze naast je zo zijn ze weg... Het is toch n SAMENleving of niet?
ach de vrouw heeft misschien zelf geen kinderen en vind ze ze maar lastig! Of heeft ze een cursus bij The Nanny gevolgd en kan alles zelf heeeeeeelll goed!
Paar jaar geleden was ik met mijn oom en tante + kinderen naar een markt toe en mijn neefje was toen 1,5 ofzo en liep mooi los op een gegeven moment was hij dus zomaar weg terwijl hij continu bij ons aan de hand liep nou ja alles af zoeken zat ie mooi gehurkt bij een kraam te kijken nu kan je erom lachen maar toen En een keer werd ik opgebeld door een collega dat ze met mijn neefje in de stad stond, was feest in de stad en zijn ouders waren daar dus en ineens was hij weg. Gelukkig zag mijn collega hem lopen en die heeft hem bij de hand gepakt en mij gebeld en ik hun weer gebeld... Ach ja kan gebeuren... moet wel zeggen dat hij na die 2e keer aan een tuigje moest lopen als we weer in de drukte waren
Ik reageerde ook altijd zoals die vrouw. Ik bedoel..., hoe moeilijk is het om je kind in de gaten te houden... Totdat het mezelf overkwam... We waren in de V&D en in een fractie van een seconde was mijn dochtertje weg. Ik had me alleen maar even omgedraaid! Mijn man was even terug naar de auto gelopen dus daar sta je dan alleen. Ik roepen, en roepen en roepen. Ik kreeg het met de seconde warmer! Tot er een vrouw naar me toe kwam die vroeg of ik een klein meisje zocht. Die zat voor de tv... Gelukkig geen verwijten van haar kant, alleen de zin "Ze zijn vlug he?!?" met een knipoog. Sindsdien denk ik bij mezelf dat kan iedereen overkomen en hou andere kindjes extra goed in de gaten of ze er wel alleen horen te lopen. Nee, van mijn geen verwijten meer!
mijn dochter en zoon zijn van de zomer weggelopen met een buurjongetje. We hebben ruim een uur de buurt afgezocht. En toen we ze eindelijk vonden kwamen ze glunderend op ons af: wij waren weggelopen ! Ik was zo kwaad en opgelucht EN schaamde me rot! Ik weet zeker dat mijn kids niet alleen weg waren gelopen, omdat mijn dochter nogal verlegen is en bijna niks durft alleen. Mijn zoontje was drie, dus die kan je ook weinig verwijten. Het buurjongetje echter is een stiekumert van het zuiverste water! M'n kids hebben me ook verteld dat hij het had bedacht. Maar ondertussen weet de hele buurt dat MIJN kids zijn weggelopen! En ze weten niet dat dat gewoon een kwestie was van meelopen met het rotjoch! Maar zelf zullen ze wel vanalles verzinnen denk ik!Zeker omdat mijn dochter op haar eerste schooldag ook is weggelopen. Ze wou gewoon naar mamma toe! Maar probeer dat de buurt maar eens duidelijk te maken! Je moet ze zo goed in de gaten houden. Maar je wil ze ook zelfvertrouwen geven door ze een beetje los te laten. Dat is het moeilijke he? Ik heb de kids na hun 'avontuur' een week binnengehouden. Ze mochten alleen in de tuin spelen. Nu snappen ze wel dat ze niet zo maar weg mogen lopen. Veel meer kan je niet doen he? En voor de rest doe ik niks anders. Als ze iets interessants zien, blijven ze toch staan. Je houdt ze zo goed als kan in het oog, meer kan je helaas niet doen. En omdat ik weet dat mijn zoontje snel afgeleid is, hou ik die vaak aan de hand als ik iets moet doen waardoor ik niet op hem kan letten. We doen allemaal ons best. Meer kan je niet doen.
Ik moet eerlijk zeggen dat toen mijn oudste weg gelopen was ik me ook schaamde. Had mn grootste goed bijna verloren! (was alleen even bezig geweest mn andere die in de kinderwagen zat zn jasje n beetje open te doen...en weg was de ander) Na n paar jaar zat de oudste op de kleuterschool en werd mijn vermoeden (die had ik al van voor zn verjaardag maar geen dokter of niemand die naar me wilde luisteren) werd nu bevestigt door de kleurterjuf daar...er was iets met mijn zoontje. De eerste dag op groep 1 was meneer al halverwege thuis in de pauze want hij wilde zn ernie (zijn lievelings knuffel) op halen. Daar hadden we thuis al n heel gevecht over gehad dat die niet mee kon naar school. En sinds dien is hij zo ongeveer elke dag wel n keer weg gelopen op school...geen kwade zin...gewoon dingen in zn hoofd halen en dan uitvoeren. De juf hield hem binnen zodat ik hem daar kon ophalen (en hij niet tussen de juf en mij ineens op de speelplaats foetsie kon raken) en soms dan liep de juf EVEN de klas uit en dan was meneer alweer weg... 1 x heeft een andere moeder hem zelfs van de bushalte mee terug naar school genomen Hij wilde naar Haarlem....(slimmerik dat hij was stond bij de juiste bus en alles...wil me niet voorstellen dat hij daadwerkelijk op de bus zou zijn gestapt....die bus daar kijken ze nooit zo heel erg nauw...) Na n tijdje is hij naar het medisch kinderdag verblijf gegaan daar houden ze de deuren gelukkig op slot...dus het weg lopen was verleden tijd. Na nog wat onderzoeken en alles bleek hij PDD-NOS te hebben en is hij dus op speciale scholen met sloten op deuren gebleven tot hij zo'n 7 jaar was. Maar die ellende van elke dag mn zoontje ophalen bij school en dan 9 van de 10 x dat de school hem WEER kwijt was....pfff. Dus ik oordeel niet meer hoor Het gekke is dat hij t thuis nooit deed. Dat van je kind kwijt zijn op n markt dat heb ik met mn jongste mee gemaakt....GOD wat was ik over de rooie...zegt mn oudste ook nog van "misschien is hij wel ontvoert" ja dat kon ik net gebruiken zo'n opmerking... Na 20 mins vond ik hem... Mam waar was je nou? Ik ben netjes naar de fiets gegaan (de afspraak als we elkaar kwijt raken) maar je was er niet! Dus ben ik in de boekwinkel gaan kijken.. Tip voor andere ouders: Zeg waar je naartoe gaat als je elkaar kwijt bent EN zeg erbij dat ze daar wachten! Scheelt 20 minuten in pure angst en waanzin rond rennen opzoek naar je kind
Waarom schamen als je kind weg loopt? ik vindt dat het iets typisch kind is! niks om voor te schamen. Ik ben ook wel eens weg gelopen vande AH. Ik wilde naar huis haha en was toen pas 4, omdat i kde weg niet kon vinden heeft een dame me naar het politie buro gebracht en daar werd ik opgepikt door me moeder, die was toen vooral opgelucht. Me moeder zegt ook altijd kinderen doen zovaak onverwachte dingen dat zie je gewoon niet van te voren. En wat de buurt er van denkt daar zou ik echt helemaal lak aan hebben miss. ben ik iets te nuchter.